ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 442

นัยน์ตาของไป๋ชิงหลิงจ้องมองมาที่ชายผู้นั้น ร่างกายของนางปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็น

นางเพิ่งจะมีความสุขกับการที่จะให้กำเนิดชีวิตใหม่ได้ไม่นาน แต่เวลานี้กลับถูกลากลงไปสู่ขุมนรกอีกครั้ง

ความรู้สึกนี้มันเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าการลอกหัวใจของนางเสียอีก

แม้ว่าเหตุผลที่เขาไม่ต้องการเด็กคนนี้นั้นเพียงพอ แต่ไป๋ชิงหลิงก็ยังรู้สึกว่าเขาโหดร้ายเกินไป

ไป๋ชิงหลิงเบือนหน้าหนี ดึงมือของตนเองกลับมา ไม่ได้รับปากคำพูดของเขา

หลังจากนั้นไม่นานไป๋ชิงหลิงก็หลับไป

ลี่ว์อีเตรียมน้ำสำหรับแช่เท้าให้หรงเยี่ยเรียบร้อย หรงเยี่ยเดินไปยังห้องด้านข้าง วางเท้าทั้งสองข้างลงในอ้างน้ำที่นำยาใส่ไว้เรียบร้อย แววตาของเขาไร้ซึ่งความอบอุ่น “ผู้หญิงที่แท้ลูก......มันเจ็บปวดแค่ไหน?”

ลี่ว์อีที่นั่งอยู่ด้านข้างตกตะลึง

นางมองมาที่เขาด้วยความไม่เข้าใจ จากนั้นก็ก้าวไปด้านหน้าเพื่อตอบคำถามของเขาด้วยความเคารพ “กราบทูลท่านอ๋อง พระชายามีตัวยาอยู่ในมือ การทำแท้งเด็กไม่จำเป็นต้องใช้วิธีการที่เจ็บปวด แต่ร่างกายของบางคนก็ไม่เหมาะกับตัวยาดังกล่าวนี้ ส่วนร่างกายของพระชายานั้นต้านยาสลบได้ ข้าเพียงเห็นพระชายาใช้มันกับการผ่าตัดให้ผู้อื่นเท่านั้น ไม่เคยเห็นหรือไม่เคยลองกับตัวเอง......”

ในตอนที่ลี่ว์อีได้ยินคำถามของหรงเยี่ย ความไม่สบายใจก็ปรากฏขึ้นมาในใจของนาง

จู่ ๆ ท่านอ๋องพูดถึงเรื่องการทำแท้ง เป็นไปได้ว่าเขาไม่ต้องการเด็กที่อยู่ในท้องของพระชายา!

เพียงแต่......เพราะเหตุใด?

จู่ ๆ ลี่ว์อีก็คุกเข่าลงไป “ท่านอ๋อง เมื่อครู่ที่ข้าพูดออกไปเป็นวิธีการที่พระชายาใช้ แต่หากเป็นวิธีการที่ใช้กันปกติ มันจำเป็นต้องใช้ยากระตุ้นเลือดจำนวนมาก สตรีที่ทานยาพวกนี้เข้าไป แม้จะรอดชีวิตมาได้แต่สภาพร่างกายก็ไม่แข็งแรงเหมือนปกติ ท่านอ๋อง ท่านไม่ต้องการเด็กในท้องของพระชายาอย่างนั้นหรือ?”

นางรวบรวมความกล้าในการกล่าวประโยคสุดท้ายออกมา

และใบหน้าของหรงเยี่ยก็มืดมนลงเรื่อย ๆ มือทั้งสองข้างกำที่วางแขนของเก้าอี้ไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว “ออกไปก่อน”

“เพคะ” ลี่ว์อีไม่กล้ารอช้า นางลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากห้องเพื่อไปยังห้องครัว เตรียมอาหารเย็นให้แก่ไป๋ชิงหลิง

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงตื่นขึ้นมา นางก็เห็นแค่เพียงลี่ว์อี

นางกำลังนั่งคุกเข่าอยู่หน้าโต๊ะอาหาร เพื่อจัดสำรับอาหารให้เรียบร้อย

ไป๋ชิงหลิงก้มลงมามองที่นาง พบว่าดวงตาทั้งสองข้างของลี่ว์อีแดงก่ำ ราวกับเหมือนคนร้องไห้

“ลี่ว์อี เจ้าร้องไห้อย่างนั้นหรือ?” ไป๋ชิงหลิงถามออกมา

ลี่ว์อีเช็ดขอบตาของนาง “พระชายา เมื่อสักครู่ข้าหั่นหัวหอม ไม่ระวังจึงทำให้มันกระเด็นเข้าตา”

“ระวังด้วย” ไป๋ชิงหลิงชำเลืองมองอาหารที่ลี่ว์อีนำเข้ามา ภาพของชิงอีผุดขึ้นมาในหัวของนาง นางรู้สึกหดหู่ใจ และอยากจะอาเจียนออกมาทันที

“แหวะ!”

