ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 376

จูบนี้ใช้เวลาไม่นาน ไป๋ชิงหลิงปล่อยมือจากเขา นางหยิบซองยาออกมาจากห้วงมิติเวลาแล้วยัดไว้ที่อกเสื้อของเขา “ห้ามหยุดทานยา มันสามารถช่วยซ่อมแซมขาที่เสียหายของท่านได้”

“ได้!” เขาเอื้อมมือไปหยิบปิ่นปักผมที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วค่อยๆ สอดเข้าไปข้างขมับนาง “ไปเถอะ”

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นเดินเข้าไปในรถม้าโดยไม่หันกลับมามอง เมื่อนางนั่งบนเบาะ นางก็รู้สึกลังเลเล็กน้อย

นางยกม่านขึ้นมองออกไป หรงเยี่ยอยู่ข้างรถม้า เมื่อเห็นนางยกม่านขึ้น ริมฝีปากบางก็ยกขึ้นช้าๆ โบกมือให้คนขับรถม้าออกตัว

รถม้าค่อยๆ เคลื่อนออกไป ไป๋ชิงหลิงมองดูชายที่หายตัวไปในท้ายที่สุดด้วยความรู้สึกหดหู่ใจ

ความตั้งใจเดิมที่ทั้งสองคบกันก็เพราะได้ช่วยเหลือกันและรักกัน นางจะไม่เชื่อเขาง่ายๆ เช่นนั้นได้อย่างไร...

แต่ถึงนางจะบอกตัวเองแบบนี้ว่า เชื่อใจเขา เชื่อใจเขา เชื่อใจเขา!

แต่ในยามนี้ทุกครั้งที่นางเจอเขา นางมักสูญเสียความคิดของตน

นางอาศัยสิ่งใดมาเชื่อใจเขา?

“ปัง!” จู่ๆ รถม้าก็สั่นสะเทือน

ไป๋ชิงหลิงไม่ตอบสนองชั่วขณะหนึ่ง นางล้มลงไปทางซ้ายอย่างแรง ศีรษะกระแทกเข้ากับประตูและหน้าต่างข้างตัว

ทันใดนั้นเสียงอุทานของอิงเหลียนก็ดังมาจากด้านนอก “พระชายาท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

ไป๋ชิงหลิงลูบหน้าผาก จากนั้นก็มองลงไปยังที่นั่งใต้ร่างตน

ที่นั่งทั้งหมดเอียงไปทางซ้าย

ไป๋ชิงหลิงถาม “ข้าไม่เป็นไร ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น?”

“รถม้าติดอยู่ในหลุม ขอพระชายาโปรดรอสักครู่” อิงเหลียนกล่าว

เมื่ออิงเหลียนพูดจบ รถม้าก็สั่นอย่างรุนแรงอีกครั้ง นางรีบเอื้อมมือไปประคองตัวกับรถม้า ในยามนี้มีวัตถุแปลกปลอมลอยเข้ามาทางหน้าต่างแล้วตกลงที่เท้าของนาง

ไป๋ชิงหลิงมองลงไปโดยไม่รู้ตัวก้มมองทันที มันคือขวดลายคราม

นางมองออกไปอย่างสงสัย มีขอทานมอมแมมคนหนึ่งยืนอยู่ที่ทางเข้าซอยตรงข้าม แต่ขอทานอยู่เพียงชั่วครู่ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในซอยอย่างเร่งรีบ

ไป๋ชิงหลิงเอื้อมมือไปหยิบขวดลายครามบนพื้นขึ้นมาเปิดฝาขวด ที่มีกระดาษอยู่ด้านใน

นางดึงกระดาษนั้นออกมาแล้วกางออก ซึ่งมีข้อความว่า ถ้าท่านต้องการช่วยลูกของท่าน ให้มาที่หุบเขามืดบอดด้วยตัวเพียงลำพัง จำไว้ว่าท่านไม่สามารถบอกอ๋องหรงและทหารองครักษ์เหยี่ยวดำได้ มิฉะนั้น...

