ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 453

แต่เธอจับมือของหรงเยี่ย เอาเข้าปากแล้วก็กัดลงไปอย่างแรง

เสิ่นหรูเหลียนขมวดคิ้ว พยายามห้าม แต่กลับถูกหรงเยี่ยจ้องกลับ

หลังจากกัดอยู่พักหนึ่ง เธอก็ปล่อยมือของหรงเยี่ย หยิกฝ่ามือของเขาอย่างแรงด้วยมือทั้งสองข้าง และพูดอย่างอารมณ์เสียว่า “ถ้าท่านเป็นอะไร ข้าจะอธิบายกับครอบครัวของท่านอย่างไร”

“พระชายา ข้าแน่ใจว่า.........”

“ท่านหุบปาก” ไป๋ชิงหลิงสะบัดมือออก ถอยหลังหนึ่งก้าว ยกมือขึ้นแล้วดึงปิ่นหยกที่ปักผมออก จ้องที่หรงเยี่ยแล้วพูดว่า “หรงเยี่ย ท่านฟังข้าให้ดี ท่าน......ถ้ายังผลักไสข้าให้ชายอื่นอีก ข้าจะตัดความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากับท่าน ให้ท่านได้เห็น......ข้าแต่งงานกับชายอื่น ให้ท่านเสียใจไปตลอดชีวิต และท่านกับข้าชาตินี้ ก็เหมือนกับปิ่นปักผมนี้ ปิ่นหักความรักก็สลาย ไม่อาจย้อนกลับมาได้อีก......”

หลังจากพูดจบ เธอก็กระแทกปิ่นหยกที่อยู่ในมือลงอย่างแรง

ปิ่นหยกก็หักไม่เป็นทรง

เศษชิ้นส่วนกระจัดกระจายไปทั่ว

ลี่ว์อีเอามือปิดปากด้วยความตกใจ ใบหน้าที่นิ่งสงบของเสิ่นหรูเหลียน ก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ทนไม่ได้

มีเพียงหรงเยี่ย........

เขาปัดปิ่นหยกที่หักออกเบาๆ พยักหน้าและพูดว่า “ได้ ข้าจะไม่ให้โอกาสชายคนใดอีก พระชายาก็เลิกคิดที่จะแต่งงานรอบที่สอง นี่เป็นครั้งสุดท้าย”

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินเข้ามา กอดไป๋ชิงหลิงไว้ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง

ทั้งสองกอดกันแน่น

อย่างไรก็ตาม.......

จู่ๆไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกปวดท้องน้อยตุบๆ ร่างกายของเธอสั่นเทา และสูดหายใจเข้าลึกๆ

แต่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกสบายขึ้น มันกลับทำให้ยิ่งทรมานมากขึ้น

เธอล้มลงในอ้อมแขนของหรงเยี่ยอย่างไร้เรี่ยวแรง

ส่วนลี่ว์อีที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก “ท่านอ๋อง พระชายาเลือดออกอีกแล้ว ท่านรีบพาพระชายากลับห้องเพื่อพักผ่อน........”

ดวงตาของเสิ่นหรูเหลียน มองไปที่ร่างของไป๋ชิงหลิงโดยไม่รู้ตัว เลือดไหลออกมาจากกระโปรงของเธอ จนรองเท้าสีขาวของเธอจนเป็นสีแดง

ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

แต่หรงเยี่ยกลับอุ้มเธอในแนวนอนก่อน

แต่เข่าทั้งสองข้างของเขาทนมาถึงขีดจำกัดแล้ว และในขณะที่เขาอุ้มไป๋ชิงหลิง เขาก็เซถอยหลังไปสองสามก้าว

เสิ่นหรูเหลียนรีบตะโกน “ท่านอ๋อง ระวัง”

หรงเยี่ยหันกลับมาทันที จ้องมองที่เสิ่นหรูเหลียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ความเป็นปรปักษ์นี้ไม่ใช่การต่อสู้ในสนามรบ แต่มาจากความรู้สึกที่ผู้ชายสองคนมีต่อผู้หญิงคนหนึ่ง

เสิ่นหรูเหลียนเดินตามไป ยืนข้างหลังหรงเยี่ย และพูดว่า “ท่านอ๋องหรง เป็นลูกผู้ชายหน่อย ให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องคอยหลบหนีอยู่ตลอด มันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ”

หรงเยี่ยหันขวับกลับมา ด้วยแววตาที่เย็นชา และพูดประชดประชันว่า “ทำไม? เห็นผู้หญิงของข้าเป็นแบบนี้แล้วปวดใจหรือ?”

เสิ่นหรูเหลียนหน้าตาบูดบึ้ง ไม่ตอบคำถามของหรงเยี่ย

แต่การที่เขาไม่ตอบ ถือเป็นการตอบกลับคำถามของหรงเยี่ย

หรงเยี่ยเย้ยหยัน “ส่งข่าวกลับไปที่เมืองหลวงแทนข้า บอกพ่อที่เลือดเย็นของข้าว่า พระชายาของข้าตั้งครรภ์แล้ว อาเจียนไม่หยุด ทานอะไรลง และขาของข้าก็ถูกสุนัขหลานเฉินเฟิงตีจนหัก ได้รับบาดเจ็บสาหัส”

เสิ่นหรูเหลียนขมวดคิ้วทันที “ท่านอ๋องท่านได้รับบาดเจ็บแค่ผิวเผิน”

“ข้าจะพาพระชายาของข้ากลับเมืองหลวง จะให้นางกลับตำหนักอ๋องหรงอีกครั้ง”

เสิ่นหรูเหลียนอึ้งไป เข้าใจสิ่งที่หรงเยี่ยพูดเมื่อกี้

“ข้าน้อยรับทราบ” เสิ่นหรูเหลียนกล่าว

หรงเยี่ยเย้นหยันอีกครั้ง “เจ้าตกหลุมรักนางจริงๆ！”

เสิ่นหรูเหลียนผู้นี้เลือดเย็นและเหี้ยมโหดยิ่งกว่าพ่อของเขา เขาเคยเห็นกับตาว่าเสิ่นหรูเหลียนนั้นฆ่าพ่อแม่ของตัวเองอย่างไร แต่ตอนนี้เป็นเพราะผู้หญิงของเขา ที่ทำลายขีดจำกัดของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

เขาจำได้ว่า........เสิ่นหรูเหลียนไม่เคยโกหกเสด็จพ่อของเขา