ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 390

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหลังจากที่ไป๋หมิงฮุ่ยออกไปหรงเยี่ยก็พาเซิงเอ๋อร์กลับจวน

คนรับใช้ที่อยู่ข้างหลังพวกเขาถือกล่องของขวัญกลับมามากมาย ดูเหมือนจะเป็นรางวัลจากการเข้าวัง

ไป๋ชงเซิงวิ่งไปหาไป๋ชิงหลิงแล้วกระโจนเข้าสู่อ้อมแขนของนางอย่างมีความสุขแล้วพูดว่า"ท่านแม่ ผู้หญิงคนนั้นกำลังจะถูกประหารชีวิตแล้ว"

ไป๋ชิงหลิงวางมือลงบนศีรษะของไป๋ชงเซิงแล้วมองลงมาที่หรงเยี่ย"เสด็จพ่อพูดอะไรกับเจ้าบ้าง?"

"ไม่ได้พูดอะไร แค่บอกว่าจะประหารชีวิตนาง"

"แล้วอวิ๋นมู่เอ๋อร์ไม่ได้เปิดเผยว่าใครอยู่เบื้องหลังหรือ?"ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วแล้วถามเขา

หรงเยี่ยวางมือลงบนที่วางแขนและพูดอย่างใจเย็น"ถ้านางไม่สารภาพว่าใครอยู่เบื้องหลัง เสด็จพ่อคงไม่ตัดสินใจประหารนางเร็วขนาดนี้หรอก"

แต่เขาไม่ได้บอกว่าคนที่อวิ๋นมู่เอ๋อร์สารภาพเป็นใคร

ไป๋ชิงหลิงก็รู้ความหมายของคำพูดหรงเยี่ยที่เขาจะสื่อ"เสด็จพ่อท่านไม่อยากพูดถึงคนที่อยู่เบื้องหลังหรือ?"

หรงเยี่ยพยักหน้าเขายกมือขึ้นกุมมือเล็กๆของไป๋ชิงหลิงไว้แล้วพูดอย่างอ่อนโยน"แม้ว่าท่านจะไม่พูดอะไรแต่ข้าก็พอเดาได้ว่าเป็นใคร อีกไม่นานเสด็จพ่ออาจจะแต่งตั้งรัชทายาท"

นางเดินเข้าไปหาเขา คุกเข่าลงแล้วพูดว่า"เช่นนั้นท่านอ๋องอันจวินว่าอย่างไร?"

"นี่เป็นเรื่องของเสด็จพ่อ แต่ข้าก็เคยคุยๆเรื่องนี้กับท่านอ๋องอันจวินไว้บ้างแล้ว ถ้ามีบุคคลอื่นที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้อีกแน่นอนว่าไม่ใช่พระชายาของข้าแน่นอน ข้าขอให้ท่านอ๋องอันจวินไปหาคำตอบจากเสด็จพ่อด้วยตัวเขาเองเสด็จพ่อจะให้คำตอบเขาหรือไม่นั้นเจ้าก็ไม่ต้องกังวลไปหรอก"ริมฝีปากบางของเขาโค้งเป็นรอยยิ้ม ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าท่าทางของเขาตอนนี้ดูร้ายกาจ

"เจ้าวางแผนต่อต้านเสด็จพ่อ!"

"ก็ทำนองนั้น"

"หมายความว่าอย่างไร"คำว่าทำนองนั้นนี่เหมือนจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

เขาจับใบหน้าของนางแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า"ไม่มีอะไร"

"ท่าทางเจ้าตอนนี้ต้องมีเรื่องอีกมากมายที่เจ้ายังไม่ได้พูดแน่นอน ข้าเดาว่าเสด็จพ่อตาเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นต้องคิดว่าตอนนี้ข้าสามารถสงบความโกรธของเสด็จอาสะใภ้ได้ ให้เจ้ากลับจวนมาเพื่อมากดดันข้าทำให้ข้าจำเป็นจะต้องรักษาอันจวินน้อยให้หายและให้คำอธิบายแก่จวนท่านอ๋องอันจวินให้ได้ เขาไม่อยากพูดถึงคนที่อยู่เบื้องหลังอีกต่อไปและเขาต้องการใช้ประโยชน์จากข่าวลือจากโลกภายนอกเพื่อทำให้ข้าได้รับโทษ เจ้าโกรธมากจึงไปหาท่านอ๋องอันจวินและบอกเรื่องนี้ให้ท่านอ๋องอันจวินก่อน จากนั้นจึงให้เขาไปตรวจสอบด้วยตนเอง"ไป๋ชิงหลิงเลิกคิ้วแล้วพูด

หรงเยี่ยหัวเราะเบาๆแล้วมองไปที่แผ่นแปะแผลบนใบหน้าของนาง รอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อยๆหายไป"พระชายาเป็นคนที่ไร้เดียงสาที่สุด ข้าไม่สามารถอนุญาตให้เจ้าทำสิ่งนี้ได้ เขาวางแผนจัดการข้าได้แต่ไม่ควรจัดการเจ้าด้วย"

"โถ่!"ไป๋ชิงหลิงถอนหายใจเบาๆ

หรงเยี่ยไม่เข้าใจ"เกิดอะไรขึ้น?"

"เสด็จพ่อเองก็ตกที่นั่งลำบากเหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นท่านอ๋องคนไหนก็ล้วนแต่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน แต่ลูกสะใภ้นั้นไม่เหมือนกันนะ ถ้าไม่มีลูกสะใภ้ลูกชายก็ยังอยู่ได้......"

ก่อนที่นางจะพูดเสร็จหรงเยี่ยก็จับมือนางไว้

เขาหรี่ตาแล้วพูดว่า"ถ้าเจ้าพูดอะไรไร้สาระอีกข้าจะไม่เกรงใจเจ้าแล้วนะ"