หรงจิ่งหลินแววตาเป็นประกายและรีบดึงชายเสื้อของหรงเยี่ย "เสด็จพ่อ ท่านได้ยินหรือไม่ ท่านต้องทำตัวดีๆ และอย่าทำให้ท่านแม่ตกใจจนหนีไป ไม่เช่นนั้นท่านจะต้องอยู่อย่างเดียวดายเพียงลำพังไปตลอดชีวิต และไม่มีใครสนใจท่านอีก"
"ปีกกล้าขาแข็งใหญ่แล้วนะ" หรงเยี่ยลูบศีรษะของหรงจิ่งหลิน
ไป๋ชงเซิงเห็นการแสดงออกของหรงเยี่ยที่มีต่อหรงจิ่งหลินเช่นนี้ ในใจก็เกิดมีความสุขขึ้นมาเล็กน้อย และหัวเราะออกมา
"สมน้ำหน้า ใครบอกให้ท่านรังแกท่านแม่ของข้า"
หรงจิ่งหลินพยักหน้าเห็นด้วย "ห้ามรังแกท่านแม่อีก จะต้องพาตัวท่านแม่ออกมาจากวังหลวงอย่างปลอดภัย"
หรงเยี่ยมองไปยังเด็กทั้งสองคนและรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก โดยไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้
แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธความรู้สึกเช่นนี้เลย
"พาพวกเขาเข้าไป"
"ขอรับ"
หรงเยี่ยเพิ่งจะออกจากจวน ข้างนอกก็มีเสียงร้องของขอทานตัวน้อย
หรงเยี่ยหรี่ตาลงและกล่าวว่า "ไปดูสิว่าพวกเขาร้องเพลงอะไร?"
อิงซารีบวิ่งไปยังขอทานตัวน้อยและวิ่งกลับมาหลังจากนั้นไม่นาน และรายงานถึงบทเพลงที่ขอทานตัวน้อยนั้นร้องโดยไม่ขาดตกแม้แต่คำเดียว "ท่านอ๋องไม่มีทายาทสืบสกุล พระชายาของเขาลักพาตัวเด็กไปเพื่อแอบอ้างเปลี่ยนตัวองค์รัชทายาท แต่กลับต้องถูกจับเข้าคุกไปอย่างคาดไม่ถึง"
"ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าหาญยิ่งนัก" น้ำเสียงของหรงเยี่ยแผ่วเบา แต่กลับไม่มีวี่แววของความโกรธเลยสักนิด
หลังจากนั้นเขายกคิ้วขึ้น "ไปบอกให้พวกเขาร้องเพิ่มอีกสองประโยค"
อ๋า......
อิงซาและอิงอู๋มองหน้ากัน
นายท่านต้องการทำอะไร?
"พระสนมเอกหรงต้องการปกปิดและโยนความผิดให้กับผู้บริสุทธิ์" หรงเยี่ยหยุดชะงัก "หากพระสนมเอกหรงตรวจสอบขึ้นมา เช่นนั้นต้องเกิดปัญหาขึ้นกับที่จวนอย่างแน่นอน"
พอดีกับที่เขาก็มีความโกรธแค้นกับพวกเขาอยู่เช่นกัน!
ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำต่างรู้สึกตกใจอย่างมาก
นายท่านต้องการคิดจะช่วยเหลือผู้หญิงคนนั้น
หรือว่านายท่านตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นเข้าแล้ว
หรงเยี่ยเดินผ่านทหารองครักษ์เหยี่ยวดำโดยไม่สนใจความคิดของพวกเขา และเดินขึ้นรถม้าเพื่อไปยังวังหลวง
และเพลงบอกที่เป็นที่พูดถึงกันในเมืองหลวงก็ถูกแพร่สะพัดเข้าไปในวังหลวง
ตำหนักลี่อี๋
พระสนมเอกหรงตบจานผลไม้ที่อยู่ในมือนางกำนัลจนกระเด็นออกไป สีหน้าของนางมีความโกรธเล็กน้อยและกล่าวว่า "ใครเป็นคนทำ ใครเป็นคนเผยแพร่เพลงบอกนี้ ไม่มีใครคอยดูแลเลยหรือ เหตุใดถึงปล่อยให้พวกเขาเผยแพร่ออกไปเช่นนี้"
นางกำนัลคุกเข่าลงกับพื้นและตัวสั่นเทา
