ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 386

ไป๋ชิงหลิงสติหลุดลอยไปเรื่อย ๆ และค่อย ๆ ผล็อยหลับไป

คืนนี้เป็นอีกคืน ที่ไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้น และวิชาถอดวิญญาณปรากฏเกิดขึ้นอีกครั้ง หรงเยี่ยได้เตรียมพร้อมไว้แล้ว เขารั้งร่างของไป๋ชิงหลิงไว้ล่วงหน้าแล้ว จากนั้นขอให้หมอเทวดาซูลบฝันร้ายของนางในคืนนั้นด้วยหญ้าประสานวิญญาณอีกครั้ง

หลังจากที่นางสงบลง หรงเยี่ยและหมอเทวดาซูก็ออกจากห้องนอนไปพร้อมกัน

หมอเทวดาซูพูดอย่างเคร่งขรึม “ท่านอ๋อง หญ้าประสานวิญญาณจะใช้มากไม่ได้ขอรับ”

“ถ้าใช้แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหรือ？”

“มันจะส่งผลต่อภาวการณ์เจริญพันธุ์ของผู้หญิง” แม้ว่าท่านอ๋องจะมีบุตรชายและบุตรสาวแล้ว แต่สำหรับราชวงศ์มันยังไม่เพียงพอ

ใบหน้าของหรงเยี่ยเต็มไปด้วยความเฉยเมย “มีเพียงสิ่งนี้ที่เป็นปัจจัยไม่ดีหรือ？”

“ขอรับ หญ้าประสานวิญญาณจะส่งผลต่อภาวะเจริญพันธุ์ของผู้หญิง ถ้านางมีบุตรยากก็เป็นเรื่องดี ถ้านางใช้หญ้าประสานวิญญาณมากเกินไป และให้กำเนิดบุตรสาว ภายภาคหน้านางจะเผชิญปัญหามากมายในการให้กำเนิดบุตร” หมอเทวดาซูกล่าว

หรงเยี่ยขมวดคิ้วและถามว่า “มีปัญหาอะไร？”

“ตัวอย่างเช่น ทารกคลอดออกมาไม่ปกติ หรือทารกในครรภ์ตายก่อนกำหนด หรือมีปัญหาอื่น ๆ ” หมอเทวดาซูไม่สามารถให้ปัจจัยที่แน่นอนได้ “สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือ หนึ่งศพสองชีวิต”

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องให้กำเนิด เจ้าเตรียมหญ้าประสานวิญญาณให้มากขึ้น” หลังจากที่หรงเยี่ยได้ยินสิ่งนี้ ก็ให้หมอเทวดาซูไปเตรียมยา

เขารู้ว่าทำไมไป๋ชิงหลิงถึงไปที่ป้อมปราการทางน้ำอย่างกะทันหัน และทำไมนางถึงไปที่ป้อมปราการทางน้ำโดยไม่หลับใหลเป็นเวลาแปดวันแปดคืน

นางโดนสะกดวิญญาณก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังป้อมปราการทางน้ำ

นั้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับหยางสวี่อี้ แต่ว่า……

เขาคิดอย่างรอบคอบ และเขาก็มีคำตอบอยู่ในใจแล้ว

วันรุ่งขึ้น ไป๋ชิงหลิง ลืมตาขึ้นเขาได้ยินเสียง ติ้งเป่ยโหวและหรงเยี่ยพูดคุยกันดังมาจากข้างนอก

ชิงอีที่เฝ้านางอยู่เรียกเบา ๆ “พระชายา ท่านตื่นแล้ว”

ขณะไป๋ชิงหลิงกำลังจะลุกขึ้นนั่ง ประตูก็ถูกคนข้างนอกผลักเปิดออก และหรงเยี่ยก็เข้ามา

หลังจากที่รถเข็นของเขาข้ามธรณีประตู เขาก็เข้ามาหานาง

“ตื่นแล้วหรือ”

ไป๋ชิงหลิงส่งเสียง“อืม” เมื่อคืนนี้เจ้า……หลับสบายหรือเปล่า？”

“หลับสบายมากเลย” หลังจากที่หรงเยี่ยเข้ามาหานาง เขาก็ให้ชิงอีอาบน้ำสระผมให้นาง

งานเหล่านี้แต่ก่อนจื่ออีเป็นคนทำทั้งหมด เพราะชิงอีทำได้ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นไป๋ชิงหลิงจึงขอให้นางลงไปเตรียมอาหารเช้า และเกล้าผมง่าย ๆ ด้วยตัวเอง

หรงเยี่ยนั่งมองข้างหลังนาง เขาจ้องไปที่ผู้หญิงในกระจกทองสัมฤทธิ์ตลอดเวลา

ไป๋ชิงหลิงหันมามองเขา “เจ้าวางแผนที่จะอยู่กับข้าในห้องจริง ๆ หรือ”

“อืม”

“เมื่อกี้ข้าได้ยินเสียงเสด็จพ่อ “ไป๋ชิงหลิงถาม “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า？”