ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 391

"คนของพระชายารองหวู่ส่งจดหมายมาให้เพคะ"ชิงจู๋เดินไปข้างหน้าและยื่นกระดาษด้วยมือทั้งสองข้าง

ไป๋ชิงหลิงรับกระดาษมาเปิดดูในนั้นมีข้อความว่า"พระชายาต้วนนั้นแตกต่าง ท่านอ๋องต้วนกำลังจะพาพระชายาต้วนไปอยู่ที่จวนติ้งเป่ยโหว พระชายาต้องระวังพระชายาต้วนไว้ด้วย"

หลังจากอ่านเนื้อหาในกระดาษไปแล้วไป๋ชิงหลิงก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

"ข้ารู้แล้ว เจ้าลงไปก่อนและจับตาดูจวนท่านอ๋องต้วนไว้ด้วย ถ้าพระชายารองหวู่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรก็ให้รีบกลับมารายงานข้า"

"เพคะ"ไม่นานหลังจากที่ชิงจู๋ออกไป ฮูหยินอาวุโสก็ส่งคนมา"เชิญ"นาง

แม่นมซั่งเดินเข้ามาในห้องแล้วพูดว่า"พระชายาเพคะ เป็นคนของฮูหยินอาวุโสจากจวนติ้งเป่ยโหวเพคะ"

"พูดว่าอะไร?"ไป๋ชิงหลิงถาม

แม่นมซั่งพูดว่า"ฮูหยินอาวุโสบอกว่า ท่านอ๋องต้วนและพระชายาต้วนได้กลับมาที่จวนติ้งเป่ยโหวแล้ว พวกเขาจะพักในโถงการกุศลเพื่อรับประทานอาหารกลางวันในวันนี้ จึงตั้งใจอยากจะเชิญพระชายามารับประทานอาหารกลางวันด้วยกันเพคะ"

ไป๋ชิงหลิงมองดูตัวเองในกระจก นางหยิบยาขี้ผึ้งมาหนึ่งช้อนและทาลงบนบาดแผลบนใบหน้าของนาง

หมอซูรักษานางเป็นอย่างดี ตอนนี้บาดแผลบนใบหน้าของนางก็หายเป็นปกติแล้วแต่แผลเป็นที่เหลือนั้นค่อนข้างยาวแทบจะเต็มใบหน้าข้างขวาของนาง

หลังจากที่นางทายาขี้ผึ้งเสร็จแล้วนางก็พูดเบาๆว่า"คอยดูว่าท่านอ๋องจะกลับมาเมื่อไหร่ ถ้าท่านอ๋องกลับจวนแล้วก็ให้ไปด้วยกัน"

"เพคะ หม่อนฉันจะไปบอกคนเหล่านั้น"แม่นมซั่งออกจากห้องไป

หรงเยี่ยไปอยู่ตรงจุดนั้นและพาเด็กทั้งสองกลับไปที่จวนติ้งเป่ยเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน ไป๋ชิงหลิงนำจดหมายที่พระชายารองหวู่ส่งมาให้หรงเยี่ยดู

หลังจากที่หรงเยว่อ่านเนื้อหาในจดหมายแล้ว คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นอย่างรวดเร็ว

ไป๋ชิงหลิงพูดว่า"ไป๋จิ่นและท่านอ๋องต้วนกลับมาที่จวนติ้งเป่ยโหวแล้ว ฮูหยินอาวุโสส่งคนมาเชิญข้าไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน ข้าให้แม่นมซั่งบอกคนในโถงการกุศลว่ารอให้เจ้ากลับมาค่อยตัดสินใจ ท่านอ๋องอยากไปหรือไม่?"

หรงเยี่ยจ้องที่จดหมายเงียบๆครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า"เจ้าคิดว่าไป๋จิ่นมีบางอย่างผิดปกติหรือ?"

"มีหรือไม่มีต้องไปดูถึงจะรู้ ข้าเห็นนางเมื่อครึ่งเดือนก่อน นางดูป่วยหนักบวกกับที่ท่านอ๋องต้วนปฏิบัติกับนางแบบนั้นอีก ข้าแน่ใจว่านางจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน......."

