ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 395

หรงเยี่ยลูบหน้าผากของเธอแล้วพูดว่า “เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว”

“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในตำหนักใช่ไหม?” เธอหมายถึงตอนที่เธอกำลังหลับอยู่ มีพฤติกรรมอะไรแปลกๆหรือไม่

อย่างไรก็ตาม ดูจากท่าทีของหรงเยี่ย เหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หรงเยี่ยกอดเธอไว้ในอ้อมแขน “มีสิ”

“อะไร?” หัวใจของเธอหยุดเต้นอีกครั้ง ในวินาทีต่อมา หรงเยี่ยยิ้มและพูดว่า “เมื่อกี้พระชายานอนกรน แบบนี้........”

เขาเลียนแบบเสียงกรนของหมู

ไป๋ชิงหลิงหน้าแดง และทุบไหล่เขาด้วยความโกรธและพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ ข้าจะส่งเสียงแบบนั้นได้อย่างไร ท่านโกหกข้า โกหกข้า”

หรงเยี่ยหัวเราะเบาๆ และพบว่าเวลาที่ไป๋ชิงหลิงงอนและขี้อายนั้น น่ารักมาก

เขาหยิบปิ่นหยกออกมา และยื่นให้นาง

ไป๋ชิงหลิงตะลึง และจ้องมองกล่องไม้ที่อยู่ในมือของเขา

บนกล่องแกะสลักรูปนกฟีนิกซ์สองตัว อย่างประณีต ลงสีและเงา

“นี่คืออะไร?” เธอเอื้อมมือไปหยิบ

หรงเยี่ยจูบที่หน้าผากของเธอ “เปิดดูสิ”

ไป๋ชิงหลิงชำเลืองมองเขา จากนั้นจึงเปิดกล่องออก ปิ่นหยกสีฟ้าอ่อนสะท้อนให้เห็นในดวงตาของเธอ

ดวงตาของเธอเป็นประกาย และเธอรู้สึกชอบปิ่นหยกนั้นทันทีละพูดว่า “ท่านซื้อมันมาจากที่ใด?”

“หญิงซื่อบื้อ นี่คือปิ่นหยก”

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองปิ่นหยกในมือด้วยความประหลาดใจ “ท่านเข้าวังอีกแล้วหรือ?”

“อืม จู่ๆข้าก็นึกขึ้นได้ เสด็จย่ายังไม่ได้มอบปิ่นหยกให้กับข้า ดังนั้นข้าจึงคิดว่าจะกลับไปขอคืน” หรงเยี่ยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ไป๋ชิงหลิงกางแขนทั้งสองออก โอบที่คอของหรงเยี่ย และจูบที่ริมฝีปากบางๆของเขา

เธอนึกขึ้นได้ว่า ท่านอ๋องเฉินก็อยากได้ปิ่นหยก เพื่อมอบให้พระชายาท่านอ๋องเฉินอันเป็นที่รักเช่นกัน

“ปิ่นปักผมนี้ ท่านอ๋องเฉินรู้หรือไม่ว่าท่านได้มันมา?” ไป๋ชิงหลิงหมุนปิ่นปักผมที่อยู่ในมือของเธอไปมา

หรงเยี่ยลดสายตาลง “พูดถึงไอ่งี่ง่าคนนั้นทำไม?”

ไป๋ชิงหลิงสังเกตเห็นว่าเสียงของหรงเยี่ยเปลี่ยนไป เธอเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว เห็นสีหน้าเย็นชาของเขา และถามว่า “มีอะไรหรือ?”

เขาก้มศีรษะลง หยิบปิ่นหยกจากมือของเธอ แล้วปักที่ผมของเธอ

“ข้าพบเขาตอนที่ข้าออกมาจากวัง เขายังกล้าพูดเรื่องนี้กับข้าอีก ข้าบอกเขาว่า เสด็จย่ามอบปิ่นหยกนี้เป็นของขวัญให้แก่ข้า เขาบอกให้ข้าขายปิ่นหยกนี้ให้กับเขา”

ไป่ชิงหลิงสีหน้าประหลาดใจ “แล้วท่านว่าอย่างไร?”

“อืม！”

เมื่อรุ่งสาง ไป๋ชิงหลิงก็ลุกขึ้นมาจัดแจงแต่งตัว สวมผ้าคลุมหน้า และขึ้นรถม้าเพื่อเข้าไปในพระราชวัง

แต่รถม้ายังวิ่งไปได้ไม่ไกลนัก พ่อบ้านฉีก็รีบวิ่งเข้ามา

พ่อบ้านฉียืนอยู่ด้านนอกรถม้า และพูดว่า “ท่านอ๋อง พระชายา ท่านอ๋องเฉินมาถึงที่ตำหนักอ๋องหรงแต่เช้าตรู่ และมีเรื่องเร่งด่วนต้องการเข้าพบท่านอ๋อง”

“ไม่พบ” หรงเยี่ยกล่าว

ไป๋ชิงหลิงรีบกดที่แขนของหรงเยี่ย เขาหันมามองเธอ ไป๋ชิงหลิงส่ายหัว เปิดม่านออกและพูดว่า “พ่อบ้านฉี ท่านกลับไปบอกท่านอ๋องเฉินว่า ท่านอ๋องได้พาพระชายาเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าไทเฮา”

“ขอรับ” พ่อบ้านฉีก็จากไป

ไป๋ชิงหลิงปิดม่านลง และพูดว่า “ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเฉินน่าจะมาขอปิ่นหยก ท่านบอกให้เขาจากไปเช่นนี้ ครั้งหน้าเขาก็จะมาหาท่านอีก ทำไมไม่ให้เขาตายใจเสีย”

เมื่อหรงเยี่ยได้ยินเช่นนั้น เขาก็พยักหน้าเห็นด้วย และกอดไป๋ชิงหลิงเข้าในอ้อมแขนของเขา

ทันทีที่ทั้งสองมาถึงพระราชวัง รถม้าของท่านอ๋องเฉินก็จอดอยู่ที่หน้าพระราชวัง เมื่อไป๋ชิงหลิงพยุงหรงเยี่ยลงจากรถม้า ท่านอ๋องเฉินก็รีบวิ่งเข้ามาหา “ท่านพี่เจ็ด พี่สะใภ้”

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองที่เท้าของท่านอ๋องเฉินด้วยความตกตะลึง “ขาน้องแปดยังไม่หายดีหรือ?”

ยิ่งกว่านั้น ดูเหมือนจะเดินกะเผลกกว่าเดิม

ท่านอ๋องเฉินสีหน้าดูแย่ลง และพูดอย่างมุ่งร้ายว่า “ก็เพราะเวลาเล่นโปโล ถูกฝูงม้าที่ควบคุมไม่ได้เหล่านั้นทำร้ายข้าอีกครั้ง ไม่เช่นนั้นข้าคงหายดีตั้งนานแล้ว เป็นเพราะพี่สะใภ้นั่นแหละ！”