ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 380

“กรร โฮ่ง โฮ่ง!” สุนัขในกรงแยกเขี้ยวและเห่าใส่คนข้างนอก

ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว และขอทานสองคนผลักหลวนอี๋และไป๋ชงเซิงเข้าไปข้างใน

ไป๋ชิงหลิงสูดหายใจและคำรามด้วยดวงตาแดงเถือก "อวิ๋นมู่เอ๋อร์ เอาข้าเข้าไป ปล่อยให้ข้าเข้าไป คุณปล่อยเด็กซะหรือไม่ก็ปล่อยให้ข้าเข้าไป เจ้าอยากได้ชีวิตข้านี่ มองสุนัขพวกนั้นแล้วฉีกเอาเนื้อของข้าไปสักส่วนสิ ทำเช่นนั้นกับข้ามันคงจะสะใจเจ้ามากกว่า "

หลังจากพูดอย่างนั้น อวิ๋นมู่เอ๋อร์ก็มองกลับมาที่นางและพูดด้วยความเย้ยหยันว่า "ในเมื่อเจ้าอยากตายมาก งั้นข้าจะส่งเจ้าไปตายให้"

หลังจากนั้นนางก็ยกมือขึ้นและโบกมือทันที

พวกขอทานที่กำลังกดตัวไป๋ชิงหลิงดึงนางขึ้นจากพื้นทันทีและผลักนางไปที่กรง

กรงสัตว์นี้ใหญ่มาก มีความสูงกว่าสูงสองเมตร

ทันทีที่ไป๋ชิงหลิงก้าวเข้ามาเสวี่ยหลางก็กระโดดเข้าไปในกรงด้วยเท้าหลัง

ขอทานทั้งหมดตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และหันไปมองอวิ๋นมู่เอ๋อร์ที่จ้องมองเสวี่ยหลางด้วยความเกลียดชัง "ปิดประตู"

นางไม่ไว้ใจสุนัขตัวหนึ่ง ว่าจะสามารถต่อสู้กับหมาบ้ายี่สิบตัวได้

“ปัง!” ประตูกรงปิดเสียงดังปัง

ไป๋ชงเซิงรีบวิ่งไปหาไป่ชิงหลิง ไป่ชิงหลิงรีบดึงเด็กไว้ในอ้อมแขน ลูบใบหน้าที่ค่อนข้างหวาดกลัวของนาง และเอามัดผ้าออกจากปากให้ "อย่ากลัวนะ แม่จะปกป้องเจ้าเอง"

"กรร กรร!"

“กรร โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง!” เสียงสุนัขเห่าดังขึ้นไม่หยุดหย่อน

ไป๋ชิงหลิงมองขึ้นไปทางซ้ายทันที และเห็นว่าหลวนอี้ถูกกลุ่มหมาบ้ารุมล้อม และหลวนอี้ก็ถูกต้อนเข้าจนมุมแล้ว

“เสวี่ยหลาง!”

"ฟ้าว!" เสวี่ยหลางกระโดดเข้าไปในฝูงหมาบ้าและเริ่มกัดพวกมัน

เสียงเห่าของหมาบ้าเริ่มวุ่นวาย และในไม่ช้า สุนัขหลายตัวก็ถูกเสวี่ยหลางกัดคอ

ไป๋ชิงหลิงอุ้มไป๋ชงเซิง ขึ้นมาและค่อยๆ เดินไปหาหลวนอี๋แต่นางก็ถูกหมาป่าสีดำตัวใหญ่จ้องมอง

ดวงตาของสุนัขเป็นสีเขียวเรืองแสง และมันก็ยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันขาวของมัน

นางมองกลับไปที่หลวนอี๋ "องค์หญิง มาอยู่ข้างหลังข้า"

หลวนอี๋พยักหน้าและรีบวิ่งไปหาไป๋ชิงหลิง ลากโซ่เหล็กที่เท้าของเธอ

อย่างไรก็ตาม จู่ๆ โซ่ที่เท้าของนางก็ถูกสุนัขกัดไว้ หลวนอี๋หันศีรษะไปมองและรีบก้าวไปข้างหน้าทันทีด้วยความกลัว แต่สุนัขก็ดึงกลับอย่างแรง ทำให้หลวนอี๋ล้มลงอย่างแรง

"โอ๊ย!"

"องค์หญิง"

"อื้อ อื้อ อื้อ..." หลวนอี๋เงยหน้าขึ้น กัดก้อนผ้าในปากแล้วขอความช่วยเหลือจากไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงหยิบกริชออกมา อุ้มไป๋ชานเซิงไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง และพุ่งไปหาหลวนยี่

ในเวลาเดียวกัน สุนัขบ้าที่กัดโซ่เหล็กของ ลวนอี๋ก็กระโดดขึ้นและพุ่งเข้าหาหลวนอี๋

ตรงหน้าสวี่ยหลางยังมีหมาบ้าดุร้ายอีกหลายตัวที่เป็นศัตรู

แม้ว่าหมาบ้าดุร้ายทั้งแปดตัวจะได้รับบาดเจ็บในระดับที่แตกต่างกัน แต่ไม่มีอาการบาดเจ็บใดที่รุนแรงเท่ากับเสวี่ยหลาง

อวิ๋นมู่เอ๋อร์นับแล้วยกนิ้วขึ้นแสดงท่าทาง "มีอีกแปดตัว เกรงว่าสุนัขตัวนี้จะอยู่ได้อีกไม่นานนะ"

“กรร!” เสวี่ยหลางมองไปที่อวิ๋นมู่เอ๋อร์ที่อยู่นอกกรงสัตว์ กัดฟันและขู่

อวิ๋นมู่เอ๋อร์หัวเราะฮ่าฮ่าฮ่า "เจ้าคิดว่ามีแค่นั้นหรือ ข้าบอกแล้วไง ว่ามันยังไม่จบ"

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็โบกมืออีกครั้ง และขอทานไปที่สวนหลังบ้านเพื่อนำสุนัขอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามา

เมื่อหลวนอี๋เห็นสุนัขข้างนอก นางก็กอดแขนของไป๋ชิงหลิงแน่นด้วยความตกใจ และพูดด้วยริมฝีปากและฟันที่สั่นเทาว่า "พี่ พี่... พี่สะใภ้เจ็ด และ... มีสุนัขอีกหลายตัวเลย พวกเราจะทำอย่างไรกันดี? "

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว และสายตาของนางก็จับจ้องไปที่ขอทานตัวน้อยที่เฝ้าประตูกรงสัตว์

“เราต้องออกไป เสวี่ยหลางสู้กับหมาบ้าพวกนี้ได้อีกไม่นาน”

“แต่เราจะออกไปได้อย่างไร” หลวนอี๋ถามอย่างช่วยไม่ได้

ไป่ชิงหลิงหันหลังกลับและยัดเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของนางให้หลวนอี๋ "ช่วยข้านดูแลนางก่อน และเมื่อกำจัดชายคนนั้นที่อยู่นอกกรงได้แล้ว เจ้ารีบออกไปพร้อมกับเซิงเอ๋อร์ในอ้อมแขนแล้ววิ่งลงไปในแม่น้ำ อย่าหันกลับมาเด็ดขาด"

“แล้วพี่สะใภ้เจ็ดล่ะ?”

"ข้าจะอยู่ข้างหลังเจ้า"

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงหรี่ลง และนางก็พูโพลางลดเสียงลง