ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 441

เพียงแต่อาการอาเจียนของไป๋ชิงหลิงยังคงไม่ลดลง ในตอนที่เขาใกล้จะเข้าประตูทางเข้า จู่ ๆ ไป๋ชิงหลิงก็ดิ้นรนอยู่สองสามครั้ง นำมือขึ้นมาปิดปากพร้อมกล่าวว่า “ปล่อยข้าลง”

หรงเยี่ยรีบปล่อยนางลงทันที

นางพยุงกับแพงและอาเจียนออกมาอีกครั้ง

เขาจ้องมองนางที่กำลังอาเจียนออกมาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ข้าจะพาเจ้าออกไปหาหมอหญิง......”

“ไม่......แหวะ......” ไป๋ชิงหลิงยังไม่ทันพูดจบ นางก็นำมือขึ้นไปกุมปากของนางอีกครั้ง อาเจียนออกมาจนหมดแรง สุดท้ายก็ล้มลงในอ้อมแขนของเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง

เขากระซิบข้างหูของนางอย่างแผ่วเบา “พระชายา พระชายา......”

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองถนนบนภูเขาที่อยู่ไม่ไกล ผู้หญิงสวมชุดสีเขียวคนหนึ่งเดินลงมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับจูงมือเด็กที่มีอายุได้ประมาณหกขวบ

ไป๋ชิงหลิงคว้าแขนของหรงเยี่ยไว้ จากนั้นกล่าวออกมาว่า “ลี่ว์อีเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องการรักษา พวกเรา......พวกเราไม่ต้องรีบออกจากหุบเขา เมื่อสักครู่เป็นคนที่เสด็จพ่อส่งมาเพื่อพาตัวพวกเรากลับไป”

“อื้อ” หรงเยี่ยตอบรับ อุ้มไป๋ชิงหลิงขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นเดินไปทางลี่ว์อี

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ลี่ว์อีทำความเคารพหรงเยี่ยและไป๋ชิงหลิง และบอกให้เอ๋อร์ซือทำความเคารพด้วย แต่หรงเยี่ยกลับถามออกไปด้วยใบหน้าอันร้อนรน “นำทางข้าไปยังที่พักของพระชายา เวลานี้นางไม่สบาย”

“พระชายาไม่สบายงั้นหรือ?” ลี่ว์อีเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ เห็นใบหน้าอันซีดขาวของไป๋ชิงหลิง นางก็กล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง “พระชายา สีหน้าของท่านดูไม่ค่อยสู้ดีนัก”

“กลับไปที่ห้องก่อน” ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าช่วงนี้นางเซื่องซึม นางทานอาหารเหมือนปกติแต่กลับรู้สึกว่าตนเองเหนื่อยง่าย นางคิดว่าถึงเวลาที่นางจะต้องพักผ่อนอย่างจริงจัง

ลี่ว์อีรีบนำทางหรงเยี่ยไปยังที่พักของไป๋ชิงหลิง

ในตอนที่หรงเยี่ยวางไป๋ชิงหลิงลงบนเตียง ลี่ว์อีเดินมาข้างกายของนาง คุกเข่าลงด้านข้าง มือทั้งสองกุมมือของไป๋ชิงหลิงไว้ “พระชายา ข้าขอตรวจดูอาการท่านหน่อย”

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า จากนั้นก็มองไปยังเอ๋อร์ซือซึ่งอยู่ด้านข้าง

นางยิ้มให้กับเด็กคนนั้น แต่เอ๋อร์ซือกลับก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย

และในช่วงเวลาที่ลี่ว์อีตรวจชีพจรให้ไป๋ชิงหลิง ผ่านไปนาน ไป๋ชิงหลิงเห็นว่านางยังไม่ยอมส่งเสียง จึงขมวดคิ้วและถามออกไปว่า “ลี่ว์อี เป็นอะไรงั้นหรือ?”

ลี่ว์อีเงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม “พระชายา ท่านตั้งครรภ์แล้ว!”

