ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 387

ไป๋ชิงหลิงก็หัวเราะเช่นกัน

เขาป้อนอาหารเข้าไปในปากของนางอีกครั้ง ไป๋ชิงหลิงผลักแขนของเขาและพูดว่า “ข้าไม่กินแล้ว”

หลงเยี่ยเหลือบมองไปที่อาหารบนโต๊ะ ความอยากอาหารของไป๋ชิงหลิงน้อยมาตลอด ช่วงนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น นางจึงกินน้อยลงมาก

“กินอีกหน่อยเถอะ ข้าป้อน” เขาเกลี้ยกล่อม

ไป๋ชิงหลิงกินอีกสองสามคำ และในที่สุดก็ต่อต้านเขาไม่ให้เขาป้อนอาหารอีกต่อไป

เขาวางชามและตะเกียบลง และให้ชิงอีนำเก็บออกไป

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นนั่งข้างเขา วางมือทั้งสองบนขาของเขา “ขอข้าดูขาของท่านหน่อย”

“ตกลง”

นางถอดรองเท้าและถุงเท้าของเขา ยกมุมกางเกงขึ้น มองที่หัวเข่าของเขา แล้วบีบมันเบา ๆ

“ข้าเห็นเจ้าใช้เท้าเตะเสด็จอาสะใภ้ที่สนามแข่งม้าตีคลี แสดงว่าขาของเจ้ามีปฏิกิริยาบ้างแล้ว และการฟื้นฟูก็ได้ผลดี ต่อไปจะลองใช้ไม้ค้ำและลองเดินด้วยไม้ค้ำดู ได้กินยาตรงเวลาไหม”

“กินตรงเวลา” เขาวางฝ่ามือกว้างบนใบหน้าที่บาดเจ็บของนางทางด้านขวา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสาร “อย่าล่าช้าเลย อาการบาดเจ็บบนใบหน้าของเจ้า”

“รังเกียจข้าน่าเกลียดหรือ” นางถามกลับอย่างติดตลก

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “อย่าพูดแบบนั้น！”

หลังจากพูดจบ เขาก็วางแขนไว้บนหลังนาง กอดนางไว้ในอ้อมแขน โน้มตัวลง พูดด้วยเสียงแผ่วเบาประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากนาง……

เขาดูดริมฝีปากของนางและปล่อยนางไป และทันใดนั้นก็ถามคำถามที่จริงจังมาก “เจ้าเคยคิดที่จะยอมรับท่านพ่อของเจ้าบ้างไหม”

ไป๋ชิงหลิงตกใจ และเงยหน้าขึ้นมองเขา

“ทำไมจู่ ๆ ท่านถึงถามเรื่องนี้ขึ้นมา？”

“ข้าดูเขา เขาไม่เลวเลย ดังนั้นข้าจึงยอมรับพ่อตาอย่างเขาได้ ” ติ้งเป่ยโหวรู้ว่าพวกเขา จะอาศัยอยู่ในจวนติ้งเป่ยโหวเป็นเวลานาน ดังนั้นจึงส่งคนรับใช้ที่ภักดีทั้งหมดในบ้านของเขามายังเรือนชิงซิน คนรับใช้เหล่านี้ดูแลเรือนอย่างเป็นระเบียบ นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นว่าติ้งเป่ยโหวให้ความสำคัญกับนางมาก

ไป๋ชิงหลิงส่ายหัว กอดเอว และเอนกายครึ่งหนึ่งไว้ในอ้อมแขนของเขา “คนที่รู้จักตัวตนของข้ามากขึ้น อันตรายก็เพิ่มมากขึ้น แม้ว่าท่านพ่อจะไม่เอาไปพูด แต่ยิ่งมีคนรู้ความลับน้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น ”

เมื่อตัวตนที่แท้จริงของนางถูกเปิดเผย ทั้งนางและหรงเยี่ยจะต้องประสบกับหายนะที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ถ้าวันหนึ่งต้องพูดจริง ๆ มันก็จะเป็นก่อนที่ติ้งเป่ยโหวจะตาย……

หรงเยี่ยแตะหลังนางอย่างอ่อนโยน และพูดว่า “ก็ได้ ”

และวันต่อ ๆ มา หรงเยี่ยติดตามนางทุกย่างก้าว และในระหว่างมื้ออาหารก็เล่าเรื่องให้ไป๋ชิงหลิงฟัง

ไป๋ชิงหลิงหยิบไม้ค้ำออกจากพื้นที่ ในขณะที่พักฟื้น เพื่อช่วยหรงเยี่ยฝึกเดิน

ก้าวแรกนั้นยากที่สุดเสมอ หรงเยี่ยประคองไม้เท้าล้มลงหลายครั้ง เหล่าทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่เฝ้าเรือน ไม่เคยเห็นเจ้านายที่ลำบากเช่นนี้มาก่อน

แต่หลังจากนั้นไม่กี่วัน หรงเยี่ยก็สามารถยืนขึ้นใช้ไม้ค้ำลุกขึ้นจากรถเข็นได้