ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 386

ไป๋ชิงหลิงสติหลุดลอยไปเรื่อย ๆ และค่อย ๆ ผล็อยหลับไป

คืนนี้เป็นอีกคืน ที่ไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้น และวิชาถอดวิญญาณปรากฏเกิดขึ้นอีกครั้ง หรงเยี่ยได้เตรียมพร้อมไว้แล้ว เขารั้งร่างของไป๋ชิงหลิงไว้ล่วงหน้าแล้ว จากนั้นขอให้หมอเทวดาซูลบฝันร้ายของนางในคืนนั้นด้วยหญ้าประสานวิญญาณอีกครั้ง

หลังจากที่นางสงบลง หรงเยี่ยและหมอเทวดาซูก็ออกจากห้องนอนไปพร้อมกัน

หมอเทวดาซูพูดอย่างเคร่งขรึม “ท่านอ๋อง หญ้าประสานวิญญาณจะใช้มากไม่ได้ขอรับ”

“ถ้าใช้แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหรือ？”

“มันจะส่งผลต่อภาวการณ์เจริญพันธุ์ของผู้หญิง” แม้ว่าท่านอ๋องจะมีบุตรชายและบุตรสาวแล้ว แต่สำหรับราชวงศ์มันยังไม่เพียงพอ

ใบหน้าของหรงเยี่ยเต็มไปด้วยความเฉยเมย “มีเพียงสิ่งนี้ที่เป็นปัจจัยไม่ดีหรือ？”

“ขอรับ หญ้าประสานวิญญาณจะส่งผลต่อภาวะเจริญพันธุ์ของผู้หญิง ถ้านางมีบุตรยากก็เป็นเรื่องดี ถ้านางใช้หญ้าประสานวิญญาณมากเกินไป และให้กำเนิดบุตรสาว ภายภาคหน้านางจะเผชิญปัญหามากมายในการให้กำเนิดบุตร” หมอเทวดาซูกล่าว

หรงเยี่ยขมวดคิ้วและถามว่า “มีปัญหาอะไร？”

“ตัวอย่างเช่น ทารกคลอดออกมาไม่ปกติ หรือทารกในครรภ์ตายก่อนกำหนด หรือมีปัญหาอื่น ๆ ” หมอเทวดาซูไม่สามารถให้ปัจจัยที่แน่นอนได้ “สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือ หนึ่งศพสองชีวิต”

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องให้กำเนิด เจ้าเตรียมหญ้าประสานวิญญาณให้มากขึ้น” หลังจากที่หรงเยี่ยได้ยินสิ่งนี้ ก็ให้หมอเทวดาซูไปเตรียมยา

เขารู้ว่าทำไมไป๋ชิงหลิงถึงไปที่ป้อมปราการทางน้ำอย่างกะทันหัน และทำไมนางถึงไปที่ป้อมปราการทางน้ำโดยไม่หลับใหลเป็นเวลาแปดวันแปดคืน

นางโดนสะกดวิญญาณก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังป้อมปราการทางน้ำ

นั้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับหยางสวี่อี้ แต่ว่า……

เขาคิดอย่างรอบคอบ และเขาก็มีคำตอบอยู่ในใจแล้ว

วันรุ่งขึ้น ไป๋ชิงหลิง ลืมตาขึ้นเขาได้ยินเสียง ติ้งเป่ยโหวและหรงเยี่ยพูดคุยกันดังมาจากข้างนอก

ชิงอีที่เฝ้านางอยู่เรียกเบา ๆ “พระชายา ท่านตื่นแล้ว”

ขณะไป๋ชิงหลิงกำลังจะลุกขึ้นนั่ง ประตูก็ถูกคนข้างนอกผลักเปิดออก และหรงเยี่ยก็เข้ามา

หลังจากที่รถเข็นของเขาข้ามธรณีประตู เขาก็เข้ามาหานาง

“ตื่นแล้วหรือ”

ไป๋ชิงหลิงส่งเสียง“อืม” เมื่อคืนนี้เจ้า……หลับสบายหรือเปล่า？”

“หลับสบายมากเลย” หลังจากที่หรงเยี่ยเข้ามาหานาง เขาก็ให้ชิงอีอาบน้ำสระผมให้นาง

งานเหล่านี้แต่ก่อนจื่ออีเป็นคนทำทั้งหมด เพราะชิงอีทำได้ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นไป๋ชิงหลิงจึงขอให้นางลงไปเตรียมอาหารเช้า และเกล้าผมง่าย ๆ ด้วยตัวเอง

