ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 363

แม้ว่าเธอจะหวาดกลัว แต่คราวนี้เธอไม่ได้ร้องไห้

เธอปกป้องตัวเองด้วยดวงตาสีแดงก่ำ

เสวี่ยหลางวนเวียนอยู่รอบตัวเธอ ได้กลิ่นลมหายใจของเธอเป็นระยะๆ

ไป๋ชิงหลิงจ้องไปที่เสวี่ยหลางแล้วถามว่า "เจ้าเอากล่องยาของหมิงฮุ่ยมาด้วยหรือเปล่า?"

"เอามา!" อิงเหลียนกอดกล่องยาของไป๋หมิงฮุ่ยอยู่ จากนั้นเขาก็ส่งมันให้ไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงเปิดกล่องยาออก และข้างในยังมีเข็มฉีดยาที่ยังไม่เปิดอีกสามอัน เป็นยาธรรมดาสำหรับรักษาอาการบาดเจ็บ ไม่ใช่ยาที่ซับซ้อนมากเกินไป แน่นอนว่าเขายังใส่ขวดครีมเสริมความงามที่เธอมอบให้เขาเป็นของขวัญอีกด้วย

เธอหยิบขวดครีมเสริมความงามออกมาจากข้างใน เสวี่ยหลางก็วิ่งไปดมกลิ่นหอมของครีมเสริมความงามนั้นทันที

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของไป๋หมิงฮุ่ย

รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขายังคงอยู่แม้ว่าจะจางลงกว่าเดิม แต่ก็ไม่ได้หายไป

โดยเฉพาะรอยแผลเป็นที่มุมตาซ้ายของเขา

ถ้าพูดตามเหตุตามผลแล้วหลังจากใช้ครีมความงามของเธอหมดแล้ว ก็จะสามารถลบรอยแผลเป็นบนใบหน้าของหมิงฮุ่ยได้ แต่ตอนนี้รอยแผลเป็นของเขาจางลงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“ครีมความงามนี้ เจ้าใช้มันเองหรือเปล่า?” ไป๋ชิงหลิงถาม

ไป๋หมิงฮุ่ยคุกเข่าข้างๆเธอ เงยหน้าขึ้นมองครีมความงามในมือของไป๋ชิงหลิง ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า: “ใช่ ข้าใช้เองเพคะ”

“แต่แผลเป็นบนหน้าเจ้ายังไม่หายไป” ไป๋ชิงหลิงเปิดครีมเสริมความงามแต่ไม่มีอะไรเหลืออยู่ในนั้น

อันจวิ้นอ๋องถามด้วยความสับสน "พวกฝูงม้าที่สูญเสียการควบคุมเหล่านั้น เกี่ยวข้องอย่างไรกับครีมในมือของพระชายาหรงงั้นหรือ"

"มีสิ" ไป๋ชิงหลิงหยิบครีมความงามขึ้นมาแล้วพูดว่า: “นี่คือครีมลบรอยแผลเป็นที่ข้าทำขึ้นเอง บนใบหน้าของหมิงฮุ่ยมีรอยแผลเป็น แต่แผลเป็นเหล่านั้นไม่เยอะและไม่ลึกเกินไป หลังจากทาครีมขวดนี้แล้ว มันก็เพียงพอแล้วที่จะลบรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธอให้หายไป แต่ตอนนี้ขวดครีมใกล้จะหมดแล้ว แต่รอยแผลเป็นที่มุมตาซ้ายของหมิงฮุ่ยยังคงอยู่ ครีมความงามที่ข้าให้นางคงไม่มีทางเป็นของปลอม และถ้าไม่ใช่ยาปลอม ก็มีเหตุผลเดียว นั่นก็คือปริมาณที่นางใช้ไม่ถึงจำนวนที่จะลบรอยแผลเป็นให้หายได้ ซึ่งหมายความว่ามีคนแตะต้องยาของเธอ และคนๆนี้มีแนวโน้มที่จะเป็นผู้ที่ใช้เข็มฉีดยานี้กระทำการฆาตกรรม "

"โฮ่ง... โฮ่ง..."ทันใดนั้นเสวี่ยหลางก็เห่าขึ้นมา

ไป๋ชิงหลิงเปิดครีมเสริมความงามทันทีและวางไว้ระหว่างจมูกของเสวี่ยหลาง: “ครีมเสริมความงามนี้มีกลิ่นหอมติดทนนาน แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ใช้มันเป็นจำนวนมากก็ตาม แต่มันก็ยังสามารถส่งกลิ่นหอมนั้นออกมาได้อยู่”

