ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 44

"นางบอกให้เจ้ามาอย่างนั้นหรือ?" หรงเยี่ยหยิบเศษหญ้าชิ้นที่สองออกจากตัวนางอีกครั้ง

นางรู้สึกรังเกียจเล็กน้อยและปัดมือของเขาออก "ไม่ใช่ ท่านแม่ของข้าไม่เคยขอร้องใคร นางเป็นคนที่ดื้อรั้นและกล้าหาญ ข้าไม่ต้องการให้ท่านแม่ต้องตกระกำลำบาก ได้ยินมาว่าพระสนมในวังหลวงล้วนมีจิตใจโหดเหี้ยม และชอบรังแกคนอื่น บางคนเข้าไปแล้วก็ไม่ได้กลับออกมา ข้าไม่อยากเสียท่านแม่ไป"

เมื่อพูดถึงตอนสุดท้าย ไป๋ชงเซิงเริ่มน้ำตาคลอ แต่นางยังคงยืนหยัดโดยไม่ร้องไห้ออกมาต่อหน้าหรงเยี่ย

ทว่ากลับทำให้หรงจิ่งหลินรู้สึกตกใจอย่างมาก

เขากำหมัดแน่นด้วยความร้อนรนกระวนกระวายใจ "นาง นางกล้า"

"หากนางกล้าแตะต้องท่านแม่แม้เพียงปลายนิ้ว ข้าจะสั่งให้เสวี่ยหลางไปกัดนาง"

และตอนนี้แม่นมซั่งก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไรอีก

เพราะนายท่านของพวกเขาไม่ได้สั่งให้คนมาจับตัวไป๋ชงเซิงออกไป

"ท่านช่วยท่านแม่ได้หรือไม่" ไป๋ชงเซิงมองหรงเยี่ยด้วยความหวัง

จู่ๆ หรงเยี่ยก็เริ่มรู้สึกสนใจไป๋ชงเซิงขึ้นมาเล็กน้อย

นางอายุเพียงห้าขวบ ซึ่งเท่ากับหรงจิ่งหลิน ทว่ากลับเป็นเด็กฉลาดรู้จักคิดและรู้ทุกอย่าง

เขาไม่เชื่อว่าเด็กคนนี้จะมีความฉลาดเช่นนี้ ต้องเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นอบรมสั่งสอนอย่างแน่นอน

ช่างรู้จักพูดและรู้จักวางแผนนัก

เขานั่งลงเพื่อให้สายตาอยู่ระดับเดียวกับนาง "ท่านแม่ของเจ้ายังบอกอะไรเจ้าอีก?"

"ข้าบอกไปหมดแล้ว ท่านแม่ไม่ได้บอกให้ข้ามาที่นี่ ข้าแอบออกมาเอง ตอนนี้ท่านปู่คงกำลังตามหาข้าอย่างร้อนรน ท่านบอกข้ามาคำเดียวว่าจะช่วยหรือไม่ช่วย"

หรงเยี่ยเงียบขรึมอยู่ครู่หนึ่ง

ไป๋ชงเซิงทำหน้าบูดบึ้งและกล่าวว่า "ไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร สิ่งใดที่ตนเองไม่ชอบก็อย่าไปทำกับคนอื่น ขอโทษที่รบกวน"

เมื่อไป๋ชงเซิงพูดจบนางก็ทำให้บูดบึ้งด้วยความเสียใจและผิดหวัง แต่การเคลื่อนไหวของฝีเท้ายังคงมุ่งมั่นและหันหลังเดินกลับออกไป

หรงเยี่ยรู้สึกขบขันกับคำพูดและการแสดงออกของนาง

มุมปากของเขาขยับเล็กน้อย ทำให้สีหน้าเดิมที่ไร้อารมณ์กลับมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง

เมื่อบรรดาคนใช้เห็นเข้าก็ต่างตาค้างตกตะลึง

นายท่านของพวกเขายิ้ม

และตอนนี้หรงเยี่ยก็ยื่นมือไปจับมือของไป๋ชงเซิงและจูงนางกลับมา จากนั้นจึงกอดนางไว้ในอ้อมแขน

ไป๋ชงเซิงจ้องมองเขาอย่างสงบ "เหตุใดท่านถึงกอดข้า?"

