ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 374

เปลือกตาพระชายาอันจวินกระตุกอย่างแรง

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าจำเป็นต้องบอกพระชายาอันจวินให้ชัดเจนกว่านี้ “ม้าของอ๋องหราวสูญเสียการควบคุมก่อน ทำให้ดูเหมือนมีใครบางคนต้องการสังหารอ๋องหราว หรือในตอนท้ายที่ผู้ได้รับบาดเจ็บคืออ๋องเฉินและจวิ้นอ๋องน้อย แม้แต่อ๋องหรงก็เกือบจะได้รับบาดเจ็บ ในทางกลับกันอ๋องหราวที่ไม่ได้รับอันตรายใดๆ การสมรู้ร่วมคิดนี้มุ่งเป้าไปที่ใคร หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้วเสด็จอาสะใภ้ควรสามารถแยกแยะได้”

“เจ้าสงสัยอ๋องหราว?”

“ข้าไม่ได้พูดเช่นนั้น ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างสงสัย อวิ๋นมู่เอ๋อร์เพียงผู้เดียวไม่สามารถวางแผนการสมรู้ร่วมคิดนี้ได้แน่ ต้องมีใครบางคนอยู่เบื้องหลังนาง และคนผู้นี้เกลียดข้ามากถึงขนาดต้องการใช้การแข่งขันคลีทำร้ายใครอ๋องสักคน แล้วใช้ข้าเป็นแพะรับบาป” ไป๋ชิงหลิงไม่ต้องการเป็นศัตรูกับจวนอ๋องอันจวิน มิฉะนั้นนี่จะเป็นศัตรูที่ทรงพลัง

พระชายาอันจวินนิ่งเงียบ

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้ามาหานาง แล้วกระซิบข้างหูพระชายาอันจวิน “เสด็จอาสะใภ้ ข้าไม่รู้ว่าเมื่อไม่นานมานี้ท่านเคยได้ยินข่าวลือมาบ้างหรือไม่?”

“ข่าวลืออะไร?”

“จักรพรรดิทรงแต่งตั้งองค์รัชทายาทล่าช้า นั่นก็เพราะพระองค์ต้องการรอให้อ๋องหรงลุกขึ้นยืน”

เมื่อเสียงที่ไร้ตัวตนของไป๋ชิงหลิงเงียบลง รูม่านตาพระชายาอันจวินก็หดตัวอย่างแรง ทันใดนั้นนางก็หันมองไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงถอยหลังไปหนึ่งก้าว คำนับหนึ่งครั้งแล้วกล่าวต่อไปว่า “ตั้งองค์รัชทายาทไม่เลือกบุตรสนม ตั้งผู้อาวุโสไม่ใช่ผู้เยาว์”

หลังจากพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็เดินผ่านพระชายาอันจวินไป

พร้อมกับที่ไป๋ชิงหลิงทิ้งประโยค ‘ตั้งองค์รัชทายาทไม่เลือกบุตรสนม ตั้งผู้อาวุโสไม่ใช่ผู้เยาว์’ ไว้เบื้องหลังซึ่งยังคงก้องอยู่ในหูพระชายาอันจวิน

อ๋องหรงซึ่งมีฐานะเป็นโอรสองค์โตของอดีตฮองเฮาได้สูญเสียขาทั้งสองข้างไป เขาย่อมขาดคุณสมบัติในการชิงตำแหน่งรัชทายาท

แต่ฮองเฮาองค์ปัจจุบันยังมีโอรส ดังนั้นอ๋องเฉินจึงกลายเป็นหนามยอกอกขององค์ชายที่ต้องชิงฐานะรัชทายาทอย่างไม่ต้องสงสัย

หากเมื่อวานนี้อ๋องเฉินสิ้นพระชนม์โดยบังเอิญในยามที่ฝูงม้าสูญเสียการควบคุม โอรสของฮองเฮาทั้งสองจะสูญสิ้นโอกาส

เนื่องจากไม่มีรัชทายาทที่เหมาะสม จักรพรรดิจึงทำได้เพียงเลือกจากผู้อาวุโสที่สุดเท่านั้น

องค์ชายใหญ่ทั้งอ่อนแอและขี้โรคย่อมเป็นไปไม่ได้เลย ต่อจากนั้นผู้ที่มีความสามารถและสุขภาพแข็งแรงก็คือองค์ชายสามซึ่งเป็นอ๋องหราว!

หัวใจพระชายาอันจวินสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

การสมรู้ร่วมคิดเมื่อวานนี้มุ่งเป้าไปที่อ๋องเฉินและอ๋องหรง ส่วนลูกของนางเพียงตกเป็นเหยื่อของการสมรู้ร่วมคิดนี้เท่านั้น

ให้ตายเถอะ!

เมื่อพระชายาอันจวินกลับมาถึงจวนอ๋องอันจวิน บ่าวของนางก็มารายงานว่า “พระชายา พระชายาหราวอยู่ที่ห้องรับรองส่วนหน้าเพคะ”

ดวงตาพระชายาอันจวินจมลง นางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไปแจ้งว่าข้าเหนื่อย ขอให้นางกลับไปก่อน”

“เพคะ” บ่าวรับใช้ถอนตัวออกไป

พระชายาอันจวินจับมือแม่นมฉินแล้วกลับเรือนของตน

ขณะที่หวู่ซือหลิงไม่คาดคิดว่าพระชายาอันจวิน จะปฏิเสธการมาพบนางโดยตรง

นางออกจากจวนอ๋องอันจวินด้วยสีหน้าลำบากใจ หลังจากเข้าไปในรถม้า นางก็หยิบกาน้ำชาขึ้นมาแล้วกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

สาวใช้ที่ตามหลังมารีบคุกเข่าลง

หวู่ซือหลิงพูดด้วยความโกรธ “ออกไป”