ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 41

จากนั้นก็ได้ยินไป๋ชิงหลิงกล่าวขึ้นอีกครั้ง "จะกลัวเพียงแค่ผู้หญิงคนเดียวอย่างนั้นหรือ?"

หรงเยี่ยส่งเสียงออกมาเล็กน้อยและริมฝีปากของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มอันเยือกเย็น

เขารู้สึกว่าความกล้าหาญของไป๋ชิงหลิงช่างไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

ท่านอ๋องต้วนเป็นพระโอรสของพระสนมเอกหรง และผู้ที่อยู่เบื้องหลังของพระสนมเอกหรงนั้น แม้แต่เสด็จพ่อของเขาก็รู้สึกเกรงกลัวอยู่เช่นกัน

ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่รู้จักความร้ายกาจของพระสนมเอกหรงเอาเสียเลย

เขาจัดระเบียบชุดคลุมของตัวเอง "เจ้ารอดูเถอะ หญิงชั่วร้ายคนนั้นจะจัดการเจ้า ทำให้เจ้าต้องตายอย่างอนาถเลยคอยดูเถอะ"

"นางยุยงจงใจให้คนใช้ที่จวนท่านอ๋องของนางมาลักพาตัวลูกของข้า และยังจะเอาลูกสาวของข้าไปขาย ข้าไม่ได้ทำผิดกฎหมายแคว้นหรง ข้าเพียงแค่ปฏิบัติตามกฎหมายของแคว้นหรงที่มีอยู่ เช่นนั้นแล้วพระสนมเอกหรงคงไม่สามารถทำอะไรข้าได้" ไป๋ชิงหลิงกล่าวออกมาอย่างแน่วแน่

หรงเยี่ยหันกลับไปมองนางทันที

และจ้องมองแววตาที่ใสซื่อและดื้อรั้นคู่นั้น โดยไม่รู้สึกหวาดกลัวต่อคำพูดของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

นางไม่เคยเผชิญหน้ากับกลอุบายชั่วร้ายเหล่านั้นเลย หรือว่านางมีแผนการอื่นอยู่

เขาก็อยากรู้เช่นกันว่านางจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของพระสนมเอกหรงไปได้อย่างไร

"ระวังตัวเองให้ดีเถอะ"

เมื่อกล่าวจบ ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่ามีเงาดำผ่านหน้านางไป

เพียงชั่วพริบตา คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของนางกลับหายไปเสียแล้ว

และหน้าต่างที่ปิดสนิทกลับเกิดสั่นสะเทือนเล็กน้อย

นางรีบเปิดประตูห้องและเดินออกไป

มีร่างหนึ่งยืนอยู่บนกำแพงสูง ในขณะที่นางกำลังเดินออกไปนั้น อีกฝ่ายได้กระโดดออกไปข้างนอกเรียบร้อยแล้ว......

ในที่สุดเขาก็จากไป

ไป๋ชิงหลิงแอบถอนหายใจ

นางเรียกซังจู๋เข้ามาและหยิบเศษเงินจำนวนหนึ่งขึ้นมายื่นให้นาง "หากข้าถูกคนในวังเรียกเข้าพบ เช่นนั้นเจ้าไปหาขอทานจำนวนหนึ่ง และบอกว่า......"

นางโน้มตัวเข้าใกล้ซังจู๋และกระซิบ

ซังจู๋พยักหน้าและเดินออกไป

และในขณะที่ไป๋ชิงหลิงเดินออกไปจากห้องนั้น ไป๋ชงเซิงที่นอนหลับตามาโดยตลอดก็ได้ลืมตาขึ้นมา......

นางได้ยินทั้งหมดที่ไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยสนทนากัน

ช่วงเวลาเย็น ในที่สุดก็มีคนมาจากในวังและนำตัวไป๋ชิงหลิงไป

ติ้งเป่ยโหวกลับมาถึงจวนโหวหลังจากที่ไป๋ชิงหลิงถูกนำตัวออกไป

คนของฮูหยินอาวุโสได้มายืนรอที่หน้าประตูใหญ่ของจวนอยู่ก่อนหน้าแล้ว และเมื่อเห็นติ้งเป่ยโหวกลับมาถึงก็ได้รีบเข้าไปขัดขวางไว้ "นายท่านโหว เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ ฮูหยินสั่งให้ท่านไปที่เรือนฉืออวี้ ฮูหยินป่วยหนักขอรับ"

ติ้งเป่ยโหวขมวดคิ้วและถาม "เหตุใดจู่ๆ ฮูหยินถึงป่วยหนักได้"

สีหน้าของพ่อบ้านดูวิตกกังวลและบอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง หลังจากที่ติ้งเป่ยโหวรับรู้ สีหน้าของเขาได้เปลี่ยนไปทันที และวิ่งไปยังเรือนชิงซินโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

เขาเพิ่งเดินเข้าไปยังเรือนชิงซินก็ได้เห็นคนใช้ภายในเรือนเดินไปมาไม่หยุด ราวกับกำลังหาใคร

เมื่อลี่ว์อีเห็นว่าติ้งเป่ยโหวกลับมาจึงได้รีบวิ่งไปหาและร้องไห้ออกมา "นายท่านโหว ท่านรีบช่วยแม่นางด้วย คนในวังมาจับตัวแม่นางไป คุณหนูน้อยก็หายตัวไป บ่าวและชิงจู๋เตรียมที่จะออกไปหาข้างนอกจวนเจ้าค่ะ"

"หายไป จะหายไปได้อย่างไร พวกเจ้าเฝ้าดูนางอย่างไรกัน" ติ้งเป่ยโหวโกรธมาก

จื่ออีก็รู้สึกวิตกกังวลอย่างมากเช่นกัน "เมื่อครั้งก่อนแม่นางเข้าไปรักษาอาการบาดเจ็บให้กับองค์รัฐทายาทที่จวนท่านอ๋องหรง คุณหนูน้อยก็ได้แอบหนีออกไปหาแม่นางด้วยตัวเอง ครั้งนี้แม่นางเข้าไปในวัง หรือว่าคุณหนูน้อยจะแอบบุกเข้าไปในวัง"

ติ้งเป่ยโหวหยุดชะงักและรีบหันไปพูดกับไป๋กัวจ้าว "รีบส่งคนออกไปค้นหาภายในจวนโหว หากหาไม่เจอในจวนโหว เช่นนั้นก็ออกไปค้นหาข้างนอก ส่วนพวกเจ้ารออยู่ที่เรือนเพื่อรอนายท่านกลับมา ข้าจะเข้าวังไปสังเกตการณ์"

เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญอย่างมาก ติ้งเป่ยโหวไม่อาจปล่อยวางและล่าช้าไปได้ เมื่อเปลี่ยนเป็นชุดเครื่องแบบราชสำนักก็รีบออกจากจวนไป

ในขณะที่ทุกคนกำลังร้อนรนกระวนกระวายใจ ซังจู๋ได้ออกไปทางประตูหลัง เพื่อเผยแพร่สิ่งที่ไป๋ชิงหลิงสั่งนางเอาไว้......