"นางบอกให้เจ้ามาอย่างนั้นหรือ?" หรงเยี่ยหยิบเศษหญ้าชิ้นที่สองออกจากตัวนางอีกครั้ง
นางรู้สึกรังเกียจเล็กน้อยและปัดมือของเขาออก "ไม่ใช่ ท่านแม่ของข้าไม่เคยขอร้องใคร นางเป็นคนที่ดื้อรั้นและกล้าหาญ ข้าไม่ต้องการให้ท่านแม่ต้องตกระกำลำบาก ได้ยินมาว่าพระสนมในวังหลวงล้วนมีจิตใจโหดเหี้ยม และชอบรังแกคนอื่น บางคนเข้าไปแล้วก็ไม่ได้กลับออกมา ข้าไม่อยากเสียท่านแม่ไป"
เมื่อพูดถึงตอนสุดท้าย ไป๋ชงเซิงเริ่มน้ำตาคลอ แต่นางยังคงยืนหยัดโดยไม่ร้องไห้ออกมาต่อหน้าหรงเยี่ย
ทว่ากลับทำให้หรงจิ่งหลินรู้สึกตกใจอย่างมาก
เขากำหมัดแน่นด้วยความร้อนรนกระวนกระวายใจ "นาง นางกล้า"
"หากนางกล้าแตะต้องท่านแม่แม้เพียงปลายนิ้ว ข้าจะสั่งให้เสวี่ยหลางไปกัดนาง"
และตอนนี้แม่นมซั่งก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไรอีก
เพราะนายท่านของพวกเขาไม่ได้สั่งให้คนมาจับตัวไป๋ชงเซิงออกไป
"ท่านช่วยท่านแม่ได้หรือไม่" ไป๋ชงเซิงมองหรงเยี่ยด้วยความหวัง
จู่ๆ หรงเยี่ยก็เริ่มรู้สึกสนใจไป๋ชงเซิงขึ้นมาเล็กน้อย
นางอายุเพียงห้าขวบ ซึ่งเท่ากับหรงจิ่งหลิน ทว่ากลับเป็นเด็กฉลาดรู้จักคิดและรู้ทุกอย่าง
เขาไม่เชื่อว่าเด็กคนนี้จะมีความฉลาดเช่นนี้ ต้องเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นอบรมสั่งสอนอย่างแน่นอน
ช่างรู้จักพูดและรู้จักวางแผนนัก
เขานั่งลงเพื่อให้สายตาอยู่ระดับเดียวกับนาง "ท่านแม่ของเจ้ายังบอกอะไรเจ้าอีก?"
"ข้าบอกไปหมดแล้ว ท่านแม่ไม่ได้บอกให้ข้ามาที่นี่ ข้าแอบออกมาเอง ตอนนี้ท่านปู่คงกำลังตามหาข้าอย่างร้อนรน ท่านบอกข้ามาคำเดียวว่าจะช่วยหรือไม่ช่วย"
หรงเยี่ยเงียบขรึมอยู่ครู่หนึ่ง
ไป๋ชงเซิงทำหน้าบูดบึ้งและกล่าวว่า "ไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร สิ่งใดที่ตนเองไม่ชอบก็อย่าไปทำกับคนอื่น ขอโทษที่รบกวน"
เมื่อไป๋ชงเซิงพูดจบนางก็ทำให้บูดบึ้งด้วยความเสียใจและผิดหวัง แต่การเคลื่อนไหวของฝีเท้ายังคงมุ่งมั่นและหันหลังเดินกลับออกไป
หรงเยี่ยรู้สึกขบขันกับคำพูดและการแสดงออกของนาง
มุมปากของเขาขยับเล็กน้อย ทำให้สีหน้าเดิมที่ไร้อารมณ์กลับมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง
เมื่อบรรดาคนใช้เห็นเข้าก็ต่างตาค้างตกตะลึง
นายท่านของพวกเขายิ้ม
และตอนนี้หรงเยี่ยก็ยื่นมือไปจับมือของไป๋ชงเซิงและจูงนางกลับมา จากนั้นจึงกอดนางไว้ในอ้อมแขน
ไป๋ชงเซิงจ้องมองเขาอย่างสงบ "เหตุใดท่านถึงกอดข้า?"
