ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 43

"ข้าไม่อยากเข้าไปในจวนหรอก" ไป๋ชงเซิงรู้สึกต่อต้านหรงเยี่ยเล็กน้อย ทว่ากลับจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากจวนท่านอ๋องหรง

เพราะเมื่อคิดไปคิดมาแล้ว ผู้ที่สามารถเอาชนะพระสนมเอกหรงก็คือฮองเฮาอู่

และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ท่านอ๋องหรงมีอำนาจล้นเหลือและมีฝ่าบาทอยู่เคียงข้าง หากนางสามารถพูดให้องค์รัฐทายาทตอบตกลงได้ เช่นนั้นแล้วพระสนมเอกหรงคงไม่สามารถทำอะไรท่านแม่ของนางได้

"ข้าบอกความจริงกับเจ้าก็ได้ วันนี้ที่ข้ามาก็เพราะมีเรื่องจะขอร้องเจ้า ท่านแม่ของข้าถูกใส่ร้าย นางถูกคนของพระสนมเอกหรงจับตัวเข้าไปในวังหลวง นางตัวคนเดียวและไม่รู้ว่าพวกเขาจะรังแกหรือปฏิบัติต่อนางอย่างไรบ้าง เจ้าช่วยพูดกับเสด็จพ่อของเจ้าได้หรือไม่ บอกให้ช่วยท่านแม่ของข้าออกมา ไม่เช่นนั้น ให้เขาพาข้าเข้าไปในวังหลวงเพื่อขอเข้าพบฝ่าบาท"

"อะไรนะ!" หรงจิ่งหลินร้องอุทานออกมาและกล่าวว่า "เหตุใดพระสนมเอกหรงต้องจับตัวท่านแม่ไปด้วย?"

มุมปากของแม่นมซั่งกระตุก จากนั้นโค้งตัวลงเพื่ออธิบาย "องค์รัฐทายาทเจ้าคะ ควรจะเรียกว่าแม่นางไป๋หรือว่าหมอหญิงไป๋เจ้าค่ะ ไม่ควรเรียกผู้หญิงคนอื่นว่าท่านแม่เจ้าค่ะ"

"แต่ว่า......" หรงจิ่งหลินหันกลับไป กำหมัดเล็กๆ ในมือ จากนั้นกล่าวกับแม่นมซั่งด้วยสีหน้าจริงจัง "นางคือท่านแม่ของข้า ชีวิตนี้ข้ายอมรับเพียงนางคนเดียวเท่านั้น หากเกิดอะไรขึ้นกับนาง ในอนาคตเสด็จพ่อคงไม่ได้แต่งงานกับใครอีก ข้าจะไปหาเสด็จพ่อ"

เมื่อพูดจบ หรงจิ่งหลินได้จูงมือของไป๋ชงเซิงและเดินผ่านแม่นมซั่งไป

แม่นมซั่งตกใจอย่างมาก นางรีบวิ่งไปข้างกายของหรงจิ่งหลินและพยายามขัดขวาง "องค์รัฐทายาทเจ้าค่ะ ท่านอ๋องกล่าวว่าช่วงนี้จะไม่ไปไหนและจะอยู่รักษาอาการบาดเจ็บในจวน โดยมีพวกบ่าวเป็นคนคอยดูแลท่าน ส่งคนมาที่นี่ นำตัวเด็กคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้"

"ห้ามแตะต้องตัวนางเด็ดขาด" หรงจิ่งหลินดึงตัวไป๋ชงเซิงไปด้านหลังของตัวเองและกางมือทั้งสองข้างออกด้วยท่าทีดุร้าย

เสวี่ยหลางก็เข้ามาขวางอยู่ข้างหน้าของไป๋ชงเซิง และแยกเขี้ยวอันขาวสะอาด

เดิมทีบรรดาคนใช้ต่างก็หวาดกลัวเสวี่ยหลางอยู่แล้ว และตอนนี้เมื่อเห็นว่าเสวี่ยหลางแยกเขี้ยวทำท่าทีข่มขู่พวกเขา ทำให้พวกเขาไม่กล้าเดินเข้าใกล้อีก

