ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 45

หรงจิ่งหลินแววตาเป็นประกายและรีบดึงชายเสื้อของหรงเยี่ย "เสด็จพ่อ ท่านได้ยินหรือไม่ ท่านต้องทำตัวดีๆ และอย่าทำให้ท่านแม่ตกใจจนหนีไป ไม่เช่นนั้นท่านจะต้องอยู่อย่างเดียวดายเพียงลำพังไปตลอดชีวิต และไม่มีใครสนใจท่านอีก"

"ปีกกล้าขาแข็งใหญ่แล้วนะ" หรงเยี่ยลูบศีรษะของหรงจิ่งหลิน

ไป๋ชงเซิงเห็นการแสดงออกของหรงเยี่ยที่มีต่อหรงจิ่งหลินเช่นนี้ ในใจก็เกิดมีความสุขขึ้นมาเล็กน้อย และหัวเราะออกมา

"สมน้ำหน้า ใครบอกให้ท่านรังแกท่านแม่ของข้า"

หรงจิ่งหลินพยักหน้าเห็นด้วย "ห้ามรังแกท่านแม่อีก จะต้องพาตัวท่านแม่ออกมาจากวังหลวงอย่างปลอดภัย"

หรงเยี่ยมองไปยังเด็กทั้งสองคนและรู้สึกพึงพอใจอย่างมาก โดยไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธความรู้สึกเช่นนี้เลย

"พาพวกเขาเข้าไป"

"ขอรับ"

หรงเยี่ยเพิ่งจะออกจากจวน ข้างนอกก็มีเสียงร้องของขอทานตัวน้อย

หรงเยี่ยหรี่ตาลงและกล่าวว่า "ไปดูสิว่าพวกเขาร้องเพลงอะไร?"

อิงซารีบวิ่งไปยังขอทานตัวน้อยและวิ่งกลับมาหลังจากนั้นไม่นาน และรายงานถึงบทเพลงที่ขอทานตัวน้อยนั้นร้องโดยไม่ขาดตกแม้แต่คำเดียว "ท่านอ๋องไม่มีทายาทสืบสกุล พระชายาของเขาลักพาตัวเด็กไปเพื่อแอบอ้างเปลี่ยนตัวองค์รัชทายาท แต่กลับต้องถูกจับเข้าคุกไปอย่างคาดไม่ถึง"

"ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้าหาญยิ่งนัก" น้ำเสียงของหรงเยี่ยแผ่วเบา แต่กลับไม่มีวี่แววของความโกรธเลยสักนิด

หลังจากนั้นเขายกคิ้วขึ้น "ไปบอกให้พวกเขาร้องเพิ่มอีกสองประโยค"

อ๋า......

อิงซาและอิงอู๋มองหน้ากัน

นายท่านต้องการทำอะไร?

"พระสนมเอกหรงต้องการปกปิดและโยนความผิดให้กับผู้บริสุทธิ์" หรงเยี่ยหยุดชะงัก "หากพระสนมเอกหรงตรวจสอบขึ้นมา เช่นนั้นต้องเกิดปัญหาขึ้นกับที่จวนอย่างแน่นอน"

พอดีกับที่เขาก็มีความโกรธแค้นกับพวกเขาอยู่เช่นกัน!

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำต่างรู้สึกตกใจอย่างมาก