“พระชายา” ลี่ว์อีกระโถนออกมาวางไว้ข้างเตียง จากนั้นลุกขึ้นยืน ลูบหลังของไป๋ชิงหลิงเบา ๆ น้ำตาของนางไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

ไป๋ชิงหลิงจับมือของลี่ว์อีไว้ อาเจียนออกมาแทบตาย แต่สุดท้ายกลับไม่มีสิ่งใดออกมาเลย กระเพาะของนางบิดเป็นวงกลม

เมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดออกมาแล้ว ไป๋ชิงหลิงก็ลุกขึ้นและพูดว่า “ลี่ว์อี ไปช่วยข้าเตรียมยาทำแท้ง แค่ปรุงยาตามที่ข้าบอกก็พอ”

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองยาที่หกอยู่บนพื้น จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองชายที่พุ่งเข้ามาโดยไม่รู้ตัว ท่าทางของเขาไร้ซึ่งความรู้สึก ร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยความโศกเศร้าอันหนาแน่น

และในมือของเขาก็ถือตำราเกี่ยวกับการแพทย์อยู่เล่มหนึ่ง ตำราเล่มนั้นเกี่ยวข้องกับผู้หญิงโดยตรง มันเป็นเรื่องราว เนื้อหาเกี่ยวกับการทำแท้ง

เขากำตำราเล่มนั้นไว้แน่น จ้องมองมาที่ไป๋ชิงหลิงด้วยสายตาอันเร่าร้อน “ไม่ต้องดื่มมันแล้ว”

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองตำราที่อยู่ในมือของเขา ยกมือขึ้นและหยิบมันมา เปิดหน้าที่เขากำลังอ่านอยู่

เนื้อหาในหน้านั้นเป็นการอธิบายเกี่ยวกับส่วนประกอบของยาทำแท้ง และผลกระทบรวมถึงอันตรายของมันหลังจากดื่มเข้าไป!

ความอบอุ่นเข้ามาปกคลุมหัวใจของนาง ความโกรธที่มีต่อเขาหายไปในพริบตา ยกมืออีกข้างหนึ่งของนางจับไปที่มือของเขาพร้อมกล่าวว่า “นี่เป็นยาที่ข้าสร้างขึ้นมาใหม่ มันไม่ได้ร้ายแรงเหมือนกับที่ตำราเล่มนี้เขียนไว้ แม้หลังจากทานยาเข้าไปจะส่งผลกระทบต่อร่างกายของข้าบ้าง แต่การที่ข้าให้กำเนิดลูกอีกคนนั้นส่งผลเสียต่อร่างกายของข้ามากกว่า เจ้าไม่ต้องตกใจกับสิ่งที่เขียนอยู่ในตำราเหล่านี้”

เมื่อนางพูดจบ จู่ ๆ หรงเยี่ยก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น ฝ่ามือของเขาวางลงบนศีรษะของนาง กอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขา “ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องมาเจ็บปวดกับเรื่องพวกนี้”

ไป๋ชิงหลิงยิ้มออกมาจากหัวใจ มือทั้งสองข้างโอบกอดเข้าไว้แน่น “เช่นนั้นพวกเราก็ให้เขากำเนิดเขาออกมาเถอะ หมอเทวดาซูสุดยอดถึงเพียงนั้น ตอนนั้นเขายังสามารถทำให้จิ่งหลินมีชีวิตรอดมาได้ ครั้งนี้......พวกเราก็จะผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน”

“อื้อ!” หรงเยี่ยกอดร่างเล็ก ๆ ของนางไว้พร้อมพยักหน้าเบา ๆ

ลี่ว์อีเห็นฉากดังกล่าว รีบเก็บเศษถ้วยที่ตกอยู่บนพื้น และรีบวิ่งออกไป

แต่หลังจากลี่ว์อีวิ่งออกไปได้ไม่นาน นางก็วิ่งกลับเข้ามาอีกครั้ง ใบหน้าของนางตื่นตระหนกราวกับเห็นผี

ไป๋ชิงหลิงหลุดออกมาจากอ้อมกอดของไป๋ชิงหลิง เห็นสีหน้าที่ผิดปกติของลี่ว์อี หัวใจของนางหยุดเต้นอย่างกะทันหัน ขมวดคิ้วและถามออกมาว่า “มีเรื่องอะไรงั้นหรือ?”