ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 441

เพียงแต่อาการอาเจียนของไป๋ชิงหลิงยังคงไม่ลดลง ในตอนที่เขาใกล้จะเข้าประตูทางเข้า จู่ ๆ ไป๋ชิงหลิงก็ดิ้นรนอยู่สองสามครั้ง นำมือขึ้นมาปิดปากพร้อมกล่าวว่า “ปล่อยข้าลง”

หรงเยี่ยรีบปล่อยนางลงทันที

นางพยุงกับแพงและอาเจียนออกมาอีกครั้ง

เขาจ้องมองนางที่กำลังอาเจียนออกมาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ข้าจะพาเจ้าออกไปหาหมอหญิง......”

“ไม่......แหวะ......” ไป๋ชิงหลิงยังไม่ทันพูดจบ นางก็นำมือขึ้นไปกุมปากของนางอีกครั้ง อาเจียนออกมาจนหมดแรง สุดท้ายก็ล้มลงในอ้อมแขนของเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง

เขากระซิบข้างหูของนางอย่างแผ่วเบา “พระชายา พระชายา......”

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองถนนบนภูเขาที่อยู่ไม่ไกล ผู้หญิงสวมชุดสีเขียวคนหนึ่งเดินลงมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับจูงมือเด็กที่มีอายุได้ประมาณหกขวบ

ไป๋ชิงหลิงคว้าแขนของหรงเยี่ยไว้ จากนั้นกล่าวออกมาว่า “ลี่ว์อีเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องการรักษา พวกเรา......พวกเราไม่ต้องรีบออกจากหุบเขา เมื่อสักครู่เป็นคนที่เสด็จพ่อส่งมาเพื่อพาตัวพวกเรากลับไป”

“อื้อ” หรงเยี่ยตอบรับ อุ้มไป๋ชิงหลิงขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นเดินไปทางลี่ว์อี

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ลี่ว์อีทำความเคารพหรงเยี่ยและไป๋ชิงหลิง และบอกให้เอ๋อร์ซือทำความเคารพด้วย แต่หรงเยี่ยกลับถามออกไปด้วยใบหน้าอันร้อนรน “นำทางข้าไปยังที่พักของพระชายา เวลานี้นางไม่สบาย”

“พระชายาไม่สบายงั้นหรือ?” ลี่ว์อีเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ เห็นใบหน้าอันซีดขาวของไป๋ชิงหลิง นางก็กล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง “พระชายา สีหน้าของท่านดูไม่ค่อยสู้ดีนัก”

“กลับไปที่ห้องก่อน” ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าช่วงนี้นางเซื่องซึม นางทานอาหารเหมือนปกติแต่กลับรู้สึกว่าตนเองเหนื่อยง่าย นางคิดว่าถึงเวลาที่นางจะต้องพักผ่อนอย่างจริงจัง

ลี่ว์อีรีบนำทางหรงเยี่ยไปยังที่พักของไป๋ชิงหลิง

ในตอนที่หรงเยี่ยวางไป๋ชิงหลิงลงบนเตียง ลี่ว์อีเดินมาข้างกายของนาง คุกเข่าลงด้านข้าง มือทั้งสองกุมมือของไป๋ชิงหลิงไว้ “พระชายา ข้าขอตรวจดูอาการท่านหน่อย”

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า จากนั้นก็มองไปยังเอ๋อร์ซือซึ่งอยู่ด้านข้าง

นางยิ้มให้กับเด็กคนนั้น แต่เอ๋อร์ซือกลับก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย

และในช่วงเวลาที่ลี่ว์อีตรวจชีพจรให้ไป๋ชิงหลิง ผ่านไปนาน ไป๋ชิงหลิงเห็นว่านางยังไม่ยอมส่งเสียง จึงขมวดคิ้วและถามออกไปว่า “ลี่ว์อี เป็นอะไรงั้นหรือ?”

ลี่ว์อีเงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม “พระชายา ท่านตั้งครรภ์แล้ว!”

ดวงตาของหรงเยี่ยกลมโตขึ้นมาในทันใด สายตาของเขาจับจ้องไปยังท้องส่วนล่างของไป๋ชิงหลิงโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของเขาจมลงเล็กน้อย

และในตอนที่ไป๋ชิงหลิงได้ยินเช่นนั้น นางก็นับวันประจำเดือนของนาง

ร่างกายของนางผิดปกติตั้งแต่ให้กำเนิดลูกทั้งสองคนออกมา ประจำเดือนมาไม่ปกติ และนางก็ใช้ชีวิตร่วมกับหรงเยี่ยมาเป็นเวลากว่าครึ่งปี ท้องของนางไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย นางคิดว่าชีวิตนี้ของนางไม่อาจตั้งครรภ์ได้ แต่คิดไม่ถึงว่า......นางจะมาตั้งครรภ์ในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้

“ตั้งครรภ์!” ไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้นมาวางบนท้องน้อยของนาง

ในตอนที่หรงจิ่งหลินลืมตาดูโลก นางยังไม่ได้เดินทางข้ามเวลามายังโลกใบนี้ แม้ว่านางจะเป็นคลอดเซิงเอ๋อร์ออกมาด้วยตัวเอง แต่ช่วงเวลาสิบเดือนของการตั้งครรภ์ นางก็ไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน