ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 444

ลี่ว์อีจงใจให้เขาตามมา เมื่อเขาเข้ามาในหุบเขาแล้ว ลี่ว์อีก็ทำเป็นดูแลสวนยาของตัวเอง

เสิ่นหรูเหลียนเข้ามาในหุบเขาเพียงลำพัง ค้นหาจนทั่วหุบเขาเซียนไหล หลังจากนั้นสองชั่วยามเขาก็กลับมาหาลี่ว์อี “ยังมีทางออกอื่นอยู่อีกหรือไม่”

“ไม่มี จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่เจ้า” ลี่ว์อีกล่าวออกมา

เสิ่นหรูเหลียนจ้องมองนางด้วยสายตาอันเฉียบคม สุดท้ายเขาก็เดินจากไป

หลังจากเสิ่นหรูเหลียนออกไปจากหุบเขาแล้ว ลี่ว์อีก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก หันหลังกลับแล้วไปที่ลำธารเพื่อล้างหน้าที่ร้อนระอุของนาง

และทางด้านของไป๋ชิงหลิงก็เดินทางออกไปไกลจากที่แห่งนี้แล้ว

ในค่ำคืนอันมืดมิด

หรงเยี่ยแบกไป๋ชิงหลิงไว้บนหลังพร้อมกับปีนขึ้นเขา ซึ่งเวลานี้เหลือระยะทางอีกไม่ไกลก็จะถึงหมู่บ้านตระกูลเฉิน

และในตอนนี้ ขาของเขามาถึงขีดจำกัดแล้ว ในตอนที่ขึ้นไปด้านบน เขาก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้นอย่างรุนแรง

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว จับแขนของหรงเยี่ยพร้อมกล่าวออกมา “อาเยี่ย เจ้าปล่อยข้าลงเถิด ข้าเดินเองได้”

ขาของเขาควรจะได้รับการพักผ่อนมาเนิ่นนานแล้ว แต่เวลานี้เขากลับใช้มันเพื่อหนีไปพร้อมกับนาง

จู่ ๆ นางก็รู้สึกตื่นตระหนกและเป็นกังวลเกี่ยวกับการหลบหนีที่ไร้ความหวังเช่นนี้

หรือว่าพวกเขาทำได้แค่เพียงหนีต่อไปเท่านั้น ไม่มีวิธีอื่นเหลือแล้วอย่างนั้นหรือ?

“ไม่เป็นไร ข้าขอพักผ่อนสักเล็กน้อย” เขาวางนางลงบนพื้น ให้นางพิงกับต้นไม้ใหญ่เพื่อพักผ่อน

นางกอดแขนของเขา พูดออกมาด้วยความลำบากใจพร้อมกับน้ำตา “พวกเรากลับเมืองหลวงกันเถอะ”

“พระชายา!” หรงเยี่ยขมวดคิ้วขึ้นมาทันใด หันมองนาง เห็นดวงตาที่แดงก่ำคู่นั้น เขาค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาของนาง “อย่าทิ้งความหวังที่จะมีชีวิต”

“แต่ข้าไม่อยากหนีอย่างไร้หนทางเช่นนี้ตลอดไป เจ้าซ่อนเสด็จแม่ฉุ๋นไว้ที่ไหน บอกข้าได้หรือไม่ว่าเวลานี้นางอยู่ที่ไหน เจ้าให้แม่ทัพเสิ่นนำร่างของนางกลับไปเถิด” ไป๋ชิงหลิงกล่าวออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

หรงเยี่ยกอดนางแน่น พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น “พระชายา เจ้าสงบสติอารมณ์ก่อน”

“เจ้าจะให้ข้าสงบสติอารมณ์ได้อย่างไร ขาของเจ้าไม่อาจเดินได้อีกต่อไป หากยังใช้มันเดินต่อไปเช่นนี้ มันจะพังพินาศ แถวนี้มีทหารองครักษ์เหยี่ยวดำอยู่หรือไม่ เจ้าก็แค่ส่งสัญญาณออกไป ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำก็จะปรากฏออกมาทันที และเจ้าก็ให้พวกเขาพาเจ้ากลับไป” ไป๋ชิงหลิงจับเสื้อที่อยู่ด้านหลังของเขา แต่นางกำลังใช้แรงผลักเขาออกไป

