ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 424

จื่ออีเคยพูดว่า หลังจากใช้วิชาถอดวิญญาณ ภายในสิบวันอาการจะกำเริบ แต่หลังจากที่เธอกลับมาจากป้อมปราการทางน้ำร่างกายเธอก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

และทุกวันนี้ หรงเยี่ยก็อยู่เคียงข้างเธอตลอด

นั่นก็หมายความว่าแม้ว่าวิชาถอดวิญญาณจะอาการกำเริบ หรงเยี่ยก็จะใช้วิธีที่ทำให้เธอไม่รู้ถึงความผิดปกติใดๆในร่างกาย และท้ายที่สุดข้างกายเธอยังมีหมอเทวดาซูผู้มีทักษะทางการแพทย์ที่ไม่ด้อยไปกว่าเธอ

ทักษะทางการแพทย์ของเธอประกอบด้วยเครื่องมือมากมาย แต่ทักษะทางการแพทย์ของหมอเทวดาซูนั้นเป็นของจริง แม้จะเหนือกว่าเธอก็ตาม

ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ อาการของวิชาถอดวิญญาณต้องกำเริบขึ้นแน่นอน และยังก่ออันตรายบางอย่างให้กับหรงเยี่ย แต่ว่า.....เธอจำไม่ได้แล้ว

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ความเกลียดชังและความโกรธที่เธอมีต่อหรงเยี่ย ก็ลดน้อยลงทันที เหลือเพียงความวิตกกังวลในใจ

เมื่อเธอหยิบเลือดกู่ออกมาจากกล่อง มือของเธอก็สั่น

ในเวลานี้ หยางสวี่อี้รีบกุมมือเธอทันที และตะโกนว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่ รีบไป ไปหาอาเสวี่ย......”

เธอตัวแข็งทื่อ ก้มหน้ามองเขา

หยางสวี่อี้กำลังละเมอ

“อาเสวี่ย ช่วยท่านพ่อท่านแม่......”

“พี่รอง! ” ไป๋ชิงหลิงยกมืออีกข้างขึ้น ตบหลังของหยางสวี่อี้เบาๆและพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ข้าจะตามหาท่านพ่อท่านแม่ให้เจอ”

หยางสวี่อี้อาจจะได้ยินเสียงของเธอ จึงค่อยๆปล่อยข้อมือของเธอ

ไป๋ชิงหลิงหยิบมีดผ่าตัดออกมาจากหีบทางการแพทย์ กรีดที่แขนของหยางสวี่อี้ และใช้แหนบคีบเลือดกู่ออกมาจากกล่อง วางบนแขนของหยางสวี่อี้

เมื่อเลือดกู่ได้กลิ่นเลือด ก็มุดเข้าไปในรอยแผล และหายเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ที่ที่มันไปถึง เส้นเลือดก็จะปูดขึ้นทีละนิด มันค่อยๆมุดลงไปจนถึงเนื้อชั้นในของมนุษย์ สุดท้ายก็ไม่เห็นอะไรเลย

ทันใดนั้นหยางสวี่อี้ก็กำผ้านวมไว้แน่น และกัดฟันด้วยความเจ็บปวด

ไป๋ชิงหลิงหยิบเข็มเงินออกมา แทงเข้าไปในเส้นเลือดของเขา และฉีดยาแก้ปวดเข้าไป

มือที่กำผ้านวมแน่น ก็คลายออกทันที

เธอดึงเข็มออกอย่างใจเย็น และแขวนถุงเลือดให้หยางสวี่อี้ เพื่อให้เลือดกับเขา

เลือดกู่ที่อยู่ในร่างกายของหยางสวี่อี้ถูกเธอเลี้ยงเป็นรูปเป็นร่างแล้ว และเธอเสี่ยงที่จะใช้มัน เพิ่มความสงสัยในการติดเชื้อจากเลือดกู่ในอนาคตได้อย่างไม่ต้องสงสัย ไป๋ชิงหลิงไม่กล้าชะล่าใจแม้แต่น้อย ได้ใช้เครื่องมือคอยติดตามว่าเลือดกู่นั้นไปถึงที่ไหนบ้าง

