ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 464

เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าแล้วพูดว่า: “ข้ารู้สึกได้ว่าเสด็จแม่อยู่ที่นี่ ท่านยังคงเหมือนเดิม อยู่เคียงข้างข้าทุกวันไม่ทิ้งข้า ข้าอยากอยู่กับท่าน ท่านเคยกลัววังร้าง ดูสิ... ไม่มีใครเลย และหากแม้แต่ข้ายังออกไป เสด็จแม่ก็คงจะร้องไห้แน่ๆ "

“หลวนอี๋!” หัวใจของไป๋ชิงหลิงสั่นสะท้าน เศร้าใจไปก็คงไม่สู้พูดโน้มน้าวเธอ

เธอสัมผัสแขนอันบางบาของหลวนอี๋: “เจ้าผอมแล้ว ผอมลงมาก เสด็จแม่ไปแล้ว เสด็จแม่จะไม่เหงา ท่านยังมีจิ่งลินอยู่ข้างๆ”

“จิ่งหลิน?” หลวนอี๋มองดูเธออย่างงงงวย: “เกิดอะไรขึ้นกับจิ่งหลิน? ที่ผ่านมาเขาไม่ได้อยู่ในจวนเหรอ?”

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินสิ่งนี้ ร่างกายของเธอก็สั่นเล็กน้อย และเธอก็มองดูหลวนอี๋ด้วยความตกใจ

ไม่มีใครบอกหลวนอี๋ ว่าจิ่งหลินเสียชีวิตแล้วงั้นหรือ?

หลวนอี๋เห็นว่าการแสดงออกของเธอไม่ถูกต้อง น้ำตาในดวงตาของเธอก็หยุดทันที เธอคว้าแขนของไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า "เกิดอะไรขึ้นกับจิ่งหลิน"

เมื่อเห็นเธอเช่นนี้ ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกเสียใจกับหลวนอี๋อย่างมาก

สิ่งที่เธอได้รับช่างเป็นรสชาติที่ไมม่ใช่รสชาติชีวิตของเด็กๆ...

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่มักจะทำตัวเหมือนเด็กทารกในอ้อมแขนของแม่ แต่ตอนนี้เธอถูกลดขั้นลงสู่สถานที่อันโดดเดี่ยว ซึ่งจักรพรรดิเหยาลืมที่นี่ ทุกสิ่งในวังไม่เกี่ยวข้องกับเธออีกต่อไป

แล้วที่นี่มันต่างอะไรกับวังเย็นกันเล่า

ทันใดนั้นเธอก็กอดหลวนอี๋ไว้ในอ้อมแขนของเธอ กอดร่างกายของเธอไว้แน่นแล้วพูดว่า: “จิ่งหลินเสียชีวิตเมื่อเดือนที่แล้ว เนื่องจากพิษตกค้าง”

ร่างกายของหลวนอี๋สั่นอย่างรุนแรง และเสียงของเธอก็สั่นด้วย: "พี่สะใภ้เจ็ด เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร?"

“จิ่งหลินตายแล้ว” เมื่อไป๋ชิงหลิงพูดสี่คำนี้ บาดแผลในหัวใจของเขาก็เปิดขึ้นอีกครั้ง และความเจ็บปวดรวดร้าวก็แผ่ซ่านไปทั่วก้นบึ้งของหัวใจ

เมื่อเธอได้ยินข่าวเศร้าของจิ่งหลิน ไป๋ชิงหลิงคิดว่าตัวเองจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป และตัวแองจะไม่สามารถร้องไห้ได้อีก

ดังนั้นในช่วงครึ่งเดือนของการพักฟื้น ไป๋ชิงหลิงจึงไม่หลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

แต่ตอนนี้เมื่อพูดถึงการตายของจิ่งหลินกับหลวนอี๋ เธอก็เกิดความรู้สึกผิดจากการตายของจิ่งหลินในหัวใจของเธอ และเธอก็แทบหายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวด

ใช่แล้ว ลูกของเธอตายไปแล้วจริงๆ

ไม่มีปาฏิหาริย์อีกต่อไป

ไม่มีวันได้เห็นรอยยิ้มของเขาอีกต่อไป และจะไม่ได้ยินเขาเรียกตัวเองว่า "เสด็จแม่"...