แต่เขากลับกอดนางไว้แน่น

ไม่ได้ตอบรับคำพูดของนางแต่อย่างใด

ไป๋ชิงหลิงกล่าวออกมาอย่างทุกข์ใจ “หรงเยี่ย เจ้าตอบข้าหน่อย”

“ข้าจะหาเมืองที่พวกเขาไม่อาจเข้ามาได้ เพื่อให้เจ้าสามารถคลอดลูกได้อย่างปลอดภัย” จากนั้นหรงเยี่ยก็กอดนางอย่างสุดกำลัง และปล่อยนางในทันใด

หันหลังมา อุ้มไป๋ชิงหลิงขึ้นไปบนด้านหลังของตนเอง ให้นางขี่หลังอีกครั้งและก้าวต่อไป

ไป๋ชิงหลิงดิ้นรนพร้อมกล่าวออกมา “เจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ข้าเดินเองได้”

นางเหมือนกับได้รับพรให้รอดจากความตาย เข้ามาหาไป๋ชิงหลิงอย่างรวดเร็ว “พระชายา ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย......”

“เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วเหตุใดเจ้าถึงมีสภาพเช่นนี้” ไป๋ชิงหลิงพูดจบ นางก้มหน้าลงพูดกับหรงเยี่ย “หรงเยี่ย เจ้าวางข้าลงก่อน”

หรงเยี่ยปล่อยนางลงมา

นางเดินเข้าไปให้ไป๋หมิงฮุ่ย พยุงอีกฝ่ายขึ้นมาจากพื้น ไป๋หมิงฮุ่ยพุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของนาง กอดร่างของนางไว้พร้อมกับร้องไห้งอแงออกมา “เสด็จย่าเป็นคนขายข้า”

คิ้วของไป๋ชิงหลิงขมวดขึ้นมาทันใด “อะไรนะ? ฮูหยินอาวุโสขายเจ้า!”

ไป๋หมิงฮุ่ยร้องไห้อยู่พักใหญ่กว่าจะสงบลง ปล่อยมือของไป๋ชิงหลิงและพยักหน้า

นางกล่าวออกมาพร้อมกับเช็ดน้ำตา “ข้าอยู่ที่นี่มากว่าครึ่งเดือนแล้ว คนที่ข้าอาศัยอยู่ด้วยเห็นว่าข้าเป็นหมอหญิง และเป็นลูกศิษย์ของพระชายา คิดว่าข้าสามารถรักษาลูกชายของเขาได้ จึงซื้อข้ามาจากฮูหยินอาวุโส และพวกเขาจึงให้ข้าติดตามลูกชายของพวกเขาในทุกวัน......”

พูดถึงตรงนี้ ไป๋หมิงฮุ่ยก็น้ำตาไหล

ไป๋ชิงหลิงลูบหลังของนาง จากนั้นพูดออกมาว่า “เจ้าไม่ต้องร้อนรน ค่อย ๆ พูด ข้ากับท่านอ๋องไม่มีทางนิ่งเฉยเป็นแน่”

ไป๋หมิงฮุ่ยเงยหน้าขึ้นมองนาง น้ำตาของนางไหลเต็มใบหน้า

นางจับมือข้างหนึ่งของไป๋ชิงหลิงเอาไว้ ร้องไห้ออกมาพร้อมกล่าวว่า “พวกเขาให้ข้านอนร่วมเตียงกับลูกชายของพวกเขาในทุกวัน และให้ข้าช่วยเขาอาบน้ำ หากข้าทำไม่ดี พวกเขาก็จะต่อว่าข้า และไม่ให้ข้ากินอาหาร ข้าไม่ได้กินอะไรมาสามวันแล้ว ช่วงนี้พวกเขาปฏิบัติต่อข้าด้วยความรุนแรง พวกเขาคิดว่าข้าเป็นหมอที่ไร้ความสามารถ ไม่สามารถช่วยลูกของเขาได้ จึงคิดว่าเสียเงินไปโดยเปล่าประโยชน์”

“มันจะมากเกินไปแล้ว” ไป๋ชิงหลิงกล่าวออกมาด้วยความโกรธ “เช่นนั้นแม่ของเจ้ารู้เรื่องนี้หรือไม่?”