ตราบใดที่เลือดกู่ไม่บุกไปถึงหัวใจหรือว่าสมองของหยางสวี่อี้ ก็จะไม่มีอันตรายต่อชีวิตของหยางสวี่อี้

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงครึ่ง เลือดกู่ก็หยุดที่อยู่ท้องน้อยของหยางสวี่อี้

ขอเพียงเลือดกู่หยุดอยู่ที่ตำแหน่งเดิมเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งขึ้นไป ในช่วงเวลาสั้นๆ มันก็จะไม่เคลื่อนไหวไปที่อื่น

ในเวลานี้ ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ไป๋ชิงหลิงนึกถึงเลือดกู่ที่ยังโตไม่เต็มวัยในกล่องที่หายไป ไม่สามารถโน้มน้าวใจตัวเองได้อีกต่อไปว่าเธอเองนั้นจะสามารถเพิกเฉยต่อความเป็นความตายของหรงเยี่ยได้

เธอดินออกจากห้อง ชิงอีนั่งเหม่อลอยอยู่ใต้ชายคา มือทั้งสองข้างถือจานที่มีอาหารไว้

ไป๋ชิงหลิงบีบแก้มของเธอ “แล้วถ้าข้าตัดสินใจให้เจ้าล่ะ?”

“ไม่เอา” ชิงอีเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ จ้องมองและพูดว่า “นายท่าน ท่านอย่าทำให้ข้าตกใจ แบบนี้ก็ดีแล้ว พระชายารีบกลับไปเถอะ เค้กดอกท้อถ้าอบอ้าวเกินไปจะเสียได้ง่าย”

เค้กดอกท้อนั้นไม่ได้ทำจากดอกท้อ แต่รูปร่างคล้ายดอกท้อ

และเป็นขนมที่เซิงเอ๋อร์ชอบกินมากที่สุด

รูปร่างของมันสวยงาม รสชาติหวานแต่ไม่เลี่ยน แต่ค่อนข้างใช้วลานานในการทำ ซึ่งปกติชิงอีจะไม่ค่อยทำ

“ได้ ข้าไม่แกล้งเจ้าละ หากมีสถานการณ์อะไร เจ้าก็ให้ซังจวี๋หรือชิงจู๋ไปส่งข่าวที่ตำหนักอ๋อง ข้าจะรีบมาทันที ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างราบเรียบ และดึงมือกลับ

ชิงอีพยักหน้า และพูดว่า “บ่าวรับทราบแล้ว”

ไป๋ชิงหลิงออกจากร้าน โดยไม่รีรออีกต่อไป

มีเพียงไม่กี่คนที่เธอสามารถใช้ได้ เธอไม่กล้าใช้องครักษ์เหยี่ยวดำ

ถ้าต้องการหาเบาะแสของสามีภรรยาตระกูลหยางและตระกูลเกอ ต้องขอความช่วยเหลือจากติ้งเป่ยโหว

เธอสั่งให้ทหารคุ้มกันซานหวนที่ติ้งเป่ยโหวได้จัดให้เธอกลับไปรายงานที่ตำหนักโหว ส่วนเธอเองก็ตรงกลับไปที่ตำหนักอ๋องเพื่อหาหรงเยี่ย

ไป๋ชิงหลิงไม่รู้ว่า เมื่อเธอเดินออกมาจากประตูร้าน อิงอู๋ก็ปรากฏตัวบนกำแพงบ้านหลังจากที่เธอจากมา

เขาจ้องมองไปที่ไป๋ชิงหลิงที่กำลังจากไป หลังจากที่เธอหายเข้าไปในฝูงชน อิงอู๋ก็หยิบมีดเคียวของเขาและเหวี่ยงลงไปในลานบ้านที่ชิงอีอยู่ และเข้าไปในห้องของหยางสวี่อี้......