ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 452

“อย่ากังวล ดูสถานการณ์ก่อน ถ้ารักษาได้ก็รักษา ถ้ารักษาไม่ได้......ก็ทำการผ่าตัด เอาเด็กในครรภ์ออก” ไป๋ชิงหลิงไม่ตื่นตระหนกมากนัก เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบและนิ่ง

แต่ลี่ว์อีกลับร้องไห้ทั้งน้ำตาและพูดว่า “พระชายา ท่านจะต้องไม่เป็นอะไร บ่าวจะไปต้มยาบำรุงครรภ์ให้ท่าน ท่านพักผ่อนเถอะ”

“ดี” ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า

ลี่ว์อีลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว และดุด่าทหารเกราะเงิน “พวกเจ้าทำอะไรกับพระชายา เธอมีสัญญาณการแท้งลูก พวกเจ้ารู้ผิดชอบชั่วดีบ้างหรือไม่”

ทหารเกราะเงินที่เฝ้าอยู่ข้างนอกถึงกับผงะ

แต่ก่อนที่ทหารเกราะเงินจะได้สติอีกครั้ง ลี่ว์อีก็เดินไปที่อีกห้องหนึ่ง เพื่อต้มยาให้ไป๋ชิงหลิง

ส่วนไป๋ชิงหลิงนั้นขณะที่ลี่ว์อีออกไป เธอก็กินยาบางส่วนเพื่อป้องกันการ แท้งลูก！

เธอพยายามอย่างเต็มที่แล้ว ถ้าไม่สามารถรักษาเด็กคนนี้ไว้ได้ เธอก็จะไม่ฝืน

ถ้าไม่ได้มาเกิด ก็โทษเธอผู้เป็นแม่ที่ไม่ดูแลมันให้ดีๆ

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ลี่ว์อีก็ยกยามาให้เธอ

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกเหมือนอยากอาเจียนเมื่อได้กลิ่นยา ยาที่ลี่ว์อีต้มถ้วยนั้น ดื่มไปครึ่งถ้วยอาเจียนไปครึ่งถ้วย

ลี่ว์อีมองอย่างปวดใจ

“พระชายา บ่าวจะไปต้มยามาให้อีก ท่านอย่าลุกขึ้น”

“ไม่ต้องละ” ไป๋ชิงหลิงคว้าข้อมือลี่ว์อีไว้ “เมื่อกี้ข้าดูแล้ว ไม่เห็นมีเลือด เจ้าช่วยเติมน้ำเกลือให้ข้า ยานั้นข้ากินไม่ลง แล้วให้ฮูหยินที่อยู่ข้างนอกช่วยเตรียมอาหารให้ข้า ข้าเริ่มหิวแล้ว”

เธอต้องรอจนกว่าหรงเยี่ยกลับมา จะล้มลงไปก่อนไม่ได้

“เพคะ พระชายา” เมื่อลี่ว์อีได้ยินเช่นนั้น ก็พยักหน้าอย่างมีความสุข จากนั้นลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้อง

ฝีมือการทำอาหารของฮูหยินนั้นดีมาก เมื่อเปลี่ยนเป็นอาหารประเภทอื่น ครั้งนี้ไป๋ชิงหลิงก็ไม่อาเจียนอีก และยังทานข้าวได้หนึ่งถ้วย

หลังจากทานอาหารกลางวัน ไป๋ชิงหลิงนอนลงบนเตียงด้วยความง่วง และผล็อยหลับไปในไม่ช้า

แต่เธอกลับฝันและเป็นความฝันที่น่ากลัวมาก

ในความฝัน ขาทั้งสองข้างของหรงเยี่ยถูกหลานเฉินเฟิงตีจนหัก เขาคลานจากหมู่บ้านตระกูลเฉินไปที่หุบเขาเซียนไหลด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือด และล้มลงในอ้อมแขนของเธอ

เธอกอดร่างของหรงเยี่ยและร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด “หรงเยี่ย........”

“หรงเยี่ย——” เธอลืมตาขึ้นทันที ลุกขึ้นนั่ง มือทั้งสองข้างกำผ้าห่มไว้แน่นและร้องว่า “หรงเยี่ย หรงเยี่ย........”

