ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 465

“ไป๋จิ่น!” ไป๋ชิงหลิงอดทนต่อการบีบรัดหัวใจของไป๋จิ่น นางกำหมัดแน่นด้วยมือที่สั่นเทา จ้องมองอีกฝ่ายด้วยความโกรธ “ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป”

ยามนี้นางรู้แล้วว่าไม่มีบุคลิกที่แตกแยก เห็นได้ชัดว่าเป็นหรงฉี่ที่สนใจใบหน้าที่เหมือนกันทุกประการของนางและไป๋จิ่น แต่เขาตกหลุมรักไป๋จิ่นที่เปิดกว้างเรื่องรักใคร่มากกว่า ส่วนนางไป๋ชิงหลิงก็กลายเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้เกิดจุดเริ่มต้นของการแต่งงานครั้งนี้!!

ไม่ว่าวิญญาณของใครอยู่ในร่างของหรงฉี่ เขาก็ควรจะถูกสับเป็นชิ้นๆ จนตายไปเสีย!

ไป๋จิ่นยิ้มอย่างมืดมน “ลูกชายของเจ้าตายแล้ว คนที่อยู่ในท้องก็แท้งไปเช่นกัน และท้องของข้าก็...กำลังตั้งครรภ์เด็ก”

หลังจากพูดจบนางก็ก้มหน้าลงแตะหน้าท้องส่วนล่างของนางแล้วพูดว่า “หมอหลวงจ้าวตรวจให้ข้าแล้ว เขาบอกว่าข้ามีมดลูกแฝดที่หายาก มดลูกที่เจ้าเอาออกครั้งนั้นไม่มีประโยชน์ ยามนี้ทารกแรกเกิดนี้...ถือได้ว่าเป็นโชคที่ซ่อนอยู่”

มดลูกแฝด! !

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองไปยังจุกที่ไป๋จิ่นกำลังลูบโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นก็ไม่แน่ใจเล็กน้อยว่าคนที่อยู่ตรงหน้านางคือไป๋จิ่นจริงๆ หรือไม่

หากเป็นไป๋จิ่นจริงๆ เช่นนั้นรายงานที่นางตรวจสอบที่โรงหมอฮุ่ยหมินนั้นผิดจริงหรือ?

นอกเหนือจากคำอธิบายนี้ นางไม่สามารถหาเหตุผลใดๆ ที่จะโน้มน้าวใจตัวเองได้ว่าไป๋จิ่นไม่ได้มีสิ่งใดตกหล่น

“จิ่นเอ๋อร์!” ในยามนี้หรงฉี่ก็ก้าวลงจากรถม้าพร้อมเรียกเบาๆ

ไป๋จิ่นหันหน้าไปมองแล้วยิ้มให้เขา “ท่านอ๋อง ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากพูดจบ นางก็หันหน้าไปทางไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า “น้องสาว ข้าต้องไปแล้ว เจ้าไม่ต้องเสียใจเกินไปกับการตายของลูกชายเจ้า บางทีเจ้ากับเขาอาจได้กลับมาพบกันอีกครั้งในไม่ช้า...”

หลังจากไป๋จิ่นพูดจบ นางก็กลับไปหาหรงฉี่ด้วยอารมณ์ที่ดี แต่ยามนางกำลังขึ้นรถ ไป๋ชิงหลิงก็พูดอย่างเย็นชาข้างหลังนาง “ไม่ว่าเจ้าจะสามารถให้กำเนิดเด็กคนนี้ได้หรือไม่ นั่น...ขึ้นอยู่กับข้า!”

“ปัง!” ไป๋จิ่นเหยียบพื้นแล้วล้มลง

แต่มีสาวใช้สองคนอยู่ข้างหลังและคอยดูแลนาง ดังนั้นเมื่อนางล้มลงนางจึงได้รับการช่วยเหลือจากสาวใช้สองคน

หรงฉี่กระโดดลงจากรถม้าทันที กอดร่างไป๋จิ่นแล้วถามอย่างเป็นกังวล “จิ่นเอ๋อร์เจ้าเป็นอะไรไหม?”