ที่มุมล่างขวาของข้อความนั้นมีรอยมือเปื้อนเลือด

และรอยมือเปื้อนเลือดนี้สามารถบอกได้ทันทีว่าไม่ใช่ของผู้ใหญ่

ถ้าไม่ใช่สำหรับผู้ใหญ่ ก็ต้องเป็นเด็ก

มันเป็นของเซิงเอ๋อร์ของนาง

สีหน้าไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนไปอย่างมาก ในขณะนี้รถม้าถูกดึงกลับขึ้นมาได้อีกครั้ง

นางเปิดม่านแล้ววิ่งออกไป มองกลับไปกลับมายังจุดที่ขอทานหยุดอยู่ในยามนี้

หลังจากถึงจวนติ้งเป่ยโหวแล้วไป๋ชิงหลิงก็ตรงไปหาติ้งเป่ยโหวที่ห้องหนังสือทันที ทั้งยังจงใจทิ้งอิงเหลียนไว้นอกลาน

เมื่อติ้งเป่ยโหวเห็นนางมา เขาก็รีบทำความเคารพนาง ก่อนที่ไป๋ชิงหลิงจะรีบเข้ามาห้าม นางจับข้อศอกติ้งเป่ยโหวไว้แล้วกล่าวว่า “ท่านพ่อ ไม่จำเป็นต้องแสดงมารยาทเช่นนี้ ข้ากำลังมีปัญหา”

“พระชายาเรามานั่งคุยกันเถอะ” ติ้งเป่ยโหวขยับเก้าอี้ให้นางอย่างกระตือรือร้น

ไป๋ชิงหลิงไม่ได้นั่งลง แต่นางหยิบกระดาษออกมาส่งให้ติ้งเป่ยโหว ด้วยความกระวนกระวายและหงุดหงิด “ท่านพ่อ ลองดูสิ”

ติ้งเป่ยโหวมองอักษรในนั้น เมื่อเขาเห็นเนื้อหาด้านใน ใบหน้าเขาก็จริงจังมากขึ้น “เกิดอะไรขึ้นกับเซิงเอ๋อร์?”

“ใช่ มันเป็นสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ท่านพ่อรู้เรื่องการสูญเสียการควบคุมที่สนามม้าเมื่อวานนี้หรือไม่?” ไป๋ชิงหลิงพูด

ติ้งเป่ยโหวพยักหน้าแล้วพูดว่า “ข้าจัดการกับม้าในที่เกิดเหตุ ต่อมาข้าได้ยินว่าใต้เท้าเว่ยพบคดีเกี่ยวกับท่าน แล้วเซิงเอ๋อร์เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้?”

เมื่อเขาว่าจัดการกับม้าในสนามเสร็จแล้ว เรื่องยุติลงชั่วคราว และเขายังรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้จากปากขุนนาง

หลังจากรู้เรื่องนี้ ติ้งเป่ยโหวก็ไปหาใต้เท้าเว่ยที่จวนชุ่นเทียน

ใต้เท้าเว่ยยืนยันว่าไป๋ชิงหลิงไม่ได้ทำผิด ดังนั้นเขาจึงกลับมายังจวนติ้งเป่ยโหว และรอข่าวด้วยความสบายใจ

ในเวลานี้ไป๋ชิงหลิงหยิบขวดลายครามออกมาแล้วพูดว่า “หมอหญิงในโรงหมอฮุ่ยหมินของข้าเป็นผู้ที่ทำให้ม้าสูญเสียการควบคุม นางขโมยเข็มฉีดยาจากโรงหมอ แล้วให้ยาผ่านบั้นท้ายม้าซึ่งเป็นยาที่ทำให้ม้าหงุดหงิด สุนัขศึกของอ๋องหรงเข้าค้นบ้านของหมอหญิงและพบศพขาดวิ่นสามศพ หมอหญิงคนนี้เป็นผู้สังหารคนทั้งสาม แต่นางหายตัวไป เมื่อครู่มีคนขว้างขวดใส่ข้าจากนอกรถม้า เป็นขวดที่มีกระดาษด้านใน ข้ามั่นใจได้ว่าคนที่ลักพาตัวเซิงเอ๋อร์ไปคืออวิ๋นมู่เอ๋อร์หมอหญิงคนนั้น”

นางพลิกก้นขวด เผยคำที่อยู่ด้านล่างต่อหน้าติ้งเป่ยโหว

ท่าทางของติ้งเป่ยโหวเปลี่ยนไปอย่างมาก