เธอบอกหลวนอี๋ซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับบอกความในใจของเธอเอง: “จิ่งหลินตายแล้ว หลวนอี๋ จิ่งหลินตายแล้ว จิ่งหลินตายแล้ว ข้ารู้สึกเหมือนสูญเสียไปครึ่งชีวิต ข้าเป็นคนฆ่าจิ่งหลิน ฆ่าเสด็จแม่ ข้าผิดที่ไว้ใจตระกูลหยาง ข้าถือเอเฝูงหมาป่าที่ช่วยร้ายยเป็ผู้มีพระคุณ และเพื่อพวกเขา ข้ากลายเป็นศัตรูกับพี่เจ็ดของเจ้า ทำร้ายพี่เจ็ดของเจ้า และทำร้ายผู้คนมากมายที่รักข้า ข้าขอโทษ หลวนอี๋

หลวนอี๋ดูเหมือนจะสูญเสียจิตวิญญาณของเธอ สีหน้าบนใบหน้าของเธอแข็งทื่อ

ในหัวของเธอช่างว่างเปล่า

“จิ่งหลิน...จากไปหนึ่งเดือนแล้วเหรอ?” หลวนอี๋ได้ยินเสียงคร่ำครวญเมื่อเดือนที่แล้ว แต่เธอคิดว่าเป็นพ่อของเธอที่ตัดสินใจได้แล้วว่าต้องการจะฝังแม่ของเธอ

แต่ที่แท้มันก็กลายเป็นเสียงคร่ำครวญของจิ่งหลิน

ไป๋ชิงหลิงหันหน้าไปทางด้านข้าง และมองไปที่ใบหน้าที่สดใสของไป๋จิ่นอย่างไม่แสดงออกอะไร

ใบหน้าของเธอยังคงเหมือนเดิม โดยการแสดงออกก็ยังแป็นไป๋จิ่นหมือนเดิม

ถ้าเธอไม่ได้ตรวจร่างกายของไป๋จิ่นเมื่อสองสามเดือนก่อน เธอคงคิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเธอคือไป๋จิ่น

แต่ไป๋จิ่นป่วยหนักระยะสุดท้าย และด้วยร่างกายที่พิการของเธอในขณะนั้น เธอจึงมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน

และคนตรงหน้าก็ดูไม่เหมือนคนป่วยระยะสุดท้ายเลย

ไป๋จิ่นหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: "น้องสาว เจ้าล้อเล่นอะไรอยู่"

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วทันที: "ข้าพบกับไป๋จิ่นเมื่อไม่กี่เดือนก่อน เธอป่วยหนักและไม่สามารถอยู่รอดได้จนถึงตอนนี้ เพียงเท่านี้ข้าก็สรุปได้ว่าเจ้าไม่ใช่เธอ ข้าไม่สนใจว่าจุดประสงค์ของเจ้าคืออะไร จงอยู่ห่างจากข้าและคนรอบข้างของข้าไว้ ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ

“น้องสาว ตอนอายุได้ห้าขวบตกลงไปในทะเลสาบ ตอนอายุได้หกขวบเก็บแมวมาเลี้ยง แอบรับเลี้ยงสุนัขแปดตัวในวัด เลี้ยงปลาสิบสองตัวเมื่ออายุแปดขวบ อธิษฐานเผื่อบิดา และเธอเมื่ออายุสิบขวบแอบติดตามอาจารย์เย่เรียนทักษะการแพทย์…”

การแสดงออกของไป๋ชิงหลิงเริ่มจริงจังมากขึ้น: "รู้สิ่งเหล่านี้แล้วมันทำไมอย่างนั้นหรือ?"

“ทำไมน้องสาว ถึงไม่ไว้ใจพี่สาวมากขนาดนี้ ก่อนที่เจ้าจะแต่งงานกับอ๋องต้วน อันที่จริง ข้า... เคยแอบพบกับอ๋องต้วนในฐานะเจ้าแล้ว ดังนั้น... เมื่ออ๋องต้วนรู้ว่าข้าเป็นคนที่อยู่กับพระองค์ เขาก็กอดข้าอย่างมีความสุข และบอกว่าถ้าข้าเป็นพระชายาที่แท้จริงของเขา เขาจะเชื่อฟังข้า "

"หลังจากนั้น..." ไป๋จิ่นก็ขยับเข้ามาใกล้หูของเธอมากขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นพิษในดวงตาของเขา: "ตอนที่เจ้าตั้งครรภ์ในช่วงเดือนตุลาคม! เขาจึงเลือกที่จะฆ่าเจ้าและลูกสองคนในครรภ์ของเจ้า "

"เจ้า!" ในขณะนี้ ไป๋ชิงหลิงก็เห็นไป๋จิ่นที่ชั่วร้ายในตอนนั้น

ไป๋จิ่นก้าวถอยหลังและเหยียดศีรษะตรง: “ข้าคิดว่าชีวิตของน้องสาวดีมากจริงๆ ขนาดพระเจ้ายังไม่ต้องการที่จะเอาชีวิตของเจ้าและชีวิตลูกของเจ้าไปเลย แต่คิดไม่ถึงว่าไอเด็กอายุสั้นนั้นก็ตายจนได้ ในฐานะแม่... ไม่สามารถส่งลูกถึงฝั่งได้ ช่างน่าเสียดายมากเลยใช่ไหม?