“ท่านอ๋อง นางต้องการทำร้ายลูกของเรา นางต้องการทำร้ายเรา…” รอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋จิ่นหายไปนานแล้ว นางยกนิ้วชี้ไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยความตื่นตระหนก แล้วพูดอย่างกระวนกระวายใจ

นี่คือลูกที่นางได้รับมาด้วยความยากลำบาก ยามนี้นางไม่อยากฟังคำใครก็ตามที่ต้องการทำร้ายทารกในครรภ์

ยิ่งไปกว่านั้นคนผู้นั้นยังพูดอย่างเปิดเผย

นั่นพิสูจน์ว่านางได้เตรียมการไว้แล้ว ทำให้เป็นไปไม่ได้ที่นางจะคลอดบุตรในครรภ์

นางซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหรงฉี่อย่างสั่นเทา “ท่านอ๋องเรารีบกลับไปที่จวนอ๋องกันเถิด พระชายาหรงเป็นบ้าไปแล้ว”

จิตสำนึกของหรงฉี่ถูกดึงกลับมาในทันที ดวงตาเขาเต็มไปด้วยเจตนาสังหารอีกครั้ง “จิ่นเอ๋อร์ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ปล่อยนางนั่นไป”

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่ข้าเพียงอยากจะชวนน้องสาวนั่งรถม้าออกจากวังไปพร้อมกัน แต่ข้าไม่คิดว่าจะทำให้นางขุ่นเคือง” ไป๋จิ่นกล่าว

หรงฉี่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “อดทนหน่อยนะ อีกไม่นานเสด็จแม่จะได้เป็นเจ้าแห่งวังหลัง เมื่อถึงเวลานั้น พระชายาหรงเพียงผู้เดียวจะนับเป็นสิ่งใดได้ ข้าจะทำให้ทุกคนในใต้หล้านี้คุกเข่าลงแทบเท้าเจ้า ให้เจ้าเป็นผู้หญิงที่มีเกียรติสูงสุด”

หลังจากพูดจบ หรงฉี่ก็อุ้มนางขึ้นรถม้าไป

เมื่อรถม้าของหรงฉี่จากไปแล้ว เสิ่นโหรวเม่ยก็ออกมาจากมุมด้านหลัง มองรถม้าที่กำลังจะจากไป รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของนาง “ไป๋เจาเสวี่ยหนอไป๋เจาเสวี่ย เจ้าทำให้คนขุ่นเคืองไปเท่าใดแล้ว มีคนมากมายต้องการชีวิตเจ้า”

“พระชายา ยามนี้ดูเหมือนว่าพระสนมเอกหรงกำลังจะได้รับอำนาจ กำลังจะได้รับอำนาจ เมื่อพระสนมเอกหรงขึ้นเป็นฮองเฮา อ๋องเฉินก็อาจไม่มีโอกาสแล้ว” นางอู่มารดาของเสิ่นโหรวเม่ยกล่าวอย่างกังวลใจ

เสิ่นโหรวเม่ยหัวเราะเบาๆ “ท่านแม่ปักความหวังไว้กับถังขยะ หากแผ่นดินแคว้นหรงปล่อยให้ขยะเช่นอ๋องเฉินขึ้นนั่ง ข้าเกรงว่ามันจะทำลายรากฐานที่มีอายุนับศตวรรษของบรรพบุรุษ”

“ท่าน!” นางอู่สะดุ้ง ก่อนจะพูดอย่างจริงจัง “เม่ยเอ๋อร์การเป็นฮองเฮามีอะไรไม่ดี การได้ชื่นชมทิวทัศน์ เป็นสตรีผู้มีเกียรติมากที่สุดในใต้หล้า เจ้าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยหรือ?”

“นั่นเป็นเพียงความคิดของท่านแม่!”