หรงเยี่ยนั่งมองข้างหลังนาง เขาจ้องไปที่ผู้หญิงในกระจกทองสัมฤทธิ์ตลอดเวลา

ไป๋ชิงหลิงหันมามองเขา “เจ้าวางแผนที่จะอยู่กับข้าในห้องจริง ๆ หรือ”

“อืม”

“เมื่อกี้ข้าได้ยินเสียงเสด็จพ่อ “ไป๋ชิงหลิงถาม “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า？”

เขายกริมฝีปากบางขึ้น และยิ้มอย่างอ่อนโยน “ในเวลานั้นข้ามีอายุเพียงสี่ปี นั่นเป็นส่วนที่น่าจดจำที่สุดของข้าในเวลานั้น ในตอนนั้นเสด็จพ่อไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำให้เสด็จแม่โกรธ เสด็จแม่เมินเฉยต่อเสด็จพ่อเป็นเวลาครึ่งเดือน และพระองค์ก็ทรงโกรธเสด็จแม่ด้วย ในที่สุดเสด็จพ่อก็ทนไม่ได้อีกต่อไป ดังนั้นจึงหาโอกาสที่จะได้เจอกับเสด็จแม่ในวังอยู่ตลอด เสด็จแม่เป็นที่รักยิ่งของเสด็จย่าตลอดพระชนม์ชีพ และจะเสด็จไปถวายบังคมทุกวัน เสด็จพ่อก็ไปทุกวัน เพื่อไม่ให้เสด็จแม่รู้พระองค์กำลังคิดอะไร พระองค์จงใจไปก่อนเวลา และหันกลับมาพูดกับเสด็จแม่ว่าตามพระองค์ และเพื่อควบคุมพระองค์ได้”

เขาหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ “ก็เสด็จพ่อไร้เดียงสาขนาดนั้น”

เรื่องราวของเขาน่าสนใจมากจน จนไป๋ชิงหลิงลืมกินข้าวไปเลย

หรงเยี่ยหยิบช้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ และป้อนนางเองด้วยตัวเอง มองนางกิน เขาพูดต่อว่า “ไม่ใช่แค่ไร้เดียงสา แม้แต่อารมณ์เล่นก็ไร้เดียงสามาก เสด็จแม่ไม่สนใจเขาเลย และลากข้าซึ่งอายุสี่ขวบในตอนนั้นแซงเดินผ่านหน้าเสด็จพ่อของข้า เสด็จพ่อเนื่องจากการละเลยของเสด็จแม่ในครั้งนั้น จึงแอบพาข้าจากสำนักศึกษาไปที่ตำหนักเฉียนชิง เพื่อเอาใจข้า”

เมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าเขาดูมีความภูมิใจ

ไป๋ชิงหลิงทนไม่ได้ที่จะทิ่มแทงความทุกข์ของเขาในหลายปีที่ผ่านมานี้ หลวนอี๋เคยบอกนางว่า หลังการสิ้นพระชนม์ของอดีตฮองเฮา ชีวิตของหรงเยี่ยก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

จักรพรรดิเหยารักมาก จนไม่อาจยอมรับการตายของอดีตฮองเฮาได้ และไม่กล้าเผชิญหน้ากับหรงเยี่ย

ตั้งแต่นั้นมา ในวัยเด็กของเขาก็ไม่มีเสด็จพ่อหรือเสด็จแม่อีกต่อไป !

ที่อยู่กับเขาคือใบมีดที่เย็นยะเยือก

“แล้ว หลังจากนั้นล่ะ？”ไป๋ชิงหลิงถาม

“เมื่อเสด็จแม่รู้เข้า จึงพาข้ากลับวัง และลงโทษให้นั่งคุกเข่า เสด็จพ่อใช้ข้ออ้างนี้เพื่อวิ่งไปที่ห้องนอนของเสด็จแม่ และกลายเป็นบิดาสุดที่รักครั้งหนึ่ง” หรงเยี่ยเลิกคิ้วขึ้น หลังจากป้อนอาหารในถ้วยแล้ว เขาก็เติมอย่างอื่นให้นาง

“หลังจากที่เสด็จพ่อพาท่านมาที่ตำหนักเฉียนชิง เกิดเรื่องอะไรขึ้น？”

“เขาพาข้าออกมา และส่งคนไปรายงานเสด็จแม่ โดยบอกว่าข้าแอบโดดเรียนเอง และเขายังติดต่อกับอาจารย์ของสำนักศึกษาอีกด้วย เมื่อเสด็จแม่รู้ว่าข้าโดดเรียน ก็โกรธมาก ” หรงเยี่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม