ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 426

“แล้วเขาอยู่ที่ไหนล่ะ” ไป๋ชิงหลิงถามราวกับกำลังจับฟาง

แม่นมอวี่อันกล่าวว่า “ก่อนที่อดีตฮองเฮาจะสิ้นพระชนม์ ท่านอ๋องจะจัดเตรียมเสื้อผ้าและเครื่องประดับให้กับอดีตฮองเฮาอย่างระมัดระวัง ในวันบวงสรวงเขาจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเก่า ในเวลานี้ท่านอ๋องไม่ได้อยู่ในพิธีกรรม จากนั้นเขาจะต้องดูแลเสื้อผ้าของอดีตฮองเฮาในหอจินชาง”

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปที่วัง” หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงพูดจบ เธอก็หันหลังกลับและจากไป

แม่นมอวี่อันรีบไปข้างหน้าขวางไป๋ชิงหลิงและพูดด้วยใบหน้าที่ไม่น่าดูนัก: "พระชายา นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านบวงสรวงอดีตฮองเฮา หากทำกริยาที่ไม่เหมาะสม ฝ่าบาทจะตำหนิท่านนะเพคะ ฝ่าบาทและท่านอ๋องต่างให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับวันครบรอบการสิ้นพระชนม์ของอดีตฮองเฮาทุกปี ท่านคงไม่อยากทำให้นางกำนัลลำบากใช่ไหมเพคะ?”

“ท่านอ๋องไม่สบาย ต้องได้รับการรักษา ข้าไม่อยากทำให้แม่นมต้องลำบากใจ ต้องรีบตามหาท่านอ๋อง...”

"พระชายา!"

เมื่อไป๋ชิงหลิงกำลังบอกความจริง จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งเดินมาจากด้านหลังเธอ

ไป๋ชิงหลิงได้ยินชื่อเสียงจึงมองข้ามไป

อิงซาที่คอยติดตามหรงเยี่ยเดินอย่างรวดเร็ว เขาคุกเข่าลงกับพื้นและทำความเคารพราวกับเห็นหรงเยี่ย: "ท่านอ๋องขอให้ข้าน้อยกลับไปที่จวนเพื่อแจ้งให้พระชายาทราบ ขณะนี้ท่านอ๋องอยู่ในพิธีกรรม พระชายาทรงรอท่านอยู่ที่นี่ที่จวนก่อนเพคะ เมื่อพรุ่งนี้ยามโฉ่ว ท่านอ๋องจะกลับไปที่จวนเพื่อรับพระชายาและไปที่สุสานจักรพรรดิด้วยกัน”

“อาการบาดเจ็บของเขา...”

“พระชายาไม่ต้องกังวลเพคะ นักฆ่าไม่ได้ทำร้ายท่านอ๋อง” อิงซารีบหยุดไป๋ชิงหลิง และเน้นคำว่านักฆ่าด้วยเสียงที่หนัก

เมื่อแม่นมอวี่อันได้ยินคำพูดของอิงซา สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย และเธอก็พูดว่า "ฝ่าบาทถูกลอบสังหารหรือ?"

“ใช่ขอรับ มีนักฆ่าอยู่ในวัง แต่พวกเขาถูกจับไปแล้ว” อิงซาอธิบาย

หัวใจของไป๋ชิงหลิงเต้นแรงอย่างรุนแรง

เธอควรจะเกลียดเขาอย่างเห็นได้ชัด แต่เมื่อเธอได้ยินคำพูดของอิงซา เธอก็หายใจไม่ออกด้วยความเศร้า

กริชถูกแทงเข้าไปในร่างกายของเขาด้วยตัวเธอเอง

แม้ว่ามันจะเบี่ยงไปจากหัวใจ แต่ก็เจ็บมาก และเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าเธอแทงเขา เขาจึงไม่ลังเลที่จะโกหกเพื่อปกป้องเธอ

การลอบสังหารสามีของตัวเองในฐานะพระชายาถือเป็นความผิดทางอาญาของการทรยศ

ที่นี่มีคนของไทเฮา ซึ่งเป็นจักรพรรดิเหยา ไม่ว่าไทเฮาจะชอบเธอมากแค่ไหน จักรพรรดิเหยาจะตอบแทนเธอมากเพียงใด แต่ในเรื่องนี้เธอจะไม่มีวันผ่านมันไปได้

แม่นมซั่งไปข้างหน้าเธอ ก่อนจับมือพาเธอไปและพูดว่า "พระชายา นางกำนัลเก่าคนนี้จะพาท่านกลับไปที่ลานบ้านของท่านอ๋อง พิธีการมีไม่มากนักมันเป็นเรื่องง่ายๆเพคะ"

แม่นมอวี่อันถอนสายตาจากอิงซา แล้วคว้าแขนอีกข้างของไป๋ชิงหลิง แล้วพูดว่า "ใช่แล้วเพคะ พระชายาเสวี่ยฉลาด ท่านจะจำมันได้ในไม่ช้าเพคะ"

“ไม่ต้องช่วย ข้าจะเดินเอง” เธอค่อยๆ ดึงมือออก หยิบขวดยาเซรามิกลายครามสีดำออกมาจากใต้เสื้อผ้าของเธอ แล้วส่งให้อิงซา: “มอบยานี้ให้กับท่านอ๋องเพื่อป้องกันตัว หากมีรอยกระแทกก็สามารถทาหรือทาได้ทุกที่ที่ต้องการ”

“ขอรับ” อิงซาหยิบยาด้วยมือทั้งสอง ลุกขึ้นและจากไป