ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 378

เขาเหลือบมองนางแล้วพุ่งตรงทางหุบเขา

ไป๋ชิงหลิงรู้ว่าเขากำลังพานางขึ้นเขา

นางเดินตามเขาไปโดยไม่ลังเล

หลังจากเดินไปสักพักไป๋ชิงหลิงก็ได้ยินเสียงสุนัขจำนวนมากเห่า

หัวใจนางเต้นแรง นางสะดุดกับสิ่งแปลกปลอมอย่างกะทันหันจนนางล้มลงอย่างแรง

ยามที่นางล้มลงกับพื้นมันทำให้นางรู้ว่าสิ่งแปลกปลอมที่ทำให้นางสะดุดกลับกลายเป็นศีรษะมนุษย์!

ทันใดนั้นนางก็เบิกตากว้าง ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว จ้องมองศีรษะที่เปื้อนเลือด

ศีรษะนี้ผุไปนานแล้ว มันส่งกลิ่นซากศพออกมา ซึ่งน่ากลัวและน่าขยะแขยงมาก

นางระงับอาการคลื่นไส้แล้วรีบลุกขึ้น เมื่อนางกำลังจะตามขอทานไป นางกลับพบว่าขอทานหายไปแล้ว

นางวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หลังจากวิ่งวนไปมาไม่รู้กี่รอบ ในที่สุดนางก็มาถึงแม่น้ำที่มีเรือนไม้อยู่ด้านข้าง

ขอทานกลุ่มหนึ่งประมาณยี่สิบหรือสามสิบคนยืนเฝ้าอยู่นอกเรือนไม้ เมื่อเห็นว่าไป๋ชิงหลิงปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันขอทานเหล่านี้ก็ยืนขึ้นทีละคน

ไป๋ชิงหลิงกำหมัดแน่นจ้องมองพวกเขาแล้วพูดว่า “อวิ๋นมู่เอ๋อร์อยู่ที่ใด”

ไม่มีใครตอบนาง

นางถามอีกครั้ง “ใครก็ตามที่บอกข้าว่าอวิ๋นมู่เอ๋อร์อยู่ที่ใด ข้าจะมอบเงินเหล่านี้ให้”

นางหยิบตั๋วเงินออกมาปึกหนึ่ง

แต่ขอทานเหล่านี้กลับไม่แยแส พวกเขายังคงเดินเข้าหานางอย่างไม่เร่งรีบ ในไม่ช้าก็ล้อมรอบไป๋ชิงหลิงไว้

จากนั้นร่างหนึ่งก็ค่อยๆ ออกมาจากทิศทางของภูเขาด้านหลัง ในมือจูงสุนัขตัวใหญ่สองตัวไว้ นางยืนอยู่นอกวงล้อมของขอทาน

ไป๋ชิงหลิงจ้องมอง ‘ขอทาน’ คนนี้อย่างเฉียบขาด แต่จำนางไม่ได้ไปชั่วขณะ “อวิ๋นมู่เอ๋อร์อยู่ที่ใด?”

ขอทานหัวเราะคิกคัก เสียงหัวเราะนี้ทั้งแปลกและมืดมน

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่าย นางก็จำอวิ๋นมู่เอ๋อร์ได้

“อวิ๋นมู่เอ๋อร์ เจ้าคืออวิ๋นมู่เอ๋อร์ใช่หรือไม่?” นางกัดฟันถามอย่างไม่พอใจ

อวิ๋นมู่เอ๋อร์ปัดผมที่ปิดหน้าผากและดวงตาของนางไปด้านหลัง เผยให้เห็นใบหน้าสกปรก นางพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูน่ากลัว “ใช่ ข้าคืออวิ๋นมู่เอ๋อร์ซึ่งถูกออกหมายจับจากองค์จักรพรรดิ พระชายาหรงไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“เซิงเอ๋อร์กับองค์หญิงหลวนอี๋อยู่ที่ใด?”

“ให้อาหารสุนัข!” อวิ๋นมู่เอ๋อร์โยนชิ้นเนื้อมาชิ้นหนึ่ง

ชิ้นเนื้อตกลงที่เท้าไป๋ชิงหลิงโดยตรง ไป๋ชิงหลิงมองลงไปแล้วเห็นว่าเป็นแขนที่ขาดออกของเด็กน้อย