ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 403

"ได้ยินแล้วใช่ไหมว่าตอนนี้ยังไม่ใช่ช่วงเวลาที่วิกฤตที่สุด แม้ว่านี่จะเป็นทางเลือกสุดท้ายจริงๆ แต่ก็ยังดีกว่าต้องเสียชีวิตของเฉินเอ๋อร์" จักรพรรดิเหยาทำได้เพียงปลอบโยนฮองเฮาอู่ด้วยวิธีนี้

ในความเป็นจริง การปลอบใจดังกล่าวก็บรรลุผล ฮองเฮาอู่ก็สงบลง

เมื่อเทียบกับการสูญเสียชีวิต เฉินเอ๋อร์ก็เพียงแค่สูญเสียขาไปเท่านั้น

ไป๋ชิงหลิงกลับไปที่ห้องโถงด้านข้างอีกครั้ง แต่คราวนี้นางไม่ให้หมอหลวงจ้าวติดตามเข้าไป แต่ตนเองยืนอยู่ข้างอ๋องเฉินเพียงลำพัง

นางแอบเอาอุปกรณ์บางอย่างออกจากห้วงมิติเวลาและกดมันไว้บนอ๋องเฉิน

ใช้เวลาไม่นาน อ๋องเฉินก็ตื่นขึ้น เขารู้สึกว่าใบหน้าของเขาหนักอึ้งและถูกอะไรบางอย่างกดทับ ขณะที่เขากำลังจะเอามันออกไป เสียงของไป๋ชิงหลิงก็ดังขึ้นข้างหูของเขา "อย่าขยับ "

อ๋องเฉินหยุดชั่วขณะแล้วหันไปมองไป๋ชิงหลิง

อคติของเขาที่มีต่อไป๋ชิงหลิงไม่ได้คงอยู่แค่หนึ่งหรือสองวัน ตอนนี้เขาเห็นนางนั่งอยู่ข้างๆ จู่ๆก็คิดถึงขาที่บาดเจ็บของตนขึ้นมาทันที

เขายกขาขึ้นอย่างกระทันหัน พยายามอย่างหนักเพื่อขยับเท้าที่บาดเจ็บ

อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้สึกถึงความรู้สึกใดๆที่ขาที่บาดเจ็บเลย

จู่ๆอ๋องเฉินก็ตื่นตระหนก"ทำไมข้าถึงไม่รู้สึกถึงเท้าของตัวเองเลย"

“ข้าตัดมันทิ้งไปแล้ว” ไป๋ชิงหลิงพูดเสียงเข้ม

อ๋องเฉินดูเหมือนจะถูกฟ้าผ่าลงมากลางหัวจ้องมองไป๋ชิงหลิงด้วยใบหน้าซีดเซียว "ตัด... ตัด... ตัดแล้ว..."

"ตัดแล้ว!" ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ขู่เขาด้วยสีหน้าว่างเปล่าว่า "ข้าทำการผ่าตัดกับร่วมกับหมอหลวงจ้าว และพบว่าบาดแผลของเจ้าเน่าเสียทั้งหมด และทำให้ชีวิตของเจ้าตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นจ้าจึงต้องตัดสินใจตัดเท้าของเจ้าออก ต่อจากนี้ไป เจ้าก็จะมีขาเพียงข้างเดียว"

"อ๊าก..." อ๋องเฉินตกตะลึงอย่างมาก และศีรษะที่พึ่งเงยขึ้นของเขาก็ซบลงบนหมอนอย่างแรง จากนั้นดวงตาก็เริ่มแดง เขาจ้องมองไป๋ชิงหลิงด้วยความโกรธและตะโกนว่า"เจ้าตั้งใจ เจ้าจงใจแก้แค้น ข้าอยากเจอเสด็จแม่!"

"เสด็จแม่ เสด็จแม่..."

