ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 451

“ปัง！”

ดาบตกลงพื้น

ไป๋ชิงหลิงตัวสั่น เหลือบมองดาบที่ตกลงบนพื้น และเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่ถูกเสิ่นหรูเหลียนเตะจนลอยไป

ดาบตกลงบนต้นไม้โบราณที่อยู่ตรงข้าม

เขาเอื้อมมือไปคว้าแขนของไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า : “ท่านยังทรงพระครรภ์อยู่ พักผ่อนเถอะ”

“เจ้าจะให้ข้าพักผ่อนอย่างไร！”นางกำหมัดทุบหน้าอกของเสิ่นหรูเหลียง พยายามดิ้นรนด้วยแขนที่เขาจับไว้ และพูดว่า “เขาจะตายแล้ว เจ้าบอกให้ข้าซ่อนตัวที่นี่เพื่อพักผ่อนอย่างสบายได้อย่างไร เสิ่นหรูเหลียน เจ้ามีหัวใจไหม เจ้าเคยรักใครสักคนบ้างไหม เสิ่นโหรวเม่ยบอกว่าเจ้าเป็นคนเลือดเย็นและไร้หัวใจ แต่สำหรับข้าแล้ว……เจ้าคือคนซากศพเดินได้ที่ไร้อารมณ์”

“กระหม่อมไม่ใช่！”เมื่อได้ยินไป๋ชิงหลิงตั้งคำถามกับตัวเองเช่นนี้ ทันใดนั้นเสียงของเสิ่นหรูเหลียนก็เพิ่มขึ้น

ทันใดนั้นเขาก็ยกร่างของนางขึ้น ดวงตาอันแหลมคมของเขาตกลงไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่เปื้อนน้ำตาของนาง และกล้ามเนื้อใบหน้ากระตุกเล็กน้อย

เมื่อเผชิญหน้ากับไป๋ชิงหลิง เขามักจะมีอารมณ์มากมายอยู่เสมอ

หลังจากนั้นเขาก็ตระหนักว่าอารมณ์นี้……เป็นอารมณ์ที่น่ากลัวมาก

ดังนั้น เขาไม่ใช่ศพเดินได้ที่ไร้อารมณ์

เมื่อเขาอยู่ต่อหน้านางก็หัวใจเต้นแรงหน้าแดง และเขินอาย !

และไป๋ชิงหลิงก็ตกใจกับเสียงคำรามเมื่อครู่ของเขาเช่นกัน

เสิ่นหรูเหลียนจ้องนางแล้วพูดว่า “ไป๋เจาเสวี่ย การตกหลุมรักผู้หญิงที่แต่งงานแล้วไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลย แต่เจ้าทำให้ข้าต้องพูดออกมา！”

ใจของไป๋ชิงหลิงเต้นรัว และนางจ้องมองเขาด้วยความตกใจ

เสิ่นหรูเหลียนปล่อยแขนของนางแล้ว หันกลับมาและเดินไปที่ต้นไม้โบราณที่อยู่ตรงข้าม ดึงดาบของเขาออกมาแล้วพูดว่า “ก่อนที่ข้าจะกลับมา ทหารเกราะเงินจะปกป้องพระชายาในสถานที่ที่ปลอดภัย และพระชายาไม่ควรพยายามหลบหนีอีกต่อไป นี่คือแคว้นหรง ไม่ว่าท่านจะไปที่ไหนท่านก็อยู่แทบเท้าของฝ่าบาท”

หลังจากพูดจบแล้ว เสิ่นหรูเหลียน ก็หันหน้ามองนางอย่างลึกซึ้ง แล้วจากไป

ไป๋ชิงหลิงล้มลงกับพื้น หลังจากที่เขาจากไป

แผ่นหลังของเขาค่อย ๆ ไกลออกไป และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หายเข้าไปในป่าลึก

และสิ่งที่เสิ่นหรูเหลียนพูดเมื่อครู่นี้ ทำให้นางตกใจเป็นอย่างมาก !

นางไม่กล้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางจึงสลัดความคิดที่วุ่นวายนี้ออกไป

ทันใดนั้นทหารเกราะเงินก็พาหญิงสาวคนหนึ่งมาหานาง หญิงสาวคนนี้เป็นหญิงม่ายจากหมู่บ้านตระกูลเฉินที่ทำผัดผักกาดดองหมูไร้มันให้นาง

เมื่อนางถูกทหารเกราะเงินนำตัวมา นางตกตะลึงและคุกเข่าลงอย่างสั่นเทา “ท่านแม่ทัพไว้ชีวิตด้วย ข้าเป็นเพียงคนบ้านนอกที่ซื่อสัตย์ ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะเจ้าคะ！”

“ทำอาหารให้พระชายาเสวย ที่นี่มีวัตถุดิบ” ทหารเกราะเงินอีกคนวางส่วนผสมไว้ในมือของหญิงสาว

