ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 396

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วทันที สีหน้าที่ตกใจในตอนแรกเริ่มมีความไม่ค่อยพอใจ และตอบกลับว่า “ขาน้องแปดบาดเจ็บ เกี่ยวข้องอะไรกับข้า?”

“ฝูงม้าเสียการควบคุม ไม่ใช่เพราะพี่สะใภ้เจ็ดเป็นคนบงการหรือ?” ท่านอ๋องเฉินก็พูดประโยคนี้ออกมา

เปลือกตาของหรงเยี่ยกะตุ๊กอย่างแรง และดุว่า “ใครเป็นคนบอกเจ้าว่าเพราะพี่สะใภ้เจ็ดของเจ้าฝูงม้าจึงเสียการควบคุม”

หลังจากพูดจบ หรงเยี่ยก็หยิบแส้ออกมา กำลังจะฟาดใส่ร่างของท่านอ๋องเฉิน ไป๋ชิงหลิงรีบจับแส้ของหรงเยี่ยไว้ “หรงเยี่ย อย่าผลีผลาม”

เธอกังวลใจ ดังนั้นจึงหยิบแส้ของหรงเยี่ยมา หันไปมองท่านอ๋องเฉิน และพูดว่า “น้องแปด ใครเป็นคนบอกเจ้า ว่าข้าเป็นคนวางแผนและบงการ”

ขณะที่เธอพูด ดวงตาเฉียบคม แหลมคม ด้วยน้ำเสียงชัดเจน ตรงกันข้ามท่านอ๋องเฉินกลับรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ

เขาเอามือแตะที่จมูก และพูดว่า “ข้าได้ยินมา”

“ได้ยินมา ได้ยินใครพูด? หากไม่ใช่ใต้เท้าเว่ยที่รับผิดชอบคดีนี้ หรือได้ยินจากปากเสด็จพ่อ เจ้าคิดว่าข่าวลือที่เจ้าได้ยินมานั้นเชื่อถือได้หรือไม่?” ไป๋ชิงหลิงถามกลับ “เจ้ากล้าเชื่อข่าวลือข้างนอกหรือ?”

“ข้า......ทำไมถึงเชื่อถือไม่ได้ ทำไมพวกเขาไม่พูดถึงพระชายาท่านอื่น แต่กลับเป็นท่าน อีกอย่างอวิ๋นมู่เอ๋อร์คนนั้นก็มาจากโรงหมอของท่าน บอกว่าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับท่าน ใครจะเชื่อ?” ท่านอ๋องเฉินพูดอย่างมั่นใจ

ไป๋ชิงหลิงกำแส้ไว้แน่น ตอนนี้เธออยากจะฟาดท่านอ๋องเฉินแรงๆสักสองครั้ง

และท่านอ๋องเฉินก็เห็นถึงท่าทีของเธอ จึงก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ชี้ปังแส้ที่อยู่ในมืองของไป๋ชิงหลิงและพูดว่า “ท่าน.....ท่านอย่าผลีผลามนะ”

ในเวลานี้ ท่านอ๋องอันจวินก็มาถึง

เมื่อใกล้ถึงประตูพระราชวัง องครักษ์เดินอยู่ข้างหน้า จูงม้าที่ท่านอ๋องอันจวินขี่อยู่ ท่านอ๋องอันจวินก็ลงจากหลังม้า

เมื่อท่านอ๋องเฉินเห็นท่านอ๋องอันจวิน ก็รีบวิ่งไปข้างหลังท่านอ๋องอันจวิน

ท่านอ๋องอันจวินมองทั้งสามด้วยสีหน้างุนงง ขมวดคิ้วและพูดว่า “ท่านอ๋องเฉินเป็นอะไรไป?”

“เสด็จอา ท่านมาทันเวลาพอดี ข้าต่อว่าพี่สะใภ้เจ็ดไม่กี่คำ พี่สะใภ้เจ็ดก็จะใช้แส้ฟาดข้า” ท่านอ๋องเฉินชี้ไปที่ไป๋ชิงหลิง

ท่านอ๋องอันจวินมองไปที่ไป๋ชิงหลิง เดิมทีสีหน้าจริงจังของเขา ก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนมากขึ้น

เขาเดินเข้าไปหาหรงเยี่ยและไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว

ไป๋ชิงหลิงโค้งคำนับถวายบังคม หรงเยี่ยก็ถวายบังคมจากบนรถเข็น ทั้งสองเอ่ยปากพร้อมกันว่า “เสด็จอา”

ท่านอ๋องอันจวินพยักหน้าและพูดว่า “พระชายาท่านอ๋องหรงอาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ดีขึ้นมากแล้วเพคะ” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

สายตาของท่านอ๋องอันจวินมองไปยังแส้ที่อยู่ในมือของไป๋ชิงหลิง ชี้และพูดว่า “พระชายาท่านอ๋องหรงกับท่านอ๋องเฉินมีปัญหากันหรือ?”

ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของท่านอ๋องอันจวินก็จางหายไป หันกลับมา และดุด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “ผู้หญิงคนนี้คือพี่สะใภ้เจ็ดของเจ้า ทำไมเจ้าถึงใช้คำพูดและกิริยาเช่นนี้กับพี่สะใภ้เจ็ดของเจ้า คนที่นั่งอยู่บนรถเข็น คือพี่ชายที่ผูกพันทางสายเลือดกับเจ้า เจ้าไม่เชื่อคำพูดของพวกเขา แต่กลับเชื่อคำพูดไม่กี่คำจากคนนอก แล้วมาโวยวายที่นี่ นับประสาอะไร”

ประโยคสุดท้าย“นับประสาอะไร”ถูกตะโกนออกมาโดยตรง

ท่านอ๋องเฉินตกใจจนหดคอ ห่อไหล่ และไม่กล้าขยับเขยื้อน

“รีบขอโทษพี่เจ็ดและพี่สะใภ้เจ็ด” ท่านอ๋องอันจวินตะโกนอีกครั้ง

ท่านอ๋องเฉินถูกตวาดใส่จนไม่มีความกล้า ที่จะมองไป๋ชิงหลิง พูดตะกุกตะกักว่า “เจ็ดเจ็ด.....พี่สะใภ้เจ็ด ข้าขอโทษ........”

ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างเฉยเมยว่า “รู้ผิดแล้วแก้ไข เป็นสิ่งที่ดี ต่อไปน้องแปดต้องระมัดระวังให้มากขึ้น อย่ามองอะไรแค่ผิวเผิน การมองคนก็เช่นกัน”

“ใช่ ใช่” ท่านอ๋องเฉินกล่าวอย่างขี้ขลาด

ท่านอ๋องอันจวินตบที่หัวของท่านอ๋องเฉิน

ท่านอ๋องเฉินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวด้วยความตกใจ ยกมือขึ้นลูบที่ศีรษะของเขา และมองหรงเยี่ยด้วยดวงตาที่น้ำตาคลอ “พี่เจ็ดข้าขอโทษ เมื่อกี้ข้าไม่ควรโกรธท่านกับพี่สะใภ้เจ็ด ข้าสำนึกผิดแล้ว”

หรงเยี่ยอุทานออกมาเห๊อะ สีหน้าไม่เต็มใจ จากนั้นเขาก็กุมมือไป๋ชิงหลิงและพูดว่า “เสด็จอา ข้ากับเจาเสวี่ยจะไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่ ขอตัวก่อน”

“ดี ไปเถอะ ข้าจะไปพบเสด็จพ่อของเจ้า”