ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 364

พี่ชายของอวิ๋นมู่เอ๋อร์ไม่ได้มาที่หอหลิวเหยียนเป็นเวลาสองเดือนแล้ว ไม่มีใครพบเห็นเขาอีกเลย เป็นไปได้ไหมว่าเขาก็ถูกอวิ๋นมู่เอ๋อร์สังหารแล้ว นอกจากนี้ ยัง........

ไป๋ชิงหลิงเห็นว่าเธอสีหน้าไม่ค่อยดี ก็ถามว่า “มีอะไรเหรอ?”

“พระชายา จู่ๆข้าก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อสองเดือนก่อนอวิ๋นมู่เอ๋อร์ได้ส่งเนื้อไปให้หงเหนียง บอกว่าเป็นเนื้อหมูป่าที่พ่อของนางไปล่ามาจากบนภูเขา และพวกเราก็ไม่ได้เจอพี่ชายของอวิ๋นมู่เอ๋อร์มาสองเดือนแล้ว ทรัพย์สินของครอบครัวเขาก็ถูกพี่ชายล้างผลาญหมดไปนานแล้ว เมื่อก่อนก็เคยล่าหมูป่าเช่นกัน แต่พวกเขาก็เอามาขายหมดแล้ว ครอบครัวนางตัดใจกินไม่ลง ไม่เคยส่งให้หงเหนียง แต่ครั้งนั้นนางส่งไปเยอะมาก และยังเป็นเนื้อที่แล่เรียบร้อยแล้วด้วย！”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ไป๋หมิงฮุ่ยก็อาเจียนออกมาทันที！

ไป๋ชิงหลิงก็หันกลับมา เอามือกุมหน้าอกแล้ว“อาเจียน”ออกมา

ทหารที่ส่งไปได้กลับมาแล้ว พวกเขาถือถุงในมือ วางไว้ข้างๆศพทั้งสองร่าง และรายงานว่า “ใต้เท้า นี่คือกระดูกที่พวกข้าขุดขึ้นมาจากก้นบ่อน้ำของครอบครัวนั้น”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ไป๋หมิงฮุ่ยก็อาเจียนจนเป็นลมไป

และไป๋ชิงหลิงก็เข่าอ่อน ทรุดนั่งลงกับพื้น

เมื่อสองเดือนที่แล้ว เนื้อที่อวิ๋นมู่เอ๋อร์ส่งไปที่หอหลิวเหยียนนั้น.......

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ไป๋ชิงหลิงก็อาเจียนออกมาอย่างหนัก อยากจะอาเจียนกระเพาะอาหารออกมา และชำระล้างมันให้สะอาด

หรงเยี่ยรีบดึงเธอขึ้นจากพื้น อุ้มเธอไว้บนตัก และพูดว่า “รีบเอาน้ำมา”

อิงเหลียนนำชามน้ำมาให้ เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นน้ำชามนั้น ก็ยื่นมือออกไปผลักออก จากนั้นเอามือปิดปากและอาเจียนอีกครั้ง

หรงเยี่ยจับข้อมือของเธอไว้แน่น เอามือที่เธอปิดปากไว้ออก ก้มหน้าลง และปิดปากเธอด้วยริมฝีปากของเขา

กลิ่นอายของชายชาตรีก็แผ่ซ่านไปทั่ว

มือทั้งคู่ของเธอโอบที่คอของเขา ดูดของเหลวจากปากของเขาอย่างคลั่งไคล้

วันนั้นเธอได้ชิมไปหนึ่งชิ้น แต่รู้สึกว่ารสชาติมันแปลกๆจึงไม่ได้กินเนื้อที่อวิ๋นมู่เอ๋อร์ส่งมาให้

แต่อวิ๋นมู่เอ๋อร์กินอย่างเอร็ดอร่อย แต่ทันทีที่เธอนึกถึงเนื้อเหล่านั้น อาจจะเป็นเนื้อของพี่ชายเธอ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระอักกระอ่วน และอยากอาเจียน！

ปรากฏว่าโรงหมอของเธอได้เลี้ยงฆาตกรไว้

เว่ยซือเฉิงเห็นปฏิกิริยาของไป๋ชิงหลิงและไป๋หมิงฮุ่ยแล้ว ก็เข้าใจเหตุผลในทันที

จักรพรรดิเหยาสีหน้าหม่นหมอง “อวิ๋นมู่เอ๋อร์อยู่ที่ไหน?”

“หายตัวไปแล้ว” เว่ยซือเฉิงกล่าว “เมื่อเสวี่ยหลางชนประตูเปิดออก ก็ไม่มีใครอยู่ข้างใน”

“ออกหมายจับสีดำ ปิดประตูเมือง และใช้เวลาค้นหาผู้หญิงคนนั้นให้เจอโดยเร็วที่สุด” จักรพรรดิเหยาออกคำสั่ง

เสิ่นหรูเหลียนรับคำสั่งทันที จากนั้นก็นำทหารเกราะเงินออกจากสนามประลอง

พระชายาอันจวินมองไปที่เว่ยซือเฉิง และพูดว่า “ฆาตกรผู้นั้นเกี่ยวข้องอะไรกับการที่ฝูงม้าเสียการควบคุม พวกเจ้ากำลังพยายามใช้เรื่องนี้มาหลอกข้าหรือ”

“พระชายา！” ท่านอ๋องอันจวินขมวดคิ้วและพูดว่า “เจ้าไม่ได้ยินที่ใต้เท้าเว่ยและพระชายาท่านอ๋องหรงพูดเมื่อกี้.......”

จักรพรรดิเหยาช่วยพยุงไทเฮาอู่ลุกขึ้น และพาเธอออกไปจากสนามประลองม้า

คนที่เหลือเมื่อเห็นจักรพรรดิจากไป ก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ต่อ ดังนั้นพวกเขาต่างก็พากันจากไป

หลังจากที่หวู่ซือหลิงและท่านอ๋องหราวกลับถึงตำหนักอ๋อง ก็รีบปิดประตูและถามว่า “ท่านอ๋อง ท่านได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”

ท่านอ๋องหราวตอบด้วยน้ำเสียงบูดบึ้งว่า “แค่แผลถลอกเล็กน้อย”

หลังจากพูดจบ เขาก็กำหมดแน่นและพูดว่า “ผู้หญิงคนนั้นเจ้าเป็นคนวางแผนใช่ไหม?”

สีหน้าของหวู่ซือหลิงเปลี่ยนไป และไม่ได้ปิดบังอะไร “ท่านอ๋องอย่ากังวล เรื่องนี้จะไม่โยงมาถึงท่านกับข้า”

“ขอให้เป็นเช่นนั้น หากเสด็จพ่อรู้ว่าเรื่องนี้เป็นแผนการของเจ้าทั้งหมด ข้าก็ไม่สามารถปกป้องเจ้าได้！” แววตาของท่านอ๋องหราวเต็มไปด้วยคำเตือน

หวู่ซือหลิงเห็นท่าทีของเขา ก็ตกตะลึง

เขาหมายความว่าอย่างไร?

เขาจะเอาตัวรอด โดยให้เธอแบกรับความผิดทั้งหมดเพียงคนเดียว

หวู่ซือหลิงตกใจ และแอบยิ้มอย่างขมขื่น

ใช่สิ

เธอเป็นคนวางแผนจะแต่งงานกับเขา เธอเป็นคนชักจูงเขา และบอกเขาว่าสามารถช่วยเขาให้ได้ตำแหน่งนั้นได้