ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 377

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “ท่านพ่อ ข้าไม่สามารถให้หรงเยี่ยรู้ว่ายามนี้เซิงเอ๋อร์อยู่ที่หุบเขามืดบอด ข้าต้องไปแทนที่เซิงเอ๋อร์ก่อน”

“เจาเสวี่ย เจ้าจะเอาตัวเองไปเป็นตัวประกันกับฆาตกรนั่น”ติ้งเป่ยโหวอุทาน

“หากเป็นท่านพ่อ ท่านจะทำอย่างไร?”

“ข้าจะไป ข้าจะเป็นตัวประกันแทนเซิงเอ๋อร์” ติ้งเป่ยโหวพูดโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ไป๋ชิงหลิงรู้ว่าติ้งเป่ยโหวจะพูดเช่นนั้น เขายอมเจ็บดีกว่าเห็นนางและเซิงเอ๋อร์บาดเจ็บ แต่คราวนี้อีกฝ่ายแสดงชัดเจนว่าต้องการนาง

ตราบใดที่มีการเปลี่ยนตัวกับเซิงเอ๋อร์ก่อน สิ่งอื่นๆ ล้วนจัดการได้ง่ายกว่ามาก

“ข้าอยากให้ท่านพ่อช่วย แต่ไม่ต้องการให้ท่านพ่อมาเสี่ยงแทนข้า หากอีกฝ่ายต้องการให้ข้าไปเพียงผู้เดียว นั่นเป็นการพิสูจน์ว่านอกจากข้าแล้วก็ไม่มีใครมาแทนได้อีก เราต้องให้ความสำคัญกับเด็กก่อน ท่านคิดว่าใช่หรือไม่!” ไป๋ชิงหลิงพูด

ติ้งเป่ยโหวขมวดคิ้ว “เจาเสวี่ยนางมีคดีฆาตกรรมและข้าไม่รู้ว่านางจะทำอะไรกับเจ้า การไปคนเดียวมันเสี่ยงเกินไปสำหรับเจ้า”

“ดังนั้นข้าจึงต้องการให้ท่านพ่อช่วยข้า” ไป๋ชิงหลิงก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ “ท่านพ่อก่อนอื่นท่านต้องช่วยข้าล่อองครักษ์เหยี่ยวดำออกไป ให้ข้าได้ออกจากจวนอย่างราบรื่น หลังผ่านไปครึ่งชั่วยาม ท่านพ่อต้องไปแจ้งอ๋องหรงที่จวนอ๋อง ข้าสามารถแลกตัวกับเซิงเอ๋อร์ได้ภายในครึ่งชั่วยาม ตราบใดที่เซิงเอ๋อร์ปลอดภัยดี เท่านี้ข้าก็หมดห่วง”

หลังจากติ้งเป่ยโหวได้ยินเช่นนี้ เขาก็มองนางอย่างเคร่งขรึม “เอาล่ะ เจ้าต้องใส่ใจกับความปลอดภัยด้วย”

“ท่านพ่อลืมไปแล้วหรือว่าข้าเป็นคนช่วยท่านต่อกรกับศัตรูอ๋องฮุ่ยตายด้วยน้ำมือข้า ดังนั้นท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้า ข้ายังไม่อยากตาย”

ติ้งเป่ยโหวถอนหายใจยาว “กลับเรือนไปก่อน ข้าจะให้หมิงฮุ่ยไปแทนที่เจ้าที่เรือน”

“ขอบคุณท่านพ่อ” ไป๋ชิงหลิงหันหลังเดินออกจากลานเรือนไปโดยมีอิงเหลียนติดตามนางทุกฝีก้าว...

