ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 368

" ไป๋ชิงหลิง เจ้าเจ็บปวดไหม รู้สึกเศร้าไหม ครอบครัวของเสี่ยวจี๋ทุกคนเป็นผู้มีบุญคุณต่อเจ้าและเซิงเอ๋อร์ แต่เจ้ากลับปล่อยให้คนที่นอนข้างเจ้ารังแกพวกเขา ความเป็นมนุษย์ของเจ้าถูกหมาคาบไปกินแล้วหรือ"

อาการปวดหัวรุนแรงได้ถาโถมเข้ามาอย่างหนัก

ไป๋ชิงหลิงใช้มือกุมหัว แล้วก็กัดฟันทนความเจ็บปวดไว้

สิ่งที่โผล่ออกมาในสมองและความรู้สึกนึกคิดนั้น มีเพียงความรู้สึกเดียวเท่านั้น คือ เจ็บปวด

เจ็บปวดมาก

" เจ็บปวดใช่ไหม ปวดมาก ปวดร้าว ถ้าเจ้าไม่อยากเจ็บก็ฆ่าเด็กสองคนนี้ซะ จะได้ชดใช้ชีวิตให้อาจี๋"

ไม่

ไป๋ชิงหลิงกลัวว่าตัวเองจะเสียสติแล้วก็ทำลายลูกจึงปล่อยตัวเองตกลงจากเตียง

ความเจ็บปวดและความตื่นตระหนกทำให้นางเสียการทรงตัว เดินโซเซออกจากห้องแล้วก็วิ่งออกไป แล้วก็วิ่งไปหน้าห้องด้วยความยากลำบาก

นางปล่อยมือที่กดหัวไว้แล้วก็ดึงประตูออก กระโจนเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

ซบเข้าไปในอ้อมกอดของหรงเยี่ยที่เฝ้านางและลูกอยู่พอดี

แล้วนางก็ทรุดเข่าลงกับพื้น ใช้มือทั้งสองข้างจับหัวตัวเองไว้ กัดฟันทนด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด

หรงเยี่ยเห็นว่านางผิดปกติ จึงรีบประคองนาง " นี่เจ้า เจ้าเป็นอะไรไป"

" เจ้าอย่ามาแตะต้องข้า" ไป๋ชิงหลิงหายใจหอบ สะบัดมือเขาออกแล้วก็ลุกขึ้นวิ่งไปห้องของตัวเอง

หรงเยี่ยตามไปด้วยความรีบเร่ง

หลังจากที่เข้าไปห้องตรงข้ามแล้ว ไป๋ชิงหลิงก็รีบปิดประตูทันที

แต่ก่อนที่ประตูจะถูกปิดนั้น หรงเยี่ยก็ยื่นมือจับขอบประตูไว้ได้ แล้วจ้องมองไป๋ชิงหลิง

เห็นในตาของไป๋ชิงหลิงนั้นมีแสงขาว สีหน้าขาวเหมือนหิมะ เหมือนกับเป็นโรคอะไรสักอย่าง

เขาตกตะลึงมาก " นี่เจ้า"

"เจ้าไสหัวไปซะ" ไป๋ชิงหลิงเดินไปข้างหน้าแล้วก็ผลักรถเข็นของเขา

การผลักของนางทำให้ล้อรถเข็นถอยหลังทันที องครักษ์เหยี่ยวดำที่อยู่ข้างๆ ก็ตะลึงงัน คิดจะยื่นมือช่วยนั้น กลับเห็นแส้สีดำฟาดผ่านหน้าของพวกเขา ลอยไปพันกับไม้คานที่อยู่ด้านบน

ล้อที่กำลังจะกลิ้งถอยหลังนั้นหยุดชะงักทันที

เขากระตุกแส้นิดหน่อย รถเข็นก็กลับไปสู่พื้นเหมือนเดิม

แต่ไป๋ชิงหลิงได้ปิดประตูและได้ใส่กลอนประตูเรียบร้อยแล้ว

องครักษ์ที่ซ่อนอยู่ในความมืดปรากฏออกมาข้างหรงเยี่ย เอ่ย " นายท่าน เมื่อกี้พระชายาต้องการฆ่าท่าน"

" ถอยไปซะ"

" นายท่านมีอันตราย พระชายาต้องการฆ่าท่าน"

" ข้าให้พวกเจ้าถอยไปซะ" องครักษ์เหยี่ยวดำนั้นภักดีต่อหรงเยี่ยเท่านั้น ถ้าพวกเขารับรู้ได้ว่านายของตัวอยู่ในอันตราย พวกเขาจะกำจัดเสี้ยนหนามออกไปทันทีโดยไม่สนราคาที่ต้องจ่าย ต่อให้คนคนนั้นจะเป็น...พระชายาของพวกเขาก็ตาม

องครักษ์เหยี่ยวดำสี่ห้าคนถอยออกมาสิบกว่าเมตร แต่ก็ไม่ได้ห่างจากหรงเยี่ยมากนัก

เวลานี้ ข้างในห้องส่งเสียงเครื่องเคลือบออกมา " เพล้ง เพล้ง เพล้ง "

หรงเยี่ยรวบรวมพลังจิต ปล่อยมือทาบลงไปบนประตู แล้วก็เดินพลังภายใน

กลอนประตูข้างในหักแล้วประตูก็เปิดออกทันที

และองครักษ์ที่กำลังจะเข้าไปนั้น หรงเยี่ยตะโกนสั่ง " ถอยไปซะ"

" นายท่านถูกหนอนเลือดพิษ" องครักษ์เหยี่ยวดำอีกคนเอ่ย

"ถอยไปซะ นี่คือคำสั่ง"

"..." องครักษ์ที่เหลือจ้องมองหน้ากัน แล้วก็ค่อยๆ ถอยออกจากห้องไป

หลังจากที่องครักษ์เหยี่ยวดำออกไป ไป๋ชิงหลิงเองก็ผลักหรงเยี่ยออกไปอย่างแรง

แต่หรงเยี่ยกลับกอดนางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ร้องเรียก " พระชายา ข้า หรงเยี่ย"

ข้อมือของนางถูกเขาล็อกไว้แน่น ทำให้นางทำอะไรไม่ได้

แต่ว่าไป๋ชิงหลิงนั้นได้เสียสติไปแล้ว ในใจของนางมีแต่ความต้องการที่จะฆ่าผู้ชายตรงหน้าเท่านั้น

ไหนเลยจะได้ยินเสียงร้องเรียกจากใจของหรงเยี่ย

เสียงร้องของปีศาจได้กลืนกินความรู้สึกนึกคิดของนางไป และบังคับให้นางทำร้ายคนใกล้ชิด

"ฆ่าเขาซะ ฆ่าเขาซะ จะได้แก้แค้นให้เสี่ยวจี๋"

" ถ้าปล่อยให้เขามีชีวิตต่อไป เขาก็จะทำร้ายคนบ้านตระกูลหยาง"

เสียงที่อยู่ในใจของเขานั้นเหมือนจะอ่านใจของนางได้ ทำให้นางปล่อยความโกรธความเกลียดที่สะสมมาเป็นเวลายาวนานออกมา

นางปล่อยความโกรธและเกลียดทั้งหมดที่มีต่อหรงเยี่ยออกมา

ไม่

นางจะฆ่าเขาไม่ได้