ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 44

"นางบอกให้เจ้ามาอย่างนั้นหรือ?" หรงเยี่ยหยิบเศษหญ้าชิ้นที่สองออกจากตัวนางอีกครั้ง

นางรู้สึกรังเกียจเล็กน้อยและปัดมือของเขาออก "ไม่ใช่ ท่านแม่ของข้าไม่เคยขอร้องใคร นางเป็นคนที่ดื้อรั้นและกล้าหาญ ข้าไม่ต้องการให้ท่านแม่ต้องตกระกำลำบาก ได้ยินมาว่าพระสนมในวังหลวงล้วนมีจิตใจโหดเหี้ยม และชอบรังแกคนอื่น บางคนเข้าไปแล้วก็ไม่ได้กลับออกมา ข้าไม่อยากเสียท่านแม่ไป"

เมื่อพูดถึงตอนสุดท้าย ไป๋ชงเซิงเริ่มน้ำตาคลอ แต่นางยังคงยืนหยัดโดยไม่ร้องไห้ออกมาต่อหน้าหรงเยี่ย

ทว่ากลับทำให้หรงจิ่งหลินรู้สึกตกใจอย่างมาก

เขากำหมัดแน่นด้วยความร้อนรนกระวนกระวายใจ "นาง นางกล้า"

"หากนางกล้าแตะต้องท่านแม่แม้เพียงปลายนิ้ว ข้าจะสั่งให้เสวี่ยหลางไปกัดนาง"

และตอนนี้แม่นมซั่งก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไรอีก

เพราะนายท่านของพวกเขาไม่ได้สั่งให้คนมาจับตัวไป๋ชงเซิงออกไป

"ท่านช่วยท่านแม่ได้หรือไม่" ไป๋ชงเซิงมองหรงเยี่ยด้วยความหวัง

จู่ๆ หรงเยี่ยก็เริ่มรู้สึกสนใจไป๋ชงเซิงขึ้นมาเล็กน้อย

นางอายุเพียงห้าขวบ ซึ่งเท่ากับหรงจิ่งหลิน ทว่ากลับเป็นเด็กฉลาดรู้จักคิดและรู้ทุกอย่าง

เขาไม่เชื่อว่าเด็กคนนี้จะมีความฉลาดเช่นนี้ ต้องเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นอบรมสั่งสอนอย่างแน่นอน

ช่างรู้จักพูดและรู้จักวางแผนนัก

เขานั่งลงเพื่อให้สายตาอยู่ระดับเดียวกับนาง "ท่านแม่ของเจ้ายังบอกอะไรเจ้าอีก?"

"ข้าบอกไปหมดแล้ว ท่านแม่ไม่ได้บอกให้ข้ามาที่นี่ ข้าแอบออกมาเอง ตอนนี้ท่านปู่คงกำลังตามหาข้าอย่างร้อนรน ท่านบอกข้ามาคำเดียวว่าจะช่วยหรือไม่ช่วย"

หรงเยี่ยเงียบขรึมอยู่ครู่หนึ่ง

ไป๋ชงเซิงทำหน้าบูดบึ้งและกล่าวว่า "ไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร สิ่งใดที่ตนเองไม่ชอบก็อย่าไปทำกับคนอื่น ขอโทษที่รบกวน"

เมื่อไป๋ชงเซิงพูดจบนางก็ทำให้บูดบึ้งด้วยความเสียใจและผิดหวัง แต่การเคลื่อนไหวของฝีเท้ายังคงมุ่งมั่นและหันหลังเดินกลับออกไป

หรงเยี่ยรู้สึกขบขันกับคำพูดและการแสดงออกของนาง

มุมปากของเขาขยับเล็กน้อย ทำให้สีหน้าเดิมที่ไร้อารมณ์กลับมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง

เมื่อบรรดาคนใช้เห็นเข้าก็ต่างตาค้างตกตะลึง

นายท่านของพวกเขายิ้ม

และตอนนี้หรงเยี่ยก็ยื่นมือไปจับมือของไป๋ชงเซิงและจูงนางกลับมา จากนั้นจึงกอดนางไว้ในอ้อมแขน