ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 397

หลังจากพูดจบ ทั้งสามคนก็เดินไปตามทางของตัวเอง และแยกจากกันหลังจากนั้นไม่นาน อ๋องเฉินซึ่งยืนนิ่งอยู่ก็ลูบหัวตัวเอง และเขาใช้เวลานานกว่าจะได้สติกลับมา

เขาเข้ามาทำอะไรที่พระราชวัง?

ใช่แล้ว เขาจะมาเอาปิ่นหยกให้เม่ยเอ๋อร์

“พี่เจ็ด พี่สะใภ้เจ็ด พวกท่านรอข้าด้วย” อ๋องเฉินลากเท้าที่บาดเจ็บของเขาและไล่ตามเขาไปทีละก้าว เมื่อเขามาถึงตำหนักเฟิ่งหลวน ปิ่นหยกก็อยู่ในมือของฮองเฮาอู่แล้ว

หลวนอี๋เอนตัวพิงฮองเฮาอู่ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยประกาย จ้องมองที่ปิ่นหยกในมือของนาง

“ว้าว ที่แท้ปิ่นหยกของเสด็จย่าเป็นแบบนี้นี่เอง มีลักษณะสวยงามมากเพคะ” หลวนอี๋ดูตื่นเต้น

ใบหน้าฮองเฮาอู่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นของขวัญที่พี่สะใภ้เจ็ดเตรียมไว้ให้เจ้าล่วงหน้า ยังไม่รีบขอบคุณพี่สะใภ้เจ็ดอีก”

หลวนอี๋ลุกขึ้น วิ่งไปที่ด้านข้างของไป๋ชิงหลิง กอดแขนของไป๋ชิงหลิงด้วยมือทั้งสองข้าง และพูดว่า “พี่สะใภ้เจ็ด ขอบคุณมาก ข้าซาบซึ้งในความเมตตาของท่านมาก แต่ปิ่นหยกนี้ท่านพี่เจ็ดมอบให้ท่าน ข้ารับไว้ไม่ได้”

ไป๋ชิงหลิงคิดไม่ถึงว่าหลวนอี๋จะปฏิเสธ

นางยกมือขึ้นและกำลังจะตบหลังมือของหลวนอี๋ แต่ในขณะนี้เสียงของอ๋องเฉินดังมาจากด้านหลัง “ในเมื่อหลวนอี๋ไม่ต้องการ เช่นนั้นเสด็จแม่ก็ยกปิ่นหยกให้ลูกเถอะ วันเกิดของเม่ยเอ๋อร์ใกล้จะถึงแล้ว ลูกต้องการมอบปิ่นหยกนี้ให้เม่ยเอ๋อร์ เป็นของขวัญวันเกิด”

ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของฮองเฮาอู่ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และกล่องไม้ในมือของนางก็ถูกปิดอย่างแรงเช่นกัน

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่อ๋องเฉิน

เขาประคองเท้าที่บาดเจ็บด้วยมือข้างเดียว ก้าวข้ามธรณีประตู และเดินกะโผลกกะเผลกเข้าไปในห้องโถง

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว มือทั้งสองข้างของเขาจับที่วางแขนของเก้าอี้แน่น

หลวนอี๋จ้องมองอย่างโกรธแค้นไปที่อ๋องเฉิน

ฮองเฮาอู่ยืนขึ้นและกล่าวว่า “เฉินเอ๋อร์ เจ้าเคยสัญญากับเสด็จแม่ ว่าจะอยู่ในจวนอ๋องเพื่อพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ เหตุใดเจ้าจึงกลับเข้ามาที่วังอีก เท้าของเจ้า……”

“เสด็จแม่ หลังจากที่ลูกได้ปิ่นหยกแล้ว ก็จะกลับจวนอ๋องไปพักฟื้นพ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดของอ๋องเฉิน ทำให้สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย โดยเฉพาะสีหน้าของหรงเยี่ยที่เคร่งขรึมราวกับดำสนิท

