ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 451

“ปัง！”

ดาบตกลงพื้น

ไป๋ชิงหลิงตัวสั่น เหลือบมองดาบที่ตกลงบนพื้น และเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่ถูกเสิ่นหรูเหลียนเตะจนลอยไป

ดาบตกลงบนต้นไม้โบราณที่อยู่ตรงข้าม

เขาเอื้อมมือไปคว้าแขนของไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า : “ท่านยังทรงพระครรภ์อยู่ พักผ่อนเถอะ”

“เจ้าจะให้ข้าพักผ่อนอย่างไร！”นางกำหมัดทุบหน้าอกของเสิ่นหรูเหลียง พยายามดิ้นรนด้วยแขนที่เขาจับไว้ และพูดว่า “เขาจะตายแล้ว เจ้าบอกให้ข้าซ่อนตัวที่นี่เพื่อพักผ่อนอย่างสบายได้อย่างไร เสิ่นหรูเหลียน เจ้ามีหัวใจไหม เจ้าเคยรักใครสักคนบ้างไหม เสิ่นโหรวเม่ยบอกว่าเจ้าเป็นคนเลือดเย็นและไร้หัวใจ แต่สำหรับข้าแล้ว……เจ้าคือคนซากศพเดินได้ที่ไร้อารมณ์”

“กระหม่อมไม่ใช่！”เมื่อได้ยินไป๋ชิงหลิงตั้งคำถามกับตัวเองเช่นนี้ ทันใดนั้นเสียงของเสิ่นหรูเหลียนก็เพิ่มขึ้น

ทันใดนั้นเขาก็ยกร่างของนางขึ้น ดวงตาอันแหลมคมของเขาตกลงไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่เปื้อนน้ำตาของนาง และกล้ามเนื้อใบหน้ากระตุกเล็กน้อย

เมื่อเผชิญหน้ากับไป๋ชิงหลิง เขามักจะมีอารมณ์มากมายอยู่เสมอ

หลังจากนั้นเขาก็ตระหนักว่าอารมณ์นี้……เป็นอารมณ์ที่น่ากลัวมาก

ดังนั้น เขาไม่ใช่ศพเดินได้ที่ไร้อารมณ์

เมื่อเขาอยู่ต่อหน้านางก็หัวใจเต้นแรงหน้าแดง และเขินอาย !

และไป๋ชิงหลิงก็ตกใจกับเสียงคำรามเมื่อครู่ของเขาเช่นกัน

เสิ่นหรูเหลียนจ้องนางแล้วพูดว่า “ไป๋เจาเสวี่ย การตกหลุมรักผู้หญิงที่แต่งงานแล้วไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลย แต่เจ้าทำให้ข้าต้องพูดออกมา！”

ใจของไป๋ชิงหลิงเต้นรัว และนางจ้องมองเขาด้วยความตกใจ

เสิ่นหรูเหลียนปล่อยแขนของนางแล้ว หันกลับมาและเดินไปที่ต้นไม้โบราณที่อยู่ตรงข้าม ดึงดาบของเขาออกมาแล้วพูดว่า “ก่อนที่ข้าจะกลับมา ทหารเกราะเงินจะปกป้องพระชายาในสถานที่ที่ปลอดภัย และพระชายาไม่ควรพยายามหลบหนีอีกต่อไป นี่คือแคว้นหรง ไม่ว่าท่านจะไปที่ไหนท่านก็อยู่แทบเท้าของฝ่าบาท”

หลังจากพูดจบแล้ว เสิ่นหรูเหลียน ก็หันหน้ามองนางอย่างลึกซึ้ง แล้วจากไป

ไป๋ชิงหลิงล้มลงกับพื้น หลังจากที่เขาจากไป

แผ่นหลังของเขาค่อย ๆ ไกลออกไป และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หายเข้าไปในป่าลึก

และสิ่งที่เสิ่นหรูเหลียนพูดเมื่อครู่นี้ ทำให้นางตกใจเป็นอย่างมาก !

นางไม่กล้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางจึงสลัดความคิดที่วุ่นวายนี้ออกไป

ทันใดนั้นทหารเกราะเงินก็พาหญิงสาวคนหนึ่งมาหานาง หญิงสาวคนนี้เป็นหญิงม่ายจากหมู่บ้านตระกูลเฉินที่ทำผัดผักกาดดองหมูไร้มันให้นาง

เมื่อนางถูกทหารเกราะเงินนำตัวมา นางตกตะลึงและคุกเข่าลงอย่างสั่นเทา “ท่านแม่ทัพไว้ชีวิตด้วย ข้าเป็นเพียงคนบ้านนอกที่ซื่อสัตย์ ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะเจ้าคะ！”

“ทำอาหารให้พระชายาเสวย ที่นี่มีวัตถุดิบ” ทหารเกราะเงินอีกคนวางส่วนผสมไว้ในมือของหญิงสาว

นางเฉินก้มศีรษะลงไปมอง แต่ก็ยังสับสนเล็กน้อย

นางแค่อยู่ในฝูงชนเพื่อดูความสนุกสนาน แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อทหารเกราะเงินออกไป พวกเขาก็พานางมาด้วย

นางคิดว่าคนเหล่านี้กำลังจะฆ่านาง แต่เมื่อนางเห็นกะหล่ำปลีดองเหล่านี้ นางเฉินมีความสุขมากจนน้ำตาไหล และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ ข้าจะไปทำเดี๋ยวนี้ ”