ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 385

ไป๋ชิงหลิงกอดเขา ความเจ็บปวดที่ท้องท้องทำให้นางหน้าซีดไปชั่วครู่ นางพูดอย่างอ่อนแรง “หรงเยี่ย ตอนนี้ข้าปวดมาก”

“ข้ารู้” หรงเยี่ยหันศีรษะ พูดสั่ง “ไปตามหมอเทวดาซู ”

หลังจากพูดจบ อิงเหลียนก็ลากหมอเทวดาซูเข้าไปในห้อง

หมอเทวดาซูถูกอิงเหลียนลากมา อิงเหลียนรู้สึกว่าเขาช้าเกินไปจริง ๆ

เขาถูกผลักต่อหน้าหรงเยี่ย หมอเทวดาซูก็ดุเขาสองสามคำ วางกล่องยาลงและถามว่า “พระชายา ทรงเป็นอะไรหรือขอรับ？”

“ปวดท้อง！”ไป๋ชิงหลิงเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหรงเยี่ย และพูดอย่างอ่อนแรง “เอายาบรรเทาปวดให้ข้าก่อน”

“ข้าน้อยจะเอายาพระชายาเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ” หมอเทวดาซูจัดยาให้กับไป๋ชิงหลิง

หรงเยี่ยมองคนที่อยู่ในอ้อมแขน “พระชายาเสวยอะไรไม่ได้ หมอหลวงซูจะหาวิธีให้นางเสวยหน่อย มิฉะนั้นนางจะหิวตายเอาได้”

“พระชายายังกินเสวยอะไรไม่ได้อีกหรือพ่ะย่ะค่ะ?” หมอเทวดาซูมองดูไป๋ชิงหลิงด้วยความตกใจ ถึงตระหนักได้ว่าเพิ่งอาหารข้างหรงเยี่ยไม่ได้ถูกแตะ

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า

หมอเทวดาซูเตรียมยาให้นางก่อน และหลังจากที่ไป๋ชิงหลิงรับประทานแล้ว หมอเทวดาซูก็หยิบบางอย่างออกมา และยื่นให้นาง “พระชายา ท่านลองดมดูพ่ะย่ะค่ะ”

“นี่คืออะไร？”

“นี่คือยาบ้วยที่ข้าน้อยทำเอง สามารถแช่ในน้ำดื่มได้ ท่านลองดมกลิ่นก่อน” หมอเทวดาซูเปิดขวดยาบ๊วยเปรี้ยวและส่งให้นาง

หรงเยี่ยเอื้อมมือไปหยิบมันก่อน และหยิบไปที่หน้าไป๋ชิงหลิง

กลิ่นบ๊วยเปรี้ยวพุ่งออกมาจากขวด นี่เป็นกลิ่นโปรดของไป๋ชิงหลิง

หรงเยี่ยจ้องมองนางอย่างตั้งใจและถามว่า “เป็นยังไงบ้าง？”

“อืม หวานอมเปรี้ยวดี ไป๋ชิงหลิงเอนศีรษะพิงไหล่หรงเยี่ย แล้วพยักหน้าเล็กน้อย

หรงเยี่ยหันศีรษะและถามว่า “ชงให้พระชายาแก้วหนึ่ง”

“พระชายาทรงพระประชวร และยังไม่สามารถเสวยอาหารที่ระคายเคืองได้ได้ แต่พระชายาต้องเสวยบ้าง ไม่เช่นนั้นยาที่ข้าใช้จะยังไม่สามารถรักษาพระอาการประชวรของพระชายาได้” หมอเทวดาซูกล่าว

หรงเยี่ยก้มหัวลงและพูดว่า “เช่นนั้นข้าจะป้อนเจ้าเอง！”

เขาจิบโจ๊กพุทราแดง จากนั้นก้มศีรษะลง และประทับริมฝีปากบางของนาง……

หมอเทวดาซูที่เห็นฉากนี้ ก็รีบลุกขึ้น และเดินไปที่ด้านหลังหรงเยี่ย

หรงเยี่ยป้อนโจ๊กทั้งหมด เพื่อป้องกันไม่ให้นางคิดฟุ้งซ่านและคายอาหารออกมา หลังจากป้อนอาหารเข้าปากแล้ว ลิ้นยาวเข้าไปในปากของนาง และพัวพันกันอย่างดุเดือด

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าหากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป นางจะต้องตายในอ้อมแขนของเขาอย่างแน่นอน

ทุกครั้งที่เขาจูบ นางล้วนถูกครอบงำ ลิ้นยาวของเขาม้วนเข้าไปในปากของนาง ทำให้นางแทบหายใจไม่ออก

ยิ่งไปกว่านั้นในห้องมีคนรับใช้อยู่หลายคน นางหน้ายาง และไม่สามารถป้อนอาหารแบบปากต่อปากได้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นางผลักเขาเบา ๆ มองชายคนนั้นด้วยดวงตาที่เปียกชื้น “ข้าทำเอง”

“ไม่ได้” เพื่อป้องกันไม่ให้สิ่งที่เขาทำก่อนหน้านี้ล้มเหลว เขายังคงป้อนอาหารนางในลักษณะเดียวกับเมื่อครู่ต่อไป

“พระชายา ไม่ต้องพูดแล้ว”

คำว่าพี่ชายยังไม่ทันได้พูดออกมา หรงเยี่ยก็รีบขัดจังหวะนาง

เขาจูบที่ปลายจมูกของนางแล้วพูดว่า “ข้าจะไปตรวจสอบให้ชัดเจน แล้วอธิบายให้เจ้าฟังในภายหลัง เพราะข้าจำไม่ได้จริง ๆ ว่าข้าได้พบอวิ๋นมู่เอ๋อร์เมื่อใด”

ไป๋ชิงหลิงลืมตาขึ้นและมองเขา สีหน้าของนางดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่

ตอนนี้นางไม่สามารถพูดถึงพี่ชายของอวิ๋นมู่เอ๋อร์ได้ และนางรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

“ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อข้ายังเป็นเด็ก เจ้าหลับตาและอย่าคิดอะไร ฟังแค่สิ่งที่ข้าเล่าให้ฟัง”

“อืม！” ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า หลับตาและฟังหรงเยี่ยเล่าเรื่องที่น่าสนใจมากมายเกี่ยวกับวัยเด็กของเขา และนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินหรงเยี่ยพูดถึงมารดาผู้ให้กำเนิดของเขา

นางรู้จากปากของหรงเยี่ยว่า มารดาผู้ให้กำเนิดหรงเยี่ยเป็นหญิงสาวที่กล้าหาญ นางไม่เหมือนหญิงสาวคนอื่นที่คุ้นเคยกับกฎข้อห้ามของหญิงสาว

นางไม่รู้วิธีเล่นกู่ฉิน หมากล้อม การเขียนและวาดภาพ แต่นางสามารถรำดาบได้ด้วยมือข้างเดียว

จักรพรรดิเหยาประหลาดใจกับการรำดาบเถาหยวนมาตลอดชีวิต ดังนั้นเขาตัดสินใจ ที่จะแต่งนางมาเป็นฮองเฮา

ซึ่งทำให้นางสนมที่อยู่ในวังมาหลายปีทั้งหลาย กัดฟันด้วยความเกลียดชัง

หนึ่งในนั้น คนที่เกลียดที่สุดคือสนมเอกหรง

เดิมทีนางคาดหวังที่จะกลายเป็นฮองเฮามากที่สุด……