ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 450

หรงเยี่ยจับมือของไป๋ชิงหลิงแน่นโดยไม่รู้ตัว และเสิ่นหรูเหลียนเห็นการกระทำของเขา เขาก็พูดอีกครั้ง “ข้าจะพานางออกไปอย่างปลอดภัย ให้นางมีชีวิตอยู่”

“เสิ่นหรูเหลียน！” ดวงตาของหลานเฉิงเฟิงมืดลง และตำหนิอย่าโกรธเคือง “เจ้าจะขัดรับสั่งของจักรพรรดิงั้นหรือ？”

“ฝ่าบาทเพียงขอให้ข้าตามหาฉุ๋นฮองเฮา ไม่ได้รับสั่งให้ข้าสังหารพระชายาหรง！”

“เจ้า……”หลานเฉิงเฟิงแทบจะกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ไป๋ชิงหลิงกลับไม่เต็มใจที่จะจากไปพร้อมกับเสิ่นหรูเหลียน เพราะเมื่อนางจะไป หรงเยี่ยก็จะถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง

นางเป็นคนทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ นางจะทิ้งเขาได้ในเวลานี้ได้อย่างไร

อย่างไรก็ตาม……

หรงเยี่ยปล่อยมือแล้ว

ไป๋ชิงหลิงจ้องไปที่ฝ่ามือที่คลายออกของเขา จากนั้นพลิกมือกำนิ้วเขาแน่นและพูดว่า “อย่า！”

“พระชายา ข้าสัญญา หลังจากครั้งนี้ข้าจะฟังเจ้าทุกอย่าง หรงเยี่ยยกแส้ขึ้น พลังภายในของเขาก็ปรากฏขึ้น เขาส่งทหารตระกูลหลานที่กำลังโจมตีเขาลอยออกจากบริเวณตระกูลสวี่ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว

ไป๋ชิงหลิงส่ายหัวของนางอย่างเสียสติและพูดว่า “ข้าไม่ฟัง ข้าไม่ต้องการแยกจากท่าน”

นางสะบัดแขนที่ถูกเสิ่นหรูเหลียนจับไว้อย่างแรง

เสิ่นหรูเหลียนใช้แรง และดึงนางเข้าไปในค่ายของตัวเอง

ไป๋ชิงหลิงตะโกนว่า : “เสิ่นหรูเหลียน ปล่อยข้า”

“หรงเยี่ย อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว พวกเรากลับเมืองเฉาจิงกันเถอะ ข้าคิดถึงจิ่งหลินและเซิงเอ๋อร์ เราไม่ต้องหนีไปแบบนี้ต่อไปอีก หรงเยี่ย……”

ไป๋ชิงหลิงร้องไห้เสียดแทงหัวใจ

น้ำตาของนางทำให้ดวงตาทั้งสองข้างพร่ามัว และร่างของหรงเยี่ยห้อยต่องแต่งต่อหน้าต่อตานาง

มือของนางเหยียดตรง และนางก็คว้าอากาศ พยายามคว้ามุมเสื้อผ้าของหรงเยี่ย

อย่างไรก็ตาม คนที่อยู่ข้างหลังดึงนางและหรงเยี่ยให้ไกลออกไปเรื่อย ๆ

หรงเยี่ยอดทนต่อความไม่เต็มใจ และความเจ็บปวดในใจ หันหลังกลับทิ้งเงาแผ่นหลังให้กับไป๋ชิงหลิง และเริ่มฆ่าอย่างดุเดือด

ไป๋ชิงหลิงดิ้นรนด้วยความสิ้นหวัง และพูดว่า “ปล่อยข้า เสิ่นหรูเหลียน ข้าจะฆ่าเจ้า”

“พระชายา ขออภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ！”เสิ่นหรูเหลียนยกฝ่ามือขึ้น ตบไปที่หลังคอของไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงตะคอก หันกลับมาและจ้องมองเสิ่นหรูเหลียน หลังจากนั้นไม่นาน นางก็หมดสติในอ้อมแขนของเขา