นางเฉินก้มศีรษะลงไปมอง แต่ก็ยังสับสนเล็กน้อย

นางแค่อยู่ในฝูงชนเพื่อดูความสนุกสนาน แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อทหารเกราะเงินออกไป พวกเขาก็พานางมาด้วย

นางคิดว่าคนเหล่านี้กำลังจะฆ่านาง แต่เมื่อนางเห็นกะหล่ำปลีดองเหล่านี้ นางเฉินมีความสุขมากจนน้ำตาไหล และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ ข้าจะไปทำเดี๋ยวนี้ ”

ไป๋ชิงหลิงขดตัวเป็นลูกบอล และพิงกับโคนต้นไม้ใหญ่

ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นแล้ว

เมื่อนางถูกเสิ่นหรูเหลียนพาตัวไป ฟ้ายังมืดอยู่ แต่ตอนนี้มันผ่านไปคืนหนึ่งแล้ว

ไม่รู้ว่าหรงเยี่ยเป็นอย่างไรบ้าง ?

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำถูกล่อลวงไปได้อย่างไร !

นางมองไปที่ทหารเกราะเงิน และการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในใจของนาง ก็ถูกระงับเก็บไปอีกครั้ง

สิ่งที่เสิ่นหรูเหลียนพูดนั้นถูก สถานที่แห่งนี้อยู่แทบเท้าของฝ่าบาท และตอนนี้คนที่อยากให้นางตายก็คือฝ่าบาท

ร่างของฉุ๋นฮองเฮาน่าจะไม่อยู่ที่แคว้นหรงแล้ว แต่อยู่ในมือของหยางสวี่อี้

นางพลัดถิ่นก็ล้วนเป็นเพราะหยางจื่อยี่ เขากับนางมีบุญคุณกัน แต่ความเกลียดชังนั้นกลับมากกว่า

นางเกลียดหยางสวี่อี้จริง ๆ !

นางเฉินปรุงอาหารเสร็จ แต่คราวนี้นางไม่โชคดีเหมือนเมื่อวาน หลังจากไป๋ชิงหลิงกินไปได้สองสามคำก็อาเจียนออกมาหมด

ก่อนที่ทหารเกราะเงินจะยกอาหารเช้าของนางเฉินออกไป พวกเขาก็ถามนางเฉินด้วยสายตาที่โหดร้าย “เจ้าทำอะไรลงไป？”

นางเฉินคุกเข่าลงบนพื้น พูดอย่างวิตกกังวล “ท่านแม่ทัพ นี่ก็เป็นวิธีการทำแบบเดียวกับที่ทำเมื่อวาน การที่พระชายาไม่สามารถเสวยได้อาจขึ้นอยู่กับอารมณ์ของนาง คนท้องไม่สามารถร้องไห้ได้เจ้าค่ะ ”

“พวกเจ้าปล่อยนางไปเถอะ อย่าทำให้นางลำบากใจ” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

ทหารม้าเกราะเงินกล่าวว่า “แม่ทัพไม่ให้ปล่อยไป ข้าน้อยไม่กล้าปล่อยขอรับ”

ไป๋ชิงหลิง เหลือบมองทหารม้าเกราะเงินที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่มีความรู้สึกใด ๆ เข้ามาในดวงตาของนาง

ทหารของเสิ่นหรูเหลียนปฏิบัติตามลักษณะนิสัยของเขาจริง ๆ

นางโบกมือแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ แม่ทัพของเจ้าเตรียมจะพาข้าไปที่ไหน？”

“หุบเขาเซียนไหล！”

เปลือกตาของไป๋ชิงหลิงกระตุกอย่างรุนแรง

แม้ว่านางจะไม่อยากจะคิดมาก แต่การกระทำของเสิ่นหรูเหลียน ทำให้นางคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับสิ่งที่เขาพูดก่อนที่เขาจะจากไป

เขาพูดว่ามีหญิงสาวที่แต่งงานแล้ว……หรือว่าจะเป็นนาง ！

“พระชายา เชิญเสด็จพ่ะย่ะค่ะ”

ภายใต้การคุ้มกันของทหารเกราะเงิน ไป๋ชิงหลิงกลับไปยังหุบเขาเซียนไหล

นางก้าวเข้าไปในหุบเขาพร้อมกับทหารเกราะเงิน

เมื่อลี่ว์อีมารับนาง ก็หลั่งน้ำตา “พระชายา ไอ้สารเลวพวกนี้ทำให้ท่านลำบากหรือเปล่าเจ้าคะ”

“ไม่ ลี่ว์อี ข้าอยากพักสักหน่อย ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบายท้อง” ไป๋ชิงหลิงจับหน้าท้องส่วนล่างของนาง สีหน้าของนางซีดเซียว

ลี่ว์อีรีบประคองนางกลับหก้อง จากนั้นเปิดเสื้อผ้านางขึ้นเพื่อดู สีหน้าของนางก็ตกตะลึง “พระชายา ท่านมีเลือดไหล……”