ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 458

“อาเสวี่ย มันเป็นแค่ความฝัน ความฝันเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามเสมอ แม่ทัพเสิ่นส่งข่าวดีมาเมื่อกี้นี้ พ่อ เขาถอนตัวแม่ทัพหลานแล้วเรียกพวกเรากลับเมืองหลวง”

“เรียกเรากลับเมืองหลวง” ไป๋ชิงหลิงมองเขาทั้งน้ำตา: “เขาจะไม่ฆ่าข้าแล้วเหรอ? แล้วยังไม่ต้องการชีวิตของเจ้าแล้วเหรอ?”

“อืม!” หรงเยี่ยยื่นมือออกมาเพื่อโอบไว้รอบร่างกายของนาง วางฝ่ามือไว้บนหลังและตบนางเบา ๆ “เราจะกลับไปเมืองหลวงเพื่อกลับไปรวมตัวกับลูกๆ อีกครั้ง”

“งั้นเราก็รีบออกเดินทางกันทันที ข้าแทบรอไม่ไหวแล้ว” ด้วยเหตุผลบางอย่าง ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าความฝันนี้เหมือนจริงมาก เหมือนกับเด็กที่ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากนาง ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

นางต้องกลับไปเห็นจิ่งหลินด้วยตาของนางเองก่อนจึงจะมั่นใจได้

"ร่างกายของเจ้ายังต้องได้รับการบำรุงอีกสองสามวัน!"

“ไม่จำเป็น” ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดว่า “ข้ารู้จักร่างกายข้าดี ข้าบำรุงมันมาสองวันแล้ว และท้องของข้าก็ไม่เจ็บอีกต่อไป ข้ายังกินได้ตั้งเยอะ ในเมื่อจักรพรรดิเรียกเรากลับเมืองหลวงแล้ว ก็อย่าให้เสด็จพ่อกับเสด็จย่ารอนานเกินไป ลูกๆเองก็คงจะคิดถึงพวกเราแล้ว”

หรงเยี่ยมองเข้าไปในดวงตาของนาง รู้สึกกดดันและไม่สบายใจ

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอรู้ว่าร่างกายของจิ่งหลินถึงขีดจำกัดแล้ว?

นางรักลูกมากจนต้องทนดูลูกเจ็บปวดไม่ไหวแน่ เมื่อถึงตอนนั้นแล้วนางจะทำอย่างไร?

หรงเยี่ยรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ย้อนกลับไปเมื่อตอนนั้น เขาบังคับให้จิ่งหลินอยู่และให้ความหวังครั้งที่สองกับผู้หญิงคนนี้ แต่กลับกลายเป็นหอกที่โจมตีหนักกว่าเดิม

เขารู้ดีว่าร่างกายของหรงจิ่งหลินเมื่อถูกวางยาพิษจะต้องตายอย่างแน่นอน

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ยาที่หมอเทวดาซูใช้กับร่างกายของจิ่งหลินเป็นเพียงการยืดอายุของเขาเท่านั้น

หมอเทวดาซูบอกเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าพิษตกค้างเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด!

“อาเสวี่ย เจ้าอยู่รักษาตัวที่นี่ก่อนเถอะ”

“ไม่!” ไป๋ชิงหลิงสะบัดมือหรงเยี่ออกอย่างฉุนเฉียวเล็กน้อย จ้องมองเขาด้วยตาแดงก่ำแล้วพูดว่า “ยาของจิ่งหลินใกล้จะหมดแล้ว ออกเดินืางกันคืนนี้เลย แล้วเราจะถึงเมืองหลวงภายในครึ่งเดือน ยาของหลินนั้นมีใช้พอดี หากไปช้านแม้เพียงนิดเดียว ยาก็จะหมด หรงเยี่ย เจ้าคิดอะไรอยู่ แม่นมซั่งบอกข้าแล้วว่า ตอนนั้นเจ้ากินยาพิษเพื่อทดสอบยาให้จิ่งหลิน เจ้าก็รักเขามาก เจ้าไม่อยากกลับไปหาเด็ก ๆ ให้เร็วกว่านี้เหรอ?”

หรงเยี่ยกำหมัดแน่นและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ทั้งสองคนอยู่ในวังได้เป็นอย่างดี ข้ากังวลเพียงเรื่องสุขภาพของพระชายาเท่านั้น"

"ข้าบอกว่าข้าสบายดี" ไป๋ชิงหลิงก็ไม่อยากโต้เถียงกับหรงเยี่ย แต่ฝันร้ายนั้นทำให้ไป๋ชิงหลิงกระสับกระส่าย

นางรู้สึกอยู่เสมอว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในวัง และจิ่งหลินก็เรียกหานาง

นางกลัวว่าถ้ากลับไปช้า นางจะพลาดอะไรบางอย่างไป

หร่งเยี่ยพูดด้วยใบหน้าบูดบึ้งและยืนขึ้นพร้อมกับไม้เท้าแล้วพูดว่า "พระชายา ข้าทำงานอย่างหนักเพื่อช่วยชีวิตเจ้า ไม่ใช่เพื่อปล่อยให้เจ้าทำลายร่างกายตัวเอง ในเมื่อเจ้าต้องการเก็บทารกในครรภ์ไว้ เจ้าต้องรักตัวเองก่อน ไม่เช่นนั้น เจ้าจะปกป้องใครไม่ได้เลย”

"เจ้า..." ไป๋ชิงหลิงจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ "ข้าแค่อยากจะรีบกลับไปเร็วๆนี่"

"ท่านอ๋อง ... "

ไป๋ชิงหลิงกลับมามีสติอีกครั้ง ลุกขึ้นและรีบร้อนเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

หรงเยี่ยล้มลงบันไดของบ้านไม้ ใช้มือทั้งสองข้างปิดขาซ้ายของเขา ใบหน้าของเขาซีดเผือก เสิ่นหรูเหลียนเดินเข้ามาช่วยพยุงเขาลุกขึ้นจากพื้น

ไป๋ชิงหลิงลงมาจากบันไดและร้องออกมาด้วยเสียงต่ำ "อาเยี่ย"

หรงเยี่ยส่ายหัวแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร"

"ให้ข้าดูหน่อย" หลังจากกลับไปที่หุบเขาเซียนไหล ไป๋ชิงหลิงก็เอาแต่นอนอยู่บนเตียงและไม่ได้ตรวจขาของหรงเยี่ยเลย

ไม่สนใจว่าหรงเยี่ยจะหยุดนาง นางก็นั่งยองๆ และดึงกางเกงของเขาขึ้นมา

มีแผลที่ขาซ้าย ขาบวมมากเข่าก็แดงมากเช่นกัน

ในที่สุด ไป๋ชิงหลิงก็ล้มเลิกความคิดที่จะกลับไปทันที และลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า "เรามาพักฟื้นก่อนเถอะ"

"ใช่!" หรงเยี่ยไม่ปฏิเสธอีก

ย้อนกลับไปตอนนี้ สิ่งที่นางต้องเผชิญคือชีวิตและความตายของหรงจิ่งหลิน และอาจสายเกินไปแล้ว แทนที่จะปล่อยให้นางเห็นกระดานหกที่แกว่งไปมาระหว่างความเป็นและความตาย การที่จะอยู่ในหุบเขาเซียนไหลและรอผลยังจะเป็นการดีเสียกว่า