ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 361

ไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยเดินเข้าไปในกระโจมหลังที่ใหญ่ที่สุดพร้อมกัน ภายใต้บรรยากาศที่กดดันทำให้ไป๋ชิงหลิงหายใจลำบาก

ฝูงม้าเสียการควบคุม องค์หญิงเล็กได้รับบาดเจ็บ ซึ่งเป็นผลกระทบอย่างหนักต่อราชวงศ์

ในขณะนี้ จู่ๆก็มีเงาร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากด้านข้างของเธอ

ฮองเฮาอู่ซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ จู่ๆก็ลุกขึ้นยืน สีหน้าเปลี่ยนไปกะทันหัน “จาวเสวี่ย ระวัง！”

“พุบ！”

“อ๊ะ！”

คนที่พุ่งเข้ามา ก็คือพระชายาอันจวิน แต่ก่อนที่มือของเธอจะสัมผัสโดนเสื้อผ้าของไป๋ชิงหลิง ภายใต้ปฏิกิริยาตอบสนองของหรงเยี่ย ก็ได้ยกเท้าขึ้น และเตะขาพระชายาอันจวินเข้าอย่างจัง

พระชายาอันจวินล้มลงในทันที

ทุกคนในกระโจม ต่างก็ตกใจกับฉากนี้และต่างพากันลุกขึ้นยืน

ทุกคนลืมไปชั่วขณะว่า หรงเยี่ยเพิ่งเตะพระชายาอันจวินด้วยเท้าของเขา

ความสนใจของพวกเขาอยู่ที่ไป๋ชิงหลิงและพระชายาอันจวิน เพราะพระชายาอันจวินได้ถือกริชไว้ในมือ

หลังจากที่หรงเยี่ยเตะเท้าออกไป กริชในมือของพระชายาอันจวินก็กระเด็นออกไปเช่นกัน

ไป๋ชิงหลิงมองไปทยังกริชที่หล่นอยู่ข้างเท้าของเธอด้วยสีหน้าซีดเซียว และถอยเข้าหาหรงเยี่ยโดยไม่รู้ตัว

ในเวลานี้ จึงตระหนักได้ว่า หรงเยี่ยได้เตะพระชายาอันจวิน

เธอหันกลับไปมองหรงเยี่ยทันที

แต่ชายคนนี้ยื่นมือมาลูบที่หลังเธอและปลอบโยนว่า “พระชายา ไม่เป็นไร ข้าอยู่นี่”

——ข้าอยู่นี่

ช่างเป็นคำพูดที่ทำให้อุ่นใจ

แต่มันทำให้เธอเสียใจมาก

“ขาท่าน.......”

เกิดอะไรขึ้น? หรงเยี่ยผงะเล็กน้อย ยังไม่ทันตอบสนอง

ขณะนี้พระชายาอันจวินก็ได้ตะโกนว่า “ไป๋จาวเสวี่ย เจ้าเอาหยวนเอ๋อร์ของข้าไปไว้ที่ไหน เจ้าคืนเขาให้ข้า——”

“พระชายา” ท่านอ๋องอันจวินวิ่งเข้ามา อุ้มพระชายาอันจวินจากมือของสาวใช้

แต่หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ผลักเขาออกอย่างแรง แต่ท่านอ๋องอันจวินเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามที่ผ่านการรบมามากมาย สตรีในเรือนอย่างพระชายาอันจวินจะผลักออกจากอ้อมแขนของเขาได้อย่างไร

เธอไม่สามารถผลักท่านอ๋องอันจวินออกได้ จึงตบหน้าท่านอ๋องอันจวินไปหลายครั้ง

พฤติกรรมขาดสติที่ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งพระชายา

เธอในขณะนี้ เป็นเพียงแม่คนหนึ่งที่ต้องสูญเสียลูกชายไป

ท่านอ๋องอันจวินปล่อยให้เธอทุบตีและดุด่า สายตาที่มองหรงเยี่ยและไป๋ชิงหลิงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษ เสด็จป้าของเจ้า.......

“เสด็จลุง ข้าเข้าใจความรู้สึกของเสด็จป้าในตอนนี้ดี” เหมือนเธอที่เฝ้าดูเสี่ยวจี๋ตายไปต่อหน้าต่อตา เธออยากจะรีบกลับไปที่ตำหนักอ๋อง และถามท่านอ๋องหรงว่าทำไมถึงต้องทำร้ายตระกูลหยาง

จักรพรรดิเหยาช่วยพยุงไทเฮานั่งลง

สำหรับคนที่เหลือ ล้อมกันเป็นครึ่งวงกลม ไป๋ชิงหลิง หรงเยี่ย เว่ยซือเฉิงและพยานสองคน ถูกล้อมอยู่ในภายในวง

พยานคุกเข่าอยู่บนพื้น ร่างกายสั่นเทา ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

เว่ยซือเฉิงพูดว่า “พวกเจ้าจงเงยหน้าขึ้นดู ท่านนี้ใช่คนที่จ่ายเงินเพื่อปิดปากพวกเจ้าหรือไม่”

เมื่อพยานทั้งสองได้ยินเช่นนั้น จึงเงยหน้าขึ้นด้วยความตื่นตระหนก

เมื่อเขาเห็นการแต่งกายและรูปลักษณ์ของไป๋ชิงหลิง ทั้งสองก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

เว่ยซือเฉิงตะโกนถามว่า “ใช่คนที่จ่ายเงินปิดปากพวกเจ้าหรือไม่?”

เมื่อเว่ยซือเฉิงตะโกนถามพวกเขาเช่นนี้ ทั้งสองก็ก้มหน้าลงด้วยความตกใจ

หญิงคนนั้นพูดก่อนว่า “ใต้ใต้.....ใต้ใต้เท้า......วันนั้นนางสวมชุดสีฟ้าอ่อน ใส่ผ้าคลุมหน้า ระหว่างคิ้วยังมีดอกไม้ห้ากลีบที่สวยงาม นางบอกว่าตัวเองคือพระชายาของท่านอ๋องหรง ขอเพียงให้ขาท่านอ๋องเฉินพิการ หากทำสำเร็จนางจะส่งพวกข้าออกไปจากเมืองหลวง และมอบชีวิตที่สุขสบายแก่พวกข้าตลอดชีวิต”

จักรพรรดิเหยาขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ชายคนนั้นพูดต่อว่า “ใต้เท้าพวกเราถูกข่มขู่ พระชายาของท่านอ๋องหรงบอกว่าหากพวกข้าไม่ยอมทำตาม นางจะทำให้พวกข้าทั้งสองไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงได้อีก”

ในเวลานี้ แววตาของจักรพรรดินั้นมืดมนจนไม่พบแสงสว่างใดๆ

เขาหรี่ตาคู่นั้น มองไปที่ไป๋ชิงหลิง ยังไม่ยินยอมที่จะสงสัยในตัวเธอ

แต่เธอมีแรงจูงใจมากที่สุด

เนื่องจากก่อนวันไหว้พระจันทร์ เธอกับพระชายาท่านอ๋องเฉินมีเรื่องบาดหมางใจกัน.........