ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 393

“เจ้ายังจะสนใจเขาอีกเหรอ?” ใบหน้าของเขามืดลง น้ำเสียงของเขาไม่พอใจเล็กน้อย มือที่จับไป๋ชิงหลิงนั้นแข็งแกร่งขึ้น และน้ำเสียงของเขาก็แข็งกร้าวและฟังดูครอบงำ: "ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าสนเขา ถ้าเขากล้าทำร้ายเจ้า ข้าจะทำลายเขาซะ"

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่หรงเยี่ย และรู้ได้ทันที่ว่าความคิดของเธอไม่สามารถเป็นจริงได้

ถ้าเธอบอกพระสนมเอกหรง ว่าลูกชายของเธอเป็นบ้า

พระสนมเอกหรง ต้องเป็นคนแรกแน่ๆที่จะฉีกปากของเธอ

แต่โดยธรรมชาติแล้ว เธอก็ไม่ต้องการให้หรงเยี่ยยั่วโมโหพระสนมเอกหรง...

เธอบีบแขนของเขาไว้แน่นแล้วพูดว่า: “อย่าทำอะไรวู่วามเด็ดขาด ข้าจะไม่สน และจะอยู่ห่างๆ เขา”

“อื้ม” ใบหน้าของหรงเยี่ยดูอ่อนโยนลง เขาโอบแขนรอบร่างของเธอ จูบริมฝีปากของเธอ และพูดว่า: “จู่ๆ ข้าก็มีบางอย่างต้องทำ ข้าต้องออกจากจวนสัประเดี๋ยว เจ้าอยู่ในห้องและพักผ่อนมากๆ ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าออกไปไหน”

“ตกลง”

เธอลุกขึ้นและเข็นเขาออกนอกตำนักไป หรงเยี่ยมองดูเธอเดินเข้าไปในห้องของเด็กก่อนจะออกจากจวนติ้งเป่ยโหว

เขาตรงไปยังตำหนักฮุ่ยหนิงและตรงพบไทเฮา

ไทเฮาถามอย่างงงงวย: "เยี่ยเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าจึงเข้าวังมาอีกแล้วล่ะ"

“เสด็จย่า หลานต้องการอยากจะทราบเรื่องของใครคนหนึ่งจากท่าน” หรงเยี่ยกล่าว

ไทเฮายังคงยิ้ม และคำพูดก็เต็มไปด้วยความสงสัย: "ใครกันเล่า?"

“เนี่ยเสี่ยวชิงอยู่ที่ไหนหรือพะยะคะ?” หรงเยี่ยถามอย่างตรงประเด็น

รอยยิ้มบนใบหน้าของไทเฮาก็แข็งกระด้างในทันใด:“เจ้าถามหาคนผู้นี้ทำไมกัน?”

“เสด็จย่า หลานแค่อยากรู้ว่า เสด็จย่าส่งให้เธอไปอยู่ที่ไหน?” หรงเยี่ยกระตือรือร้นที่จะตามหาเนี่ยเสี่ยวชิงมาก...

เนี่ยเสี่ยวชิงเก่งเรื่องการใช้เวทมนต์ เข้าใจภาษาสัตว์ เคยไปชนเผ่าอูเซิน และได้รับการฝึกฝนจากผู้คนที่นั่นในฐานะปราชญ์หญิงเป็นเวลาหลายปี

แต่เธอไม่ได้มาจากชนเผ่าอูเซิน ดังนั้นเธอจึงเป็นคนเดียวที่สามารถอยู่ในสำนักหมอหลวงแห่งแคว้นหรงเพื่อใช้ชีวิตต่อไปได้

เห็นได้ชัดว่าไทเฮาไม่เต็มใจที่จะกล่าวถึงเนี่ยเสี่ยวชิง เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า: “ย่าสั่งปลดนางเป็นสามัญชนและขับไล่นางออกจากวังหลวงไป นางจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าวังหลวงอีก เจ้าถามถึงนาทำไม?”

“ท่านย่า ข้ามีเรื่องคับค้องใจจริงๆ” หรงเยี่ยจับมือของไทเฮา

ไทเฮารู้สึกงงงวย มองลงไปที่มือของหรงเยี่ย แล้วพูดว่า: “ถ้าเจ้ามีอะไรจะพูด ก็พูดมาเถิด เจ้าไม่ต้องพูดอ้อมค้อมกับย่าหรอก”

“ข้าต้องการจะฆ่านาง”

ไทเฮาตัวสั่นอย่างรุนแรง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอไม่ตอบสนองอยู่พักหนึ่ง แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยห้ามเช่นกัน

หรงเยี่ยตอบรับและออกจากตำหนักฮุ่ยหนิงไป

เมื่อเขาออกจากตำหนักไป อ๋องเฉินก็เดินออกจากตำหนักมาเช่นกัน อาการบาดเจ็บที่ขาของเขาไม่เพียงแต่ไม่ดีขึ้น แต่ยังแย่ลงอีกด้วย

หรงเยี่ยมองไปที่เท้าของเขาอย่างเฉยเมย และแนะนำว่า: "หากขาและเท้าของเจ้ายังไม่หาย อย่าวิ่งไปวิ่งมา และอยู่ในตำหนักเพื่อพักฟื้นให้มาก"

อ๋องเฉินกำลังจะเข้าไปในรถม้า ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของหรงเยี่ยจากด้านหลัง เขารีบหันไปมองข้างหลังในทันที

“พี่เจ็ด!” อ๋องเฉินอุทานออกมา เขาก้มมองลงไปที่เท้าที่บาดเจ็บของเขาแล้วพูดว่า: “เท้าของข้าไม่ได้เพิ่งจะเป็นแบบนี้วันหรือสองวัน วันเกิดของเม่ยเอ๋อร์กำลังจะมาถึงในไม่ช้า ข้าอยากจะทำให้เธอประหลาดใจ ข้าจะขอปิ่นหยกจากเสด็จย่า แต่คาดไม่ถึงว่าเสด็จย่าจะปฏิเสธที่จะมอบให้ข้า พี่เจ็ด เสด็จย่าเคยอยู่กับท่านมาและเชื่อฟังท่านมาก ท่านช่วยข้าหน่อยได้ไหม..."

"ท่านย่าให้ปิ่นหยกเป็นรางวัลแกข้ามาแล้ว!" ก่อนที่อ๋องเฉินจะพูดจบ หรงเยี่ยก็หยิบปิ่นหยกออกมาและขัดคำพูดของอ๋องเฉิน

อ๋องเฉินตกตะลึงเล็กน้อยและมองไปที่ปิ่นหยกปักผมในมือ ด้วยความประหลาดใจบนใบหน้าของเขา

จากนั้นเขาก็เดินไปหาหรงเยี่ยด้วยความงัวเงีย มองกล่องไม้ที่สวยงามในมือของเขา และเกิดความโลภขึ้น: "ท่านย่ามอบปิ่นหยกให้กับท่านแล้วอย่างนั้นหรือ?"

"ท่านไม่ได้มอบให้ข้า" หรงเยี่ยเปิดกล่องและพูดด้วยเสียงต่ำว่า "มันเป็นรางวัล"

"ต่างกันยังไงเล่า? อย่างไรก็ตามท่านย่าก็มอบให้กับพี่เจ็ดแล้ว พี่เจ็ดสามารถขายปิ่นหยกนั้นให้ข้าได้ไหม เม่ยเอ๋อร์ชอบมันมาก..."

"พี่สะใภ้เจ็ดของเจ้าก็ชอบมันมากเช่นกัน!"