"ชอบที่นี่หรือไม่?" หรงเยี่ยค่อยๆ ลุกขึ้นยืน

เมื่อยืนอยู่บนที่สูง ทำให้มองเห็นทิวทัศน์ออกไปได้กว้างไกล ไป๋ชงเซิงมองเห็นทะเลสาบที่อยู่ไกลออกไป ริมทะเลสาบนั้นมีขนาดใหญ่มาก

ทว่านางกลับไม่มีกะจิตกะใจคิดเรื่องเหล่านี้ นางต้องการช่วยท่านแม่ของนางออกมา

"ท่านแม่ของข้าชอบดินแดนที่เหมือนกับสรวงสวรรค์ หุบเขาเซียนไหลของเรามีทั้งภูเขาและแม่น้ำ จวนท่านอ๋องของท่านเทียบไม่ได้เลย" ไป๋ชงเซิงตอบอย่างจริงจัง

แม่นมซั่งกลับกลอกตาขาวเพราะคำพูดของไป๋ชงเซิง

ในเมืองหลวงแห่งนี้ไม่มีที่ใดดีไปกว่าจวนท่านอ๋องหรงแล้ว นับว่าใช้เงินไปจำนวนมากกับการนำน้ำจากแหล่งกำเนิดแม่น้ำเข้ามาในจวน

ทว่าหรงเยี่ยกลับคิดเป็นอย่างอื่น

ผู้หญิงคนนั้นมีเรื่องขอร้องเขา และยังออกกลอุบายแสร้งปล่อยเพื่อจับ

ผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์นัก

"เช่นนั้นเราก็ย้ายไปอยู่ที่หุบเขาเซียนไหลกัน" นี่คือคำที่หรงจิ่งหลินกล่าว

เขาพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น "เสด็จพ่อสร้างจวนขึ้นมาหลังหนึ่งที่นั่น จากนั้นเราค่อยย้ายไปอยู่ที่นั่น"

"เช่นนี้ก็ได้ด้วยหรือ?" ไป๋ชงเซิงก้มหน้ามองหรงจิ่งหลิน

หรงจิ่งหลินพยักหน้า "ได้ เสด็จพ่อของข้ามาเงินมากมายมหาศาล"

บรรดาคนใช้ ......

ทันใดนั้นไป๋ชงเซิงก็ถอนหายใจออกมา "ท่านแม่ถูกพระสนมเอกหรงจับตัวไป ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร ท่านวางข้าลงเดี๋ยวนี้ ข้าจะกลับจวนติ้งเป่ยโหวเพื่อรอท่านปู่ของข้า"

ไป๋ชงเซิงดิ้นอยู่ครู่หนึ่ง แต่กลับไม่สามารถหลุดพ้นออกจากอ้อมกอดของหรงเยี่ยไปได้

เขาหันหลังและกล่าวกับแม่นมซั่ง "ให้นางอยู่ที่หอเป่าซิน พานางไปอาบน้ำและดูแลนางให้ดี"

"ข้าจะกลับจวนติ้งเป่ยโหว" ไป๋ชงเซิงดิ้นรนอีกครั้ง

หรงเยี่ยใช้นิ้วดีดหน้าผากนางหนึ่งครั้ง "หากต้องการช่วยท่านแม่ของเจ้าก็อยู่นิ่งๆ และอยู่ในจวนอย่าไปไหน"

เมื่อไป๋ชงเซิงได้ยินสิ่งนี้ จิตใจที่วิตกกังวลของนางก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง

นางจ้องมองหรงเยี่ยอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ กลับรู้สึกว่าหรงเยี่ยก็ไม่ได้น่ารังเกียจอะไรเช่นนั้น

เมื่อสักครู่นางใจร้ายกับเขาเกินไปหรือไม่?

แม่นมซั่งอุ้มไป๋ชงเซิงออกไป

ไป๋ชงเซิงหันกลับมาและกล่าวด้วยเสียงอ่อนนุ่ม "หากท่านทำตัวดี ข้าจะพิจารณาให้ท่านแม่แต่งงานกับท่าน!"