ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 367

หรงจิ๋งหลินสังเกตเห็นว่าตั้งแต่กลับมาจวนนั้น ไป๋ชิงหลิงไม่เคยยิ้มเลย " เสด็จแม่ ท่านอย่าทุกข์โศกไปเลย อาจี๋ตายจากไปก็ยังมีข้าและเซิงเอ๋อร์ เราจะเป็นลูกของป้าเก๋อเอง ถ้าเราโตขึ้นก็จะดูแลท่านเหมือนดังดูแลเสด็จแม่"

" พวกเจ้าทั้งสองเป็นเด็กดีมาก แต่ว่าเรื่องนี้..." ไป๋ชิงหลิงไม่อยากให้หรงเยี่ยเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก เพราะว่าเป้าหมายที่แท้จริงของเขาคือการเอาชีวิตตระกูลหยางทั้งหมด "พวกเจ้าไม่ต้องไปรบกวนเสด็จพ่อแล้ว เรื่องนี้แม่มีแผนของแม่เอง ถ้าพวกเจ้าจะให้เสด็จพ่อพวกเจ้าช่วย มันจะเป็นการเพิ่มความกดดันให้กับบ้านตระกูลหยางเปล่าๆ"

ไป๋ซงเซิงขมวดคิ้ว " แต่ว่าเสด็จพ่อหาคนที่ฆ่าเสี่ยวจี๋ได้แล้ว ท่านแม่..."

" เซิงเอ๋อร์" ไป๋ชิงหลิงลูบหน้าของนาง " เสด็จพ่อของพวกเจ้าต้องว่าราชการแทนเสด็จปู่ อีกอย่างขาทั้งสองข้างของเขาก็เดินไปมาไม่สะดวก องครักษ์เหยี่ยวดำของเขาก็ต้องรักษาชาติบ้านเมือง ไม่ได้ใช้เพื่อการส่วนตัว คนบ้านตระกูลหยางตอนนี้ก็อยู่ในจวน ไม่มีใครกล้าแตะต้องพวกเขาแน่นอน ส่วนเรื่องการแก้แค้นให้เสี่ยวจี๋นั้น คนบ้านตระกูลหยางก็ไม่ได้สืบหาแล้ว เราอย่าไปเพิ่มความกดดันให้พวกเขาเลย"

นางไม่ได้ไม่อยากแก้แค้น แต่ดูจากสถานการณ์ตรงหน้าก็เหมือนกับการเอาไข่ไปกระทบกับหิน

นางโกรธหรงเยี่ย แต่ก็รักเขาเหมือนกัน

ในเร็วๆ นี้นางยังหาทางแก้ปัญหาเรื่องนี้ไม่ได้ ทำได้แค่เตือนหรงเยี่ยว่า อย่าไปทำร้ายคนบ้านตระกูลหยางอีก

การที่จะให้ลูกสองคนนี้ไปขอให้หรงเยี่ยช่วยหาฆาตกรนั้น นางรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าขำ

เป็นเพราะว่าเขา...ไม่สามารถให้คำตอบที่ชัดเจนได้แน่นอน

หรงจิ๋งหลินมองตานางแล้วก็หลับตาลง ไม่ได้เซ้าซี้ถามว่าทำไมไป๋ชิงหลิงถึงไม่หาเบาะแสต่อไป

แต่ซงเซิงนั้นกลับเสียใจเป็นอย่างมาก " ทำไมไม่หาเบาะแสต่อ เสด็จพ่อรับปากข้าแล้วว่าจะตามหาให้ เสี่ยวจี๋จะต้องไม่ตายเปล่า"

"เซิงเอ๋อร์" ไป๋ชิงหลิงก้มหน้าลงต่ำ

ไป๋ซงเซิงลุกขึ้นนั่งตรงทันที นัยน์ตาแดงก่ำ พูดด้วยเสียงติดๆ ขาดๆ " ท่านแม่ ท่านเคยสอนว่า เป็นคนต้องรู้จักตอบแทนบุญคุณ ป้าสะใภ้ใหญ่ได้ให้นมฉันดื่มทีละคำจนข้าเติบโต พี่อาจี๋ยิ่งต้องเลิกดื่มนมแม่ก่อนกำหนด ทั้งหมดก็เพื่อให้ข้าได้ดื่มนมมากขึ้น แต่ตอนนี้พี่อาจี๋ไม่อยู่แล้ว คนบ้านตระกูลหยางบอกว่าไม่แก้แค้น แล้วท่านแม่ก็จะไม่แก้แค้นหรือ ท่านแม่ นี่มันไม่ใช่ตัวท่าน ทำไมท่านถึงยอมถดถอยเหมือนอาสองล่ะ"

คำถามของไป๋ซงเซิงได้หลอนหูของไป๋ชิงหลิง ในลำคอเหมือนกับถูกหนามทิ่มแทง ทำให้นางอ้าปากแต่พูดไม่ออก

หรงจิ๋งหลินก็ลุกขึ้นนั่ง แล้วก็กอดไป๋ซงเซิงแล้วก็เช็ดน้ำตาให้นาง " เซิงเอ๋อร์ วันนี้ท่านแม่ทำการผ่าตัดให้จวิ้นอ๋องน้อยตั้งห้าชั่วยาม แล้วก็ยังถูกพระชายาจวินด่าว่าอีก ตอนนี้เสด็จแม่มีความกดดันมาก เจ้าให้เวลาเสด็จแม่หน่อย เสด็จแม่ท่านมีแผนของท่านอยู่ เจ้าต้องเชื่อนาง นางยังไม่เคยทำให้พวกเราผิดหวังเลยนะ"

ไป๋ซงเซิงพุ่งเข้าไปซบร้องไห้ในอ้อมกอดของหรงจิ๋งหลิน

ไหล่ทั้งสองข้างของนางกระตุกและสั่นไม่หยุด ในปากก็ส่งเสียง " พี่อาจี๋..."ออกมาเป็นระลอกๆ

นางเอ่ย "พี่อาจี๋จะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว เขาก็ได้ดีต่อข้าเหมือนกับเจ้า เขาจะให้สิ่งที่ดีกับข้าก่อนเสมอ จริงๆ แล้วข้ามีพี่ชายที่แสนดีสองคน แต่ตอนนี้ พี่อาจี๋ได้จากไปแล้ว..."

ไป๋ชิงหลังเอนตัวแข็งนอนลงข้างๆ หมอน น้ำตาคลอเบ้า แล้วก็จ้องตาค้างไว้ที่ลูกสองคนนี้

แล้วนางก็ลุกขึ้นมานั่ง ดึงเด็กสองคนเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง

ไป๋ซงเซิงได้เอามือข้างหนึ่งจับเสื้อของไป๋ชิงหลิงไว้ หน้าเล็กๆ ของนางซบลงในอ้อมอกของไป๋ชิงหลิง ร้องไห้ไม่ออกเสียง " ท่านแม่ ข้าขอโทษ เมื่อกี้ข้าดุท่าน"

" เซิงเอ๋อร์เป็นเด็กดี ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหรืออาจี้ พวกเจ้าล้วนแต่เป็นลูกของแม่ทั้งนั้น การตายของอาจี๋ แม่เองก็เสียใจเหมือนกัน" ไป๋ชิงหลิงลูบคลำหัวของไป๋ซงเซิงไปมา แล้วเอ่ยด้วยเสียงสะอื้น

ไป๋ซงเซิงก้มหน้าร้องไห้ฟูมฟาย