จากนั้นก็ได้ยินไป๋ชิงหลิงกล่าวขึ้นอีกครั้ง "จะกลัวเพียงแค่ผู้หญิงคนเดียวอย่างนั้นหรือ?"
หรงเยี่ยส่งเสียงออกมาเล็กน้อยและริมฝีปากของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มอันเยือกเย็น
เขารู้สึกว่าความกล้าหาญของไป๋ชิงหลิงช่างไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
ท่านอ๋องต้วนเป็นพระโอรสของพระสนมเอกหรง และผู้ที่อยู่เบื้องหลังของพระสนมเอกหรงนั้น แม้แต่เสด็จพ่อของเขาก็รู้สึกเกรงกลัวอยู่เช่นกัน
ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่รู้จักความร้ายกาจของพระสนมเอกหรงเอาเสียเลย
เขาจัดระเบียบชุดคลุมของตัวเอง "เจ้ารอดูเถอะ หญิงชั่วร้ายคนนั้นจะจัดการเจ้า ทำให้เจ้าต้องตายอย่างอนาถเลยคอยดูเถอะ"
"นางยุยงจงใจให้คนใช้ที่จวนท่านอ๋องของนางมาลักพาตัวลูกของข้า และยังจะเอาลูกสาวของข้าไปขาย ข้าไม่ได้ทำผิดกฎหมายแคว้นหรง ข้าเพียงแค่ปฏิบัติตามกฎหมายของแคว้นหรงที่มีอยู่ เช่นนั้นแล้วพระสนมเอกหรงคงไม่สามารถทำอะไรข้าได้" ไป๋ชิงหลิงกล่าวออกมาอย่างแน่วแน่
หรงเยี่ยหันกลับไปมองนางทันที
และจ้องมองแววตาที่ใสซื่อและดื้อรั้นคู่นั้น โดยไม่รู้สึกหวาดกลัวต่อคำพูดของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
นางไม่เคยเผชิญหน้ากับกลอุบายชั่วร้ายเหล่านั้นเลย หรือว่านางมีแผนการอื่นอยู่
เขาก็อยากรู้เช่นกันว่านางจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของพระสนมเอกหรงไปได้อย่างไร
"ระวังตัวเองให้ดีเถอะ"
เมื่อกล่าวจบ ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่ามีเงาดำผ่านหน้านางไป
เพียงชั่วพริบตา คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของนางกลับหายไปเสียแล้ว
และหน้าต่างที่ปิดสนิทกลับเกิดสั่นสะเทือนเล็กน้อย
นางรีบเปิดประตูห้องและเดินออกไป
มีร่างหนึ่งยืนอยู่บนกำแพงสูง ในขณะที่นางกำลังเดินออกไปนั้น อีกฝ่ายได้กระโดดออกไปข้างนอกเรียบร้อยแล้ว......
ติ้งเป่ยโหวขมวดคิ้วและถาม "เหตุใดจู่ๆ ฮูหยินถึงป่วยหนักได้"
สีหน้าของพ่อบ้านดูวิตกกังวลและบอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง หลังจากที่ติ้งเป่ยโหวรับรู้ สีหน้าของเขาได้เปลี่ยนไปทันที และวิ่งไปยังเรือนชิงซินโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
เขาเพิ่งเดินเข้าไปยังเรือนชิงซินก็ได้เห็นคนใช้ภายในเรือนเดินไปมาไม่หยุด ราวกับกำลังหาใคร
เมื่อลี่ว์อีเห็นว่าติ้งเป่ยโหวกลับมาจึงได้รีบวิ่งไปหาและร้องไห้ออกมา "นายท่านโหว ท่านรีบช่วยแม่นางด้วย คนในวังมาจับตัวแม่นางไป คุณหนูน้อยก็หายตัวไป บ่าวและชิงจู๋เตรียมที่จะออกไปหาข้างนอกจวนเจ้าค่ะ"
"หายไป จะหายไปได้อย่างไร พวกเจ้าเฝ้าดูนางอย่างไรกัน" ติ้งเป่ยโหวโกรธมาก
จื่ออีก็รู้สึกวิตกกังวลอย่างมากเช่นกัน "เมื่อครั้งก่อนแม่นางเข้าไปรักษาอาการบาดเจ็บให้กับองค์รัฐทายาทที่จวนท่านอ๋องหรง คุณหนูน้อยก็ได้แอบหนีออกไปหาแม่นางด้วยตัวเอง ครั้งนี้แม่นางเข้าไปในวัง หรือว่าคุณหนูน้อยจะแอบบุกเข้าไปในวัง"
ติ้งเป่ยโหวหยุดชะงักและรีบหันไปพูดกับไป๋กัวจ้าว "รีบส่งคนออกไปค้นหาภายในจวนโหว หากหาไม่เจอในจวนโหว เช่นนั้นก็ออกไปค้นหาข้างนอก ส่วนพวกเจ้ารออยู่ที่เรือนเพื่อรอนายท่านกลับมา ข้าจะเข้าวังไปสังเกตการณ์"
เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญอย่างมาก ติ้งเป่ยโหวไม่อาจปล่อยวางและล่าช้าไปได้ เมื่อเปลี่ยนเป็นชุดเครื่องแบบราชสำนักก็รีบออกจากจวนไป
ในขณะที่ทุกคนกำลังร้อนรนกระวนกระวายใจ ซังจู๋ได้ออกไปทางประตูหลัง เพื่อเผยแพร่สิ่งที่ไป๋ชิงหลิงสั่งนางเอาไว้......
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...