ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 360

หรงเยี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่อยากเห็นไป๋ชิงหลิงเป็นเช่นนี้ “พระชายา ข้าไม่เคยสงสัยในตัวเจ้ามาก่อน เจ้าอย่าพูดจาเช่นนี้กับข้าเลย”

“ในเมื่อสืบมาถึงตัวข้า ข้าจะไม่ทำให้ท่านอ๋องต้องเดือดร้อน” ไป๋ชิงหลิงเดินผ่านเขาไป

หรงเยี่ยยกมือขึ้น จับที่ข้อมือของไป๋ชิงหลิง และดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

ไป๋ชิงหลิงถูกบังคับให้นั่งบนตักของเขา ร่างของเธอถูกกอดแน่นในอ้อมแขนของเขา เธอตะโกนด้วยความโกรธว่า “ปล่อยนะ อย่าให้ข้าทำให้ท่านต้องอับอาย”

แววตาของหรงเยี่ยเศร้าหมอง โอบไหล่ของเธอและพูดว่า “เรื่องของอาจี๋ข้าจะสืบเอง ก่อนที่ความจริงจะกระจ่าง เจ้าต้องอาศัยอยู่ในตำหนักอ๋อง และไม่ต้องคิดเรื่องอื่น”

ไป๋ชิงหลิงตัวแข็งทื่อ

ก่อนที่เธอจะเอ่ยปาก เสียงอันเย็นชาก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ไม่เช่นนั้นข้าจะทำลายตระกูลหยางเสีย”

“ท่านกล้าดียังไง！” ไป๋ชิงหลิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ใช้มือทั้งสองข้างดึงชายเสื้อของหรงเยี่ย กัดฟันพูดอย่างโกรธว่า “ถ้าท่านกล้าแตะต้องพวกเขาอีก ข้าไม่ปล่อยท่านไว้แน่”

เขาจับข้อมือเธอไว้ และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็จงเชื่อฟัง ข้าจะไว้ชีวิตพวกเขาชั่วคราว”

“ท่าน.......” เธอกัดริมฝีปากแน่น ร่างกายสั่นเทาด้วยความโกรธ แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืน

เขาบีบใบหน้าเล็กๆของเธอ ใช้หน้าผากของเขาแตะที่หน้าผากเธอ เสียงของเขาอ่อนโยนลงกว่าเดิม “พระชายา ลูกก็เป็นของข้า เจ้าอย่าคิดที่จะพาลูกของข้าไปจากข้าเด็ดขาด”

เธอเบือนหน้าหนี เขาจับศีรษะของเธอไว้ และจูบที่ริมฝีปากของเธอ

เธอถูกบังคับให้จูบ ในใจเธอรู้สึกอับอายเหลือทน

เธอพยายามเกลี้ยกล่อมตัวเอง ให้เวลาเขาสักหน่อย แต่เธอก็ไม่สามารถแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้

สุดท้าย เสี่ยวจี๋ก็ตายแล้ว

หยกที่หยางสวี่อี้มอบให้เธอ คือตราทหารขององครักษ์เหยี่ยวดำ

หลังจากที่หรงเยี่ยรู้เรื่องนี้ ก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าองครักษ์เหยี่ยวดำไม่ได้ทำ ดังนั้นมันจึงเกี่ยวข้องกับเขา

เขาปล่อยเธอออก ใช้มือตบหน้าเธอเบาๆ “ยิ้มหน่อยสิ”

ไป๋ชิงหลิงทำสีหน้าบึ้งตึง “ข้ายิ้มไม่ออก”

“อย่างน้อย อย่าให้เสด็จพ่อและเสด็จแม่รู้สึกว่า พวกเรามีบางอย่างผิดปกติ” อันที่จริง เขาอยากเห็นรอยยิ้มของเธอ และอยากให้เธอมีความสุข

แต่ก็รู้ว่า ท้ายที่สุดเป็นเพราะเขาบังคับเธอ

เมื่อเห็นใบหน้าขมขื่นของเธอ เขาก็ไม่บังคับเธออีกต่อไป

เขากุมมือของเธอ และบีบเบาๆ “พยานและหลักฐานทั้งหมดชี้ชัดว่าเป็นพระชายา หากเสด็จอารู้เรื่องนี้ อาจจะเสียการควบคุม ข้าออกมารอเจ้า เพราะเกรงว่าคนของนางจะทำร้ายเจ้า”

ไป๋ชิงหลิงตัวแข็งทื่อ หันมามองเขา รู้สึกอึดอัดใจมาก

เธอทะเลาะกับเขา แต่เขาก็ยังเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ ความรู้สึกสับสนแบบนี้มันอึดอัดเกินไป

ดูเหมือนว่าสวรรค์กำลังจะบอกเธอว่า เธอไม่สามารถทำให้ตาชั่งนี้สมดุลได้ ต้องเลือกข้างใดข้างหนึ่ง แต่เธอต้องการทั้งสองฝั่ง

เธอเก็บซ่อนอารมณ์ที่ซับซ้อน จ้องมองที่มือของตัวเอง และพูดว่า “ข้าให้เวลาท่าน และท่านต้องให้ความจริงกับข้า ไม่ว่ามันจะเป็นเช่นไร”