ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 426

“แล้วเขาอยู่ที่ไหนล่ะ” ไป๋ชิงหลิงถามราวกับกำลังจับฟาง

แม่นมอวี่อันกล่าวว่า “ก่อนที่อดีตฮองเฮาจะสิ้นพระชนม์ ท่านอ๋องจะจัดเตรียมเสื้อผ้าและเครื่องประดับให้กับอดีตฮองเฮาอย่างระมัดระวัง ในวันบวงสรวงเขาจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเก่า ในเวลานี้ท่านอ๋องไม่ได้อยู่ในพิธีกรรม จากนั้นเขาจะต้องดูแลเสื้อผ้าของอดีตฮองเฮาในหอจินชาง”

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปที่วัง” หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงพูดจบ เธอก็หันหลังกลับและจากไป

แม่นมอวี่อันรีบไปข้างหน้าขวางไป๋ชิงหลิงและพูดด้วยใบหน้าที่ไม่น่าดูนัก: "พระชายา นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านบวงสรวงอดีตฮองเฮา หากทำกริยาที่ไม่เหมาะสม ฝ่าบาทจะตำหนิท่านนะเพคะ ฝ่าบาทและท่านอ๋องต่างให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับวันครบรอบการสิ้นพระชนม์ของอดีตฮองเฮาทุกปี ท่านคงไม่อยากทำให้นางกำนัลลำบากใช่ไหมเพคะ?”

“ท่านอ๋องไม่สบาย ต้องได้รับการรักษา ข้าไม่อยากทำให้แม่นมต้องลำบากใจ ต้องรีบตามหาท่านอ๋อง...”

"พระชายา!"

เมื่อไป๋ชิงหลิงกำลังบอกความจริง จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งเดินมาจากด้านหลังเธอ

ไป๋ชิงหลิงได้ยินชื่อเสียงจึงมองข้ามไป

อิงซาที่คอยติดตามหรงเยี่ยเดินอย่างรวดเร็ว เขาคุกเข่าลงกับพื้นและทำความเคารพราวกับเห็นหรงเยี่ย: "ท่านอ๋องขอให้ข้าน้อยกลับไปที่จวนเพื่อแจ้งให้พระชายาทราบ ขณะนี้ท่านอ๋องอยู่ในพิธีกรรม พระชายาทรงรอท่านอยู่ที่นี่ที่จวนก่อนเพคะ เมื่อพรุ่งนี้ยามโฉ่ว ท่านอ๋องจะกลับไปที่จวนเพื่อรับพระชายาและไปที่สุสานจักรพรรดิด้วยกัน”

“อาการบาดเจ็บของเขา...”

“พระชายาไม่ต้องกังวลเพคะ นักฆ่าไม่ได้ทำร้ายท่านอ๋อง” อิงซารีบหยุดไป๋ชิงหลิง และเน้นคำว่านักฆ่าด้วยเสียงที่หนัก

เมื่อแม่นมอวี่อันได้ยินคำพูดของอิงซา สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย และเธอก็พูดว่า "ฝ่าบาทถูกลอบสังหารหรือ?"

“ใช่ขอรับ มีนักฆ่าอยู่ในวัง แต่พวกเขาถูกจับไปแล้ว” อิงซาอธิบาย

หัวใจของไป๋ชิงหลิงเต้นแรงอย่างรุนแรง

เธอควรจะเกลียดเขาอย่างเห็นได้ชัด แต่เมื่อเธอได้ยินคำพูดของอิงซา เธอก็หายใจไม่ออกด้วยความเศร้า

กริชถูกแทงเข้าไปในร่างกายของเขาด้วยตัวเธอเอง

แม้ว่ามันจะเบี่ยงไปจากหัวใจ แต่ก็เจ็บมาก และเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าเธอแทงเขา เขาจึงไม่ลังเลที่จะโกหกเพื่อปกป้องเธอ

การลอบสังหารสามีของตัวเองในฐานะพระชายาถือเป็นความผิดทางอาญาของการทรยศ

ที่นี่มีคนของไทเฮา ซึ่งเป็นจักรพรรดิเหยา ไม่ว่าไทเฮาจะชอบเธอมากแค่ไหน จักรพรรดิเหยาจะตอบแทนเธอมากเพียงใด แต่ในเรื่องนี้เธอจะไม่มีวันผ่านมันไปได้

