เสิ่นหรูเหลียนหันกลับมา หันหลังให้หรงเยี่ยและพูดว่า “ท่านอ๋องกังวลไปแล้ว ข้าไม่เคยรู้สึกชอบใครมาก่อน”
“เห๊อะ!” หรงเยี่ยเปล่งเสียงออกมา “ขอให้เป็นแบบนั้น นางเป็นคนของข้า ตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังใช่!”
หลังจากที่เขาพูดจบ ก็เดินผ่านเสิ่นหรูเหลียนไป........
เสิ่นหรูเหลียนมองตามหลังหรงเยี่ย และใช้มือกำดาบไว้แน่น
ทันใดนั้นเขาก็นึกได้ว่า ไป๋ชิงหลิงเคยสัมผัสดาบในมือของเขา ดังนั้น หัวใจที่แข็งและเย็นชาของเขาจึงค่อยๆอ่อนลง
เขาสั่งให้ทหารเกราะเงินกระจายข่าวให้ทั่วว่า ท่านอ๋องหรงได้รับบาดเจ็บสาหัส และข่าวที่พระชายาท่านอ๋องหรงตั้งครรภ์ก็แพร่ตั้งแต่หยานหนานไปจนถึงเมืองเฉาจิง
ไม่นาน ก็แพร่ไปถึงหูไทเฮา
เมื่อได้ยินข่าวจากภายนอก แม่นมอวี่ก็รีบแจ้งข่าวแก่ไทเฮาฮุ่ยทันที
“ไทเฮา พระชายาท่านอ๋องตั้งครรภ์ แพ้ท้องอาเจียนไม่หยุด ทานอะไรไม่ลง ร่างกายอ่อนแอมาก เสี่ยงแท้งลูกได้ตลอดเวลา ส่วนท่านอ๋องหรงถูกแม่ทัพหลานทำร้ายระหว่างทางได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่รู้เป็นตายร้ายดี คนหนึ่งบาดเจ็บคนหนึ่งตั้งครรภ์ ยังต้องคอยหลบหนีการตามล่าของแม่ทัพหลานด้วย ฝ่าบาทกับพระชายาคงจะทนได้อีกไม่นาน” หลังจากแม่นมอวี่อันพูดจบ ดวงตาก็แดงก่ำ
ไทเฮาตึงเครียดขึ้นมาทันที กำประคำในมือแน่น ค่อยๆหลับตาลงและพูดว่า “เวรกรรม!”
อวี่อันพูดต่อว่า “บรรพบุรุษของตระกูลหรงท่านนั้นก็กลับเมืองหลวงแล้ว”
ไทเฮาฮุ่ยลืมตาขึ้นทันที “องค์หญิงใหญ่กลับเมืองหลวงแล้ว”
“เพคะ มีข่าวลือจากข้างนอก เหล่าขุนนางตั้งใจเสนอพระสนมเอกหรงเป็นฮองเฮาองค์ใหม่” อวี่อันเล่าข่าวลือที่ได้ยินจากข้างนอก อย่างละเอียด
ไทเฮาฮุ่ยเย้ยหยันอย่างประชดประชัน “จู่ๆองค์หญิงใหญ่ก็กลับเมืองหลวงในเวลานี้ เหล่าขุนนางและแม่ทัพเสนอพระสนมเอกหรงเป็นฮองเฮาองค์ใหม่ เป็นอุบายที่ดี ในที่สุดความทะเยอทะยานก็ถูกเปิดเผยออกมา”
“ไทเฮา จะเฝ้าดูจักรพรรดิทำผิดผลาดต่อไปหรือ?” อวี่อันเห็นว่าช่วงนี้นางอยู่แต่ตำหนักฮุ่ยหนิง ไม่ไปเกลี้ยกล่อมจักรพรรดิเหยาที่ตำหนักเฉียนชิง จึงร้อนใจและเป็นกังวลมาก
ไทเฮาฮุ่ยก้มหน้าลง ลูบลูกประคำในมือ และพูดว่า “ไปเอาของที่ข้าเก็บไว้ในตู้ออกมา”
อวี่อันตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ด้วยสีหน้าที่มีความสุข โค้งคำนับและตอบว่า ”เพคะ”
อวี่อันรีบหยิบพระราชกฤษฎีกาออกมา และยื่นให้ไทเฮาฮุ่ย
ไทเฮาฮุ่ยสัมผัสพระราชกฤษฎีกา ดวงตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตา ถอนหายใจและพูดว่า “จักรพรรดิองค์ก่อนล่วงลับไปก่อนเวลาอันควร กลัวว่าข้าจะไม่ได้รับความเป็นธรรม จึงมอบพระราชกฤษฎีกาให้ข้าสองฉบับ ฉบับหนึ่งเพื่อปกป้องตัวเอง อีกฉบับเพื่อปกป้องคนที่ข้าอยากปกป้อง ในตอนนั้น เพื่อเห็นแก่จักรพรรดิ ข้าขอร้ององค์หญิงใหญ่ให้ปกป้องเขากลับวัง จึงไม่กล้าแตะต้องพระราชกฤษฎีกาสองฉบับนี้ ตอนนี้ข้าก็แก่มากแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บไว้”
ไทเฮา! หัวใจของอวี่อันปวดร้าว และขมวดคิ้วด้วยความอึดอัด ”หากจักรพรรดิองค์ก่อนยังอยู่ คงไม่ทำให้ไทเฮาต้องลำบากเช่นนี้”
ไทเฮาฮุ่ยถอนหายใจเบาๆ ยืนขึ้นและพูดว่า “พยุงข้า ไปตำหนักเฉียนชิง”
“เพคะ”
ตำหนักเฉียนชิง
จักรพรรดิเหยาได้รับข่าวจากหรงเยี่ยและไป๋ชิงหลิงแล้ว
แต่เหล่าขุนนางที่คุกเข่าอยู่ข้างหน้า ไม่มีใครกล้าพูดแทนท่านอ๋องหรงและพระชายาท่านอ๋องหรง
จู่ๆจักรพรรดิเหยาก็โมโหต่อความเห็นแก่ตัวของเหล่าขุนนาง และพูดอย่างเย็นชาว่า “พวกเจ้ามีอะไรจะพูดไหม?”
เหล่าขุนนางที่คุกเข่าอยู่หน้าห้องโถง ต่างก็แอบปาดเหงื่อ โดยไม่แน่ใจกับอารมณ์ของจักรพรรดิเหยาในขณะนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...