ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 397

หลังจากพูดจบ ทั้งสามคนก็เดินไปตามทางของตัวเอง และแยกจากกันหลังจากนั้นไม่นาน อ๋องเฉินซึ่งยืนนิ่งอยู่ก็ลูบหัวตัวเอง และเขาใช้เวลานานกว่าจะได้สติกลับมา

เขาเข้ามาทำอะไรที่พระราชวัง?

ใช่แล้ว เขาจะมาเอาปิ่นหยกให้เม่ยเอ๋อร์

“พี่เจ็ด พี่สะใภ้เจ็ด พวกท่านรอข้าด้วย” อ๋องเฉินลากเท้าที่บาดเจ็บของเขาและไล่ตามเขาไปทีละก้าว เมื่อเขามาถึงตำหนักเฟิ่งหลวน ปิ่นหยกก็อยู่ในมือของฮองเฮาอู่แล้ว

หลวนอี๋เอนตัวพิงฮองเฮาอู่ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยประกาย จ้องมองที่ปิ่นหยกในมือของนาง

“ว้าว ที่แท้ปิ่นหยกของเสด็จย่าเป็นแบบนี้นี่เอง มีลักษณะสวยงามมากเพคะ” หลวนอี๋ดูตื่นเต้น

ใบหน้าฮองเฮาอู่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นของขวัญที่พี่สะใภ้เจ็ดเตรียมไว้ให้เจ้าล่วงหน้า ยังไม่รีบขอบคุณพี่สะใภ้เจ็ดอีก”

หลวนอี๋ลุกขึ้น วิ่งไปที่ด้านข้างของไป๋ชิงหลิง กอดแขนของไป๋ชิงหลิงด้วยมือทั้งสองข้าง และพูดว่า “พี่สะใภ้เจ็ด ขอบคุณมาก ข้าซาบซึ้งในความเมตตาของท่านมาก แต่ปิ่นหยกนี้ท่านพี่เจ็ดมอบให้ท่าน ข้ารับไว้ไม่ได้”

ไป๋ชิงหลิงคิดไม่ถึงว่าหลวนอี๋จะปฏิเสธ

นางยกมือขึ้นและกำลังจะตบหลังมือของหลวนอี๋ แต่ในขณะนี้เสียงของอ๋องเฉินดังมาจากด้านหลัง “ในเมื่อหลวนอี๋ไม่ต้องการ เช่นนั้นเสด็จแม่ก็ยกปิ่นหยกให้ลูกเถอะ วันเกิดของเม่ยเอ๋อร์ใกล้จะถึงแล้ว ลูกต้องการมอบปิ่นหยกนี้ให้เม่ยเอ๋อร์ เป็นของขวัญวันเกิด”

ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของฮองเฮาอู่ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และกล่องไม้ในมือของนางก็ถูกปิดอย่างแรงเช่นกัน

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่อ๋องเฉิน

เขาประคองเท้าที่บาดเจ็บด้วยมือข้างเดียว ก้าวข้ามธรณีประตู และเดินกะโผลกกะเผลกเข้าไปในห้องโถง

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว มือทั้งสองข้างของเขาจับที่วางแขนของเก้าอี้แน่น

หลวนอี๋จ้องมองอย่างโกรธแค้นไปที่อ๋องเฉิน

ฮองเฮาอู่ยืนขึ้นและกล่าวว่า “เฉินเอ๋อร์ เจ้าเคยสัญญากับเสด็จแม่ ว่าจะอยู่ในจวนอ๋องเพื่อพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ เหตุใดเจ้าจึงกลับเข้ามาที่วังอีก เท้าของเจ้า……”

“เสด็จแม่ หลังจากที่ลูกได้ปิ่นหยกแล้ว ก็จะกลับจวนอ๋องไปพักฟื้นพ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดของอ๋องเฉิน ทำให้สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย โดยเฉพาะสีหน้าของหรงเยี่ยที่เคร่งขรึมราวกับดำสนิท

เพราะการถามเรื่องปิ่นหยกของอ๋องเฉิน สีหน้าของฮองเฮาอู่กระตุกเล็กน้อย

นางยื่นปิ่นหยกให้แม่นมหยาง และพูดด้วยใบหน้าจริงจัง “เฉินเอ๋อร์ นี่เป็นรางวัลที่พี่เจ็ดของเจ้าได้รับกลับมา พี่สะใภ้เจ็ดของเจ้ามอบปิ่นหยกให้แก่น้องสาวของเจ้า แล้วเจ้าจะขอปิ่นหยกไปอย่างมั่นใจเช่นนี้ได้อย่างไร”

“ข้า……” อ๋องเฉินถูกดักไว้จนตกตะลึงพูดอะไรไม่ออก