และไป๋ชงเซิงที่ "หายตัวไป" ขณะนี้ได้ปรากฏตัวขึ้นที่ถ้ำสุนัขของจวนท่านอ๋องหรง
ขณะที่นางมุดคลานเข้ามาจากด้านนอกนั้น สุนัขจิ้งจอกตัวใหญ่ตัวนั้นที่มีชื่อว่าเสวี่ยหลาง ได้นอนอยู่ข้างๆ ถ้ำของมัน
เมื่อเห็นไป๋ชงเซิงปรากฏตัวขึ้น มันก็รีบโถมตัวเข้าไปต้อนรับ
คนและสุนัขกำลังเกลือกกลิ้งอยู่ที่พื้นดิน
ไป๋ชงเซิงหัวเราะชอบใจ "เจ้าหมายักษ์ วันนี้ข้าเอาขาหมูมาให้เจ้าด้วย เจ้าดูสิ"
นางหยิบขาหมูชิ้นใหญ่ออกมาจากกระเป๋า และโยนไปยังจานข้าวของเสวี่ยหลาง
เสวี่ยหลางร้อง "หงิงๆๆ" ทำให้ดึงดูดคนรับใช้ที่คอยดูแลเรือนเข้ามา
เมื่อคนรับใช้เห็นว่าเสวี่ยหลางไม่ได้ทำอะไรไป๋ชงเซิง แต่กับกินอาหารในมือของนาง ทำให้เขารู้สึกตกตะลึงจนลูกตาแทบเด้งออกมา
เขารีบไปตามพ่อบ้านฉี
ทว่ากว่าที่พ่อบ้านฉีจะมาถึงนั้น ไป๋ชงเซิงและเสวี่ยหลางก็หายไปเสียแล้ว
"สุนัขของท่านอ๋องล่ะ?" พ่อบ้านฉีรู้สึกสับสน
เสวี่ยหลางเป็นสุนัขจิ้งจอกที่โดดเด่นที่สุดที่ได้คัดเลือกจากบรรดาสุนัขจิ้งจอกนับร้อยตัว มีความซื่อสัตย์ที่สุด โดยปกติแล้วมีเพียงเขาและท่านอ๋องหรงเท่านั้นที่สามารถเข้าใกล้ได้ คนใช้ในจวนคนอื่นๆ ต่างไม่กล้าเข้าไปให้อาหารมันเลย แต่วันนี้กลับถูกเด็กตัวน้อยคนหนึ่งพาออกไป
"เจ้าเห็นคนจริงๆ หรือ" พ่อบ้านฉีถาม
คนรับใช้พยักหน้าด้วยความกระวนกระวายใจจนร้องไห้ออกมา "บ่าวเห็นจริงๆ ขอรับ เป็นแม่สาวน้อยคนนั้นเมื่อคราวก่อน เมื่อนางเข้ามาเสวี่ยหลางก็โผเข้าไปหานางและเลียนาง แถมยังกินอาหารในมือของนางอีกด้วย"
"เช่นนั้นยังไม่รีบออกตามหาอีก" พ่อบ้านฉีตบลงไปที่หน้าอกของเขาหนึ่งที
ทางนั้น เสวี่ยหลางได้พาไป๋ชงเซิงไปที่หอเป่าซิน
ที่หอเป่าซินก็มีถ้ำสุนัขอยู่อีกหนึ่งแห่ง เสวี่ยหลางนอนหมอบที่ด้านหน้าของคอกสุนัขและส่งเสียงให้กับไป๋ชงเซิง
"เข้าไปจากตรงนี้ก็สามารถเจอเจ้านายน้อยของเจ้าอย่างนั้นหรือ เจ้าแน่ใจหรือ?" ไป๋ชงเซิงกะพริบตาและกล่าวกับเสวี่ยหลาง
เสวี่ยหลางส่งเสียงครวญออกมา และจากนั้นได้มุดตัวเพื่อเข้าไปยังถ้ำสุนัข
ไป๋ชงเซิงเห็นมันเข้าไป จึงได้ตามเข้าไปด้วย
บริเวณโดยรอบของถ้ำสุนัขล้วนเป็นหญ้าวัชพืช ข้างหน้ายังมีบ่อน้ำรกร้างอีกหนึ่งแห่ง ดูเหมือนว่าจะเป็นส่วนหนึ่งของเรือนขนาดเล็กที่รกร้างหลังนี้
เสวี่ยหลางกัดขอบชายเสื้อของนางเอาไว้ และไป๋ชงเซิงได้เดินตามมันเข้าไป
หลังจากที่เดินผ่านเรือนรกร้างนี้ไปแล้ว นางก็ได้มองเห็นหรงจิ่งหลินนั่งอยู่ที่ใต้ชายคาของเรือนอีกหลังหนึ่งเพียงลำพัง
แม่นมซั่งยืนอยู่หน้าเขาและกล่อมเขาไม่หยุด มีคนใช้จำนวนหนึ่งถืออาหารเอาไว้ในมือและล้อมรอบเขาเอาไว้
ทว่าหรงจิ่งหลินกลับนิ่งเฉยและมีสีหน้าบูดบึ้ง ซึ่งดูออกว่าไม่มีความสุขอย่างมาก
ไป๋ชงเซิงก้มลงจัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเอง นางสามารถลองเข้าไปทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาได้
ขอเพียงแค่องค์รัฐทายาทมีความสุข เช่นนั้นเขาจะสามารถพานางเข้าวังไปช่วยเหลือท่านแม่ได้
นางหันกลับไปพูดกับเสวี่ยหลาง "เราวิ่งออกไปพร้อมกัน ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม......"