ดวงตาของหรงเยี่ยกลมโตขึ้นมาในทันใด สายตาของเขาจับจ้องไปยังท้องส่วนล่างของไป๋ชิงหลิงโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของเขาจมลงเล็กน้อย

และในตอนที่ไป๋ชิงหลิงได้ยินเช่นนั้น นางก็นับวันประจำเดือนของนาง

ร่างกายของนางผิดปกติตั้งแต่ให้กำเนิดลูกทั้งสองคนออกมา ประจำเดือนมาไม่ปกติ และนางก็ใช้ชีวิตร่วมกับหรงเยี่ยมาเป็นเวลากว่าครึ่งปี ท้องของนางไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย นางคิดว่าชีวิตนี้ของนางไม่อาจตั้งครรภ์ได้ แต่คิดไม่ถึงว่า......นางจะมาตั้งครรภ์ในช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้

“ตั้งครรภ์!” ไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้นมาวางบนท้องน้อยของนาง

ในตอนที่หรงจิ่งหลินลืมตาดูโลก นางยังไม่ได้เดินทางข้ามเวลามายังโลกใบนี้ แม้ว่านางจะเป็นคลอดเซิงเอ๋อร์ออกมาด้วยตัวเอง แต่ช่วงเวลาสิบเดือนของการตั้งครรภ์ นางก็ไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน

“อะไรนะ!” ไป๋ชิงหลิงตกตะลึง มองไปที่ผู้ชายซึ่งอยู่ด้านหน้าของนางด้วยความเหลือเชื่อ

ท่านอ๋องรู้ว่าพระชายาของตนเองตั้งครรภ์ แต่กลับเป็นคนบอกให้ทำแท้ง หรงเยี่ยบ้าไปแล้วหรือเปล่า

รอยยิ้มบนใบหน้าของลี่ว์อีหายไป “หรงเยี่ย ข้ารับปากกับเจ้า หากข้ารู้สึกว่าร่างกายของข้าไม่ปลอดภัย ข้าจะหยุดการตั้งครรภ์ในครั้งนี้ทันที แต่ตอนนี้พวกเรายังไม่ได้พยายามเพื่อมันเลยแม้แต่น้อย แต่กลับคิดจะทอดทิ้งมัน แบบนี้มันโหดร้ายกับเด็กเกินไปหรือเปล่า”

“พระชายา!” หรงเยี่ยดึงมือของเขากลับมา ในเรื่องนี้ เขายังยืนยันในความคิดเดิมของเขา

เขากล่าวออกมาอีกครั้งว่า “หมอเทวดาซูใช้หญ้ารวมวิญญาณเพื่อทำให้เจ้าสบายใจ ซึ่งใช้กับเจ้าไปแล้วเป็นจำนวนมาก มันส่งผลกระทบอันยิ่งใหญ่กับร่างกายของเข้า มันไม่เหมาะที่เจ้าจะตั้งครรภ์อีกต่อไป ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องตายไปพร้อมกับท้องสองคน!”

ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงซีดขาว ร่างกายของนางสั่นเทา จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง......

หญ้ารวมวิญญาณ นางเคยได้ยินชื่อมันมาก่อน

มันคือยาที่สามารถทำให้จิตวิญญาณสงบสุข

เป็นยาที่ใช้เพื่อความสบายใจ

แต่ถ้าใช้กับสตรีวัยเจริญพันธุ์หรือสตรีผู้ที่กำลังตั้งครรภ์ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะอันตรายถึงชีวิต

เขาขยับร่างของเขาเข้าไปข้างกายของนาง กุมมือที่ขาวซีดของนางพร้อมกล่าวว่า “ข้ารับประกันว่าเหตุการณ์ไม่คาดฝันเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก ขอเพียงแค่ครั้งนี้ หากเจ้าทุกข์ทรมาน เจ้าจะทุบตีข้าอย่างไงก็เชิญ แต่อย่าเอาชีวิตของเจ้ามาเดิมพันกับคนเพียงคนเดียว จิ่งหลินและเซิงเอ๋อร์กำลังรอเจ้าอยู่!”