ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 389

ไป๋หมิงฮุ่ยอดทนต่อความเจ็บปวด และพูดทั้งน้ำตาว่า “ท่านแม่ เรากลับไปที่เรือนก่อนแล้วค่อยพูดเถอะ ท่านอย่าไปรบกวนการพักฟื้นของพระชายาเลย”

“ข้ารบกวนนาง ข้าไม่ได้ยั่วยุนางมานานแล้ว แต่นางกลับให้ลูกสาวที่เลี้ยงดูมาอย่างยากลำบากของข้า ดูแลจวิ้นอ๋องน้อยที่พิการนั่น นางกำลังพยายามทำลายชื่อเสียงของเจ้า” แม่นางหลี่ตบมือของไป๋หมิงฮุ่ยออกไป หน้าแดงและสบถอย่างโกรธเคือง

ไป๋ชิงหลิงเดินออกมาจากห้องแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่แม่นางหลี่พูด นางขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า “ข้าอยู่นี่”

เมื่อแม่นมซั่งเห็นนางเดินออกมา ก็เดินไปหานาง และพูดว่า "พระชายา หม่อมฉันจะจัดการที่นี่เอง พระองค์ไปที่ห้องก่อนเถอะเพคะ”

“แม่นม ซื่อจื่ออยู่ข้างใน เจ้าเข้าไปข้างในก่อนที่นี่ข้าจัดการเอง” ไป๋ชิงหลิงโบกมือของนางแล้วพูด

แม่นมซั่งรู้ว่าไป๋ชิงหลิงทรงพลังเพียงใด นางจึงไม่พูดอะไรมาก

แม่นางหลี่คว้าแขนของไป๋หมิงฮุ่ยและพูดอย่างเคร่งขรึม “ข้าจะทำความเคารพพระชายาหรงก่อน”

นางทำความเคารพอย่างสุภาพ

ไป๋หมิงฮุ่ยกอดแขนของแม่นางหลี่ ร้องไห้พูดอย่างกระวนกระวาย “ท่านแม่ ได้โปรด อย่าสร้างปัญหาอีกต่อไปเลย”

“เจ้าไปให้พ้นข้า” แม่นางหลี่ผลักนางออกอย่างแรง และพูดด้วยสีหน้าที่ดูไม่ได้ว่า “พระชายาหรง ข้าไม่ต้องการทำให้ท่านลำบาก และข้าไม่ต้องการรบกวนเวลาพักฟื้นของท่าน แต่เรื่องของไป๋หมิงฮุ่ยถ้าข้าพูดช้าเกินไป ข้าเกรงว่าชื่อเสียงของนางจะหายไปหมด ดังนั้นหวังว่าพระชายาหรงจะทรงยกโทษให้ข้าสำหรับสิ่งที่ข้าทำในวันนี้ด้วย”

“ไป๋หมิงฮุ่ยเป็นเพียงหมอหญิงดูแลผู้ป่วย ฮูหยินรองคิดมากเกินไปหรือเปล่า” สีหน้าของไป๋ชิงหลิงเย็นชาราวกับน้ำแข็งที่มืดมนและจริงจัง

แม่นางหลี่หายใจไม่ออก และเต็มไปด้วยความโกรธ “มีที่ไหนปล่อยให้ผู้หญิงไปดูแลผู้ชาย ไป๋หมิงฮุ่ยเป็นกุลสตรี เมื่อไปที่โรงหมอของพระชายา กลับทำงานรับใช้ให้กับจวิ้นอ๋องน้อย ขอให้พระชายาหรงออกคำสั่ง ให้หมิงฮุ่ยออกจากโรงหมอฮุ่ยหมิน”

“ท่านแม่！” ไป๋หมิงฮุ่ยตกใจกับคำพูดของแม่นางหลี่ นางรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถยอมแพ้ได้อีกต่อไป นางคุกเข่าลงบนพื้นและพูดอย่างหนักแน่นว่า “ข้าจะไม่ออกจากโรงหมอฮุ่ยหมิน และข้าไม่ใช่สาวใช้ของจวิ้นอ๋องน้อย ทุกอย่างที่ข้าทำในโรงหมอฮุ่ยหมิน ก็เพื่อช่วยชีวิต มันไม่สกปรกอย่างที่ท่านแม่คิด ถ้าท่านแม่ยังสร้างปัญหาต่อไป ข้าจะไม่กลับมาจวนโหวแล้ว ยังไงก็ตามจวนแห่งนี้ก็ไม่ใช่จวนโหวของเรา ท่านโหวได้ไล่อนุภรรยาออกไปนานแล้ว”

“เจ้า——”

“เจ้า——” แม่นางหลี่สำลักเพราะคำพูดของไป๋หมิงฮุ่ย หลังจากอึ้งไปชั่วขณะ นางก็พุ่งไปข้างหน้า บีบหูของไป๋หมิงฮุ่ยแล้วตะโกน “ในสายตาเจ้ายังเห็นข้าเป็นแม่อยู่หรือไม่”

ไป๋หมิงฮุ่ยปล่อยให้นางบิดหู แต่ไม่ยอมแพ้หรือขี้ขลาด นางมองไปที่ท่านแม่ของนางอย่างผิดหวังและตะโกนว่า “ในเมื่อวันนี้ท่านแม่ถามคำถามนี้ เช่นนั้นข้าอยากจะถามท่านแม่ ในสายตาของท่านแม่นอกจากพี่สามพี่สี่แล้ว ยังมีลูกสาวคนนี้หรือไม่”

“ข้าไม่สามารถทำตามความคาดหวังของท่านได้ ท่านว่าข้าโง่ หรือเอาข้าไปเปรียบเทียบกับพี่สามพี่สี่ ข้าจะไม่รู้สึกแย่หรือ ท่านจะเยาะเย้ยข้าด้วยคำพูดครั้งแล้วครั้งเล่า หรือข้าไม่ได้เป็นลูกของท่านแม่ นั่นถึงเป็นสาเหตุที่ท่านแม่ปฏิบัติต่อข้าไม่ดี”

แม่นางหลี่ตกตะลึง และมองดูบุตรสาวคนเล็กตรงหน้าด้วยความไม่เชื่อ

ตอนที่นางตั้งท้องไป๋หมิงฮุ่ย นางตั้งความหวังไว้มาก ใคร ๆ ก็บอกว่าครรภ์นี้ของนางเป็นบุตรชาย แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นบุตรสาว

นายท่านรองเป็นเพราะนางให้กำเนิดบุตรสาว จึงไม่โปรดและทำดีกับแม่นางซื่ออีกต่อไป และฮูหยินอาวุโสก็เยาะเย้ยนางอย่างเปิดเผย

นางรู้สึกว่าความคับข้องใจของนางล้วนเกิดจากบุตรสาวคนที่สามของนาง ดังนั้นจึงไม่ค่อยสนใจนาง

ด้วยเหตุนี้ บุตรสาวคนที่สามจึงขี้อายตั้งแต่เด็ก ๆ รู้วิธีที่จะมองหน้าผู้คนตั้งแต่นางยังเด็ก และการมีอยู่ของนางในจวนโหวนั้นก็ต่ำมาก