“พระชายา！” ลี่ว์อีได้ยินเสียงร้องไห้ จึงเปิดประตูและเดินเข้ามา “พระชายา ท่านอ๋องยังไม่กลับมา”

เมื่อลี่ว์อีเดินเข้ามา ไป๋ชิงหลิงก็เปิดผ้าห่มออกและพูดว่า “เจ้ากลับที่ไปหมู่บ้านตระกูลเฉินกับข้าอีกรอบ”

“พระชายา หมู่บ้านตระกูลเฉินอยู่ห่างจากที่นี่ ร่างกายของท่านตอนนี้จะเดินทางได้อย่างไร” ลี่ว์อีไม่แนะนำให้เธอออกจากหุบเขา

ไป๋ชิงหลิงคว้าข้อมือของลี่ว์อี และเดินออกไป ด้วยเท้าเปล่า

ทันทีที่เดินไปถึงหน้าบ้านไม้ ทหารเกราะเงินก็ขวางเธอไว้ “พระชายา ท่านออกจากหุบเขาไม่ได้”

“เจ้าหลีกไป ที่นี่คืออาณาเขตของข้า พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาสั่งข้า” ลี่ว์อีผลักทหารเกราะเงินออกด้วยความโกรธ

และคนที่อยู่บนหลังของเสิ่นหรูเหลียนก็คือหรงเยี่ย จู่ๆก็ลืมตาขึ้น เงยหน้ามองเธอและพูดว่า “พระชายา！”

ไป๋ชิงหลิงยื่นมือไปแตะตัวหรงเยี่ย ร้องไห้ทั้งน้ำตา และถามว่า “บาดเจ็บตรงไหน ให้ข้าดูหน่อย เจ็บขาไหม.......”

หรงเยี่ยยืดตัวขึ้น และกระโดดลงจากหลังเสิ่นหรูเหลียน

จากนั้นก็หันกลับมา กอดไป๋ชิงหลิงไว้ในอ้อมแขนของเขา ฝังใบหน้าหล่อเหลาที่เหนื่อยล้าของเขาลงที่ไหล่ของเธอ และพูดว่า “พระชายา ข้าคิดถึงเจ้า”

ไป๋ชิงหลิงกอดเขาแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง น้ำตาไหลรินจากดวงตา เธอค่อยๆหลับตา และสูดดมกลิ่นที่คุ้นเคย

มันคือกลิ่นของหรงเยี่ย

เขากลับมาแล้ว

แต่หลังจากความตึงเครียดและความกังวลระดับสูงสุด สิ่งที่ท่วมท้นในใจของไป๋ชิงหลิงคือความโกรธที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เธอลืมตาขึ้นทันที และทุบกำปั้นลงบนหลังของหรงเยี่ย ตะโกนด้วยความโกรธว่า “ท่านรู้หรือเปล่าว่าท่านกำลังทำอะไร ท่านฆ่าขุนนางคนสำคัญในราชสำนักมากมาย ต่อไปท่านจะทำอย่างไร ท่านจะให้จิ่งหลินและเซิงเอ๋อร์ทำอย่างไร เสด็จย่าจะทำอย่างไร เสด็จย่าเป็นห่วงความปลอดภัยของท่าน และต้องกังวลกับเรื่องของพวกเรา ข้าเคยบอกแล้วว่าข้าไม่อยากหนีอีกแล้ว ทำไมท่านถึงไม่ฟัง.........”

เธอผลักเขาออก และจ้องมองชายคนนี้ด้วยน้ำตาที่ไหลอาบหน้า

หรงเยี่ยมองไปยังผู้หญิงที่มีชีวิตชีวา ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจที่เธอถามและดุด่า ในทางกลับกัน เขายิ้มด้วยความโล่งใจ

ผู้หญิงที่เขาปกป้อง ปลอดภัยดี

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาทำเรื่องนี้

“ข้าจะอธิบายกับเสด็จย่าเอง” หรงเยี่ยยกมือขึ้น วางปลายนิ้วบนใบหน้าของเธอ และเช็ดน้ำตาของเธอ