และตอนนี้มีคนกลุ่มหนึ่งเดินมาจากสะพานหินฝั่งตรงข้ามของหอเป่าซิน

หรงจิ่งหลินรู้ได้ทันทีว่านั่นคือเสด็จพ่อของเขา เขาจูงมือไป๋ชงเซิงและวิ่งไปหาหรงเยี่ย

"เสด็จพ่อ เสด็จพ่อ ท่านกลับมาพอดีเลย ข้ากำลังจะไปหาท่านพอดี" หรงจิ่งหลินวิ่งขึ้นไปบนสะพานหิน และหรงเยี่ยก็เดินเข้ามาพอดี

ด้านหลังของเขาคือพ่อบ้านฉี เมื่อเขาเห็นเสวี่ยหลางเดินตามหลังหรงจิ่งหลิน เขาก็แอบเหงื่อตกเล็กน้อย

"ท่านอ๋องขอรับ ที่แท้เสวี่ยหลางก็มาหาองค์รัฐทายาทจริงๆ ด้วยขอรับ" พ่อบ้านฉีกล่าว

เมื่อเสวี่ยหลางเห็นเจ้านายของมัน หางที่ยกขึ้นของมันก็ตกลงทันที และหูของมันก็ตกลงอย่างขี้ขลาดเล็กน้อย มันกดสายตาให้ก้มต่ำลง ราวกับหวาดกลัวหรงเยี่ยอย่างมาก

ก่อนที่หรงจิ่งหลินจะเดินไปถึงข้างกายของหรงเยี่ย ไป๋ชงเซิงก็ได้ดึงมือของตัวเองกลับ และจากนั้นได้หยุดยืนอยู่ข้างหลังของหรงจิ่งหลิน และจ้องมองหรงเยี่ยอย่างไม่ละสายตา

หรงเยี่ยก็กำลังมองนางเช่นกัน

"พระสนมเอกหรงจับตัวท่านแม่ไปแล้ว เสด็จพ่อรีบเข้าวังไปช่วยท่านแม่เถอะขอรับ" หรงจิ่งหลินดึงมือของเขาและแกว่งแขนของเขาไปมาอย่างร้อนรน

แม่นมซั่งวิ่งมาและจูงมืออีกข้างหนึ่งของหรงจิ่งหลิน "องค์รัฐทายาทเจ้าคะ อย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นเลยเจ้าค่ะ"

"นี่ไม่ใช่เรื่องของคนอื่น นางคือเสด็จแม่ของข้าในอนาคต หากเกิดอะไรขึ้นกับนาง ต่อไปเสด็จพ่อคงไม่มีพระชายาไปตลอด" หรงจิ่งหลินสะบัดมือของแม่นมซั่งออกอย่างดื้อรั้น

เมื่อเหล่าคนใช้ได้ยินคำพูดเช่นนี้ ล้วนต่างแอบเหงื่อตกเล็กน้อย

ทว่าไป๋ชงเซิงกลับนิ่งเฉย

เมื่อมองดูแววตาอันเป็นประกายเยือกเย็นของหรงเยี่ย ที่แอบซ่อนไปด้วยความรู้สึกโกรธแค้น

หรงเยี่ยรู้สึกว่าเด็กน้อยคนนี้ช่างเหมือนไป๋เจาเสวี่ยเสียจริง

เขาเดินไปหยุดตรงหน้าของไป๋ชงเซิง ยื่นมือออกไปหยิบเศษหญ้าบนศีรษะของนาง "มุดเข้ามาทางถ้ำสุนัขอีกแล้วหรือ"

"ใช่เจ้าค่ะ จวนท่านอ๋องของท่านมีการคุ้มกันแน่นหนา หากข้าไม่เข้ามาทางถ้ำสุนัข เช่นนั้นจะสามารถเข้ามาได้อย่างนั้นหรือ?" ไป๋ชงเซิงไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวและระแวดระวังเขาเหมือนครั้งแรกที่ได้เจอ นางกล่าวสั้นๆ อย่างชัดถ้อยชัดคำ "ข้าอยากขอร้องให้ท่านช่วยท่านแม่ของข้า หรือไม่เช่นนั้น......ท่านพาข้าเข้าไปในวังหลวง"