ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 376

จูบนี้ใช้เวลาไม่นาน ไป๋ชิงหลิงปล่อยมือจากเขา นางหยิบซองยาออกมาจากห้วงมิติเวลาแล้วยัดไว้ที่อกเสื้อของเขา “ห้ามหยุดทานยา มันสามารถช่วยซ่อมแซมขาที่เสียหายของท่านได้”

“ได้!” เขาเอื้อมมือไปหยิบปิ่นปักผมที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วค่อยๆ สอดเข้าไปข้างขมับนาง “ไปเถอะ”

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นเดินเข้าไปในรถม้าโดยไม่หันกลับมามอง เมื่อนางนั่งบนเบาะ นางก็รู้สึกลังเลเล็กน้อย

นางยกม่านขึ้นมองออกไป หรงเยี่ยอยู่ข้างรถม้า เมื่อเห็นนางยกม่านขึ้น ริมฝีปากบางก็ยกขึ้นช้าๆ โบกมือให้คนขับรถม้าออกตัว

รถม้าค่อยๆ เคลื่อนออกไป ไป๋ชิงหลิงมองดูชายที่หายตัวไปในท้ายที่สุดด้วยความรู้สึกหดหู่ใจ

ความตั้งใจเดิมที่ทั้งสองคบกันก็เพราะได้ช่วยเหลือกันและรักกัน นางจะไม่เชื่อเขาง่ายๆ เช่นนั้นได้อย่างไร...

แต่ถึงนางจะบอกตัวเองแบบนี้ว่า เชื่อใจเขา เชื่อใจเขา เชื่อใจเขา!

แต่ในยามนี้ทุกครั้งที่นางเจอเขา นางมักสูญเสียความคิดของตน

นางอาศัยสิ่งใดมาเชื่อใจเขา?

“ปัง!” จู่ๆ รถม้าก็สั่นสะเทือน

ไป๋ชิงหลิงไม่ตอบสนองชั่วขณะหนึ่ง นางล้มลงไปทางซ้ายอย่างแรง ศีรษะกระแทกเข้ากับประตูและหน้าต่างข้างตัว

ทันใดนั้นเสียงอุทานของอิงเหลียนก็ดังมาจากด้านนอก “พระชายาท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

ไป๋ชิงหลิงลูบหน้าผาก จากนั้นก็มองลงไปยังที่นั่งใต้ร่างตน

ที่นั่งทั้งหมดเอียงไปทางซ้าย

ไป๋ชิงหลิงถาม “ข้าไม่เป็นไร ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น?”

“รถม้าติดอยู่ในหลุม ขอพระชายาโปรดรอสักครู่” อิงเหลียนกล่าว

เมื่ออิงเหลียนพูดจบ รถม้าก็สั่นอย่างรุนแรงอีกครั้ง นางรีบเอื้อมมือไปประคองตัวกับรถม้า ในยามนี้มีวัตถุแปลกปลอมลอยเข้ามาทางหน้าต่างแล้วตกลงที่เท้าของนาง

ไป๋ชิงหลิงมองลงไปโดยไม่รู้ตัวก้มมองทันที มันคือขวดลายคราม

นางมองออกไปอย่างสงสัย มีขอทานมอมแมมคนหนึ่งยืนอยู่ที่ทางเข้าซอยตรงข้าม แต่ขอทานอยู่เพียงชั่วครู่ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในซอยอย่างเร่งรีบ

ไป๋ชิงหลิงเอื้อมมือไปหยิบขวดลายครามบนพื้นขึ้นมาเปิดฝาขวด ที่มีกระดาษอยู่ด้านใน

นางดึงกระดาษนั้นออกมาแล้วกางออก ซึ่งมีข้อความว่า ถ้าท่านต้องการช่วยลูกของท่าน ให้มาที่หุบเขามืดบอดด้วยตัวเพียงลำพัง จำไว้ว่าท่านไม่สามารถบอกอ๋องหรงและทหารองครักษ์เหยี่ยวดำได้ มิฉะนั้น...

ที่มุมล่างขวาของข้อความนั้นมีรอยมือเปื้อนเลือด

และรอยมือเปื้อนเลือดนี้สามารถบอกได้ทันทีว่าไม่ใช่ของผู้ใหญ่

ถ้าไม่ใช่สำหรับผู้ใหญ่ ก็ต้องเป็นเด็ก

มันเป็นของเซิงเอ๋อร์ของนาง

สีหน้าไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนไปอย่างมาก ในขณะนี้รถม้าถูกดึงกลับขึ้นมาได้อีกครั้ง

นางเปิดม่านแล้ววิ่งออกไป มองกลับไปกลับมายังจุดที่ขอทานหยุดอยู่ในยามนี้