นี่คือผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่เธอพัฒนาขึ้นเพื่อสร้างรายได้ ผู้หญิงทุกคน ที่ใช้ครีมความงามจะมีกลิ่นหอมตามธรรมชาติจากร่างกายของพวกเขา

เสวี่ยหลางหันหลังกลับและวิ่งออกไปหลังจากได้กลิ่นครีมเสริมความงาม

หรงเยี่ยพูดว่า: "ใต้เท้าเว่ย ตามเจ้าหมาตัวนั้นไป"

“เร็วเข้า ตามไป” เว่ยซือเฉิงโบกมือ นำทหารของจวนชุ่นเทียนเดินตามหลังสุนัขไป

หวู่ซือหลิงที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนแอบกำหมัดแน่น

ทุกคนตกอยู่ในการรอคอยที่ยาวนานอีกครั้ง

เว่ยซือเฉิงกลับไปหาจักรพรรดิเหยาและโค้งคำนับ

ไทเฮายกมือขึ้นและชี้ไปที่เปลหาม: "นั่นคือ... เกิดอะไรขึ้น?"

“ฝ่าบาท ไทเฮา สุนัขป่าของท่านอ๋องหรงพาพวกข้าน้อยไปที่บ้านหลังหนึ่ง ข้าพบครีมความงามที่พระชายาพูดถึงในบ้านหลังนั้น และหลังจากนั้นสุนัขหมาป่าของท่านอ๋องหรงก็ยังคงวนๆอยู่ตรงบ่อน้ำของครอบครัวนั้น และเราก็พบศพ 2 ศพ ศพหนึ่งถูกตัดหัว เนื้อและผิวหนังถูกลอกออกและกระดูกใต้ขาถูกทุบ ส่วนอีกศพยังคงสภาพสมบูรณ์ " จากนั้นเว่ยซือเฉิงก็เปิดผ้าขาวออก

การเคลื่อนไหวของเขาเร็วมาก แทบไม่ปล่อยให้คนอื่นได้หายใจ เขายกผ้าขาวทั้งสองผืนออก

ฉากที่เต็มไปด้วยเลือดนั้นทำให้สตรีผู้สูงศักดิ์กลุ่มใหญ่ตกใจกลัวจนสลบไปเป็นแถว

เมื่อไป๋หมิงฮุ่ยเห็นศพไร้หัว สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที และเธอจ้องไปที่ศพนั้นอย่างตกตะลึง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอมองไปที่อีกศพหนึ่ง และอ้าปากค้างทันที: "นางคือแม่ของอาจารย์อวิ๋น"

เว่ยซือเฉิงมองไปที่ไป๋หมิงฮุ่ย "เจ้ารู้จักหรือ?"

“ข้าน้อยรู้จัก เธอเป็นแม่ของอวิ๋นมู่เอ๋อร์ เธอมักจะมาที่หอหลิวเหยียนทุกสองสามวันเพื่อทำงาน อวิ๋นมู่เอ๋อร์ยังมีพี่ชายที่เป็นนักพนัน เขามักจะไปที่หอหลิวเหยียนเพื่อขอเงินอวิ๋นมู่เอ๋อร์ ทุกวันนี้ข้าน้อยไม่ค่อยได้เจอพี่ชายของอวิ๋นมู่เอ๋อร์บ่อยนัก และก็ไม่ค่อยเห็นแม่ของนางมาทำงาน อวิ๋นมู่เอ๋อร์บอกว่าพี่ชายและพ่อแม่ของเธอย้ายออกจากเมืองหลวงแล้ว เนื่องจากพี่ชายของเธอทำให้หลายคนในเมืองหลวงขุ่นเคือง จึงไม่กล้าอยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไป "

ไป๋หมิงฮุ่ยกล่าวโดยละเอียด

เมื่อเผชิญหน้ากับซากศพที่ไม่สมบูรณ์ทั้งสองนี้ เขาไม่ได้กลัวเหมือนเมื่อก่อนเลย

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงบางสิ่งขึ้นมา และใบหน้าของเธอก็ซีดมาก...