หลังจากไป๋ชิงหลิงกลับมาถึงเรือน นางขอให้อิงเหลียนอยู่ด้านนอก

หลังจากนั้นไม่นานไป๋หมิงฮุ่ยก็เข้ามา

ไป๋ชิงหลิงแต่งตัวเหมือนไป๋หมิงฮุ่ย ขณะที่อีกฝ่ายแต่งตัวเหมือนนาง นางสวมผ้าคลุมหน้าให้แล้วสอนนางถึงวิธีการเดิน

ไป๋หมิงฮุ่ยเป็นคนว่านอนสอนง่าย ใช้เวลาไม่นานก็ทำได้

ครึ่งชั่วยามต่อมา ไป๋หมิงฮุ่ยก็แต่งตัวเหมือนนางแล้วพากันเดินออกจากลานเรือน อิงเหลียนเดินตามหมิงฮุ่ยไปโดยไม่รู้ตัว

ไป๋ชิงหลิงใช้โอกาสนี้ออกจากประตูทางสวนหลังบ้านของจวนติ้งเป่ยโหว มุ่งตรงไปยังหุบเขามืดบอด

นางคิดว่าไป๋หมิงฮุ่ยจะถ่วงเวลาได้ระยะหนึ่ง แต่ใครจะรู้ว่าไป๋หมิงฮุ่ยจะได้พบกับแม่นางหลี่

แม่นางหลี่จำแผ่นหลังไป๋หมิงฮุ่ยได้อย่างรวดเร็วและเรียกนางจากด้านหลัง “หมิงฮุ่ย เจ้าจะไปไหนอีก?”

ไป๋หมิงฮุ่ยชะงัก

ตราบใดที่เป็นภารกิจขององครักษ์เหยี่ยวดำย่อมไม่เคยผิดพลาด และเมื่อองครักษ์เหยี่ยวดำสังหารคน พวกเขาย่อมไม่มีวันใจอ่อน

นางมองไป๋หมิงฮุ่ยด้วยความสยดสยอง จากนั้นจึงยกมือขึ้นตบไหล่ไป๋หมิงฮุ่ย “เหตุใดเจ้าถึงแต่งตัวเช่นนี้ ข้าบอกแล้วว่าอย่าคบกับผู้หญิงคนนั้น แต่เจ้าก็ไม่ฟังข้า เจ้าจะตายก็เรื่องของเจ้า อย่าได้ลากข้าและพี่สาวเจ้าไปด้วย”

“ไปให้พ้น!” อิงเหลียนเตะแม่นางหลี่ออกไป

แม่นางหลี่กุมท้องแล้วล้มลงบนทางเดินอย่างแรง

อิงเหลียนผลักไป๋หมิงฮุ่ยออกจากลานแล้วตรงไปหาติ้งเป่ยโหว

ติ้งเป่ยโหวเห็นว่าไป๋หมิงฮุ่ยถูกเปิดโปงก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ หยิบกระดาษออกมาส่งให้อิงเหลียนแล้วพูดว่า “นี่คือความหมายของพระชายา ก่อนนางจะจากไป นางขอให้ข้ารอครึ่งชั่วยามหลังจากที่นางออกไป แล้วค่อยไปส่งสารนี่ที่จวนอ๋องหรง ยามนี้ดูเหมือนว่า...จะใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยามในการซ่อนมัน”

อิงเหลียนหยิบกระดาษที่ติ้งเป่ยโหวมอบให้มาอย่างรวดเร็ว หลังจากเปิดกระดาษดู ใบหน้าก็จมลง ก่อนจะจ้องมองติ้งเป่ยโหวอย่างเย็นชา “หากมีอะไรเกิดขึ้นกับพระชายาหรง พวกท่านติ้งเป่ยโหวจงเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับพิธีศพ”

นางกำแผ่นกระดาษแน่น หันหลังกลับ ผลักประตูของห้องหนังสือแล้วกระโดดขึ้นไปบนกระเบื้องหลังคา หายตัวไปจากจวนติ้งเป่ยโหวในพริบตา

หลังจากไป๋ชิงหลิงออกมาจากจวนติ้งเป่ยโหว นางก็ไปที่ร้านขายเสื้อผ้า แต่งกายเป็นผู้ชาย แล้วรีบออกจากเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว ตรงไปยังหุบเขามืดบอด

ขอทานที่ส่งจดหมายถึงนางปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งที่เชิงเขามืดบอด...