"โอ๊ะ......" ไป๋ชงเซิงยังไม่ทันจะเริ่มนับ เสวี่ยหลางก็ได้วิ่งออกไปจากเรือนรกร้างและพุ่งไปหาหรงจิ่งหลิน
บรรดาคนใช้ต่างพากันตกใจกับการวิ่งเข้ามาอย่างกะทันหันของเสวี่ยหลาง มันเห่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทว่าขณะที่หรงจิ่งหลินมองไปยังเสวี่ยหลางนั้น แววตาของเขาเป็นประกายและส่งเสียงเรียก "เสวี่ยหลาง"
"หงิงๆ!" เสวี่ยหลางวิ่งเข้าไปหา และเดินวนรอบหรงจิ่งหลิน
ไป๋ชงเซิงเดินออกมาจากเรือนรกร้างอย่างเชื่องช้าแม่นมซั่งเห็นนางเป็นคนแรก
เสื้อผ้าบนตัวนางนั้นสกปรกเลอะเทอะไปหมด ใบหน้าก็เปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน บนศีรษะยังมีดอกหญ้าและใบหญ้าติดอยู่ ดูแล้วช่างน่าอดสูเสียเหลือเกิน
"เจ้า......เจ้ามาอยู่ในจวนท่านอ๋องได้อย่างไร?" แม่นมซั่งถามออกไปด้วยความตกตะลึง
เมื่อหรงจิ่งหลินได้ยินคำพูดของแม่นมซั่งก็ได้หันไปมองทางฝั่งไป๋ชงเซิง
แสงสว่างในแววตาของเขานั้นเจิดจ้าผิดไปจากปกติ เพราะการปรากฏตัวของไป๋ชงเซิง "เจ้านั่นเอง!"
หรงจิ่งหลินปล่อยมือออกจากเสวี่ยหลาง และรีบวิ่งไปยังไป๋ชงเซิง
ไป๋ชงเซิงก็เดินเข้าไป มือน้อยที่เปรอะเปื้อนยกขึ้นมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากและกล่าวว่า "ข้าตั้งใจมาหาเจ้าโดยเฉพาะเลย"
"เจ้ามาหาข้า?" หรงจิ่งหลินรู้สึกประหลาดใจ
เขาโตมาจนถึงตอนนี้กลับไม่เคยมีเพื่อนที่อายุไล่เลี่ยกันมาเล่นกับเขาเลย
ไป๋ชงเซิงเป็นคนแรก
เขาเดินนำหน้าและจูงมือที่เลอะเปรอะเปื้อนของไป๋ชงเซิงและกล่าวว่า "เจ้าคลานเข้ามาจากถ้ำสุนัขอีกแล้วใช่หรือไม่?"
"อืมๆ"
"เช่นนั้นหลังจากนี้ เจ้าก็เดินเข้ามาจากหน้าประตูจวนอ๋องได้อย่างเปิดเผย!"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...
อ่านถึงตรงนี้แล้วยอมรับเลยว่าเหนื่อยแทนไป่ชิงหลิงจริงๆ...มีเรื่องตลอด...ช่วงดีๆแทบจะไม่มีเลย..แอดขาาาาตามอ่านจนจะทันแล้วนะคะลงต่อเถอะค่ะเข้ามาส่องทุกวันว่าขยับจาก 460ไปบ้างรึยังพรีสสสสส😽😽😽...
เจอแล้ว..เจอแล้ว..เป็นเรื่องที่อยากอ่านมากๆอีกเรื่องนึง..กรี๊ดลั่นรถจนลูกผัวตกอกตกใจ55555....แอดขาาา..อัพต่อไปเรื่อยๆนะคะจะตามอ่านให้ทันแน่นอนค่ะ😄🤗😊...
ตอนนี้ชื่อหรงฉี่กับอ๋องต้วนสลับกันอยู่นะอย่าทำให้สับสนสิคะ...
บท 433 แล้วมีต่อใช่มั้ยคะ...
อ่านแล้ว ยังไม่จบ แต่สถานะทำไมเสร็จสิ้นแล้ว น่าจะยังอีกหลายตอน ทำไมไม่มีการลงต่อคะ...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...