ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 365

เธอไม่จำเป็นต้องรู้สึกว่าเขาโหดเหี้ยมขนาดไหน มีอะไรที่ต้องผิดหวัง เพราะนี่คือเส้นทางที่เธอเลือกเอง

“ท่านอ๋องอย่าได้กังวล เรื่องนี้จะไม่โยงมาถึงตำหนักอ๋องหราว และข้าก็จะไม่ให้ท่านตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้น” หวู่ซือหลิงกล่าว

เมื่อท่านอ๋องหราวได้ฟังเช่นนี้ สีหน้าก็อ่อนโยนขึ้น จากนั้นก็เอื้อมมือและดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน โอบเอวของเธอและเอามืออีกข้างลูบที่ท้องน้อยของเธอ และพูดว่า “ข้ารู้ดี ว่าเจ้าต้องเสียสละ เดิมทีเจ้ามีทางเลือกมากมาย แต่เจ้ากลับเลือกข้า เจ้าวางใจเถอะ วันหนึ่งหากข้าได้เป็นจักรพรรดิ เจ้าต้องเป็นราชินีของข้า ตำแหน่งข้างกายของข้าเจ้าเท่านั้นที่มีคุณสมบัติที่เหมาะสม”

ในใจของหวู่ซิงหลิงผ่อนคลายลงเล็กน้อย เอนหัวพิงที่ไหล่ของเขา “ข้าจะไม่ปล่อยให้ท่านอ๋อง ต้องอยู่ในตำแหน่งที่ถูกกระตุ้นตลอดเวลาเช่นนี้ แม้ว่าครั้งนี้จะล้มเหลว แต่ก็ยังมีโอกาสเสมอ”

“ตอนนี้ข้าต้องการให้เจ้าคลอดลูกที่อยู่ในท้องให้ข้ามากกว่า” ท่านอ๋องหราวแสดงท่าทีอ่อนโยน

ใจของหวู่ซือหลิงอ่อนลง โอบเอวท่านอ๋องหราวโดยไม่รู้ตัว ท่านอ๋องหราวจูบริมฝีปากของเธอทันที หวู่ซือหลิงผลักเขาออก และพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “ท่านอ๋อง ข้าได้เตรียมนางบำเรอสองคนไว้สำหรับท่าน”

“พระชายา ข้าไม่ต้องการ”

“แต่ว่าท่านอ๋อง.......”

“จูบแค่หนึ่งครั้ง” ท่านอ๋องหราวจูบเธออีกครั้ง ในขณะที่เขากำลังจะทนไม่ไหว หวู่ซือหลิงก็เรียกให้นางบำเรอมารับใช้ท่านอ๋องหราว

เธอกลับไปที่เรือนของเธอ

ทันทีที่ปิดประตู กริชเล่มหนึ่งก็จี้ที่เอวของเธอ หวู่ซือหลิงรู้สึกถึงความผิดปกติที่อยู่ด้านหลังเธอ ทันใดนั้นก็ยืดตัวตรง

คนที่อยู่ข้างหลังเธอพูดอย่างเย็นชาว่า “พระชายาท่านอ๋องหราวอย่าส่งเสียง ไม่เช่นนั้นข้าจะทำให้ท่านกลายเป็นศพตายทั้งกลม”

หวู่ซือหลิงตัวแข็งทื่อ “อวิ๋นมู่เอ๋อร์”

“ข้าเป็นคนที่สิ้นหวังอยู่แล้ว ยังไงก็หนีออกจากเมืองหลวงไม่ได้ มาคิดดูแล้ว ก็ยังไม่ยอมตายใจ เดิมทีข้ามีอนาคตที่สดใส แต่กลับถูกเจ้าทำลายมัน” อวิ๋นมู่เอ๋อร์บีบท้ายทอยของเธออย่างแรง และผลักเธอไปที่โต๊ะชงชา

หวู่ซือหลิงพยายามดิ้นด้วยความตื่นตระหนก “ไม่ ข้าไม่ได้ทำลายเจ้า พระชายาท่านอ๋องหรงต่างหากที่ทำลายเจ้า”

“เจ้าเอาการตายของพี่ชายข้ามาข่มขู่ข้า ให้ข้าทำในสิ่งที่ทำร้ายผู้อื่น ข้าวางแผนเพื่อใส่ร้ายบรรดาท่านอ๋องทั้งหลาย จักรพรรดิต้องไม่อภัยให้ข้าแน่ ในเมื่อข้าไม่สามารถหนีได้ งั้นเจ้าก็ตายพร้อมกับข้า อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมตาย”

หลังจากพูดจบ อวิ๋นมู่เอ๋อร์ก็ง้างกริชในมือขึ้น และมุ่งแทงที่คอของหวู่ซือหลิงอย่างรุนแรง........

“อย่านะ อย่านะ อย่านะ เจ้าจะลากคนไปตายด้วย ก็ไปหาพระชายาท่านอ๋องหรง！” หวู่ซือหลิงพูดด้วยความตื่นตระหนก พร้อมกับเบิกตากว้าง

และกริชที่กำลังแทงมาที่เธอ ก็หยุดชะงักต่อหน้าเธอ

หวู่ซือหลิงจ้องกริชที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างใจจดใจจ่อ และพูดว่า “เจ้าเกลียดชังนาง ข้าเองก็เกลียดนางเข้าไส้ ทำไมนางถึงได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋องหรง แต่เจ้ากลับไม่ได้รับ นางคลอดลูกแฝดชายหญิงให้ท่านอ๋องหรง กลายเป็นผู้ชนะ แต่ทำไมเจ้าถึงใช้ชีวิตอย่างลำบาก ทำไมถึงไม่ทำลายนางเสีย ให้นางได้ลิ้มรสความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูก”

ร่างกายของอวิ๋นมู่เอ๋อร์สั่นเทาอย่างแรง

คำพูดของหวู่ซิงหลิงที่กล่าวว่า“ความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูก”ดังก้องอยู่ในใจของเธอ

——ความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูก！

ใช่ เธอจะฆ่าลูกทั้งสองของหญิงชั่วคนนั้น ให้เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูก

เมื่อหวู่ซือหลิงเห็นว่าเธอไม่เคลื่อนไหว และรู้ว่าคำพูดของเธอนั้นเบี่ยงเบนความสนใจของนาง เธอจึงพูดเสริมเติมแต่งว่า “หากเจ้าฆ่าข้า มันไม่คุ้มกันเลย ต่อไปถ้าเจ้าตาย อย่างน้อยข้าก็ล้างแค้นให้เจ้าได้ แต่ถ้าเจ้าฆ่าข้า ก็ต้องตายเช่นกัน ลากข้าไปตายด้วยมีประโยชน์อะไร สุดท้ายคนที่เจ้าเกลียดชัง ก็ยังคงใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นใช้ชีวิตอยู่อย่างเจ็บปวดไม่ดีกว่าหรือ สักวันหนึ่งข้าจะเหยียบนางให้จมดิน ใช้เลือดเนื้อของนางมาบูชาต่อหน้าหลุมศพของเจ้า”