แม่นมซั่งไปข้างหน้าเธอ ก่อนจับมือพาเธอไปและพูดว่า "พระชายา นางกำนัลเก่าคนนี้จะพาท่านกลับไปที่ลานบ้านของท่านอ๋อง พิธีการมีไม่มากนักมันเป็นเรื่องง่ายๆเพคะ"

แม่นมอวี่อันถอนสายตาจากอิงซา แล้วคว้าแขนอีกข้างของไป๋ชิงหลิง แล้วพูดว่า "ใช่แล้วเพคะ พระชายาเสวี่ยฉลาด ท่านจะจำมันได้ในไม่ช้าเพคะ"

“ไม่ต้องช่วย ข้าจะเดินเอง” เธอค่อยๆ ดึงมือออก หยิบขวดยาเซรามิกลายครามสีดำออกมาจากใต้เสื้อผ้าของเธอ แล้วส่งให้อิงซา: “มอบยานี้ให้กับท่านอ๋องเพื่อป้องกันตัว หากมีรอยกระแทกก็สามารถทาหรือทาได้ทุกที่ที่ต้องการ”

“ขอรับ” อิงซาหยิบยาด้วยมือทั้งสอง ลุกขึ้นและจากไป

“ใช่เพคะ” แม่เลี้ยงอวี่อันตอบ

ไป๋ชิงหลิงไม่ได้พัวพันกับเรื่องนี้อีกต่อไป เธอแค่หวังว่าเสิ่นโหรวเม่ยจะหยุดยุ่ง ไม่เช่นนั้นเธอจะไม่ปล่อยเธอไป

หลังจากรับใช้อดีตฮองเฮาเปลี่ยนเสื้อผ้า ในฐานะภรรยาของอ๋องหรงเธอก็สามารถอยู่เคียงข้างสามีอย่างเงียบๆ

หลังจากที่อวี่อันพูดจบ เขาก็เร่งเร้า: "พระชายา ฝ่าบาทให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับวันครบรอบวันสิ้นพระชนม์ของอดีตฮองเฮา และยังให้ความสำคัญกับวันครบรอบการสิ้นพระชนม์ของอดีตฮองเฮาทุกปี พรุ่งนี้จะต้องไม่มีข้อผิดพลาดนะเพคะ "

ไป๋ชิงหลิงผงะ รู้สึกว่าการพูดอะไรบางอย่างครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว หากเธอเตือนเธอครั้งแล้วครั้งเล่า นั่นหมายความว่าเรื่องอาจไม่ง่ายอย่างที่คิด

“จะเกิดอะไรขึ้นหรือหากมีอะไรผิดพลาด?”

การแสดงออกของแม่นมซั่งเปลี่ยนไป

แม่นมอวี่อันเหลือบมองแม่นมซั่ง ลดเสียงลงแล้วพูดว่า "ในปีที่สี่หลังจากที่อดีตฮองเฮาผู้ล่วงลับไปแล้ว องค์จักรพรรดิได้ไปที่เจียงหนานเพื่อนำหญิงสาวที่ดูเหมือนอดีตฮองเฮาผู้ล่วงลับกลับมาอีกครั้ง วันครบรอบของอดีตฮองเฮาวันนั้น เจี๋ยอวี่ทำกริยาที่ไม่เหมาะสมจึงถูกฝ่าบาทฝั่งทั้งเป็น ในตอนนั้นทั้งนางสนมทั้งสี่ในวังและขุนนางหลายร้อยนายได้ไปที่สุสานของจักรพรรดิเพื่อนมัสการอดีตฮองเฮาก็รู้ แม้แต่ซื่อจื่อน้อยก็รู้ว่าวันรําลึกเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดสําหรับฝ่าบาท พระชายาจึงควรจําไว้เพคะ"

ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงจริงจัง แต่เธอก็ไม่กลัว

การบูชาบรรพบุรุษแต่เดิมเป็นเรื่องร้ายแรงมาก

เจี๋ยอวี่ที่ถูกฝังทั้งเป็น เธอกลัวว่าเธอจะไม่เคารพอดีตฮองเฮา เธอคิดว่าเธอดูเหมือนอดีตฮองเฮาและคิดว่าสามารถเข้ามาแทนที่ และจะท้าทายขอบเขตของจักรพรรดิ