ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 464

เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าแล้วพูดว่า: “ข้ารู้สึกได้ว่าเสด็จแม่อยู่ที่นี่ ท่านยังคงเหมือนเดิม อยู่เคียงข้างข้าทุกวันไม่ทิ้งข้า ข้าอยากอยู่กับท่าน ท่านเคยกลัววังร้าง ดูสิ... ไม่มีใครเลย และหากแม้แต่ข้ายังออกไป เสด็จแม่ก็คงจะร้องไห้แน่ๆ "

“หลวนอี๋!” หัวใจของไป๋ชิงหลิงสั่นสะท้าน เศร้าใจไปก็คงไม่สู้พูดโน้มน้าวเธอ

เธอสัมผัสแขนอันบางบาของหลวนอี๋: “เจ้าผอมแล้ว ผอมลงมาก เสด็จแม่ไปแล้ว เสด็จแม่จะไม่เหงา ท่านยังมีจิ่งลินอยู่ข้างๆ”

“จิ่งหลิน?” หลวนอี๋มองดูเธออย่างงงงวย: “เกิดอะไรขึ้นกับจิ่งหลิน? ที่ผ่านมาเขาไม่ได้อยู่ในจวนเหรอ?”

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินสิ่งนี้ ร่างกายของเธอก็สั่นเล็กน้อย และเธอก็มองดูหลวนอี๋ด้วยความตกใจ

ไม่มีใครบอกหลวนอี๋ ว่าจิ่งหลินเสียชีวิตแล้วงั้นหรือ?

หลวนอี๋เห็นว่าการแสดงออกของเธอไม่ถูกต้อง น้ำตาในดวงตาของเธอก็หยุดทันที เธอคว้าแขนของไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า "เกิดอะไรขึ้นกับจิ่งหลิน"

เมื่อเห็นเธอเช่นนี้ ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกเสียใจกับหลวนอี๋อย่างมาก

สิ่งที่เธอได้รับช่างเป็นรสชาติที่ไมม่ใช่รสชาติชีวิตของเด็กๆ...

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่มักจะทำตัวเหมือนเด็กทารกในอ้อมแขนของแม่ แต่ตอนนี้เธอถูกลดขั้นลงสู่สถานที่อันโดดเดี่ยว ซึ่งจักรพรรดิเหยาลืมที่นี่ ทุกสิ่งในวังไม่เกี่ยวข้องกับเธออีกต่อไป

แล้วที่นี่มันต่างอะไรกับวังเย็นกันเล่า

ทันใดนั้นเธอก็กอดหลวนอี๋ไว้ในอ้อมแขนของเธอ กอดร่างกายของเธอไว้แน่นแล้วพูดว่า: “จิ่งหลินเสียชีวิตเมื่อเดือนที่แล้ว เนื่องจากพิษตกค้าง”

ร่างกายของหลวนอี๋สั่นอย่างรุนแรง และเสียงของเธอก็สั่นด้วย: "พี่สะใภ้เจ็ด เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร?"

“จิ่งหลินตายแล้ว” เมื่อไป๋ชิงหลิงพูดสี่คำนี้ บาดแผลในหัวใจของเขาก็เปิดขึ้นอีกครั้ง และความเจ็บปวดรวดร้าวก็แผ่ซ่านไปทั่วก้นบึ้งของหัวใจ

เมื่อเธอได้ยินข่าวเศร้าของจิ่งหลิน ไป๋ชิงหลิงคิดว่าตัวเองจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป และตัวแองจะไม่สามารถร้องไห้ได้อีก

ดังนั้นในช่วงครึ่งเดือนของการพักฟื้น ไป๋ชิงหลิงจึงไม่หลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

แต่ตอนนี้เมื่อพูดถึงการตายของจิ่งหลินกับหลวนอี๋ เธอก็เกิดความรู้สึกผิดจากการตายของจิ่งหลินในหัวใจของเธอ และเธอก็แทบหายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวด

ใช่แล้ว ลูกของเธอตายไปแล้วจริงๆ

ไม่มีปาฏิหาริย์อีกต่อไป

ไม่มีวันได้เห็นรอยยิ้มของเขาอีกต่อไป และจะไม่ได้ยินเขาเรียกตัวเองว่า "เสด็จแม่"...

เธอบอกหลวนอี๋ซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับบอกความในใจของเธอเอง: “จิ่งหลินตายแล้ว หลวนอี๋ จิ่งหลินตายแล้ว จิ่งหลินตายแล้ว ข้ารู้สึกเหมือนสูญเสียไปครึ่งชีวิต ข้าเป็นคนฆ่าจิ่งหลิน ฆ่าเสด็จแม่ ข้าผิดที่ไว้ใจตระกูลหยาง ข้าถือเอเฝูงหมาป่าที่ช่วยร้ายยเป็ผู้มีพระคุณ และเพื่อพวกเขา ข้ากลายเป็นศัตรูกับพี่เจ็ดของเจ้า ทำร้ายพี่เจ็ดของเจ้า และทำร้ายผู้คนมากมายที่รักข้า ข้าขอโทษ หลวนอี๋

หลวนอี๋ดูเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณของเธอ สีหน้าบนใบหน้าของเธอแข็งทื่อ

ในหัวของเธอช่างว่างเปล่า

“จิ่งหลิน...จากไปหนึ่งเดือนแล้วเหรอ?” หลวนอี๋ได้ยินเสียงคร่ำครวญเมื่อเดือนที่แล้ว แต่เธอคิดว่าเป็นพ่อของเธอที่ตัดสินใจได้แล้วว่าต้องการจะฝังแม่ของเธอ

แต่ที่แท้มันก็กลายเป็นเสียงคร่ำครวญของจิ่งหลิน