ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 43

"ข้าไม่อยากเข้าไปในจวนหรอก" ไป๋ชงเซิงรู้สึกต่อต้านหรงเยี่ยเล็กน้อย ทว่ากลับจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากจวนท่านอ๋องหรง

เพราะเมื่อคิดไปคิดมาแล้ว ผู้ที่สามารถเอาชนะพระสนมเอกหรงก็คือฮองเฮาอู่

และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ท่านอ๋องหรงมีอำนาจล้นเหลือและมีฝ่าบาทอยู่เคียงข้าง หากนางสามารถพูดให้องค์รัฐทายาทตอบตกลงได้ เช่นนั้นแล้วพระสนมเอกหรงคงไม่สามารถทำอะไรท่านแม่ของนางได้

"ข้าบอกความจริงกับเจ้าก็ได้ วันนี้ที่ข้ามาก็เพราะมีเรื่องจะขอร้องเจ้า ท่านแม่ของข้าถูกใส่ร้าย นางถูกคนของพระสนมเอกหรงจับตัวเข้าไปในวังหลวง นางตัวคนเดียวและไม่รู้ว่าพวกเขาจะรังแกหรือปฏิบัติต่อนางอย่างไรบ้าง เจ้าช่วยพูดกับเสด็จพ่อของเจ้าได้หรือไม่ บอกให้ช่วยท่านแม่ของข้าออกมา ไม่เช่นนั้น ให้เขาพาข้าเข้าไปในวังหลวงเพื่อขอเข้าพบฝ่าบาท"

"อะไรนะ!" หรงจิ่งหลินร้องอุทานออกมาและกล่าวว่า "เหตุใดพระสนมเอกหรงต้องจับตัวท่านแม่ไปด้วย?"

มุมปากของแม่นมซั่งกระตุก จากนั้นโค้งตัวลงเพื่ออธิบาย "องค์รัฐทายาทเจ้าคะ ควรจะเรียกว่าแม่นางไป๋หรือว่าหมอหญิงไป๋เจ้าค่ะ ไม่ควรเรียกผู้หญิงคนอื่นว่าท่านแม่เจ้าค่ะ"

"แต่ว่า......" หรงจิ่งหลินหันกลับไป กำหมัดเล็กๆ ในมือ จากนั้นกล่าวกับแม่นมซั่งด้วยสีหน้าจริงจัง "นางคือท่านแม่ของข้า ชีวิตนี้ข้ายอมรับเพียงนางคนเดียวเท่านั้น หากเกิดอะไรขึ้นกับนาง ในอนาคตเสด็จพ่อคงไม่ได้แต่งงานกับใครอีก ข้าจะไปหาเสด็จพ่อ"

เมื่อพูดจบ หรงจิ่งหลินได้จูงมือของไป๋ชงเซิงและเดินผ่านแม่นมซั่งไป

แม่นมซั่งตกใจอย่างมาก นางรีบวิ่งไปข้างกายของหรงจิ่งหลินและพยายามขัดขวาง "องค์รัฐทายาทเจ้าค่ะ ท่านอ๋องกล่าวว่าช่วงนี้จะไม่ไปไหนและจะอยู่รักษาอาการบาดเจ็บในจวน โดยมีพวกบ่าวเป็นคนคอยดูแลท่าน ส่งคนมาที่นี่ นำตัวเด็กคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้"

"ห้ามแตะต้องตัวนางเด็ดขาด" หรงจิ่งหลินดึงตัวไป๋ชงเซิงไปด้านหลังของตัวเองและกางมือทั้งสองข้างออกด้วยท่าทีดุร้าย

เสวี่ยหลางก็เข้ามาขวางอยู่ข้างหน้าของไป๋ชงเซิง และแยกเขี้ยวอันขาวสะอาด

เดิมทีบรรดาคนใช้ต่างก็หวาดกลัวเสวี่ยหลางอยู่แล้ว และตอนนี้เมื่อเห็นว่าเสวี่ยหลางแยกเขี้ยวทำท่าทีข่มขู่พวกเขา ทำให้พวกเขาไม่กล้าเดินเข้าใกล้อีก

และตอนนี้มีคนกลุ่มหนึ่งเดินมาจากสะพานหินฝั่งตรงข้ามของหอเป่าซิน

หรงจิ่งหลินรู้ได้ทันทีว่านั่นคือเสด็จพ่อของเขา เขาจูงมือไป๋ชงเซิงและวิ่งไปหาหรงเยี่ย