จางกงกงที่เข้ามารายงานก็โค้งตัวลงและกล่าวว่า "หากเรื่องนี้สามารถจัดการได้ คงจัดการไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ล้วนถูกเผยแพร่มาจากกลุ่มคนขอทานทั้งสิ้น ฝ่าบาททรงให้ความสำคัญกับผู้ลี้ภัยที่อพยพมาจากเขตภัยพิบัติ และไม่อนุญาตให้เจ้าหน้าที่รัฐในท้องที่กดขี่รังแกพวกเขา ใต้เท้าหญิงซูที่ทุบตีขอทานจนตายไปเมื่อคราวก่อน ก็ได้ถูกฝ่าบาทลงโทษประหารเก้าชั่วโคตร และตอนนี้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นอีก จึงไม่มีเจ้าหน้าที่คนไหนกล้าเข้าไปขัดขวางห้ามปรามพ่ะย่ะค่ะ"
ก่อนที่จักรพรรดิองค์ปัจจุบันจะขึ้นครองบัลลังก์นั้น ได้เคยใช้ชีวิตเป็นขอทานกับท่านพ่อท่านแม่บุญธรรมมาก่อน และหลังจากที่เขาได้ขึ้นครองบัลลังก์แล้ว เขาก็มักให้ความสำคัญกับกลุ่มคนยากไร้และผู้อพยพประสบภัยเหล่านี้เป็นพิเศษ
และมักแจกจ่ายอาหารเพื่อบรรเทาทุกข์ เขาไม่สามารถทนเห็นเจ้าหน้าที่รัฐข่มเหงรังแกต่อกลุ่มคนเปราะบางที่อ่อนแอกว่าได้ หากเขารู้จะต้องถูกลงโทษประหารชีวิตทันที
พระสนมเอกหรงโกรธจนหน้าเขียว
ฝ่าบาทอนุญาตโดยนัยให้นางจัดการเรื่องของพระชายาต้วน นางคิดว่าปล่อยให้ไป๋เจาเสวี่ยทุกข์ทรมานสักเล็กน้อย จากนั้นให้นางปริปากออกมาเองว่าจะไม่เอาความไป๋จิ่น
หลังจากที่ไป๋จิ่นออกมาจากศาลต้าหลี่แล้ว ค่อยจัดการกำจัดไป๋เจาเสวี่ย
แต่ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น
นางทุบกำปั้นลงไปที่โต๊ะและถามว่า "ใครเป็นคนเผยแพร่ออกไป?"
จางกงกงตัวสั่นเทาเล็กน้อยและน้ำเสียงของเขาก็สั่นไปด้วย "แพร่ออกมาจากจวน......จวน......จวนท่านอ๋องหรงพ่ะย่ะค่ะ!"
"จวนท่านอ๋องหรง!" พระสนมเอกหรงคิดว่าเป็นฝีมือของไป๋ชิงหลิงเพื่อการรักษาชีวิตรอดของตัวเอง แต่สิ่งที่นางประหลาดใจก็คือ เพลงบอกนี้กลับถูกแพร่ออกมาจากจวนท่านอ๋องหรง
"ท่านอ๋องหรง!!" นางถามซ้ำออกมาและแทบไม่อยากจะเชื่อ
จางกงกงกล่าว "แพร่ออกมาจวนท่านอ๋องหรงจริงแท้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ"
วินาทีนี้พระสนมเอกหรงรู้สึกโกรธจัดและโยนถ้วยชาที่นางรักและโปรดปรานมากที่สุดออกไป
จากนั้นตะโกนใส่นางกำนัล "ไปเรียกไป๋เจาเสวี่ยเข้ามาเดี๋ยวนี้"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...
อ่านถึงตรงนี้แล้วยอมรับเลยว่าเหนื่อยแทนไป่ชิงหลิงจริงๆ...มีเรื่องตลอด...ช่วงดีๆแทบจะไม่มีเลย..แอดขาาาาตามอ่านจนจะทันแล้วนะคะลงต่อเถอะค่ะเข้ามาส่องทุกวันว่าขยับจาก 460ไปบ้างรึยังพรีสสสสส😽😽😽...
เจอแล้ว..เจอแล้ว..เป็นเรื่องที่อยากอ่านมากๆอีกเรื่องนึง..กรี๊ดลั่นรถจนลูกผัวตกอกตกใจ55555....แอดขาาา..อัพต่อไปเรื่อยๆนะคะจะตามอ่านให้ทันแน่นอนค่ะ😄🤗😊...
ตอนนี้ชื่อหรงฉี่กับอ๋องต้วนสลับกันอยู่นะอย่าทำให้สับสนสิคะ...
บท 433 แล้วมีต่อใช่มั้ยคะ...
อ่านแล้ว ยังไม่จบ แต่สถานะทำไมเสร็จสิ้นแล้ว น่าจะยังอีกหลายตอน ทำไมไม่มีการลงต่อคะ...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...