"ข้าแน่ใจว่านางจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน นานสุดก็คงไม่เกินสองเดือน และนางสามารถจากไปได้ทุกเมื่อ"พระชายารองหวู่บอกว่าไป๋จิ่นนั้นแตกต่าง เพียงแค่ต้องดูก็จะรู้ได้ว่าแตกต่างที่ตรงไหน

หลังจากที่ประสบเจอกับอวิ๋นมู่เอ๋อร์ นางก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้คนอันตรายเหล่านี้อีก

หรงเยี่ยก็ไม่อนุญาตเช่นกัน

หรงเยี่ยเผาจดหมายทิ้งแล้วมองดูเด็กทั้งสอง"จิ่งหลินและเซิงเอ๋อร์อยู่ที่สวน ข้าจะไปดูเป็นเพื่อนเจ้าด้วย"

หลังจากพูดเช่นนั้น หรงเยี่ยก็ให้คนจัดการเตรียมอาหารกลางวันให้กับเด็กทั้งสอง

ไป๋ชิงหลิงเข็นหรงเยี่ยไปที่โถงการกุศล

นายท่านใหญ่ นายท่านรอง นายท่านคนที่สามทั้งหมดต่างก็ไปที่ลานของฮูหยินอาวุโส หลังจากที่ติ้งเป่ยโหวมุ่งหน้ามาถึง รู้ว่าท่านอ๋องต้วนกลับจวนติ้งเป่ยโหวแล้วเขาก็รีบมาทันที

ติ้งเป่ยโหวไม่เคยลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในจวนติ้งเป่ยโหวก่อนหน้านี้เลย ดังนั้นเขาจึงไม่อนุญาตให้ไป๋จิ่นกลับมาที่จวนโหวบ่อยๆ

อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ท่านอ๋องต้วนก็กลับมาด้วยเขาจึงพูดอะไรไม่ได้

ไม่นานสำรับอาหารก็มา

ไม่มีอะไรผิดตอนรับประทานอาหาร ฮูหยินอาวุโสก็ไม่ได้พูดอะไรมากเกินไป บรรยากาศก็เป็นไปอย่างกลมกลืน หลังจากรับประทานอาหารเสร็จไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยก็กลับมาที่เรือนชิงซิน

ในระหว่างทางทั้งสองต่างก็ไม่พูดอะไร แต่เมื่อพวกเขาใกล้จะถึงเรือนชิงซินทันใดนั้นก็มีบางอย่างเกิดขึ้น

ท่านอ๋องต้วนก็จูงสุนัขล่าเนื้อสีดำเดินออกมาจากข้างทางและยืนอยู่ตรงหน้าทั้งสองคน

สีหน้าของไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนไป นางจับรถเข็นของ หรงเยี่ยไว้แน่นแล้วก้าวถอยหลัง

เมื่อเห็นท่าทางของนาง หรงฉีก็หรี่ตาลงแล้วพูดว่า"พระชายาหรงดูเหมือนจะกลัวข้ามากใช่หรือไม่?"

"เสด็จพี่ห้านี่ท่านกำลังจะทำอะไร?"สายตาของหรงเยี่ยกวาดมองไปที่สุนัขที่เขาจูงอยู่อย่างเย็นชา

ในความทรงจำของเขา หรงฉี่นั้นกลัวสุนัขมาก

แม่ของเสวี่ยหลางเคยกัดที่ขาของหรงฉี่และตั้งแต่นั้นมาหรงฉี่ก็กลัวสุนัขมาก

แต่ตอนนี้เขากำลังจูงสุนัขที่ดุร้าย

"ข้าต้องการจะทำอะไรน่ะหรอ น้องเจ็ดยังไม่เข้าใจอีกหรือ พวกเจ้าสองคนเล่นชู้กันลับหลังข้าแล้วสวมเขาให้ข้า ข้าอยากล้างแค้นความอัปยศนี้มานานแล้ว"ใบหน้าของหรงฉี่ดุร้ายเล็กน้อย

สุนัขในมือที่เขาจูงอยู่ก็แยกเขี้ยวและเห่าใส่ไป๋ชิงหลิงกับหรงเยี่ย"โฮ่ง โฮ่ง"

ไป๋ชิงหลิงมีประสบการณ์จากการโดนสุนัขโจมตี แต่ตอนนี้นางต้องเผชิญกับฝูงสุนัขดุร้ายอีกครั้ง นางยังคงมีความกลัว......