ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 399

หลวนอี๋ว่ากล่าวด้วยความโกรธ “ท่านดูตัวท่านสิ เพราะท่านไม่กินยาที่พี่สะใภ้เจ็ดให้ท่าน ถ้าท่านกินไปก่อนหน้านี้ ท่านจะยังจำเป็นต้องตัดขาหรือ ท่านดูตอนนี้สิยังต้องผ่าตัดอีกหรือ ข้าว่าตัดขาไปเลย และภายภาคหน้าก็ให้พี่สะใภ้แปดที่อ่อนโยนและมีน้ำใจดูแลท่านทุกวัน”

“หลวนอี๋！”อ๋องเฉินตกตะลึงเมื่อได้ยินคำว่า “การตัดขา”

เมื่อเขาตะโกนหลวนอี๋ คอของเขาก็แหบแห้ง

ตอนนี้เขากลัวแล้ว

สายตาที่มองที่ไป๋ชิงหลิงไม่ได้ขัดแย้งเหมือนเมื่อก่อน แต่ราวกับว่ามองไปที่ผู้ช่วยชีวิต

“พี่สะใภ้เจ็ด ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่น่าโยนยาที่ท่านให้ลงไปในบ่อปลา เพื่อเป็นอาหารปลาเลย ได้โปรดช่วยรักษาขาข้าด้วย ข้าไม่อยากเดินโดยไม่มีเท้า แบบนั้นมันน่าเกลียดเกินไป”อ๋องเฉินตาแดงพูดร้องขอ

ไป๋ชิงหลิงยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าเฉยเมย : “เจ้าโยนยาที่ข้าสั่งให้เจ้าลงไปในบ่อปลาจริง ๆ สินะ”

“ข้าขอโทษข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว พี่สะใภ้เจ็ดข้าขอโทษ” อ๋องเฉินร้องไห้พลางพูดไปด้วย “ข้าไม่กล้าอีกแล้ว ข้าขอให้เม่ยเอ๋อร์ทดสอบยาของข้า แต่เม่ยเอ๋อร์บอกว่านางไม่สามารถส่วนประกอบของยาได้ ประกอบกับความจริงที่ว่าท่านและเม่ยเอ๋อร์ตกลงมาจากชั้นสองของหอเป่าซิน ทำให้ข้าสงสัยเกี่ยวกับยาที่พี่สะใภ้เจ็ดจ่ายให้”

“ขอคำแนะนำจากหมอได้ แต่น้องแปดไม่เคยเชื่อข้าเลย ว่าข้าช่วยขาของเจ้าได้อย่างไร” ไป๋ชิงหลิงตอบด้วยใบหน้าที่เฉยเมย

ตอนนี้อ๋องเฉินอยากจะตบตัวเองสักสองทีจริง ๆ

ในตอนนั้นทำไมเขาถึงไม่ฟังคำพูดของเสด็จแม่ให้มากกว่านี้ และกินยาของพี่สะใภ้เจ็ดอย่างเชื่อฟัง

แต่เขาไม่อยากถูกตัดขาออกจริง ๆ

เขามองไปที่ฮองเฮาอู่อย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “เสด็จแม่ เสด็จแม่ ท่านต้องช่วยข้า ข้าจะไม่มีขาไม่ได้”

ฮองเฮาอู่ทนไม่ได้ที่จะเห็นเขาเช่นนี้ แต่เมื่อนึกถึงรูปลักษณ์ที่ก้าวร้าวของเขาเมื่อครู่ นางก็ระงับความอดกลั้นที่เพิ่มขึ้นในใจของนางอีกครั้ง เบือนหน้าและพูดว่า “ได้ยินมาว่าเจ้าพูดหยาบคายกับพี่สะใภ้เจ็ดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ข้าละอายใจที่จะขอให้พี่สะใภ้เจ็ดของเจ้ารักษาอาการบาดเจ็บที่ขา ดังนั้นก็ให้หมอหลวงจ้าวตัดทิ้งเถอะ”

“ไม่เอา ไม่เอา……” คราวนี้อ๋องเฉินตกใจกลัวมากจริง ๆ และกระโดดขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความตื่นตระหนก

จักรพรรดิเหยาให้คนไปจับเขาไว้ทันที และพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “ไม่เชื่อฟังเสียจริง เสด็จย่าของเจ้าเป็นโรคเรื้อรัง พี่สะใภ้เจ็ดยังรักษาให้หาย แต่เจ้ากลับนำยาเหล่านั้นให้เป็นอาหารปลา เจ้าบ้านี่ ใครสอนให้เจ้าทำเช่นนี้”

“เสด็จพ่อ ลูกผิดไปแล้ว ลูกไม่กล้าอีกต่อไปแล้ว” อ๋องเฉินถูกตรึงไว้แน่น เขาไม่สามารถขยับมือและเท้าได้ เขาทำได้เพียงเงยศีรษะขึ้นเท่านั้น

เขาสำนึกผิดเสียใจ

！”

เสิ่นฉงถูกพาตัวเข้ามา จากนั้นคุกเข่าลงบนพื้นตัวสั่นและกล่าวว่า “กระหม่อมคารวะฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นหมื่นปี！”

จักรพรรดิเหยาขมวดคิ้ว จ้องมองที่เสิ่นฉงอย่างเฉียบขาด และตรัสว่า “การบาดเจ็บที่เท้าของอ๋องหรง เจ้าเป็นคนสั่งยาใช่หรือไม่？”

“พ่ะย่ะค่ะ เป็นกระหม่อมเอง “เสิ่นฉงหยิบใบสั่งยาออกม ายื่นให้ด้วยมือทั้งสองข้างและพูดว่า “ นี่คือใบสั่งยาและครีมที่กระหม่อมสั่งจ่ายพ่ะย่ะค่ะ”

อะไรนะ ?

อ๋องเฉินตกตะลึง

หรงเยี่ยเดินผ่านหน้าเขาไปอย่างเงียบ ๆ อ๋องเฉินจับแขนหรงเยี่ยราวกับคว้าฟางช่วยชีวิต “พี่เจ็ด พี่เจ็ด ท่านดีกับข้าที่สุดตั้งแต่เด็ก ท่านคงจะไม่มองดูขาของข้าถูกตัดใช่ไหม”

หรงเยี่ยกวาดสายตาอย่างเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ความผิดของเจ้า ทำไมคนอื่นต้องยกโทษให้เจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า”

หลังจากพูดจบ เขาก็ดึงแขนกลับอย่างแรง และผลักรถเข็นผ่านหน้าเขาไป

อ๋องเฉินร้องไห้และหอนราวกับหมาป่า และจักรพรรดิเหยาสั่งให้ปิดปากของเขา และเสียงร้องของเขาก็ถูกลูกบอลผ้าอุดปากทันที……

หลวนอี๋เดินผ่านเขาไป แลบลิ้นใส่เขา จากนั้นก็ออกไปอย่างมีความสุข

หลังจากนั้นไม่นาน โถงด้านข้างก็ว่างให้ไป๋ชิงหลิงและหมอหลวงจ้าว

ฮองเฮาอู่เรียกเสิ่นโหรวเม่ยเข้าไปในวัง

เมื่อเผชิญกับคำถามของฮองเฮาอู่ เสิ่นโหรวเม่ยก็ร้องไห้และพูดว่า “หม่อมฉันไม่รู้ว่าวิธีง่าย ๆ นี้ จะเป็นอันตรายต่อท่านอ๋องเฉิน……”