ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 362

ก่อนหน้านี้ความไว้วางใจของจักรพรรดิเหยาที่มีต่อไป๋ชิงหลิงนั้นปราศจากข้อกังขา

แต่หลังจากที่ม้าเสียการควบคุม จู่ๆ จักรพรรดิเหยาก็สงสัยในตัวนางมากขึ้นเล็กน้อย

ทุกคนสามารถเห็นความรู้สึกของนางที่มีต่อเจ้าเจ็ด และมันอาจจะจริง แต่เป็นไปไม่ได้ที่คนจะไม่มีความเห็นแก่ตัว

พระชายาเฉินเคยมีเรื่องบาดหมางกับนาง จึงสมเหตุสมผลแล้วที่นางไม่ต้องการให้พระชายาเฉินมีช่วงเวลาที่ดี

อย่างไรก็ตาม...

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าคำให้การของพยานทั้งสองนั้นไร้สาระเล็กน้อย

นางก้าวไปข้างหน้า จ้องมองพยานทั้งสองอย่างเฉียบขาดแล้วกล่าวว่า “กล่าวได้ว่า เจ้าเห็นไม่ชัดคนที่คุกคามเจ้าในวันนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร?”

นี้...

ทุกคนตกตะลึง

เว่ยซือเฉิงดูสงบ เขารู้ว่าไป๋ชิงหลิงจะหาทางอยู่เสมอ อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่าพระชายาหรงจะทำเช่นนั้น

พยานทั้งสองตกอยู่ในห้วงความคิดอีกครั้ง

ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นก่อนแล้วพูดว่า “ใช่ วันนั้นนางสวมผ้าคลุมหน้า เห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่ง”

ไป๋ชิงหลิงย่อตัวลงอย่างทันที นางหยิบผ้าคลุมหน้าขึ้นมาสวมไว้บนหน้านางเผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นตัวสั่น กัดริมฝีปาก ก้มหน้าแล้วพูดว่า “ข้าจำไม่ได้ ข้าไม่กล้ามองนางมากกว่านี้ แต่เสียงของนางคล้ายกับของท่านมาก”

ชายคนนั้นพยักหน้าเห็นด้วย

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นถวายพระพรจักรพรรดิเหยาแล้วกล่าวว่า “พยานทั้งสองนี้อาศัยเพียงผ้าคลุมหน้า ชุดกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อนตัวโปรดของข้าและเสียงเพื่อใช้เป็นหลักฐานว่าข้าเป็นผู้บงการในเหตุการณ์นี้ นี่มันเลอะเทอะเกินไป ข้าคิดว่าข้าคงไม่โง่ขนาดบอกสองคนนี้ว่าข้าคือพระชายาหรง และอย่างที่สอง ข้าจะไม่ใช้เข็มฉีดยาฉีดก้นม้าอย่างแน่นอน เพราะนั่นจะทำให้ด้ามจับติดลงไป หากข้าต้องการให้ม้าอยู่เหนือการควบคุม ยังมีอีกหลายวิธีที่ไม่ทิ้งพยานและหลักฐานทางกายภาพไว้ว่าข้าเป็นผู้ลงมือทำ”

เสียงที่ชัดเจนเงียบลงแล้วคนก็ตะโกนลั่น

พยานทั้งสองยังคุกเข่าด้วยความตกใจเพราะคำพูดของไป๋ชิงหลิง “ใต้เท้า คนที่เราเห็นคือพระชายาหรงจริงๆ นางเป็นคนที่เผลอพูดบางอย่างที่เปิดเผยข้อมูลของนางออกมา ดังนั้นเราจึงรู้ว่านางคือพระชายาหรง”

การแสดงออกของเว่ยซือเฉิงเปลี่ยนเป็นจริงจัง แต่เขาไม่ได้ตอบสนองในทันที

ไป๋ชิงหลิงชำเลืองมองพยานทั้งสองเบาๆ แล้วพูดว่า “แล้วถ้ามีใครแอบอ้างว่าเป็นข้าเล่า?”

แอบอ้าง! !

ดวงตาจักรพรรดิเหยาเป็นประกายอีกครั้ง

ถ้าเป็นการแอบอ้างก็จบแล้ว

หากเป็นเขา เขาคงไม่ทิ้งเบาะแสมากมายไว้รอคนมาจับเป็นแน่

ในที่สุดจักรพรรดิเหยาก็ตรัสขึ้นอย่างดุดันว่า “บอกว่า ใครสั่งพวกเจ้า”

พยานทั้งสองรีบก้มหัว

เว่ยซือเฉิงลูบเคราของตนพร้อมกล่าวว่า “องค์จักรพรรดิประทับอยู่เบื้องหน้า จะดีกว่าหากพวกเจ้าบอกความจริงว่าใครอยู่เบื้องหลัง”