ไป๋ชิงหลิงไม่สนใจเสียงตะโกนของเขา เมื่อเห็นว่าเขายังมีชีวิตอยู่และสบายดี นางจึงถอดท่อท่อออกซิเจนออกก่อนจะออกไป และฉวยโอกาสตอนที่เขาควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แอบยัดขวดออกซิเจนที่ใต้เตียงกลับเข้าไปในห้วงมิติเวลา

ในที่สุดก็เปิดประตูและเดินออกจากตำหนักข้าง

ทันทีที่ประตูเปิดออก ฮองเฮาอู่และหลวนอี๋ก็รีบมาจากตำหนักเฟิ่งหลวน

“เจาเสวี่ย เฉินเอ๋อร์ฟื้นแล้วหรือ?”

"ฟื้นแล้วเพคะ เสด็จแม่จะเสด็จเข้าไปดูก็ได้" ไป๋ชิงหลิงกล่าว

สีหน้าของหมอหลวงจ้าวเปลี่ยนไป เขาไม่พอใจกับท่าทีของอ๋องเฉินมาก แต่เขาก็ไม่กล้าแสดงออกมาทางสีหน้า

"ฝ่าบาท พระชายาและข้าร่วมทำการผ่าตัดนี้ด้วยกัน ข้าเห็นกับตาตัวเองว่าพระชายาไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอน!" สีหน้าของหมอหลวงจ้าวกล่าวด้วยความมั่นใจ

หลวนอี๋ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยกฝ่ามือขึ้นด้วยความโกรธและตีที่ต้นขาของอ๋องเฉินและดุด่าด้วยความโกรธ"คนอย่างเจ้าสมควรถูกตัดขาแล้ว เจ้าต้องขอบคุณความเมตตาของพี่สะใภ้เจ็ดที่ช่วยรักษาขาของเจ้าสิ เจ้าคนใจดำ”

สีหน้าของฮองเฮาอู่เปลี่ยนไป นางขมวดคิ้วและจ้องมองเขา"เฉินเอ๋อ เจ้าปฏิบัติต่อผู้มีพระคุณของเจ้าเช่นนี้ได้อย่างไร? เจ้าทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ"

"ข้า...ข้า..." ใบหน้าซีดเซียวของ อ๋องเฉิน เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็วด้วยความอาย

หลวนอี๋พูดอย่างขุ่นเคือง: "เสด็จแม่ ลูกว่าควรไปดูพี่สะใภ้เจ็ดหน่อยดีกว่า พี่สะใภ้เจ็ด เข้าผ่าตัดและยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาสามชั่วโมงเต็มๆ และเพื่อสังเกตอาการบาดเจ็บของ เสด็จพี่แปด นางจึงคอยอยู่ข้างๆโดยไม่กินหรือดื่มอะไรตลอดหนึ่งชั่วโมงมานี้ ใครจะรู้ว่า ความจริงใจของนางจะเสียเปล่าไปให้กับคนใจร้ายเช่นนี้”

"..." อ๋องเฉินถูกปิดกั้นและไม่มีอะไรจะพูด ใบหน้าที่ซีดเซียวของเขาแดงก่ำจากการดุด่าของหลวนอี้

หลวนอี๋หันหลังกลับและจากไป อ๋องเฉินจ้องมองอย่างว่างเปล่าไปยังทิศทางที่หลวนอี๋พึ่งะจากไป และหันไปหาฮองเฮาอู่

ฮองเฮาอู่ยังพูดอย่างผิดหวัง: "น้องสาวของเจ้าพูดถูก เจาเสวี่ยยืนหยัดช่วยผ่าตัดเจ้าสามชั่วโมงโดยไม่แม้แต่จะดื่มน้ำ สิ่งแรกที่เจ้าทำเมื่อตื่นขึ้นไม่ใช่การขอบคุณนาง แต่กลับเป็นการตำหนินาง เจ้าทำให้ข้าผิดหวังมาก ข้าจะไปเตรียมอาหารให้พี่สะใภ้เจ็ดของเจ้า ส่วนเจ้าควรจะพิจารณาตัวเองไปนะ"

เสด็จแม่ เสด็จแม่ อย่าไป...”