ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 467

อู่หลานอวี้ก็หยุดร้องไห้แล้วเช่นกัน นางคุกเข่าต่อหน้าจักรพรรดิเหยาแล้วกล่าวว่า “ฝ่าบาท ดูเหมือนว่าจะมีเพียงให้ข้าน้อยตายไปเสียถึงจะสามารถปกปิดเรื่องอื้อฉาวนี้ได้ เพื่อไม่ให้องค์จักรพรรดิต้องทนทุกข์กับความอยุติธรรม ข้าผู้นี้สามารถไปรอท่านอยู่ในยมโลกก่อนได้ ถือเป็นการชดใช้ให้ฮองเฮา”

หลังจากพูดจบอู่หลานอวี้ก็สะดุดเท้าตนเอง นางกำลังจะล้มลงไปกอง

เมื่อเห็นภาพนี้จักรพรรดิเหยาก็ตัวสั่นอย่างรุนแรง พระองค์ลุกขึ้นทันที โอบอู่หลานอวี้จากด้านหลังแล้วพูดว่า “เรื่องนี้ขอข้าคิดดูก่อน”

“ฝ่าบาท…” อู่หลานอวี้มองเขาทั้งน้ำตา “ข้าน้อยไม่อาจอยู่ต่อได้ แม้ข้าน้อยจะสร้างสันติภาพกับเสิ่นชิงแล้ว แต่ข้าน้อย...จะทำให้องค์จักรพรรดิต้องอับอาย ดังนั้นท่านควรมอบความตายให้ข้าน้อยแล้ว”

จักรพรรดิเหยาลดสายตาลงมองหญิงงามในอ้อมแขน

อู่หลานอวี้กับอู่หานยู่ได้รับการสืบทอดจากสายเลือดเดียวกัน ทั้งคู่ล้วนเป็นสายเลือดขององค์หญิงใหญ่

ทั้งสองหน้าตาเหมือนกัน แต่ดวงตาของพวกนางนั้นเหมือนกันทุกประการในเวลาที่พวกนางร้องไห้

ในยามที่อู่หลานอวี้หันหน้ามา จักรพรรดิเหยาก็รู้สึกว่าเขาได้พบกับฮองเฮาอู่อีกครั้ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินอู่หลานอวี้กล่าวว่านางได้สงบศึกกับเสิ่นชิงแล้วความรู้สึกแปลกๆ ก็ปรากฏขึ้นในใจเขา

เขาอยู่บนบัลลังก์มังกรมาเกือบยี่สิบปีแล้ว เขาจัดการกับสตรีมาแล้วทุกประเภท โดยธรรมชาติแล้วเขาย่อมไม่จัดการเรื่องนี้อย่างเบามือเพียงเพราะได้สบสายตาของอู่หลานอวี้

เขาบีบแก้มอู่หลานอวี้ทันที เขาถามด้วยสีหน้าเย็นชา “เหตุใดเจ้าถึงมาที่ห้องบรรทมของหานยู่”

อู่หลานอวี้สั่นสะท้าน นางน้ำตาไหลอีกครั้ง “ข้า...ข้าน้อยเข้าวัง... เพื่อมาเข้าเฝ้าองค์หญิงหลวนอี้ ขณะกำลังจะกลับจวน ข้าน้อยพบว่ากำไลที่เป็นสินเดิมที่ท่านยายของข้ามอบให้หล่นหายไป ข้าน้อยจึงกลับมายังตำหนักเฟิ่งหลวนเพื่อมองหากำไล”

นางยกมือซ้ายขึ้นด้วยแววตาที่มีความคับข้องใจ

จักรพรรดิเหยาขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น พยายามอย่างหนักที่จะนึกถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นยามนี้ แต่สุดท้ายเขาก็จำอะไรไม่ได้เลย

เขารู้แค่ว่าเขาพบอู่หลานอวี้ในความฝันและมีความสัมพันธ์กับนาง

ทันใดนั้นจักรพรรดิเหยาก็รัดร่างของอู่หลานอวี้ไว้แน่น “ในเมื่อเจ้าอยากตาย ข้าจะเติมเต็มเจ้าเอง!”

หลังจากนั้นไม่นาน ข่าวที่ว่าอู่หลานอวี้ถูกประหารชีวิตเนื่องจากทำลายสิ่งอันเป็นที่รักของฮองเฮาเซี่ยวก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งหลวง ก่อนจะแพร่ไปทั่วทั้งเมืองหลวง

ไป๋ชิงหลิงได้ยินข่าวนี้หลังจากผ่านไปสองวัน

อย่างไรก็ตามนางไม่มีความรักต่อนางอู่มากนัก ดังนั้นนางจึงไม่ได้ใส่ใจกับสาเหตุการเสียชีวิตของอีกฝ่าย

แต่นางไม่คาดคิดว่า ‘ผู้หญิงที่ตายแล้ว’ คนนี้จะสร้างเงาดำมืดบนเส้นทางในอนาคตของหลวนอี๋...

ในช่วงกลางเดือนสิบเอ็ด เมืองหลวงก็หนาวถึงไขกระดูกแล้ว

ในขณะหลับไป๋ชิงหลิงฝันถึงหรงเยี่ย

เขานอนอยู่บนหิมะโดยใช้มือกุมเข่า กัดฟันคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

เห็นได้ชัดว่าคนที่เจ็บปวดคือหรงเยี่ย แต่นางสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดจนหนาวสั่นถึงไขกระดูกที่หัวเข่าของหรงเยี่ย

รอบตัวเขาเต็มไปด้วยหิมะ ไม่มีที่ให้หลบภัย ทั้งยังไม่มีใครติดตามเขาไปด้วย