เพราะการถามเรื่องปิ่นหยกของอ๋องเฉิน สีหน้าของฮองเฮาอู่กระตุกเล็กน้อย

นางยื่นปิ่นหยกให้แม่นมหยาง และพูดด้วยใบหน้าจริงจัง “เฉินเอ๋อร์ นี่เป็นรางวัลที่พี่เจ็ดของเจ้าได้รับกลับมา พี่สะใภ้เจ็ดของเจ้ามอบปิ่นหยกให้แก่น้องสาวของเจ้า แล้วเจ้าจะขอปิ่นหยกไปอย่างมั่นใจเช่นนี้ได้อย่างไร”

“ข้า……” อ๋องเฉินถูกดักไว้จนตกตะลึงพูดอะไรไม่ออก

หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป อ๋องเฉินจะถูกทำลายด้วยน้ำมือของเสิ่นโหรวเม่ย

แม้ว่าฮองเฮาอู่จะโกรธ แต่นางก็ละรึกถึงคำพูดของแม่นมหยาง และนางต้องถอยห่างเพื่อก้าวไปข้างหน้า ตอนนี้นางได้ยินคำตอบที่ตรงไปตรงมาของอ๋องเฉิน นางจึงพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “เช่นนั้นตอนนี้ทำไมพี่เจ็ดถึงต้องให้ปิ่นหยกแก่เจ้าด้วย”

“แต่……” อ๋องเฉินตกตะลึง เงยหน้าขึ้นมองฮองเฮาอู่ และพูดด้วยความคับแค้นใจ : “แต่เมื่อครู่นี้พี่สะใภ้เจ็ดให้ปิ่นปักผมแก่หลวนอี๋……”

หลวนอี๋เดินไปที่ไป๋ชิงหลิง นำปิ่นใส่กลับเข้าไปในมือของไป๋ชิงหลิง นางขัดจังหวะคำพูดของอ๋องเฉิน “ของขวัญของพี่สะใภ้เจ็ดให้ข้าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง หากข้าไม่รับ เช่นนั้นปิ่นนี้ก็ยังเป็นของพี่สะใภ้เจ็ด พี่แปดอย่าทำกับคนอื่นในสิ่งที่ท่านไม่อยากให้คนอื่นทำกับท่าน เพื่อเสิ่นโหรวเม่ย ทำไมท่านถึงกลายเป็นแบบนี้ แม้ว่าข้าจะยอมรับปิ่นหยกนี้ หรือว่าในสายตาของท่าน ข้าน้องสาวผู้นี้ไม่เหมาะสมที่จะใช้มันหรือ？”

ดวงตาของหลวนอี๋เปลี่ยนเป็นสีแดง และน้ำตาก็คลอเบ้า

เมื่ออ๋องเฉินได้ยินคำพูดของนาง เขาก็ตื่นตระหนก “ข้าไม่คิดเช่นนั้น เม่ยเอ๋อร์และเจ้าล้วนเป็นคนสำคัญของข้า ข้าแค่อยากทำให้พี่สะใภ้แปดของเจ้ามีความสุข นางรู้สึกหดหู่ใจเพราะการสูญเสียลูกอยู่ตลอด ข้าจึงสัญญากับนาง ว่าจะนำปิ่นหยกกลับมาให้นาง”

“เอาละ หากเป็นเช่นนั้น ก็ให้พี่สะใภ้แปดมาที่พระราชวัง และบอกต่อหน้าเสด็จแม่ว่านางต้องการปิ่นหยก ตราบใดที่นางพูดเอง เช่นนั้นข้าจะเป็นคนตัดสินใจ มอบปิ่นหยกนี้ให้แก่พี่สะใภ้แปด” หลวนอี๋มองไปที่ปิ่นหยกในมือของไป๋ชิงหลิง

ด้วยสีหน้าขอโทษ เขาเดินไปหาไป๋ชิงหลิงและพูดว่า “พี่สะใภ้เจ็ด ข้าขอโทษ ข้าจัดการเรื่องปิ่นหยกนี้ด้วยตัวเองโดยพลการ！”

“ข้อเสนอขององค์หญิงดีมาก เช่นนั้นก็ทำแบบนี้เถอะ” ไป๋ชิงหลิงจับมือของหลวนอี๋ และชำเลืองมองไปที่อ๋องเฉินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

นางต้องการดูว่าเสิ่นโหรวเม่ยจะหน้าหนาเพียงใด……