ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 472

“รับสั่งของไทเฮา？” ไป๋ชิงหลิงมองเขาด้วยความสงสัย

ไม่ใช่ว่านางคิดเอาเอง นางคิดว่าเสิ่นหรูเหลียนปฏิบัติกับนางพิเศษเกินไปจริง ๆ ในฐานะแม่ทัพผู้ไม่เห็นแก่ตัวที่ไม่เคยโกหกเจ้านายของตัวเอง การกระทำของเขามันชัดเจนเกินไป

นอกจากนี้ยังทำให้ไป๋ชิงหลิงรู้สึกอ่อนไหวเป็นพิเศษทุกครั้งที่นางเผชิญหน้ากับเสิ่นหรูเหลียน

นางหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ทั้งหมดนี้เป็นเพียงภาพลวงตาของนาง

นางไม่ต้องการความรักที่ผิดปกติและบิดเบี้ยวแบบนี้อีกแล้ว

“มีรับสั่งจากไทเฮาบ้างไหม？”

“ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นแม่ทัพเสิ่นโปรดกลับไปเถอะ” สีหน้าไป๋ชิงหลิงเย็นชา และไม่มองเขาแม้แต่น้อย

เสิ่นหรูเหลียนกำมือทั้งสองข้างแน่น หายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า : “ท่านลืมไปหรือ ท่านยังมีลูกอยู่อีกหนึ่งคน ร่างกายไม่สำคัญแล้วงั้นหรือ หรือว่าเตรียมปล่อยให้มันเป็นไปตามยถากรรม จากตรงนี้เดินไปถึงวัดเต๋อหลินจะต้องใช้เวลากี่วัน ท่านไม่ดิ่มเสวยอะไรมาสองวันแล้ว เมื่อถึงวัดเต๋อหลินแล้ว ท่านคงจะต้องคลานขึ้นไปจริง ๆ ”

“ข้ารู้” ไป๋ชิงหลิงหันกลับไปมองที่เขาทันที หลายวันมานี้ นางเหนื่อยมากจริง ๆ

แต่เมื่อเสิ่นหรูเหลียนกล่าวหานางเช่นนี้ ความคับข้องใจและความโศกเศร้าของนางก็พุ่งออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ และนางก็กัดริมฝีปากของนางแน่นเพื่อไม่ให้ระเบิดออกมา

“ขอบคุณแม่ทัพเสิ่นสำหรับความมีน้ำใจของเจ้า แต่ข้าคือพระชายาหรง และข้าไม่สามารถยอมรับความเมตตาของเจ้าได้ แม่ทัพโปรดกลับเข้ากองทัพเถอะ” ไป๋ชิงหลิงหันหน้าหนี

เสิ่นหรูเหลียนก้มหน้าลง ขึ้นหลังม้าด้วยความโกรธแล้วจ้องมองนางจากข้างบน “ท่านก็จัดการเองแล้วกันเถอะ”

“อืม！”ไป๋ชิงหลิงตอบ และเสิ่นหรูเหลียนก็เดินผ่านนางไปขึ้นหลังม้าด้วยความโกรธ

“เสียงเกือกม้า”กั๊บ กั๊บ กั๊บ” ค่อย ๆ จางหายไป และหายไปในที่สุด

ลี่ว์อีมองไปที่ทิศทางที่จากไปของเสิ่นหรูเหลียน และพูดด้วยความโกรธ “ทำไมแม่ทัพคนนี้ถึงนิสัยแย่ขนาดนี้นะ นี่เขาจะช่วยเหลือพระชายา หรือไม่ช่วย ยุ่งเรื่องคนอื่นสินะเขาหน่ะ”

“ลี่ว์อี เราไปกันเถอะ” ไป๋ชิงหลิงไม่ต้องการพูดถึงชายคนนี้มากเกินไป

นางไม่มีคิดอะไรเกี่ยวกับหญิงสาวออกเรือนที่ผู้ชายคนนี้รักเป็นผู้ใดอีก และนางก็ไม่สนใจแล้ว

ตราบใดที่นางหลีกเลี่ยงเขา ระหว่างพวกเขาก็จะไม่มีอารมณ์ใดมาบรรจบกัน

ไป๋ชิงหลิงยังคงเดินทางต่อไป

หรงเยี่ยที่ติดตามนางอย่างเงียบ ๆ ในความมืดได้เห็นทุกสิ่งเมื่อครู่นี้

แต่เขาไม่รู้สึกถึงอารมณ์ใด ๆ เลยนอกจากความทุกข์

เขารู้สึกเสียใจกับหญิงสาวที่โง่เขลาผู้นี้

เมื่อมองดูร่างที่ค่อย ๆ ไกลออกไปของไป๋ชิงหลิง หรงเยี่ยก็พึมพำกับตัวเองว่า “หญิงทึ่ม”

ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงเดินไปหนึ่งวัน ในที่สุดก็เจอโรงน้ำชาที่พักผ่อนได้แล้ว