เสิ่นหรูเหลียนอุ้มนางขึ้นมา และสั่งทหารเกราะเงิน “ถอยกลับ！”

ทหารเกราะเงินปกป้องเสิ่นหรูเหลียน และถอนตัวออกจากหมู่บ้านตระกูลเฉินอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ทหารของตระกูลหลานก็ไล่ตามเขาไปตลอดทาง

แต่ใช้เวลาไม่ถึงวัน ทหารตระกูลหลานก็ถูกทหารเกราะเงินของเสิ่นหรูเหลียนจัดการหมดแล้ว

เมื่อพวกเขามาถึงครึ่งเนินเขา ไป๋ชิงหลิงก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน

แต่เขาปากของเขากลับพูดคำที่ไม่แยแส “พ่ะย่ะค่ะ”

“กระหม่อมรู้สึกว่าพระชายาหรงและองค์รัชทายาทที่ถูกเนรเทศเป็นพวกเดียวกัน ก่อนที่พระชายาจะพ้นจากข้อสงสัย พระชายาไม่สามารถไปจากกระหม่อมได้ในขณะนี้ กระหม่อมหวังว่าในช่วงเวลานี้ พระชายาจะสามารถให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์แก่กระหม่อม เพื่อให้กระหม่อมสามารถค้นพบร่างของฉุ๋นฮองเฮาโดยเร็วที่สุด。” หลังจากที่เสิ่นหรูเหลียนพูดจบ เขาก็กำดาบแน่น

“แกร๊ก！”

ทันใดนั้นไป๋ชิงหลิงก็ดึงดาบที่เขาถืออยู่ออกมา ถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วกดมันลงบนคอของตัวเอง

ดวงตาของเสิ่นหรูเหลียนเป็นประกาย ขมวดคิ้วและพูดว่า “พระชายา……”

“พวกเจ้าอยากให้ข้าตายไม่ใช่หรือ” ไป๋ชิงหลิงจ้องไปที่เสิ่นหรูเหลียน ด้วยดวงตาสีแดงแล้วพูดว่า “ข้าสามารถใช้ชีวิตของข้าแลกกับชีวิตอ๋องหรงได้ ข้าขอร้องให้เจ้ากลับไปพาเขาออกมา อาการบาดเจ็บที่ขาของเขาเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก และเขาก็พยายามอดทนไว้ตลอดทาง เขาจนอดทนได้อีกไม่นาน”

“ส่งดาบมาให้กระหม่อม” เสิ่นหรูเหลียนยื่นมือออกมาหานาง

ไป๋ชิงหลิงถอยหลังไปสองสามก้าว น้ำตาไหลอาบหน้า นางเสียใจเกินกว่าที่จะสงบสติอารมณ์ได้ “ช่วยเขา ช่วยเขา ขอร้องเจ้าล่ะ เจ้าต้องการชีวิตของข้า ข้าจะมอบมันให้กับเจ้า เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เขาไม่ควรมารับผิดชอบต่ออาชญากรรมนี้”

“ในอนาคตเจ้าก็จะเป็นพ่อ และจะมีลูกเป็นของตนเอง ลูกของข้าไม่สามารถไม่มีพ่อได้ เจ้าก็ได้เจอทั้งสองคนแล้ว ข้าตายแล้ว เขาก็ตายด้วย เช่นนั้นในภายภาคหน้าลูกของข้าจะเป็นทำอย่างไร”

นางเสียใจหนักมากจนร้องไม่ออกแต่นางยังคงพูดร้องไห้อ้อนวอนต่อไป

ปิ่นปักผมบนศีรษะของนางหลุดไปที่ไหนสักแห่ง และผมยาวของนางก็ปลิวไปตามร่างกาย ทำให้นางดูทั้งน่าสงสารและไร้เดียงสา

หัวใจของเสิ่นหรูเหลียนเจ็บปวด

ใช้ประโยชน์จากช่วงเวลาที่นางตกตะลึง เขาก้าวเท้าใหญ่ เอื้อมมือคว้าดาบในมือของนาง แล้วรีบคว้ามันออกไป