ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 469

“ข้าต้องการแม่นม จิ่งหลินก็ต้องการท่าน และท่านแม่ก็ต้องการท่านเช่นกัน” เมื่อไป๋ชงเซิงพูดประโยคสุดท้าย เธอก็เงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าให้กำลังใจเธอ

แม่นมซั่งร้องไห้ทั้งน้ำตาและกอดไป๋ชงเซิงอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่อัดแน่นอยู่ในใจของเธอทุกวันนี้สลายไปในทันทีและเธอก็ร้องไห้อย่างฟูมฟาย: "เอาล่ะ หม่อมฉัน...เต็มใจที่จะอยู่ต่อ"

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเป็นสีแดง และเธอก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเพื่อเช็ดน้ำตาจากหางตาของเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน แม่นมซั่งก็ยืนขึ้นอุ้มไป๋ชงเซิงแล้วพูดว่า "พระชายา ท่านเพิ่งแท้งบุตร ไทเฮาทรงสั่งคนรับใช้เป็นพิเศษและให้เตือนพระชายาให้อยู่ในห้องเพื่อพักฟื้น อย่ายืนและนั่งนานๆ ดูแลตัวเองด้วยเพคะ นั่นคือสิ่งที่สำคัญ"

“ข้ารู้ แม่นมไม่ต้องห่วง ข้ามีวิธีของตัวเอง”

“เอาล่ะ หม่อมฉันจะพาองค์หญิงน้อยไปทานอาหารเย็นก่อน” แม่นมซั่งกล่าว

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าและเฝ้าดูแม่นมซั่งจากไป

สองวันต่อมาคือวันที่ 15 พฤศจิกายน

ฉันได้นัดหมายกับไทเฮาเพื่อไปวัดเต๋อหลินด้วยกัน

ไป๋ชิงหลิงตื่นขึ้นมาก่อนรุ่งสาง สัมผัสไป๋ชงเซิงที่ยังคงหลับอยู่ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหลงใหล

เมื่อเสียงของลี่ว์อีดังมาจากนอกประตู ไป๋ชิงหลิงค่อยๆ มองไปทางอื่นและหยิบตุ๊กตาดินเหนียวจากมือของไป๋ชงเซิง

เมื่อเผชิญหน้ากับตุ๊กตาดินเหนียว เขาพูดกับตัวเองว่า "หลิงเอ๋อร์ เสด็จแม่ของเจ้ากำลังจะไปวัดเต๋อหลิน เจ้าไม่รู้ว่าทริปนี้จะแย่หรือดี เจ้าต้องปกป้องท่านแม่ของเจ้า และคนชั่วได้ถูกเปิดเผยแล้ว!"

ตุ๊กตาดินเหนียวยิ้มราวกับพูดกับไป๋ชิงหลิง: "เสด็จแม่ ระวังตัวด้วย"

ไป๋ชิงหลิงก้มศีรษะลง จูบตุ๊กตาดินเหนียวบนใบหน้า จากนั้นจึงวางตุ๊กตาดินเหนียวกลับเข้าไปในอ้อมแขนของไป๋ชงเซิง แล้วลุกขึ้นและออกจากห้องไป

ลี่ว์อีที่รออยู่นอกประตู และเมื่อเธอเห็นไป๋ชิงหลิงออกมา เธอก็รีบส่งยาพิษที่พัฒนาขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาให้ไป๋ชิงหลิง: "พระชายา ข้าได้ทำสิ่งที่ท่านต้องการเสร็จแล้ว"

“รอสักครู่” ไป๋ชิงหลิงหยิบกล่องของที่เธอส่งมาแล้วกลับไปที่ห้องของเธอแล้วเปิดกล่องเล็กอีกครั้ง

ภายในขวดมีสีที่ต่างกันเจ็ดขวด และมีชื่อของยาพิษเขียนอยู่บนขวด

พิษทั้งเจ็ดนี้เป็นยาเจ็ดชนิดที่หรงจิ่งหลินใช้เมื่อเขาเกิดในปีนั้น

เธอหยิบกำไลสองเส้นออกมาจากช่องว่าง ใส่ไว้บนข้อมือของเธอ และฉีดยาพิษเข้าไปในรูเล็กๆของกำไลทีละน้อย

จากนั้นค่อยๆ ดึงสายเพื่อปิดมัน

เสียงดัง "แคร็ก"

พิษจากสัตว์ที่ไหลเข้าไปในกำไลหลอมรวมกลายเป็นเข็มน้ำแข็งที่ทั้งบางและยาว จากนั้นยิงพุ่งไปที่เสาตรงข้าม

เธอถอนสายตาออกด้วยความพึงพอใจ ฉีดพิษอีกครั้ง และในที่สุดก็รวบรวมพิษที่เหลือลงสู่ช่องว่าง

เมื่อเธอเปิดประตู อิงเหลียนก็ยืนอยู่ข้างนอกแล้วพูดว่า: "พระชายา ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้แล้ว"

"ไปกันเถอะ."

เมื่อเรามาถึงประตูวัง กลุ่มคนไปวัดเต๋อหลินก็เตรียมพร้อมแล้ว

ผู้คนในวังที่อยู่รอบๆ ต่างหายใจไม่ทั่วท้อง

ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงที่ถูกตบ

ตรงที่ที่อ๋องเฉินตบนั้นตรงกับที่ที่ไป๋ชิงหลิงถูกทำร้ายโดยอวิ๋นมู่เอ๋อร์เมื่อไม่กี่เดือนก่อน มีรอยแผลเป็นลึก แล้วยังจะมีเพิ่มมาอีกแผล

หลวนอี๋ตัวสั่นอย่างรุนแรง กลับมามีสติสัมปชัญญะ เธอเดินอย่างรวดเร็วไปหาไป๋ชิงหลิง ประคองร่างกายของไป๋ชิงหลิงและตะโกน: "หรงเชิน พอได้แล้ว!"

หลังจากพูดจบ หลวนอี๋ก็ก้าวไปข้างหน้าผลักอ๋องเฉินอย่างแรงและพูดว่า: "พี่เจ็ดยังไม่กล้าที่จะทุบตีและดุว่าพี่สะใภ้เจ็ด แล้วท่านกล้าดียังไงถึงตีพี่สะใภ้เจ็ด"

“หลวนอี๋” จู่ๆ ไป๋ชิงหลิงก็พูดขึ้น “ให้เขาตีข้าเถอะ!”

“พี่สะใภ้เจ็ด!”

“ปล่อยให้เขาตีข้าซะ!” ไป๋ชิงหลิงมองไปที่อ๋องเฉิน โดยไม่หลบเลี่ยงสายตาใดๆไปจากเขา: “ข้าเป็นหนี้แม่ของเขา ปล่อยให้เขาทุบตีข้า”

“ข้าไม่ปกป้องท่านอย่างโง่เขลาเหมือนพี่เจ็ดหรอกนะ” หลังจากพูดจบ อ๋องเฉินก็ตบเขาลงอีกครั้ง

หลังจากนั้นทันที เขาก็ยกมืออีกข้างขึ้นแล้วย้ายมันไปที่ใบหน้าอีกข้างของไป๋ชิงหลิง

เสียง “เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ” ดังก้องอยู่ในหูของทุกคน

อ๋องเฉินยังคงไม่หยุด

ชายสวมหน้ากากซึ่งนั่งในรถเข็นและพักอยู่ในป้อมปืนของวังหลวง คว้าที่วางแขนด้วยมือทั้งสองข้าง ดวงตาของเขาก็มองไปที่ไป๋ชิงหลิง…