ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 373

นางรีบต้องกลับไปว่า “ใช่ ขอเสด็จอาสะใภ้ดูแลจวิ้นอ๋องน้อยอย่างดี”

หลังจากพูดแล้วหวู่ซือหลิงก็รีบหันหลังจากไป

หลังจากหวู่ซือหลิงออกไปแล้ว พระชายาอันจวินก็นั่งลงบนเบาะอย่างแรง

แม่นมชรายื่นน้ำให้นาง ในขณะที่ลูบหลังนาง ในเวลาเดียวกันก็ถามไป๋ชิงหลิงอย่างจริงจัง “พระชายาหรง เมื่อครู่ท่านบอกว่าตราบใดที่จวิ้นอ๋องน้อยอยู่โรงหมออีกหนึ่งวัน จวิ้นอ๋องน้อยจะปลอดภัยไร้ซึ่งเหตุร้าย นอกจากนี้ยังสามารถฟื้นฟูจวิ้นอ๋องน้อยให้กลับสู่สภาพเดิมได้ มันเป็นเรื่องจริงหรือไม่?”

“ข้าไม่เคยบอกว่าจวิ้นอ๋องน้อยจะกลับคืนสู่สภาพเดิมได้” อาการบาดเจ็บนั้นร้ายแรงมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ในอนาคตเขาไม่สามารถใช้กำลังได้อีก

สีหน้าพระชายาอันจวินเปลี่ยนไปอีกครั้ง นางยื่นมือออกไปผลักถ้วยชาในมือแม่นมชรา แล้วเดินไปหาไป๋ชิงหลิงด้วยใบหน้าซีดเซียว “ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

“เสด็จอาสะใภ้อย่าตื่นตระหนก มันเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่จะฟื้นตัวสู่สภาพเดิม แต่ข้ารับประกันได้ว่าเขาจะเหมือนคนปกติ แต่ในอนาคตเขาจะไม่สามารถฝึกวรยุทธ์และยกของหนักได้” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

พระชายาอันจวินลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ตราบใดที่เขาสามารถเป็นเหมือนคนปกติได้ ข้าตอบแทนท่านอย่างแน่นอน”

“ไม่จำเป็น ภูเขาทองภูเขาเงินในจวนอ๋องหรงล้วนไม่ขาดแคลน ข้าขอเพียงอย่างเดียว” ไป๋ชิงหลิงเสยผมทัดหู

พระชายาอันจวินชำเลืองมองนาง

ฟังไป๋ชิงหลิงพูดว่า “ในช่วงเวลาที่ข้ารักษาจวิ้นอ๋องน้อย ข้าไม่ต้องการให้สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เกิดขึ้นอีก พระชายาอันจวินต้องการไปเยี่ยมจวิ้นอ๋องน้อย เช่นนั้นก็ต้องแจ้งให้ข้าทราบ ข้าจะจัดเวลาให้ท่านก่อนถึงจะไปเยี่ยมเขาได้...”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ความโกรธของพระชายาอันจวินที่สลายไปในที่สุด ทันใดนั้นมันก็พุ่งสูงขึ้น...

“ท่าน...”

“เสด็จอาสะใภ้ ทุกสิ่งล้วนทำเพื่อประโยชน์ของจวิ้นอ๋องน้อย” ไป๋ชิงหลิงหันกลับมาเอ่ยขัดสิ่งที่พระชายาอันจวินต้องการจะพูด

จากนั้นนางก็เดินผ่านพระชายาอันจวินแล้วพูดกับหงเหนียงว่า “ทำความสะอาด ทำรายการอุปกรณ์ที่เสียหาย แล้วส่งไปให้พระชายาอันจวิน หมิงฮุ่ย”

ไป๋หมิงฮุ่ยรีบวิ่งเข้ามา “พระชายา”

“ช่วยพระชายาอันจวินสวมเสื้อผ้าปลอดเชื้อ รอให้นางใส่แล้วจึงพาไปหาจวิ้นอ๋องน้อย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ไป๋หมิงฮุ่ยพาพระชายาอันจวินไปยังห้องแต่งตัว

เมื่อพระชายาอันจวินมองดูขุดแปลกตาในมือ นางก็ขมวดคิ้วด้วยความขยะแขยง “เสื้อผ้าอะไรเช่นนี้ ข้าไม่ใส่!”

