ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 375

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองหมอกสัญญาณบนท้องฟ้า หมอกสีดำก่อตัวเป็นรูปเหยี่ยวอย่างรวดเร็ว แต่ในพริบตาสัญญาณเหยี่ยวดำที่แผ่กระจายบนท้องฟ้าก็หายไป

นางถามอย่างสับสน “เกิดอะไรขึ้น นี่เป็นสัญญาณจากทหารองครักษ์เหยี่ยวดำหรือไม่”

“เพคะ” อิงเหลียนกล่าว

“องครักษ์เหยี่ยวดำส่งสัญญาณมามากมาย สัญญาณสีดำนี้หมายความว่าอย่างไร”

อิงเหลียนขมวดคิ้ว นางไม่อยากตอบเลย

เมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ ในใจไป๋ชิงหลิงก็เกิดความรู้สึกไม่ดี แล้วถามซ้ำ “หมายความว่าอย่างไร?”

“หมายความว่าซื่อจื่อน้อยหายตัวไป!”

“ปัง” เท้าไป๋ชิงหลิงเหยียบขึ้นไปบนอากาศ เก้าอี้นั่งล้มลงไปด้านข้าง ทั้งร่างของนางหลุดออกจากที่นั่งทันที

อิงเหลียนกับซังจวี๋ตะโกน “พระชายา!”

ในเวลานี้ร่างหนึ่งผ่านหน้าพวกเขาทั้งสองไปอย่างรวดเร็ว พุ่งเข้ากอดไป๋ชิงหลิงที่กำลังจะล้มลงกับพื้น

อิงเหลียนเห็นคนที่กำลังมาก็คุกเข่าลงทันที “นายท่าน”

หรงเยี่ยขมวดคิ้วอย่างเกรี้ยวกราด สายตาเขากวาดมองอิงเหลียนอย่างชั่วร้าย

อิงเหลียนตัวแข็ง เมื่อรู้ตัวว่านางเพิ่งพูดสิ่งที่นางไม่ควรพูดออกไป นางก้มหน้าลงต่ำทันที

ไป๋ชิงหลิงคว้าชุดของหรงเยี่ยแล้วพูดด้วยดวงตาแดงก่ำว่า “จิ่งหลินหายไปหรือ?”

“ข้าเพิ่งออกมาจากค่ายทหารองครักษ์เหยี่ยวดำและกำลังจะมารับเจ้าจากจวน” เช่นนั้นเขาจึงยังไม่ได้รับการแจ้งเตือนจากองครักษ์เหยี่ยวดำ

อย่างไรก็ตามในไม่ช้าองครักษ์เหยี่ยวดำก็พุ่งมาจากถนนเฉิงจงแล้วมาปรากฏตัวต่อหน้าหรงเยี่ย ก่อนจะคุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้วรายงานว่า “นายท่านมีเหล่าขอทานรวมตัวกันที่ถนนเฉิงจงเพื่อสร้างปัญหา ข้าน้อยกับอิงอู๋ถูกกักไว้ภายใต้กระแสฝูงชน ก่อนที่พวกอันธพาลจะฉวยโอกาสจากความโกลาหลจับตัวองค์หญิงน้อยและองค์หญิงหลวนอี๋ไปพ่ะย่ะค่ะ”

“อะไรนะ!” ไป๋ชิงหลิงหน้าซีด ริมฝีปากนางชุ่มไปด้วยเลือด นางกำเสื้อผ้าหรงเยี่ยแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะถามด้วยดวงตาแดงก่ำ “เจ้าไม่ได้บอกว่าเด็กๆ ปลอดภัยหรือ องครักษ์เหยี่ยวดำของเจ้าจะปกป้องพวกเขาให้ปลอดภัย แล้วเหตุใดเซิงเอ๋อร์ยังถูกพาตัวไปได้? บอกข้ามาว่าเพราะเหตุใด?”

“ชายา!” หรงเยี่ยจับข้อมือนาง มืออีกข้างโอบรอบเอว โอบกอดนางไว้ในอ้อมแขน “กลับวังกันก่อนนะ”

“ข้าไม่กลับ ข้าจะกลับจวนติ้งเป่ยโหว” นางบิดข้อมือและดึงมือกลับจากฝ่ามือเขา

แต่หรงเยี่ยกลับกอดนางแน่นขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาหม่นหมอง “เชื่อข้า!”

“เซิงเอ๋อร์ไม่เคยเผชิญกับอันตรายเช่นนี้ ท่านคิดว่านางที่เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งจะทำอย่างไร เหตุใดคนเหล่านั้นถึงจับเซิงเอ๋อร์ไป? ทั้งหมดเป็นเพราะท่าน ท่านสังหารคนมากเกินไป มีศัตรูของท่านอยู่ทั่วทั้งใต้หล้า ความผิดท่านแต่กลับให้เซิงเอ๋อร์แบกรับภาระ ข้าจะไปไม่กลับจวนอ๋อง ปล่อยข้านะ” ไป๋ชิงหลิงคำรามใส่เขา

ทุกวันนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น ซึ่งท้าทายขีดจำกัดของไป๋ชิงหลิงครั้งแล้วครั้งเล่า

“ข้าไม่อยากให้ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำต้องเสียสละ ข้าแค่อยากให้เซิงเอ๋อร์กลับมาหาข้าอย่างปลอดภัย” นางพูดต่ออย่างอ่อนลง “ขอเพียงเซิงเอ๋อร์กลับมาอย่างปลอดภัย เราสองคนก็ไม่มีเรื่องใดแล้ว เราจะไม่ทะเลาะกัน ข้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จะฟังท่านทุกอย่าง”

“ชายา!” เขากดหัวนางไว้ในอ้อมแขนอย่างลำบากใจ “เซิงเอ๋อร์ก็เป็นลูกของข้าเช่นกัน เจ้าไม่จำเป็นต้องขอร้องข้าอย่างถ่อมตัวขนาดนั้น”

ไป๋ชิงหลิงจับชายเสื้อขา “ข้าตื่นตระหนก ข้าไม่อาจทำใจให้สงบลงได้ ข้ารู้สึกเหมือนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ ข้า...ข้าไม่อยากเห็นท่านอยู่ข้างกาย ท่านให้ข้ากลับจวนติ้งเป่ยโหวเถอะ เราแยกกันชั่วคราว เมื่อเซิงเอ๋อร์กลับมา ท่านก็ส่งนางไปจวนติ้งเป่ยโหว ข้าจะรอนางที่จวนโหว”

หลังจากเสี่ยวจี๋เสียชีวิตไป เมื่อใดก็ตามที่นางเห็นหรงเยี่ย นางมักอยากดึงกระบี่ออกจากเอวเขาแล้วแทงเขา

นางกลัวมากว่าวันหนึ่งนางจะทำเช่นนั้น

นางไม่ต้องการเผชิญหน้ากับคนรักของนาง

หรงเยี่ยกุมมือนาง ยกมืออีกข้างจับใบหน้า แล้วจูบหว่างคิ้วของนางก่อนพูดว่า “ได้ ข้าจะให้เวลาเจ้า ข้าจะอยู่ที่จวนอ๋องเพื่อรอเจ้ากลับบ้าน”

นางสะดุ้งตกใจกับคำพูดสุดท้ายของเขา หัวใจที่แข็งกร้าวของนางค่อยๆ อ่อนลง

หลังจากกัดริมฝีปาก นางก็วางมือบนคอเขาแล้วรุกไล่จูบริมฝีปากบางของเขา

หรงเยี่ยกดศีรษะนางลงจูบอย่างลึกซึ้ง...