ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 378

เขาเหลือบมองนางแล้วพุ่งตรงทางหุบเขา

ไป๋ชิงหลิงรู้ว่าเขากำลังพานางขึ้นเขา

นางเดินตามเขาไปโดยไม่ลังเล

หลังจากเดินไปสักพักไป๋ชิงหลิงก็ได้ยินเสียงสุนัขจำนวนมากเห่า

หัวใจนางเต้นแรง นางสะดุดกับสิ่งแปลกปลอมอย่างกะทันหันจนนางล้มลงอย่างแรง

ยามที่นางล้มลงกับพื้นมันทำให้นางรู้ว่าสิ่งแปลกปลอมที่ทำให้นางสะดุดกลับกลายเป็นศีรษะมนุษย์!

ทันใดนั้นนางก็เบิกตากว้าง ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว จ้องมองศีรษะที่เปื้อนเลือด

ศีรษะนี้ผุไปนานแล้ว มันส่งกลิ่นซากศพออกมา ซึ่งน่ากลัวและน่าขยะแขยงมาก

นางระงับอาการคลื่นไส้แล้วรีบลุกขึ้น เมื่อนางกำลังจะตามขอทานไป นางกลับพบว่าขอทานหายไปแล้ว

นางวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หลังจากวิ่งวนไปมาไม่รู้กี่รอบ ในที่สุดนางก็มาถึงแม่น้ำที่มีเรือนไม้อยู่ด้านข้าง

ขอทานกลุ่มหนึ่งประมาณยี่สิบหรือสามสิบคนยืนเฝ้าอยู่นอกเรือนไม้ เมื่อเห็นว่าไป๋ชิงหลิงปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันขอทานเหล่านี้ก็ยืนขึ้นทีละคน

ไป๋ชิงหลิงกำหมัดแน่นจ้องมองพวกเขาแล้วพูดว่า “อวิ๋นมู่เอ๋อร์อยู่ที่ใด”

ไม่มีใครตอบนาง

นางถามอีกครั้ง “ใครก็ตามที่บอกข้าว่าอวิ๋นมู่เอ๋อร์อยู่ที่ใด ข้าจะมอบเงินเหล่านี้ให้”

นางหยิบตั๋วเงินออกมาปึกหนึ่ง

แต่ขอทานเหล่านี้กลับไม่แยแส พวกเขายังคงเดินเข้าหานางอย่างไม่เร่งรีบ ในไม่ช้าก็ล้อมรอบไป๋ชิงหลิงไว้

จากนั้นร่างหนึ่งก็ค่อยๆ ออกมาจากทิศทางของภูเขาด้านหลัง ในมือจูงสุนัขตัวใหญ่สองตัวไว้ นางยืนอยู่นอกวงล้อมของขอทาน

ไป๋ชิงหลิงจ้องมอง ‘ขอทาน’ คนนี้อย่างเฉียบขาด แต่จำนางไม่ได้ไปชั่วขณะ “อวิ๋นมู่เอ๋อร์อยู่ที่ใด?”

ขอทานหัวเราะคิกคัก เสียงหัวเราะนี้ทั้งแปลกและมืดมน

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่าย นางก็จำอวิ๋นมู่เอ๋อร์ได้

“อวิ๋นมู่เอ๋อร์ เจ้าคืออวิ๋นมู่เอ๋อร์ใช่หรือไม่?” นางกัดฟันถามอย่างไม่พอใจ

อวิ๋นมู่เอ๋อร์ปัดผมที่ปิดหน้าผากและดวงตาของนางไปด้านหลัง เผยให้เห็นใบหน้าสกปรก นางพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูน่ากลัว “ใช่ ข้าคืออวิ๋นมู่เอ๋อร์ซึ่งถูกออกหมายจับจากองค์จักรพรรดิ พระชายาหรงไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”

“เซิงเอ๋อร์กับองค์หญิงหลวนอี๋อยู่ที่ใด?”

“ให้อาหารสุนัข!” อวิ๋นมู่เอ๋อร์โยนชิ้นเนื้อมาชิ้นหนึ่ง

ชิ้นเนื้อตกลงที่เท้าไป๋ชิงหลิงโดยตรง ไป๋ชิงหลิงมองลงไปแล้วเห็นว่าเป็นแขนที่ขาดออกของเด็กน้อย

“ได้!” อวิ๋นมู่เอ๋อร์ยิ้มอย่างน่ากลัว “แต่ท่านต้องสัญญากับข้าข้อหนึ่ง แล้วข้าจะปล่อยลูกของท่านและองค์หญิงไป”

“สัญญาอะไร?” ไป๋ชิงหลิงมองเข้าไปในดวงตานาง หนังศีรษะของนางรู้สึกเสียวซ่าอย่างอธิบายไม่ได้

ในเวลานี้ขอทานสองคนได้เดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นถูกกดลงต่อหน้าไป๋ชิงหลิงทั้งที่นางกำลังตั้งครรภ์

อวิ๋นมู่เอ๋อร์เดินเข้าไปในวงล้อม ก่อนจะหยุดอยู่ไม่ไกล นางกอดอกแล้วพูดว่า “ผ่าเอาเด็กในท้องของนางออกมา แล้วข้าจะปล่อยลูกของท่านและองค์หญิง”

“ไม่ ไม่” หญิงมีครรภ์ที่ถูกผลักจนล้มลงกับพื้น ร้องไห้พร้อมร้องขอความเมตตาด้วยน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้า “ลูกข้าอายุเพียงหกเดือนเท่านั้น ได้โปรดปล่อยข้าไป ได้โปรด”

“ข้าต้องการเพียงเด็กในท้องของนาง ส่วนผู้หญิงคนนี้ ท่านสามารถช่วยชีวิตนางได้ตามที่ท่านต้องการ” อวิ๋นมู่เอ๋อร์แสดงรอยยิ้มดุร้าย นางชำเลืองมองหญิงคนนั้นแล้วปฏิบัติต่อชีวิตมนุษย์ราวกับมดที่บอกจะฆ่าก็ฆ่าได้

ไป๋ชิงหลิงเชื่อเสมอว่าไม่ว่าอวิ๋นมู่เอ๋อร์จะเลวร้ายได้เพียงใด แต่นางก็แค่เล่นตลกต่อหน้านาง นางไม่คาดคิดว่าความเลวร้ายของอีกฝ่ายจะกลายเป็นเรื่องน่าสยดสยอง

นางกุมท้อง กำเสื้อผ้าของนางไว้แน่น อดทนต่อความเจ็บปวดที่เต้นตุบๆ ในท้องของนาง แล้วตำหนิด้วยความโกรธ “หยุดเถอะอวิ๋นมู่เอ๋อร์ ข้าจะขอความเมตตาองค์จักรพรรดิแทนเจ้าเอง”

“ขอความเมตตา?” อวิ๋นมู่เอ๋อร์หัวเราะคิกคักอีกครั้ง “ข้าสังหารคนไปมากมาย ฝ่าบาทจะทรงยอมปล่อยให้ข้ามีชีวิตได้หรือ?”

ย่อมเป็นไปไม่ได้

กฎหมายของแคว้นหรงคือ ‘ฆ่าคนต้องชดใช้ชีวิต’

อวิ๋นมู่เอ๋อร์มีคดีฆาตกรรมในมือหลายคดี ไม่เพียงแต่นางจะต้องถูกตัดสินประหารชีวิตเท่านั้น แต่นางยังต้องรับโทษประหารชีวิตอย่างโหดร้ายที่สุดสำหรับการกระทำชั่วร้ายของนางด้วย