ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 366

นางเงยหน้ามองเขา แล้วก็ใช้มือสัมผัสไปใบหน้าของเขาโดยที่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา

เขาเอ่ย" เขาได้พูดโน้มน้าวยายเสิ่น จากนั้นได้ไปหาผู้อาวุโสใหญ่บ้านตระกูลเสิ่น ขอให้ลบชื่อของพระชายาเฉิน แต่ท่านผู้เฒ่าเสิ่นไม่เห็นด้วย ข้ากับเขาก็ถือได้ว่าไม่ไว้หน้ากันแล้ว ทิ้งคำข่มขู่ไว้ เตือนคนของบ้านตระกูลเสิ่นว่า ถ้าไม่ได้จัดการเรื่องของวันนั้น ก็คือการเป็นศัตรูกับตระกูลอู๋"

ตอนที่ได้ยินคำพูดนี้นั้น ไป๋ชิงหลิงได้ซบหน้าลง พาดลงไปบนไหลของเขา

นางง่วงมาก

วิชาถอดวิญญาณไม่ได้สำแดงฤทธิ์สักที จนนางเริ่มสงสัยแล้วว่า เสิ่นโหรวเม่ยโกหกนางหรือเปล่า

"พระชายาน่าจะเหนื่อยแล้วล่ะ" หรงเยี่ยก้มหน้ามองนาง เห็นว่าหน้าของนางเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

นางจับแขนเสื้อของเขาไว้แน่น " ส่งคนไปดูแลจวิ้นอ๋องน้อยดีๆ ตอนนี้เขาเคลื่อนย้ายบ่อยไม่ได้ อีกอย่างโรงหมอฮุ่ยหมินก็มีอุปกรณ์ทางการรักษาที่ทันสมัยด้วย"

" ข้ารู้ และได้ส่งองครักษ์เหยี่ยวดำไปคอยดูแลแล้ว " ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กับจวิ้นอ๋องน้อยมากนัก แต่อะไรดีไม่ดีนั้นเขาเองก็รู้อยู่แก่ใจดี

จวิ้นอ๋องน้อยเป็นผู้บริสุทธิ์ของเหตุการณ์เลวร้ายครั้งนี้ ชายาของเขาก็ไม่ต้องการให้ผู้ป่วยภายใต้การดูแลของตัวเองเกิดเรื่องไม่คาดคิด

ไป๋ชิงหลิงหลับตาลงด้วยความอ่อนล้า เอ่ย "ข้าต้องการพักผ่อนหน่อย ขอนอนในอ้อมกอดของเจ้านะ ถ้าสังเกตเห็นว่าข้ามีอะไรผิดปกติ...เจ้าต้องกดข้าไว้"

ผิดปกติหรือ

หรงเยี่ยลูบผมของนาง แล้วก็ไม่ได้ถามต่อ " ได้"

นางหลับไปอย่างรวดเร็ว แต่ว่าฝันร้ายก็กระโจนเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัวเช่นกัน

ในความฝันของนาง มีคนกำลังกระชากจิ่งหลิน แล้วก็ยังมีคนขุดศพของเสี่ยวจี๋ออกมาแล้วก็ทิ้งให้หมากิน หมาเหล่านั้นได้ฉีกเนื้อของเสี่ยวจี๋ออกเป็นเสี่ยงๆ

จากนั้นความฝันก็ตัดไปเป็นภาพของเซิงเออร์

ในความฝันนั้นนางเห็นว่าเซิงเอ๋อร์นั้นกลายเป็นร่างไร้วิญญาณแล้ว และข้างๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังต่อกระดูกให้เด็ก

ความฝันที่เต็มไปด้วยเลือดนี้ได้ทำให้ไป๋ชิงหลิงสะดุ้งตื่นขึ้นมา

นางกำชายเสื้อของหรงเยี่ยไว้แน่น ร้องเสียงแหลม " เซิงเอ๋อร์ เสี่ยวจี๋ จิ่งหลิน พวกเจ้าอย่าทิ้งข้าไป"

"ชายา" นิ้วของหรงเยี่ยกดลงบนตัวนาง แล้วใช้แรงกดนางลงไป

ไป๋ชิงหลิงลืมตาโพลง ทำให้ความฝันเลือดสาดนั้นจางหายไปในทันที

ชายตรงหน้าของนาง คือสามีของนาง หรงเยี่ย

นางกัดริมฝีปากแน่น แล้วก็กอดคอของหรงเยี่ยไว้ " ข้านอนไปนานเท่าไหร่"

" สิบห้านาที"

แค่สิบห้านาทีหรือ

นางรู้สึกว่านานมาก เหมือนได้เดินทางไปในความฝัน อยากจะเดินออกมาแต่ก็ออกมาไม่ได้

"เซิงเอ๋อร์และจิ่งหลินล่ะ" ไป๋ชิงหลิงตัวกระตุกเล็กน้อย ถามด้วยอาการงุนงง

" พวกเขาถูกแม่นมซั่งพาไปพักผ่อนห้องข้างๆ ชายา พวกเขาปลอดภัยแน่นอน" หรงเยี่ยหยิบผ้าผืนเล็กออกมา แล้วก็เช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้นาง