ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 379

“ข้าสามารถขอให้จักรพรรดิเก็บร่างของเจ้าไว้ ให้เจ้าตายโดยไร้ความรู้สึก”

“ฮ่าๆๆ.......” อวิ๋นมู่เอ๋อร์หัวเราะเยาะใส่ไป๋ชิงหลิง “บนโลกนี้มีความเจ็บปวดแบบใดที่ทำให้คนไร้ความรู้สึก พระชายาท่านอ๋องหรง ท่านอย่าหลอกข้าอีกเลย ตอนนี้ข้าฆ่าคนเพิ่มหนึ่งคนก็ถือว่าได้กำไรเพิ่มขึ้นหนึ่งชีวิต เวลาที่ข้าตายก็คุ้มค่าแล้ว ในเมื่อเจ้าไม่สามารถตัดใจลงมือกับข้าได้ งั้นข้าก็จะฆ่าลูกสาวของเจ้าก่อน”

หลังจากพูดจบ ประตูบ้านไม้ก็ถูกเปิดออกทันที ขอทานสองคนก็ผลักไป๋ชงเซิงและหลวนอี้ออกมาจากบ้านไม้

ทั้งสองถูกมัดมือ ใส่โซ่ตรวนไว้ที่เท้า เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง และผมกระเซอะกระเซิง

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นใบหน้าที่มอมแมมของไป๋ชงเซิง เธอตะโกนอย่างปวดใจว่า “เซิงเอ๋อร์！”

“องค์หญิง！”

“ฮือฮือ！”

ไป๋ชงเซิงและองค์หญิงหลวนอี้ต่างก็ถูกอุดปากไว้

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองไปที่อวิ๋นมู่เอ๋อร์ด้วยความวิตกกังวล “ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายพวกเขา ท่านอ๋องหรงไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ เขามีวิธีที่ทำให้เจ้าต้องตายทั้งเป็น”

“ก่อนที่เขาจะทำให้ชีวิตของข้าเลวร้ายยิ่งกว่าตายทั้งเป็น ข้าจะให้เจ้าและลูกสาวของเจ้า รวมถึง.....องค์หญิงผู้สูงศักดิ์ตายทั้งเป็นก่อน” สีหน้าของอวิ๋นมู่เอ๋อร์บูดเบี้ยวและเสียรูปทรง เธอหันกลับมา และตบมือเป็นสัญญาณให้กับคนที่อยู่ข้างหลัง

ทันใดนั้นก็มีขอทานกลุ่มหนึ่งวิ่งออกมาจากหลังภูเขา พวกเขาจูงสุนัขที่ดุร้ายในมือคนละสองตัว และเดินเข้าไปหาอวิ๋นมู่เอ๋อร์

ขอทานหนึ่งในนั้น ได้นำกรงขังสัตว์ออกมาจากบ้านไม้

สุนัขดุร้ายที่เหล่าขอทานจูงอยู่ ต่างก็ถูกต้อนเข้าไปในกรงขังสัตว์จนหมด

อวิ๋นมู่เอ๋อร์หยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา เดินตรงไปที่หน้ากรงขังสัตว์ จับที่หางสุนัขตัวหนึ่ง แล้วก็เสียบเข็มเข้าไปที่ก้นของสุนัข...........

สุนัขตัวนั้นเห่าหอนหนึ่งครั้ง ก็ถูกขอทานที่จูงมันไว้ผลักเข้าไปในกรงขังสัตว์

ต่อมาก็ตัวที่สอง ตัวที่สาม ตัวที่สี่..........

สุนัขบ้านทั้งหมดยี่สิบตัว แต่ละตัวต่างก็ถูกฉีดยา และถูกต้อนเข้าไปในกรงขังสัตว์

ไป๋ชิงหลิงใช้นิ้วเท้าคิดก็สามารถคิดได้ว่า อวิ๋นมู่เอ๋อร์ฉีดยาอะไรให้กับสุนัข

แม้จะเป็นยาชนิดเดียวกับที่ฉีดบนก้นม้า ซึ่งสามารถทำให้ฝูงสุนัขเสียสติ และคลุ้มคลั่งได้

หากสุนัขไม่ได้ถูกฉีดยา เธอมั่นใจว่าเซิงเอ๋อร์สามารถสื่อสารกับสุนัขเหล่านี้ได้ แต่ตอนนี้เธอไม่มั่นใจว่าหากสุนัขเหล่านี้เกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมา พวกมันจะทำอะไรกับเซิงเอ๋อร์บ้าง

มีดที่แหลมคมกรีดบนใบหน้าที่สวยงามของไป๋ชิงหลิงจนเกิดบาดแผล

ความเย็นยะเยือกทำให้ไป๋ชิงหลิงขนลุกขนชันทันที

อวิ๋นมู่เอ๋อร์เหวี่ยงมีดด้วยความรวดเร็ว ไป๋ชิงหลิงยังไม่ทันรู้สึกเจ็บ ก็รู้สึกถึงกลิ่นเลือดจางๆที่ลอยอยู่ในอากาศ

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองที่เธอ “เจ้าบ้าไปแล้ว เจ้าบ้าไปแล้ว”

“ใช่ ข้าเป็นบ้าไปแล้ว เดิมทีข้าเป็นลูกสาวของตระกูลชนชั้นสูง ติดตามท่านอ๋องหรงมาถึงที่เมืองหลวง เดิมทีข้ามีโอกาสได้เป็นพระสนมของท่านอ๋องหรง แม้ว่าจะเป็นพระสนม ข้าก็ยินยอมพร้อมใจ แต่พี่ชายข้ากลับเป็นตัวถ่วงของข้า เขาเอาทรัพย์สินของตระกูลไปเล่นการพนัน ครอบครัวข้ากลายเป็นยาจกในชั่วข้ามคืน ข้าซึ่งเป็นคุณหนูชนชั้นสูง เพื่อความอยู่รอดกลับต้องมาหาเลี้ยงชีพที่โรงหมอ แต่ทำไมเจ้าถึงได้รับความรักจากท่านอ๋องหรงอย่างง่ายดาย เพียงเพราะใบหน้าของเจ้าหรือ”

อวิ๋นมู่เอ๋อร์ง้างมีดขึ้นอีกครั้ง ขณะที่เธอกำลังจะกรีดบาดแผลรอยที่สอง จู่ๆก็มีสัตว์ตัวใหญ่ กระโดดออกมาจากในป่า ชนอวิ๋นมู่เอ๋อร์จนกระเด็น

อวิ๋นมู่เอ๋อร์ร้องเสียงดัง และล้มลงกับพื้นอย่างแรง

ขอทานที่อยู่ข้างๆรีบเข้าไปพยุงเธอ

เมื่ออวิ๋นมู่เอ๋อร์ยืนขึ้น ก็เห็นสุนัขตัวโปรดของท่านอ๋องหรงเสวี่ยหลางวิ่งเข้าไปหาไป๋ชงเซิง

สีหน้าของอวิ๋นมู่เอ๋อร์เปลี่ยนไป และรีบสั่งการอย่างรวดเร็วว่า “รีบผลักทั้งสองคนเข้าไปในฝูงสุนัข！”