"ชอบที่นี่หรือไม่?" หรงเยี่ยค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
เมื่อยืนอยู่บนที่สูง ทำให้มองเห็นทิวทัศน์ออกไปได้กว้างไกล ไป๋ชงเซิงมองเห็นทะเลสาบที่อยู่ไกลออกไป ริมทะเลสาบนั้นมีขนาดใหญ่มาก
ทว่านางกลับไม่มีกะจิตกะใจคิดเรื่องเหล่านี้ นางต้องการช่วยท่านแม่ของนางออกมา
"ท่านแม่ของข้าชอบดินแดนที่เหมือนกับสรวงสวรรค์ หุบเขาเซียนไหลของเรามีทั้งภูเขาและแม่น้ำ จวนท่านอ๋องของท่านเทียบไม่ได้เลย" ไป๋ชงเซิงตอบอย่างจริงจัง
แม่นมซั่งกลับกลอกตาขาวเพราะคำพูดของไป๋ชงเซิง
ในเมืองหลวงแห่งนี้ไม่มีที่ใดดีไปกว่าจวนท่านอ๋องหรงแล้ว นับว่าใช้เงินไปจำนวนมากกับการนำน้ำจากแหล่งกำเนิดแม่น้ำเข้ามาในจวน
ทว่าหรงเยี่ยกลับคิดเป็นอย่างอื่น
ผู้หญิงคนนั้นมีเรื่องขอร้องเขา และยังออกกลอุบายแสร้งปล่อยเพื่อจับ
ผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์นัก
"เช่นนั้นเราก็ย้ายไปอยู่ที่หุบเขาเซียนไหลกัน" นี่คือคำที่หรงจิ่งหลินกล่าว
เขาพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น "เสด็จพ่อสร้างจวนขึ้นมาหลังหนึ่งที่นั่น จากนั้นเราค่อยย้ายไปอยู่ที่นั่น"
"เช่นนี้ก็ได้ด้วยหรือ?" ไป๋ชงเซิงก้มหน้ามองหรงจิ่งหลิน
หรงจิ่งหลินพยักหน้า "ได้ เสด็จพ่อของข้ามาเงินมากมายมหาศาล"
บรรดาคนใช้ ......
ทันใดนั้นไป๋ชงเซิงก็ถอนหายใจออกมา "ท่านแม่ถูกพระสนมเอกหรงจับตัวไป ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร ท่านวางข้าลงเดี๋ยวนี้ ข้าจะกลับจวนติ้งเป่ยโหวเพื่อรอท่านปู่ของข้า"
ไป๋ชงเซิงดิ้นอยู่ครู่หนึ่ง แต่กลับไม่สามารถหลุดพ้นออกจากอ้อมกอดของหรงเยี่ยไปได้
เขาหันหลังและกล่าวกับแม่นมซั่ง "ให้นางอยู่ที่หอเป่าซิน พานางไปอาบน้ำและดูแลนางให้ดี"
"ข้าจะกลับจวนติ้งเป่ยโหว" ไป๋ชงเซิงดิ้นรนอีกครั้ง
หรงเยี่ยใช้นิ้วดีดหน้าผากนางหนึ่งครั้ง "หากต้องการช่วยท่านแม่ของเจ้าก็อยู่นิ่งๆ และอยู่ในจวนอย่าไปไหน"
เมื่อไป๋ชงเซิงได้ยินสิ่งนี้ จิตใจที่วิตกกังวลของนางก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง
นางจ้องมองหรงเยี่ยอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ กลับรู้สึกว่าหรงเยี่ยก็ไม่ได้น่ารังเกียจอะไรเช่นนั้น
เมื่อสักครู่นางใจร้ายกับเขาเกินไปหรือไม่?
แม่นมซั่งอุ้มไป๋ชงเซิงออกไป
ไป๋ชงเซิงหันกลับมาและกล่าวด้วยเสียงอ่อนนุ่ม "หากท่านทำตัวดี ข้าจะพิจารณาให้ท่านแม่แต่งงานกับท่าน!"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...
อ่านถึงตรงนี้แล้วยอมรับเลยว่าเหนื่อยแทนไป่ชิงหลิงจริงๆ...มีเรื่องตลอด...ช่วงดีๆแทบจะไม่มีเลย..แอดขาาาาตามอ่านจนจะทันแล้วนะคะลงต่อเถอะค่ะเข้ามาส่องทุกวันว่าขยับจาก 460ไปบ้างรึยังพรีสสสสส😽😽😽...
เจอแล้ว..เจอแล้ว..เป็นเรื่องที่อยากอ่านมากๆอีกเรื่องนึง..กรี๊ดลั่นรถจนลูกผัวตกอกตกใจ55555....แอดขาาา..อัพต่อไปเรื่อยๆนะคะจะตามอ่านให้ทันแน่นอนค่ะ😄🤗😊...
ตอนนี้ชื่อหรงฉี่กับอ๋องต้วนสลับกันอยู่นะอย่าทำให้สับสนสิคะ...
บท 433 แล้วมีต่อใช่มั้ยคะ...
อ่านแล้ว ยังไม่จบ แต่สถานะทำไมเสร็จสิ้นแล้ว น่าจะยังอีกหลายตอน ทำไมไม่มีการลงต่อคะ...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...