ไป๋หมิงฮุ่ยมองเสื้อผ้าในมือแล้วอธิบายอย่างอดทน “ทูลพระชายาอันจวิน สิ่งนี้เรียกว่าเสื้อผ้าปลอดเชื้อ ห้องผู้ป่วยที่จวิ้นอ๋องน้อยอาศัยอยู่เรียกว่าห้องปลอดเชื้อ พระชายาหรงกล่าวว่ามีเชื้อโรคจำนวนมากในร่างกายเรา ในการเยี่ยมผู้ป่วยหนัก หากไม่มีเสื้อผ้าชุดนี้สามารถทำให้เกิดการติดเชื้อได้อย่างง่ายดาย ทำให้อาการป่วยยิ่งรุนแรงขึ้น จวิ้นอ๋องน้อยได้รับบาดเจ็บสาหัส ต้องขออภัยพระชายาอันจวิน เมื่อสวมเสื้อผ้านี้แล้ว ท่านก็สามารถเข้าพบจวิ้นอ๋องน้อยได้เพคะ”

“ยุ่งยากอะไรนักหนา!” พระชายาอันจวินไม่เข้าใจคำว่าเชื้อโรคและการติดเชื้อ แต่นางเข้าใจประโยคหนึ่ง...

นางจ้องมองไป๋ชิงหลิงด้วยความโกรธ “ข้าอยากอยู่ต่อมองหน้าเขาอีกนิด”

“เสด็จอาสะใภ้ ข้ารู้ว่าท่านคิดถึงลูกของท่านมาก แต่ในยามนี้จวิ้นอ๋องน้อยต้องพักผ่อน การที่ท่านพูดตลอดเวลาที่อยู่ข้างกายเขาจะส่งผลกระทบต่อเขา ท่านควรจะกลับไปที่จวนอ๋องอันจวินก่อน อีกไม่กี่วันข้าจะส่งคนไปเชิญเสด็จอาสะใภ้ให้มาพบเขา” ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างแข็งกร้าว

นางรู้ว่าพระชายาอันจวินชอบบีบลูกพลับอ่อน[1] ถ้านางไม่แกร่งกว่านี้ คงไม่สามารถรั้งนางไว้ได้เลย

แม้ว่าพระชายาอันจวินยังคงโกรธและไม่พอใจมาก

แต่คำพูดของไป๋ชิงหลิงก็ยังสามารถแทงใจนางได้เสมอ พระชายาอันจวินไม่ต้องการให้ตัวนางส่งผลกระทบต่อการฟื้นตัวของจวิ้นอ๋องน้อย

นางเหลือบมองไป๋ชิงหลิงอย่างเย็นชา “ท่านควรจำสิ่งที่ท่านพูดในวันนี้ไว้ให้ดี หากลูกข้าเกิดเหตุร้ายขึ้นในที่ของท่าน ข้าจะไม่มีวันปล่อยท่านไป”

จู่ๆ ไป๋ชิงหลิงก็พูดอย่างเย็นชาว่า “เสด็จอาสะใภ้อย่าทำให้ดูเหมือนว่าคนทั้งโลกต้องชดใช้ให้ลูกของท่าน ไม่มีใครคาดคิดว่าม้าจะหลุดการควบคุม แต่เสด็จอาสะใภ้ควรชัดเจนว่าข้าไม่ได้เป็นต้นเหตุทำให้จวิ้นอ๋องน้อยกลายเป็นเช่นนี้ เกิดอะไรขึ้นกับการแข่งขันคลีข้าเมื่อวานนี้ ข้าคิดว่าเสด็จอาสะใภ้รู้ดีกว่าข้าเสียอีก”

..........

เชิงอรรถ

[1] ชอบบีบลูกพลับอ่อน ชอบรังแกคนอ่อนแอกว่า